Ελευθερία, Ισότητα, αλλά όχι «αδελφοσύνη» | Foreign Affairs - Hellenic Edition
Secure Connection

Ελευθερία, Ισότητα, αλλά όχι «αδελφοσύνη»

Γιατί οι Γαλλίδες φεμινίστριες μάχονται κατά των ομοφυλοφιλικών γάμων

Αν και δυσνόητες με βάση τα αμερικανικά πρότυπα, οι συζητήσεις αντανακλούν τις βαθιές ανησυχίες που αισθάνεται η γαλλική ελίτ. Δεν είναι μόνο η γεωπολιτική θέση της Γαλλίας που υποβαθμίστηκε και η προηγούμενη πολιτιστική υπεροχή της που μειώθηκε αισθητά, - το Μάιο, η Εθνική Συνέλευση ενέκρινε ακόμη ένα μέτρο που επιτρέπει τα πανεπιστημιακά μαθήματα να διδάσκονται στα αγγλικά (quelle horreur!) [τι φρίκη!] - αλλά οι ιδεολογικές αιτίες για την εκ νέου κινητοποίηση μεγάλων τμημάτων του γαλλικού πληθυσμού έχουν σε μεγάλο βαθμό απαλειφθεί (ο γαλλικός μαρξισμός δεν είναι καν μια σκιά τού προηγούμενου εαυτού του και η διάθεση προσέγγισης μεταξύ του προέδρου των Σοσιαλιστών Φρανσουά Ολάντ και της νεο-Γκωλικής Ένωσης για ένα Λαϊκό Κίνημα, ή αλλιώς UMP, είναι αχνή).

Πολλοί Γάλλοι με ισχυρό εκτόπισμα, συμπεριλαμβανομένων αρκετών πρώην μαρξιστών, έχουν βρει καταφύγιο σε ένα είδος λατρευτικής πίστης στη γαλλική εθνική ταυτότητα. Ένας από τους πυλώνες της πίστης είναι η Δημοκρατία, με Δέλτα κεφαλαίο, την οποία συνδέουν με μια αυστηρή πολιτική ισότητα, ακόμη αυστηρότερη εκκοσμίκευση στη δημόσια ζωή και εκπαιδευτικά ιδρύματα που μπορούν να δημιουργήσουν μια ενιαία, συνεκτική κοινωνία πολιτών. Αλλά, ένας άλλος πυλώνας είναι η ιδέα της Γαλλίας ως η πατρίδα των σοφιστικέ συνηθειών, της γεύσης και του πολιτισμού, η οποία με τη σειρά της στηρίζεται, όπως πολλοί διανοούμενοι εξηγούν, στον ρομαντισμό, την ομορφιά και το μυστήριο που προκύπτει από το παιχνίδι τής σεξουαλικής διαφοράς. Το 2011, η θέση αυτή οδήγησε αρχικά, και με επαίσχυντο τρόπο, έναν μεγάλο αριθμό διανοουμένων στο να υπερασπιστούν τον Ντομινίκ Στρος Καν (τον επικεφαλής του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και εν δυνάμει Πρόεδρο) και να τον δουν ως έναν αβρό «γόη», όχι ως κακοποιό στοιχείο, αφότου μία υπάλληλος ξενοδοχείου της Νέας Υόρκης τον κατηγόρησε για βιασμό.

Αυτή η ισχυρή έμφαση στη συμπληρωματικότητα των ρόλων των ανδρών και των γυναικών έχει μια αξιοσημείωτη επίδραση στη γαλλική συζήτηση σχετικά με τον γάμο. Σε αντίθεση με τις Ηνωμένες Πολιτείες, οι περισσότεροι αντίπαλοι της περί γάμου ισότητας είχαν σχετικά λίγα να πουν για την ηθική των ομοφυλοφιλικών σεξουαλικών πράξεων ή γενικά για τις απειλές έναντι του «θεσμού του γάμου». Αντ' αυτού, μιλούν πάνω απ' όλα για τα παιδιά, επιμένοντας ότι η ψυχολογικά υγιής οικογενειακή ζωή στηρίζεται στην ένωση ενός άνδρα και μιας γυναίκας. Το 1999, όταν το γαλλικό κοινοβούλιο ενέκρινε μια μορφή ένωσης με βάση το αστικό δίκαιο, ένα μεγάλο μέρος όσων ήταν αντίθετοι επικεντρώθηκαν σε αυτό το θέμα.

