Είναι καλή η ανάπτυξη;

Οι Meadows και Randers αμφότεροι ισχυρίζονται ότι στο μοντέλο τους, η ρύπανση αποτελείται από μακράς διάρκειας ζωής τοξικά, όχι ατμοσφαιρική ρύπανση. Στην πραγματικότητα, ήταν πολύ πιο ασαφείς σε αυτό το θέμα πίσω στο 1972. Στην καλύτερη περίπτωση για τις προβλέψεις τους περί θανατηφόρας ρύπανσης, εννοούσαν την ατμοσφαιρική ρύπανση, η οποία σήμερα αντιπροσωπεύει περίπου το 62% του συνόλου των θανάτων από περιβαλλοντικές αιτίες, σύμφωνα με την Παγκόσμια Τράπεζα και τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας. Αλλά, αν πράγματι εννοούσαν τις μακρόβιες τοξικές ουσίες, η πρόβλεψή τους ότι «η ρύπανση αυξάνεται πολύ γρήγορα, προκαλώντας άμεση αύξηση του ποσοστού θανάτων» έχει σαφώς ανατραπεί από την παγκόσμια μείωση των θανάτων και την μαζική μείωση των επίμονων ρύπων.

Οι John Harte και Mary Ellen Harte προβάλλουν μια εξίσου αδύναμη άμυνα για «Τα όρια στην ανάπτυξη», δεδομένου ότι δεν αμφισβητούν τα στοιχεία μου. Επισημαίνουν ένα άρθρο των οικολόγων Charles Hall και John Day για να πουν ότι τα αποτελέσματα των «Ορίων της Ανάπτυξης» ήταν «σχεδόν ακριβώς στην πορεία που είχε υπολογιστεί για περίπου 35 χρόνια αργότερα, το 2008». Αυτό είναι απλά λάθος όταν πρόκειται για τα επίπεδα των πόρων, όπως δείχνουν τα δεδομένα στο αρχικό δοκίμιό μου, και μάλιστα το συγκεκριμένο άρθρο δεν περιέχει ούτε μια αναφορά για τους ισχυρισμούς τους σχετικά με την μείωση των πηγών πετρελαίου και χαλκού.

Οι Harte και Harte περαιτέρω υποστηρίζουν ότι η αύξηση του κόστους των πόρων κατά τη διάρκεια των τελευταίων δέκα ετών είναι απόδειξη των «περιορισμών στην ανθρώπινη επιχείρηση». Ο Meadows ισχυρίζεται ότι αυτή η αύξηση μπορεί να «προαναγγέλλει μια μόνιμη αλλαγή στην τάση». Ωστόσο, κανείς δεν εξηγεί το επιχείρημα, γιατί τα εμπειρικά δεδομένα από τα τελευταία 150 χρόνια το υπονομεύουν συντριπτικά. Ο λόγος είναι ότι μια προσωρινή αύξηση της σπανιότητας ενός πόρου προκαλεί αύξηση στην τιμή του, κάτι το οποίο με τη σειρά του ενθαρρύνει την περισσότερη εξερεύνηση, την αντικατάσταση, και την καινοτομία σε όλη την αλυσίδα της παραγωγής, εκμηδενίζοντας έτσι κάθε αύξηση τιμής λόγω σπανιότητας.

Οι Harte και Harte επιδεικνύουν την δυσάρεστη αλαζονεία που συνοδεύει την αληθινή πίστη, υποστηρίζοντας ότι «αρνούμαι» τη γνώση, προωθώ τις «επιστημονικές παρανοήσεις» και παρουσιάζω «επιστημονική άγνοια». Παίρνουν συγκεκριμένο θέμα από τον ισχυρισμό μου ότι το DDT είναι μια φθηνή λύση για την ελονοσία, δηλώνοντας ότι παραβλέπω το θέμα της βιολογικής αντίστασης. Στην πραγματικότητα, όλες οι θεραπείες της ελονοσίας αντιμετωπίζουν αυτό το πρόβλημα, αλλά το DDT λιγότερο από τις άλλες. Εκεί που πολλές θεραπείες ελονοσίας, όπως η διελδρίνη, λειτουργούν μόνο με το να σκοτώνουν τα έντομα, το DDT επίσης τα απωθεί και τα ερεθίζει. Η διελδρίνη δημιουργεί έντονα φαινόμενα βιολογικής αντίστασης, ενώ το DDT λειτουργεί με τρεις τρόπους και επιπλέον απωθεί το 60% των ανθεκτικών στο DDT κουνουπιών.

