Δεν είναι ώρα για επίθεση κατά του Ιράν

Ακόμα κι αν το Ιράν δεν κλιμακώσει, καθαρά αμυντικές κινήσεις που θα απειλούσαν το προσωπικό των ΗΠΑ ή τη διεθνή ναυτιλία στα Στενά του Ορμούζ - το θαλάσσιο κομβικό σημείο από όπου διέρχεται σχεδόν το 20% του εμπορεύσιμου πετρελαίου παγκοσμίως - θα δημιουργούσαν επίσης ισχυρά κίνητρα για να στοχεύσει προληπτικά η Ουάσινγκτον τον ιρανικό στρατό. Ιδιαίτερη ανησυχία θα προκαλούσαν τα αντίμετρα του Ιράν για παρεμπόδιση προσέγγισης και αεράμυνα, τα οποία έχουν σχεδιαστεί για να προλαμβάνουν τα προηγμένα πολεμικά πλοία από το να επιχειρούν στα ρηχά νερά του Περσικού Κόλπου. Αυτά τα συστήματα περιλαμβάνουν αεράμυνα στις ακτές, επίγειο και μεγάλου βεληνεκούς πυροβολικό καθώς και πυραύλους κατά ναυτικών στόχων, υποβρύχια κλάσης Kilo και νανο- υποβρύχια, τηλεκατευθυνόμενα σκάφη μη επανδρωμένα εναέρια οχήματα καμικάζι και πάνω από 1.000 μικρά σκάφη επίθεσης εξοπλισμένα με πολυβόλα, πυραύλους πολλαπλής εκτόξευσης, πυραύλους κατά ναυτικών στόχων, τορπίλες και δυνατότητες ταχείας ναρκοθέτησης. Το σύνολο των 120 μιλίων των Στενών βρίσκεται κατά μήκος της ακτής του Ιράν, σε μικρή απόσταση από αυτά τα συστήματα. Στη μέση της σύγκρουσης, η απειλή που θέτει το Ιράν για τις δυνάμεις των ΗΠΑ και την παγκόσμια οικονομία από την ενεργοποίηση της αεράμυνάς του, από τη διασπορά των πυραύλων και των ναυτικών του δυνάμεων, ή από τη μετακίνηση των αρμάτων του εκτός των βάσεών τους, θα ήταν πολύ μεγάλη για να την αγνοήσουν οι ΗΠΑ: η λογική της πρόληψης θα αναγκάσει την Ουάσιγκτον να κλιμακώσει τη δράση της.

Ορισμένοι αναλυτές, μεταξύ των οποίων και οι Afshin Molavi και Michael Singh, πιστεύουν ότι δεν είναι πιθανό οι Ιρανοί να επιχειρήσουν το κλείσιμο των Στενών, εξαιτίας των ζημιών που θα προκαλέσει στη δική τους οικονομία. Αλλά το κροτάλισμα των σπαθιών της Τεχεράνης έχει ήδη ενταθεί ως απάντηση στην προοπτική των δυτικών κυρώσεων επί της πετρελαϊκής της βιομηχανίας. Στον άμεσο απόηχο ενός πλήγματος κατά του πυρηνικού προγράμματος του Ιράν από τις ΗΠΑ, οι ηγέτες του Ιράν θα μπορούσαν να θεωρήσουν ότι το ρίσκο του αποκλεισμού των Στενών θα ενθάρρυνε τις διεθνείς πιέσεις ώστε να σταματήσει η Ουάσινγκτον τις εχθροπραξίες, αποτρέποντας πιθανώς την κλιμάκωση από τις ΗΠΑ. Στην πραγματικότητα, θα μπορούσε να έχει το αντίθετο αποτέλεσμα, ενθαρρύνοντας τις επιθετικές προσπάθειες των ΗΠΑ για την προστασία της εμπορικής ναυτιλίας. Το Πολεμικό Ναυτικό των ΗΠΑ είναι σε θέση να διατηρήσει τα Στενά ανοιχτά, αλλά μια απλή απειλή κλεισίματος θα μπορούσε να εκτοξεύσει τις τιμές του πετρελαίου, καταφέροντας ένα βαρύ πλήγμα στην εύθραυστη παγκόσμια οικονομία. Τα μέτρα που ο Kroenig υποστηρίζει για το μετριασμό αυτής της απειλής, όπως το άνοιγμα των Στρατηγικών Αποθεμάτων Πετρελαίου των ΗΠΑ και η προτροπή προς τη Σαουδική Αραβία να αυξήσει την παραγωγή πετρελαίου, θα ήταν απίθανο να επαρκέσουν, δεδομένου, μάλιστα, ότι το περισσότερο αργό της Σαουδικής Αραβίας περνά μέσα από τα Στενά.

