Η Έξοδος των Χριστιανών

Για παράδειγμα, η εισβολή των ΗΠΑ στο Ιράκ παρουσιαζόταν ευρέως ως μέρος μιας χριστιανικής σταυροφορίας εναντίον του Ισλάμ. Ριζοσπάστες Μουσουλμάνοι υποστήριζαν με συνέπεια (και επιτυχία) ότι οι Χριστιανοί τής χώρας ήταν σε συνεννόηση με τον στρατό των ΗΠΑ. Το αποτέλεσμα είναι ότι τουλάχιστον 60 χριστιανικές εκκλησίες [1] έχουν υποστεί επίθεση και πάνω από χίλιοι Χριστιανοί έχουν σκοτωθεί αφότου ανετράπη ο Σαντάμ Χουσεΐν. Σύμφωνα με ορισμένες εκτιμήσεις, σχεδόν τα δύο τρίτα των 1,5 εκατ. Χριστιανών στο Ιράκ αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν την χώρα κατά τα τελευταία δέκα χρόνια, πολλοί για την Συρία, όπου βρέθηκαν και πάλι υπό επίθεση.

Ο χριστιανικός πληθυσμός τής Συρίας έχει πέσει από το 30% το 1920 σε λιγότερο από 10% σήμερα. Αν και αυτή η μαζική έξοδος έχει επιδεινωθεί από τον εμφύλιο πόλεμο, η πραγματική αιτία της έγκειται στην εδώ και δεκαετίες ψυχολογική αλλαγή που συνέβη σε όλη την περιοχή καθώς οι Χριστιανοί αναγνωρίζονταν πια ως εχθροί. Ωστόσο, επειδή πολλοί Χριστιανοί τής Συρίας ήταν ένθερμοι υποστηρικτές [2] τού καθεστώτος Άσαντ - είτε γιατί οι περιουσίες τους συνδέονταν με την κυβέρνηση είτε επειδή φοβούνταν την δίωξη που μπορεί να ακολουθήσει αν ανατραπεί ο Άσαντ - ήταν εύκολο για την συριακή αντιπολίτευση να παρουσιάσει τους Χριστιανούς τής χώρας ως de facto συνεργάτες ενός βάναυσου καθεστώτος, υπεύθυνου για τη μαζική δολοφονία των πολιτών του. Από την έναρξη του εμφυλίου πολέμου, [3], περισσότερες από 40 εκκλησίες υπέστησαν ζημιές ή καταστράφηκαν, πάνω από χίλιοι Χριστιανοί σκοτώθηκαν και εκατοντάδες χιλιάδες άλλοι εκτοπίστηκαν.

Μια παρόμοια δυναμική λειτούργησε στην Αίγυπτο, η οποία μπορεί να υπερηφανεύεται για τον παλαιότερο και μεγαλύτερο χριστιανικό πληθυσμό τής Μέσης Ανατολής. (Οι Κόπτες αποτελούν περίπου το 10% του πληθυσμού, ή περί τα οκτώ εκατομμύρια άνθρωποι). Πολλοί Χριστιανοί τής Αιγύπτου, συμπεριλαμβανομένου του Κόπτη Πάπα Tawadros II, δεν έκρυψαν την υποστήριξή τους προς το στρατιωτικό πραξικόπημα που ανέτρεψε τον δημοκρατικά εκλεγμένο, υποστηριζόμενο από την Μουσουλμανική Αδελφότητα, πρόεδρο από το αξίωμά του. Αυτή η υποστήριξη έχει ανοίξει τον δρόμο για αχαρακτήριστες πράξεις βίας από ορισμένους υποστηρικτές των Αδελφών Μουσουλμάνων εναντίον των χριστιανικών μειονοτήτων τής χώρας. Παρά το γεγονός ότι οι ισλαμιστές βρίσκονται στην πρώτη γραμμή αυτής της βίας, δεν είναι οι μόνοι υπεύθυνοι. Οι αστυνομικοί και οι στρατιωτικοί έκαναν ελάχιστα ή τίποτα για να αποτρέψουν τις επιθέσεις εναντίον Χριστιανών. Το Παρατηρητήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων έφθασε στο σημείο να πει ότι η έλλειψη αντίδρασης από την κυβέρνηση σήμαινε την ενθάρρυνση αν όχι την αποθράσυνση αυτών των πράξεων τρομοκρατίας.