ΛΑΘΟΣ ΣΥΝΑΓΕΡΜΟΣ

Και οι τέσσερις επικρίσεις περιέχουν μεγάλη δόση καταστροφολογίας. Η Beinecke επικαλείται «ανησυχητικά» περιβαλλοντικά προβλήματα, από την υπεραλίευση ως την καταστροφή των τροπικών δασών και την υπερθέρμανση του πλανήτη. Αυτά είναι πραγματικά προβλήματα, αλλά, επίσης, αξίζουν πρακτική σκέψη και προσεκτική ιεράρχηση προτεραιοτήτων. Τα ψάρια και τα δάση της βροχής, όπως και άλλοι πόροι που υπόκεινται σε πολιτικό έλεγχο, τείνουν να υφίστανται υπερεκμετάλλευση. Αντίθετα, όταν οι πόροι ελέγχονται από ιδιώτες και ιδιωτικές ομάδες, οι ιδιοκτήτες τους αναγκάζονται να σταθμίσουν τη μακροπρόθεσμη βιωσιμότητά τους.
Πράγματι, η απάντηση της Beinecke αντανακλά την πιο ατυχή κληρονομιά του The Limits to Growth: λόγω της επίμονης πεποίθησής του ότι ο πλανήτης βρίσκεται σε κρίση, το περιβαλλοντικό κίνημα προτείνει την αντιμετώπιση όλων των περιβαλλοντικών προβλημάτων ταυτόχρονα. Αυτό είναι αδύνατο, βέβαια, έτσι η κοινωνία καταλήγει να εστιάζει κυρίως σε ό, τι τραβάει την προσοχή της κοινής γνώμης. Η Beinecke αναγνωρίζει ότι οι εκστρατείες θεσμοθέτησης περιβαλλοντικής πολιτικής «προέκυψαν από όσα οι άνθρωποι είδαν με τα μάτια τους: Ακατέργαστα λύματα στην περιοχή των Μεγάλων Λιμνών, τόσο πυκνό νέφος που έκρυψε την γέφυρα George Washington, συστηματική πετρελαϊκή λεηλασία των παρθένων παραλιών της Σάντα Μπάρμπαρα». Ωστόσο, το νέφος σκότωνε περισσότερους από 300.000 Αμερικανούς κάθε χρόνο, ενώ τα αποτελέσματα των πετρελαιοκηλίδων, αν και σοβαρά, ήταν πολύ χαμηλότερης τάξης μεγέθους.

Ισχυρίζεται ότι ο αμερικανικός νόμος Clean Air Act έρχεται σε αντίθεση με κάποιον τρόπο με το επιχείρημα μου, όταν εγώ στην πραγματικότητα τονίζω ότι η κοινωνία θα έπρεπε να επικεντρωθεί περισσότερο στον καθαρότερο αέρα. Σήμερα, περίπου 135.000 Αμερικανοί εξακολουθούν να πεθαίνουν από την ρύπανση του εξωτερικού αέρα κάθε χρόνο, και δύο εκατομμύρια άνθρωποι, κυρίως στον αναπτυσσόμενο κόσμο, πεθαίνουν από την ρύπανση του αέρα στο εσωτερικό των σπιτιών. Αντί της εστίασης στα πολλά αμελητέα περιβαλλοντικά προβλήματα που τραβούν την προσοχή του κοινού, όπως έκανε η Αμερικανική Υπηρεσία Προστασίας Περιβάλλοντος όταν επικεντρώθηκε τόσο πολύ στα παρασιτοκτόνα στη δεκαετία του 1970 και του 1980, η κυβέρνηση θα πρέπει να αντιμετωπίσει τα πιο σημαντικά περιβαλλοντικά προβλήματα, με πρώτη την ποιότητα του αέρα. Η Beinecke χάνει εντελώς την αντιδιαστολή αυτή.

Οι Harte και Harte δείχνουν ένα παρόμοιο έλλειμμα αναλογίας και προτεραιοτήτων. Απαντώντας στον ισχυρισμό μου ότι ένα ελαφρώς μεγαλύτερο μέρος της καλλιεργήσιμης γης στον κόσμο - περίπου 5% - θα πρέπει να αξιοποιηθεί προκειμένου να τροφοδοτήσει την ανθρωπότητα, προσφέρουν έναν ατεκμηρίωτο φόβο ότι μια τέτοια επέκταση θα υπονόμευε «γιγάντια πλανητικά οικοσυστήματα». Ωστόσο, όταν ανησυχούν για τα παρασιτοκτόνα, φαίνονται ανεπηρέαστοι από το γεγονός ότι αποφεύγοντάς τα θα απαιτείτο από την κοινωνία η αύξηση της έκτασης των γεωργικών εκμεταλλεύσεων κατά περισσότερο από δέκα φορές το ποσοστό αυτό.

ΗΡΕΜΙΑ