Η Παλαιστίνη μετά τον Φαγιάντ

Παρομοίως, η στρατηγική τής όλο και πιο στενής συνεργασίας με το Ισραήλ και τους χορηγούς της Δύσης θα επέφερε κάποια εσωτερική κριτική, αλλά τίποτα που θα μπορούσε να ανατρέψει την κυβέρνηση. Τον Ιανουάριο του 2012, οι ενστάσεις για τις άμεσες συνομιλίες της ΟΑΠ με το Ισραήλ δύσκολα υπερέβαιναν τον απλό ψίθυρο. Και αν οι Παλαιστίνιοι ηγέτες συμφωνούσαν να έχουν ένα κράτος με προσωρινά σύνορα, θα αντιμετώπιζαν πολύ μικρότερη εσωτερική αντιπολίτευση από ό, τι αναμένουν. Στην πραγματικότητα, οι Παλαιστίνιοι ζουν ήδη μέσα σε ένα κράτος, όπως αποφασίστηκε από τη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ, με προσωρινά σύνορα, όπως προβλέπεται από τις συμφωνίες του Όσλο. Και η de jure δημιουργία ενός κράτους με προσωρινά σύνορα είναι απίθανο να αποσύρει τη μικρή πίεση που αντιμετωπίζει τώρα το Ισραήλ για να φθάσει σε μια τελική συμφωνία. Ελλείψει μιας ειρηνευτικής συμφωνίας, οι διαμαρτυρίες κατά των κατασχέσεων γης και του διαχωριστικού τείχους, οι προσπάθειες για την επιβολή κυρώσεων και μποϊκοτάζ του Ισραήλ και οι διεθνείς αντιρρήσεις για τους εποικισμούς, οι κατεδαφίσεις σπιτιών, οι μετατοπίσεις πληθυσμού και οι περιορισμοί στις μετακινήσεις, θα συνεχιστούν.

Τέλος, η αγανάκτηση εναντίον «των διαπραγματεύσεων για τις διαπραγματεύσεις» - όπως πολλοί Παλαιστίνιοι χαρακτηρίζουν τις συνομιλίες – αποκρύπτει το κόστος της αδράνειας. Πρόσφατα, καθώς οι Παλαιστίνιοι ηγέτες αρνήθηκαν να εισέλθουν σε επίσημες απευθείας συνομιλίες, το Ισραήλ προχώρησε σε ανέγερση οικισμών στη Δυτική Όχθη, σε ενοποίηση του ελέγχου πάνω από την Ανατολική Ιερουσαλήμ και στην περαιτέρω απομόνωση της Γάζας από τη Δυτική Όχθη. Η OΑΠ δεν αποκόμμισε κανένα αντάλλαγμα. Αν είχε προσέλθει στις συνομιλίες, μπορεί να μην ήταν σε θέση να ανακόψει τις ενέργειες του Ισραήλ, αλλά πιθανότατα θα είχε κερδίσει κάποιες παραχωρήσεις.

Βεβαίως, οι ηγέτες της ΠΑ δεν είναι αποκλειστικά υπεύθυνοι για τη σημερινή στασιμότητα. Οι περισσότεροι απλώς ανταποκρίνονται στις αντιφατικές απαιτήσεις των ψηφοφόρων τους. Οι κάτοικοι της Δυτικής Όχθης φαίνεται να θέλουν να τα έχουν όλα: να ξεκινήσουν μια πιο αποτελεσματική αντίσταση στην ισραηλινή κατοχή, αλλά χωρίς να ρίξουν το βιοτικό τους επίπεδο ή να υποστούν τις συνέπειες μιας ακόμη ιντιφάντα.

Η ηγεσία της Δυτικής Όχθης δεν έχει καταστήσει σαφές στο λαό της -και ενδεχομένως ούτε καν στον εαυτό της- ότι αυτοί οι δύο στόχοι βρίσκονται σε αντίθεση μεταξύ τους. Όμως, η κοινή γνώμη έχει τις προτιμήσεις της που έχουν γίνει γνωστές από την κραυγαλέα διαμαρτυρία ενάντια στην παύση καταβολής των μισθών και των αυξήσεων του κόστους ζωής, ενώ εκφράζει συγκρατημένες επικρίσεις για την αναθέρμανση των διαπραγματεύσεων, τη συνεργασία με το Ισραήλ ως προς την ασφάλεια και την αμφιθυμία της Παλαιστινιακής Αρχής απένταντι στις λαϊκές διαμαρτυρίες. Προς το παρόν, οι Παλαιστίνιοι θα παραμείνουν σε σύγχυση, και δεν θα έχουν πλέον τον Φαγιάντ να τον κατηγορούν για τις επιλογές που δεν κάνουν.

Copyright © 2002-2012 by the Council on Foreign Relations, Inc.
All rights reserved.

Στα αγγλικά: http://www.foreignaffairs.com/articles/139298/nathan-thrall/palestine-af...

Συνδέσεις:
[1] http://www.haaretz.com/news/middle-east/fayyad-s-resignation-the-beginni...
[2] http://www.telegraph.co.uk/news/worldnews/middleeast/palestinianauthorit...

Μπορείτε να ακολουθείτε το «Foreign Affairs, The Hellenic Edition» στο TWITTER στη διεύθυνση www.twitter.com/foreigngr αλλά και στο FACEBOOK, στη διεύθυνση www.facebook.com/ForeignAffairs.gr