Πράγματι, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι τα κοσμικά καθεστώτα τής Αιγύπτου έχουν μια ιστορία στο να στοχοποιούν τον ευπαθή Κοπτικό πληθυσμό τής χώρας. Μερικά από τα πιο καταπιεστικά χρόνια για τους Χριστιανούς ήταν υπό την εξουσία του Χόσνι Μουμπάρακ στη δεκαετία τού 1990. Μέχρι το πρόσφατο κύμα βίας, η χειρότερη σφαγή Κοπτών στην μετεπαναστατική Αίγυπτο ήρθε από τα χέρια των ίδιων στρατιωτικών που τώρα υποστηρίζουν πολλοί Κόπτες. Η σφαγή στο Maspero τον Οκτώβριο του 2011, στην οποία ο αιγυπτιακός στρατός σκόπιμα ερέθισε τα αισθήματα εναντίον των Κοπτών, άφησε 26 Κόπτες νεκρούς.

Η τραγωδία για τους Χριστιανούς της περιοχής είναι προφανής. Χάνουν την ζωή τους, τα σπίτια τους και τους λατρευτικούς τους οίκους. Ξεριζώνονται από τις πατρίδες των προγόνων τους και αναγκάζονται να φύγουν ως πρόσφυγες σε γειτονικές χώρες όπου είναι, σε πολλές περιπτώσεις, εξίσου ανεπιθύμητοι.

Αλλά, είναι σημαντικό να σημειωθεί ότι το ξερίζωμα των Χριστιανών της περιοχής αποτελεί επίσης μια καταστροφή και για τους Μουσουλμάνους. Είναι αυτοί στους οποίους θα μείνει το έργο της οικοδόμησης μιας αξιοπρεπούς κοινωνίας στον απόηχο αυτών των φρικαλεοτήτων. Και αυτό το έργο θα γίνει ασύγκριτα πιο δύσκολο μετά την απομάκρυνση των Χριστιανών από τις τάξεις τους. Δεν είναι μόνο ότι η μνήμη αυτών των βίαιων ενεργειών θα μολύνει αυτές τις κοινωνίες – τόσο τους δράστες όσο και τα θύματα – επ’ αόριστον. Είναι επίσης ότι οι Μουσουλμάνοι αφαιρούν το είδος τού πλουραλισμού που αποτελεί το θεμέλιο για κάθε πραγματικά δημοκρατική δημόσια ζωή. Ένα από τα συνθήματα της Αραβικής Άνοιξης ήταν ότι οι Μουσουλμάνοι θέλουν να βάλουν τέλος στην τυραννία. Αλλά, ο μόνος διαρκής εγγυητής των πολιτικών δικαιωμάτων είναι το είδος τής κοινωνικής και θρησκευτικής πολυμορφίας που οι Μουσουλμάνοι τής περιοχής βρίσκονται στην διαδικασία να εξαλείψουν. Εάν δεν γίνει τίποτε για να αντιστραφεί η κατάσταση, η ελπίδα για την ειρήνη και την ευημερία στη Μέση Ανατολή μπορεί να εξαφανιστεί μαζί με τον χριστιανικό πληθυσμό της περιοχής.

Copyright © 2002-2012 by the Council on Foreign Relations, Inc.
All rights reserved.

Στα αγγλικά: http://www.foreignaffairs.com/articles/139917/reza-aslan/the-christian-e...

Σύνδεσμοι:
[1] http://www.csmonitor.com/World/Middle-East/2013/0331/Iraq-s-Christians-f...
[2] http://www.nytimes.com/2011/09/28/world/middleeast/fearing-change-syria-...
[3] http://www.bbc.co.uk/news/world-middle-east-22270455