Η τρομοκρατία των εποίκων | Foreign Affairs - Hellenic Edition
Secure Connection

Η τρομοκρατία των εποίκων

Οι άλλοι βίαιοι εξτρεμιστές της Δυτικής Όχθης

Οι ριζοσπάστες Εβραίοι ακτιβιστές έχουν και στο παρελθόν πραγματοποιήσει επιθέσεις με πολιτικά κίνητρα κατά Παλαιστινίων ή φιλειρηνιστών Ισραηλινών. Στις αρχές της δεκαετίας του ’80, για παράδειγμα, μια οργάνωση γνωστή ως Jewish Underground, διενήργησε σειρά βομβιστικών επιθέσεων κατά Αράβων δημάρχων και δολοφόνησε τρεις Άραβες φοιτητές στη Δυτική Όχθη. Και το 1995, ένας Ισραηλινός φοιτητής της Νομικής, ο Γιγκάλ Αμίρ, δολοφόνησε τον Ισραηλινό πρωθυπουργό Γιτζάκ Ράμπιν, τορπιλίζοντας έτσι την ειρηνευτική διαδικασία. Οι ισραηλινές αρχές διενήργησαν ανακρίσεις και οδήγησαν ενώπιον της δικαιοσύνης τους ενεχόμενους σε τέτοιες επιχειρήσεις, αποτρέποντας άλλες επιθέσεις προτού πραγματοποιηθούν. Ωστόσο, δεν κατόρθωσαν να αποφύγουν βιαιότητες μικρότερης έκτασης, όπως εμπρησμούς και φθορές. Σύμφωνα με στοιχεία από έρευνες των Ηνωμένων Εθνών, το 2011, εξτρεμιστές έποικοι πραγματοποίησαν σχεδόν 300 επιθέσεις κατά παλαιστινιακής περιουσίας, με θύματα περίπου 100 Παλαιστινίους, ενώ κατέστρεψαν ή προκάλεσαν φθορές σε περίπου 10.000 δένδρα Παλαιστινίων αγροτών. Σύμφωνα με την έκθεση του ΟΗΕ , τα βίαια επεισόδια κατά Παλαιστινίων πολλαπλασιάστηκαν, από 200 επιθέσεις που καταγράφηκαν το 2009, σε περισσότερα από 400 το 2011. Κι όλα αυτά, την ίδια εποχή που η παλαιστινιακή τρομοκρατία σημείωνε δραματική πτώση.

Για να είμαστε ξεκάθαροι, ο εμπρησμός και η καταστροφή των δένδρων δεν εντάσσονται στην ίδια κατηγορία με τις επιθέσεις αυτοκτονίας. Έτσι, με το να χρησιμοποιεί κανείς τη λέξη «τρομοκρατία» για να περιγράψει τέτοιες πράξεις βανδαλισμού, διακινδυνεύει την ηθική εξίσωσή τους. Εντούτοις, ως «τρομοκρατία» ορίζεται όχι μόνο η ίδια η πράξη αλλά και ο σκοπός της, που είναι η πρόκληση ενός ψυχολογικού φαινομένου, του τρόμου, ως μέσου προώθησης πολιτικών επιδιώξεων. Ο όρος «τρομοκρατία» ταυτίζεται με τους σκοπούς των εξτρεμιστών εποίκων, οι οποίοι συχνά υπογράφουν με τη λέξη «Κόστος» στον τόπο του εγκλήματος, αφήνοντας στους αντιπάλους τους το σαφές μήνυμα ότι θα πληρώνουν αντίτιμο για κάθε ενέργεια σε βάρος τους. Τέτοιου είδους επιθέσεις στοχοποιούν αθώους Παλαιστινίους ως απάντηση -αλλά και αποτρεπτικό μέσο - στην παλαιστινιακή τρομοκρατία. Στόχος είναι εξίσου οι Παλαιστίνιοι, οι φιλειρηνιστές Ισραηλινοί και οι Ισραηλινοί στρατιώτες, ως υπεύθυνοι για τα δήθεν αντι-εποικιστικά μέτρα που λαμβάνει η ισραηλινή κυβέρνηση. Επιδιώκοντας να τρομοκρατήσουν έναν αντίπαλο πληθυσμό και να εκφοβίσουν μια κυβέρνηση, οι εξτρεμιστές επαναλαμβάνουν τις γνωστές σε όλο τον κόσμο τυπικές μεθόδους των τρομοκρατικών οργανώσεων.