Τελικά, εάν οι Ηνωμένες Πολιτείες και το Ιράν οδηγηθούν σε πόλεμο, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η Ουάσινγκτον θα κερδίσει, με τη στενή λειτουργική έννοια του όρου. Πράγματι, με τις εντυπωσιακές ναυτικές και αεροπορικές δυνάμεις που έχουν ήδη αναπτύξει οι ΗΠΑ στον Κόλπο, οι Ηνωμένες Πολιτείες θα μπορούσαν πιθανώς να πλήξουν τις στρατιωτικές δυνάμεις που το Ιράν ανέπτυξε τα τελευταία 20 χρόνια μέσα σε λίγες εβδομάδες. Όμως, μια αμερικανο-ιρανική διαμάχη δεν θα ήταν η κλινικά, αυστηρά ελεγχόμενη, περιορισμένη συνάντηση που ο Kroenig προβλέπει.

ΕΞΑΠΛΩΣΗ

Το να μείνουν κάποια άλλα κράτη της περιοχής έξω από τη διαμάχη θα μπορούσε να αποδειχθεί πιο δύσκολο από ό, τι υπονοεί ο Kroenig. Το Ιράν θα υπέθετε μια ισραηλινή ανάμιξη σε μια επιδρομή των ΗΠΑ και θα επεδίωκε να σύρει το Ισραήλ στη σύγκρουση, με σκοπό να υπονομεύσει πιθανή υποστήριξη της πολεμικής προσπάθειας των ΗΠΑ από βασικά αραβικά καθεστώτα. Και παρότι είναι αλήθεια, όπως σημειώνει ο Kroenig, ότι το Ισραήλ παρέμεινε στο περιθώριο κατά τη διάρκεια του Πολέμου στον Κόλπο το 1990-91, η απειλή από τους πυραύλους και τους φίλους του Ιράν σήμερα είναι σημαντικά μεγαλύτερη από αυτήν που υπήρχε από το Ιράκ πριν από δύο δεκαετίες. Εάν η Χεζμπολάχ που υποστηρίζεται από το Ιράν εμπλεκόταν στη μάχη εκτοξεύοντας πυραύλους σε ισραηλινές πόλεις, το Ισραήλ θα μπορούσε να ξεκινήσει έναν εξαντλητικό πόλεμο κατά του Λιβάνου. Ο Σύρος πρόεδρος Bashar al-Assad θα μπορούσε επίσης να προσπαθήσει να χρησιμοποιήσει αυτή τη στιγμή για να αποσπάσει την προσοχή από την εξέγερση στη χώρα του, αρχίζοντας δική του επίθεση στο εβραϊκό κράτος. Καθένα από τα σενάρια αυτά, ή και τα δύο μαζί, θα μπορούσαν να οδηγήσουν σε ένα ευρύτερο πόλεμο στη Μέση Ανατολή.

Ακόμη και στις χώρες του Κόλπου, όπου οι εταίροι των ΗΠΑ μερικές φορές εμφανίζονταν παθητικοί, τα αντίποινα του Ιράν θα μπορούσαν να παρασύρουν τη Σαουδική Αραβία και τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα στη σύγκρουση. Στο παρελθόν, οι Σαουδάραβες έχουν πάρει μια πολύ πιο επιθετική στάση απέναντι στο Ιράν και το Ριάντ δεν είναι δυνατόν να ανεχθεί ιρανικές επιθέσεις εναντίον των κρίσιμων ενεργειακών υποδομών του. Από την πλευρά τους τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, το πιο επιθετικό κράτος του Περσικού Κόλπου, θα μπορούσε να απαντήσουν στον καταιγισμό πυραύλων εναντίον των αμερικανικών δυνάμεων στην αεροπορική βάση Al Dhafra , προσπαθώντας να καταλάβουν το Abu Musa και το Μεγαλύτερο και το Μικρότερο Tunb, τα τρία επίμαχα νησιά του Κόλπου που προς το παρόν έχουν καταληφθεί από το Ιράν.