Οι εκκρεμότητες που άφησε ο Μαντέλα

Ο Νέλσον Μαντέλα έζησε μια από τις μεγάλες ζωές τού εικοστού αιώνα. Ήταν ένας πολιτικός κρατούμενος κι έγινε ένας ελεύθερος άνθρωπος, ένας μαχητής υπέρ τής ελευθερίας που πέτυχε την συμφιλίωση και ένας πρόεδρος ο οποίος αγωνίστηκε για την ισότητα και την ανάπτυξη. «Ο Μαντέλα μάς έδειξε ότι το θάρρος ενός ανθρώπου μπορεί να κινήσει τον κόσμο», δήλωσε ο πρόεδρος των ΗΠΑ, Μπαράκ Ομπάμα, στο πρόσφατο ταξίδι του στη Νότια Αφρική. Για πολλούς, η ζωή τού Μαντέλα είναι μια διαρκής υπενθύμιση ότι η ελπίδα και ο ακτιβισμός μπορούν να αλλάξουν την ιστορία προς το καλύτερο.

Ωστόσο, η Νότια Αφρική δύσκολα μπορεί να θεωρηθεί μια απόλυτη επιτυχία. Το ποσοστό ανεργίας κυμαίνεται λίγο κάτω από 30%, και σχεδόν το ένα τέταρτο των Νοτιοαφρικανών ζουν στο -ή κοντά στο- όριο της φτώχειας. Μια έκθεση των Ηνωμένων Εθνών πρόσφατα αποκάλυψε ότι 1,4 εκατομμύρια παιδιά τής Νότιας Αφρικής ζουν σε σπίτια που βασίζονται για πόσιμο νερό σε βρώμικα ρέματα, 1,5 εκατομμύριο δεν έχουν πρόσβαση σε τουαλέτες, και 1,7 εκατομμύρια ζουν σε παράγκες, χωρίς εγκαταστάσεις για πλύσιμο και για μαγείρεμα. Σχεδόν έξι εκατομμύρια Νοτιοαφρικανοί φέρουν τον ιό HIV/AIDS, και ο νεαρός πληθυσμός τής χώρας αυξάνεται με ταχείς ρυθμούς: σχεδόν το 40% του πληθυσμού γεννήθηκε μετά την απελευθέρωση του Μαντέλα από την φυλακή, το 1990.

Εξωτερικοί παρατηρητές συχνά προσπαθούν να διαχωρίσουν το παρελθόν τού Μαντέλα από το σήμερα της Νότιας Αφρικής. Αν τα πράγματα έχουν καταρρεύσει, λέει το επιχείρημα αυτό, δεν είναι μόνο επειδή το κόμμα τού Μαντέλα, το Αφρικανικό Εθνικό Κογκρέσο (ANC), απέτυχε να τον ακολουθήσει στην γη τής επαγγελίας. Ακόμη και στα μέσα τής ένατης δεκαετίας τής ζωής του, ο Μαντέλα ήταν απόμακρος αλλά πανταχού παρών: μια διαρκής υπενθύμιση της αριστοκρατίας τού αντι-απαρτχάιντ παρελθόντος τής Νότιας Αφρικής και ένα μέτρο σύγκρισης που εμμέσως μετρά τις ελλείψεις των σημερινών ηγετών τού ANC.

Θα μπορούσε ένας άλλος Νέλσον Μαντέλα να θεραπεύσει τη Νότια Αφρική από τα δεινά της; Αυτή η ερώτηση είναι στο επίκεντρο της συζήτησης για την κληρονομιά τού Μαντέλα και το μέλλον τής Νότιας Αφρικής. Αλλά αυτό είναι ένα λάθος ερώτημα. Αν και η ιστορία του Μαντέλα είχε πολλούς χρονικογράφους, η μεγάλη του στρατηγική - ειδικότερα, ο ρόλος του στον διεθνή αγώνα για να ορισθεί τι ήταν η Νότια Αφρική και τι θα μπορούσε να γίνει - ήταν περιέργως υποτιμημένη. Αυτό θέτει ένα θεμελιώδες και πιο σημαντικό ερώτημα: Τι είναι η Νότια Αφρική; Είναι αδύνατο να καταλάβουμε σήμερα τη Νότια Αφρική χωρίς να εκτιμήσουμε τις επιπτώσεις τής πολύπλοκης απάντησης του Μαντέλα.