Την περασμένη άνοιξη, ακριβώς οι ίδιες ανησυχίες κυριάρχησαν στις διακηρύξεις ενάντια στον «γάμο για όλους» που εκφράστηκαν από ομάδες καθηγητών της νομικής και ψυχολόγων. Και οι συνεντεύξεις με απλούς διαδηλωτές έδειξαν πόσο αποτελεσματικά έχουν φιλτραριστεί τα επιχειρήματα των φιλοσόφων στο επίπεδο των διαδηλώσεων, με τον έναν μετά τον άλλο να εκφράζουν με τον ίδιο τρόπο την αντίθεσή τους στη μεταρρύθμιση. Για να παραθέσω ένα δημοφιλές πανό διαμαρτυρίας: «Un Père et une mère c'est élémentaire» («Ένας πατέρας και μια μητέρα είναι το στοιχειώδες»). Και παρότι το 60% υποστηρίζει τους ομοφυλοφιλικούς γάμους, η πλειοψηφία εξακολουθεί να ευνοεί την απαγόρευση υιοθεσίας παιδιών από ομοφυλόφιλα ζευγάρια. Εν ολίγοις, αν και η θρησκεία και η ομοφοβία προφανώς τροφοδοτούν τις πρόσφατες διαδηλώσεις, η ρητορική που χρησιμοποιείται από την αντιπολίτευση πήγαζε από τους διανοούμενους (όπως κάποιος μπορεί, πράγματι, να περιμένει στη Γαλλία).

Το ερώτημα είναι αν αυτή η αντίθεση θα συνεχίσει να επηρεάζει την γαλλική πολιτική τώρα που η ισότητα είναι νόμος του κράτους κι έχουν αρχίσει να τελούνται οι ομοφυλοφιλικοί γάμοι. Εγώ εικάζω πως όχι. Παρά την εκπληκτική έκταση των διαδηλώσεων, η στήριξη για την περί γάμου ισότητα, ωστόσο, έχει αυξηθεί σταθερά μέσα στα χρόνια, όπως και στις περισσότερες άλλες δυτικές χώρες, και είναι πιθανό αυτή η τάση να συνεχιστεί. Έτσι, ενώ οι ηγέτες του UMP, του κεντροδεξιού κόμματος της Γαλλίας, αντιτίθενται ως επί το πλείστον στη μεταρρύθμιση, είναι απίθανο να διακινδυνεύσουν την αντιστροφή της, αν και όποτε επανέλθουν στην εξουσία. Οι άνδρες και οι γυναίκες που αντιτίθενται στην περί γάμου ισότητα από θρησκευτική πεποίθηση ή προκατάληψη, θα κλίνουν προς το ακροδεξιό Εθνικό Μέτωπο, αν δεν το έχουν ήδη πράξει. Οι περισσότεροι αντίπαλοι αυτής της άποψης, αντίθετα, θα το αναγνωρίσουν ίσως ως κάτι για το οποίο η γαλλική γλώσσα έχει την τέλεια φράση: un fait accompli (ένα τετελεσμένο γεγονός).

Copyright © 2002-2012 by the Council on Foreign Relations, Inc.
All rights reserved.

Στα αγγλικά: http://www.foreignaffairs.com/articles/139527/david-a-bell/liberte-egali...

Σύνδεσμοι:
[1] http://nationalinterest.org/commentary/frances-peculiar-same-sex-marriag...

Μπορείτε να ακολουθείτε το «Foreign Affairs, The Hellenic Edition» στο TWITTER στη διεύθυνση www.twitter.com/foreigngr αλλά και στο FACEBOOK, στη διεύθυνση www.facebook.com/ForeignAffairs.gr