Secure ConnectionΤελική προσγείωση για τα μη-επανδρωμένα αεροσκάφη;
Το πραγματικό πρόβλημα με τα drones
Περίληψη Κειμένου και Βιογραφικό Συγγραφέα
Είναι η τεχνολογία των drones το πρόβλημα ή είναι η πολιτική των στοχευμένων φόνων το πραγματικό ζήτημα; Παρά το γεγονός ότι οι ακτιβιστές παίρνουν θέση και στις δύο πλευρές τής συζήτησης, είναι αδύνατο να διαχωριστεί το ένα θέμα από το άλλο.
Η SARAH KREPS είναι συνεργάτις στην έδρα Stanton στο Council on Foreign Relations και επίκουρος καθηγήτρια Διακυβέρνησης στο Πανεπιστήμιο Cornell.
Η χαμηλού ρίσκου φύση των τηλεκατευθυνόμενων αεροσκαφών - τουλάχιστον για αυτούς που τα χρησιμοποιούν - είναι σίγουρα μια από τις αρετές τους. Μπορούν να πραγματοποιούν σημαντικές αποστολές που διαφορετικά θα ήταν πολύ δύσκολες ή επικίνδυνες. Αλλά εδώ βρίσκεται και το ελάττωμά τους [12]. Με το να μην επωμίζονται τον κίνδυνο, οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν λιγότερα κίνητρα για να επιδείξουν αυτοσυγκράτηση. Αυτό δεν λέγεται για να απορριφθούν οι προσπάθειες της Ουάσιγκτον να ελαχιστοποιήσει τις παράπλευρες απώλειες με μια συστηματική διαδικασία στόχευσης. Σε κάποιο βαθμό, το σημαντικότερο πρόβλημα δεν είναι ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες χτυπούν τον στόχο που προτίθενται να χτυπήσουν, αλλά το ότι ο ίδιος ο στόχος είναι λανθασμένος. Το ότι το 50% των στόχων [13] μεταξύ 2008 και 2010 ήταν μέλη των Ταλιμπάν, οι οποίοι δεν ενδιαφέρονταν τόσο να χτυπήσουν αμερικανικούς στόχους όσο να δημιουργήσουν αναταραχή στο εσωτερικό τού Πακιστάν, και ότι μόνο 8% των στόχων [14] ήταν «υψηλής προτεραιότητας πολεμικοί στόχοι » ή «διοικητές μεσαίου προς υψηλού επιπέδου», επισημαίνει μια δυνητική νομική διολίσθηση στο ζήτημα των drones.
Η απάντηση δεν είναι να απαγορευθούν εντελώς τα μη επανδρωμένα αεροσκάφη. Σε περιπτώσεις κατά τις οποίες η χρήση βίας επιτρέπεται και νομικά, τα drones κάνουν καλύτερη διάκριση [15] από οποιαδήποτε εναλλακτική λύση. Ούτε είναι η απάντηση να απαγορευθεί η στόχευση ατόμων υψηλού επιπέδου οι οποίοι είναι σε θέση να χτυπήσουν αμερικανικούς στόχους.
Η απάντηση είναι να διορθωθεί η νομική διολίσθηση που δημιουργήθηκε στις Ηνωμένες Πολιτείες επειδή χρησιμοποιήθηκαν μη επανδρωμένα αεροσκάφη ως επί το πλείστον για να βγουν εκτός μάχης μαχητές χαμηλού επιπέδου. Αυτό μπορεί να σημαίνει τον τερματισμό των χτυπημάτων «με υπογραφή» [16], τα οποία βασίζονται σε πρότυπα συμπεριφοράς και όχι σε άτομα με γνωστή ταυτότητα, και να επαναξιολογηθεί αν τα μέλη των Ταλιμπάν θα πρέπει να υπάρχουν στις «λίστες θανάτου» [17]. Σε γενικές γραμμές, αυτό θα σήμαινε, επίσης, λειτουργία με βάση αυστηρότερους νομικούς όρους – εστιάζοντας στις ενέργειες τού 8% - ενώ θα διατηρείται η ίδια προσοχή για την αποφυγή παράπλευρων απωλειών. Όλα αυτά δεν θα συνεπάγονταν την απαγόρευση ούτε των drones ούτε των στοχευμένων φόνων. Αυτό απλώς θα σήμαινε ότι θα εφαρμόζονται πιο συνετά και τα δύο.
Ένα πρόγραμμα drone με μεγαλύτερη διακριτική ικανότητα δεν θα κόστιζε στις Ηνωμένες Πολιτείες πολλά από την άποψη της ασφάλειας. Λίγοι από αυτούς που σκοτώθηκαν από μη επανδρωμένα αεροσκάφη ήταν υψηλού επιπέδου στρατιωτικοί στόχοι που σχεδίαζαν τρομοκρατικές επιθέσεις εναντίον των Ηνωμένων Πολιτειών. Αντ’ αυτού, μια πολιτική μεγαλύτερης συγκράτησης θα βελτιώσει την ασφάλεια των ΗΠΑ σε μακροπρόθεσμη βάση, καθώς οι χώρες που αποκτούν [18] drones θα κοιτούν τις Ηνωμένες Πολιτείες για να βρουν κάποιο προηγούμενο για τις δικές τους πολιτικές.
Copyright © 2002-2012 by the Council on Foreign Relations, Inc.
All rights reserved.
Στα αγγλικά: http://www.foreignaffairs.com/articles/140318/sarah-kreps/ground-the-drones