Η ΜΕΓΑΛΟΦΥΙΑ ΤΟΥ ΜΑΝΤΕΛΑ

Η μεγαλοφυΐα τού Μαντέλα προκύπτει από τον τρόπο με τον οποίο μίλησε για τη Νότια Αφρική. Ως νεαρός ακτιβιστής στο ANC το 1950, ανήκε σε μια κοινότητα που ήταν γεμάτη με διαφωνίες. Οι Αφρικανοί εθνικιστές επιζητούσαν την υπεροχή των μαύρων στο πλαίσιο του αγώνα για την ελευθερία, οι κομμουνιστές ήθελαν το τέλος τού καπιταλισμού και οι φιλελεύθεροι την ελπίδα για πραγματική δημοκρατία. Ο Μαντέλα ελίχθηκε ανάμεσα σε αυτές τις ιδεολογικές νάρκες με ασυνήθιστη επιδεξιότητα. Με τα λόγια τού ιστορικού Tom Lodge, η προσέγγισή του ήταν «κατά κύριο λόγο προς την ενεργοποίηση της αφήγησης ... και μόνο δευτερευόντως προς το ιδεολογικό όραμα». Ο Μαντέλα δεν προσηλύτιζε τόσο σε μια άποψη όσο έχτιζε συνεργασίες μεταξύ των διαφόρων ομάδων που ήθελαν να τελειώσει το απαρτχάιντ.

Το να το κάνει αυτό δεν ήταν εύκολο στη Νότια Αφρική των μέσων τού εικοστού αιώνα. Ευρισκόμενη στο σημείο συνάντησης του Ατλαντικού και του Ινδικού Ωκεανού, η χώρα ήταν ένα ασυνήθιστα ποικιλόμορφο μέρος, διαμορφωμένο από την ιστορική ανάμιξη των αφρικανικών λαών, των Ευρωπαίων αποίκων και των Ασιατών μεταναστών. Αυτή η ποικιλομορφία έκανε την χώρα ένα μικρόκοσμο της ανθρώπινης κατάστασης για μερικούς, μια δυναμική επενδυτική ευκαιρία για άλλους, και μια αγορά που όξυνε την συζήτηση σχετικά με την αποικιοκρατία και τον εθνικισμό για κάποιους τρίτους.

Αντιμέτωπος με αυτήν την ποικιλομορφία, ο Μαντέλα ανάμειξε άψογα την αφήγηση και την πολιτική. Ήδη από το 1962, άρθρωσε μια στρατηγική που επικεντρώθηκε τόσο πολύ στην ψυχολογία όσο και στην μάχη. Ο δεδηλωμένος στόχος τού Μαντέλα δεν ήταν να τρομοκρατήσει την λευκή κοινωνία, αλλά να «καταστρέψει τη νομιμότητα της κυβέρνησης», κυρίως με την διαμόρφωση της συνείδησης των μαζών και την δημιουργία προγεφυρωμάτων στην διεθνή σκηνή. Ως μέσο προς τον σκοπό αυτό, όπως ο ίδιος έγραψε, το ANC έπρεπε να φτάσει να γίνει μια «παράλληλη διοικητική Αρχή [της Νοτιοαφρικανικής] δικαιοσύνης», κάτι που σήμαινε διαφορετικά πράγματα σε διαφορετικά ακροατήρια και απαιτούσε ένα μήνυμα που να λειαίνει τις διαφωνίες μεταξύ των επικριτών τού απαρτχάιντ.

Η επιδεξιότητα του Μαντέλα ήταν ιδιαίτερα εμφανής στο εξωτερικό. Κατά την διάρκεια των ταξιδιών του στις αρχές τού 1960, κήρυξε τον εθνικισμό σε όλη την απο-αποικιοκρατούμενη Αφρική, επεφήμησε τον Κουβανό επαναστάτη Φιντέλ Κάστρο σε συζητήσεις με ηγέτες τού Τρίτου Κόσμου και επαίνεσε τον φιλελευθερισμό στους ακροατές του στο Λονδίνο. Διατήρησε αυτή την ευελιξία και μετά την επιστροφή του στην πολιτική το 1990. Το αντι-απαρτχάιντ κίνημα του Μαντέλα ήταν ταυτόχρονα ένα προπύργιο ενάντια στον νεοιμπεριαλισμό (στην Αβάνα) και μια επέκταση του αμερικανικού κινήματος για τα πολιτικά δικαιώματα (στη Νέα Υόρκη). Η «νέα Νότια Αφρική» θα ήταν μια «ενωμένη, δημοκρατική, μη-σεξιστική και μη φυλετική χώρα», διαβεβαίωνε τους Σουηδούς το 1990. «Σταθερά ευθυγραμμισμένη με τις θεμελιώδεις και οικουμενικές αρχές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, το δικαίωμα και την δυνατότητα του κάθε ατόμου για πλήρη και απρόσκοπτη ανάπτυξη, το δικαίωμα κάθε χώρας να καθορίζει το μέλλον της, την προστασία τού περιβάλλοντος και της ειρήνης σε έναν κόσμο που θα πρέπει να είναι ελεύθερος από περιφερειακές συγκρούσεις και την απειλή ενός πυρηνικού πολέμου». Ήταν ένα όραμα για να ικανοποιήσει τους πάντες - και μια παράσταση που καλλιεργούσε την διεθνή νομιμότητα του ANC.

Ο ΜΕΡΙΚΟΣ ΘΡΙΑΜΒΟΣ ΤΟΥ ΜΑΝΤΕΛΑ