Η ισραηλινή κυβέρνηση δεν ενθαρρύνει ούτε παραβλέπει τη βία των εποίκων, αλλά έχει αποτύχει στην ικανοποιητική καταπολέμησή της. Λέγεται ότι οι στρατιώτες είναι απλοί παρατηρητές στα ξεσπάσματα της βίας και ότι ενίοτε, μετά το συμβάν, δεν κάνουν το παν για να βρουν τους δράστες. Σύμφωνα με την ισραηλινή οργάνωση Γιες Ντιν, που μάχεται για τα ανθρώπινα δικαιώματα, από τα 781 περιστατικά κακοποίησης με δράστες εποίκους από το 2005, οι ισραηλινές αρχές έκλεισαν το 90% των υποθέσεων χωρίς ν’ απαγγελθεί κατηγορία. Η ισραηλινή εφημερίδα Χααρέτζ ανέφερε ότι ο ισραηλινός στρατός εξετάζει αυτήν την εποχή 15 υποθέσεις, για περιστατικά που συνέβησαν μεταξύ Σεπτεμβρίου του 2000 και Δεκεμβρίου του 2011, και όλα αφορούν περιπτώσεις Ισραηλινών στρατιωτών που απέφυγαν να επέμβουν σε συγκρούσεις μεταξύ εποίκων και Παλαιστινίων.

Η χλιαρή αντίδραση του Ισραήλ απέναντι στη βία των εποίκων, είναι εν μέρει αποτέλεσμα των θεμελιακών ανωμαλιών που σχετίζονται με τη διοίκηση του στρατού. Σε αντίθεση με την Ανατολική Ιερουσαλήμ ή τα υψίπεδα του Γκολάν και άλλα εδάφη που το Ισραήλ κατέκτησε με τον πόλεμο του 1967, η Δυτική Όχθη ποτέ δεν προσαρτήθηκε από το Ισραήλ και εκεί το ισραηλινό αστικό δίκαιο ισχύει μόνο για τους Ισραηλινούς πολίτες. Παρά το γεγονός ότι οι ποινικές υποθέσεις εποίκων ανήκουν στη δικαιοδοσία της ισραηλινής αστυνομίας, ο στρατός είναι εκείνος που κυριαρχεί στα περισσότερα επίπεδα της δημόσιας ζωής, από την ασφάλεια μέχρι τις οικοδομικές άδειες. Μετά την υπογραφή των ειρηνευτικών συνομιλιών του Όσλο, η κυριαρχία ορισμένων τμημάτων της Δυτικής Όχθης πέρασε στην Παλαιστινιακή Αρχή, αλλά το Ισραήλ εξακολουθεί να έχει υπό τον έλεγχό του την «Περιοχή C», στην οποία περιλαμβάνονται όλοι οι εποικισμοί, το 4% του παλαιστινιακού πληθυσμού και το 60% του συνόλου των γαιών. Εντός αυτών των εδαφών, ο ισραηλινός στρατός οφείλει να εκτελέσει το εξαιρετικά δύσκολο έργο να προστατεύει τόσο τους Ισραηλινούς όσο και τους Παλαιστινίους. Οι δυνάμεις ασφαλείας του Ισραήλ μπορεί να κατάφεραν να περιορίσουν δραστικά την παλαιστινιακή τρομοκρατία, αλλά ο στρατός παραμένει επιφυλακτικός απέναντι στη Χαμάς και άλλες οργανώσεις ενόπλων. Όπως είναι δε αναμενόμενο, ως κύριο καθήκον του θεωρεί την προστασία των Ισραηλινών πολιτών.