Το αληθινό πρόσωπο του Φετουλάχ Γκιουλέν

«Αλλά ο Ερντογάν δεν έχει επαρκή οπλισμό για να πολεμήσει το Κίνημα. Ανεκάλυψαν, π.χ. μικρόφωνα παρακολούθησης στο γραφείο του, τοποθετημένα από την Αστυνομία, σύμφωνα με το περιβάλλον του. Αλλά, ο Ερντογάν με την γνωστή προπέτεια ύφους, αποδέχθηκε το γεγονός με πολύ μεγάλη ψυχραιμία. Εάν είχε έστω και μια αμυδρή υποψία ότι το κίνημα είχε πρόσβαση σε κρίσιμες απόρρητες πληροφορίες, η ανακάλυψη αυτή θα πρέπει να την δικαίωσε απολύτως. [Σ.Σ.: Και όμως δεν αντέδρασε]. Ο ξένος Τύπος είναι επικεντρωμένος αυτές τις ημέρες επάνω στην συμπεριφορά τού Ερντογάν κατά την περίοδο των τελευταίων μηνών» [15].

Την περίοδο αυτή όπου ο ισλαμιστής Γκιουλέν επιτίθεται στον ισλαμιστή Ερντογάν, ο τελευταίος αισθάνθηκε την ανάγκη να απευθυνθεί προς τις Ένοπλες Δυνάμεις και να αναγνωρίσει ότι «μπορεί να έγιναν κάποια λάθη στις δίκες αυτές ή κάποιες κακοδικίες. Αυτές, όμως, μπορεί να διορθωθούν». Ήταν φυσικό, μετά από αυτό να επακολουθήσει ένας ποταμός προσφυγών από πλευράς των συνηγόρων των Τούρκων στρατιωτικών οι οποίοι θεωρούν τους εαυτούς τους θύματα κακοδικίας.

Και σαφώς η εξήγηση είναι απλή: ο Ερντογάν στρέφεται προς το στράτευμα, έστω και αναγνωρίζοντας τις φαλκιδεύσεις των ενοχοποιητικών στοιχείων και τις κακοδικίες εναντίον των ανωτάτων αξιωματικών των τουρκικών Ενόπλων Δυνάμεων, διότι πρέπει να αντιμετωπίσει τον Γκιουλέν. Η ισλαμιστική κυβέρνηση τού Ερντογάν βασίζεται στην ρήση «ο εχθρός τού εχθρού μου είναι φίλος μου», ένα όχι και τόσο ασφαλές κριτήριο, αλλά οι καιροί ού μενετοί και οι επιλογές τού Ερντογάν είναι ελάχιστες.

Πάντως, μετά από το πέρας αυτού του κυκεώνα, ούτε οι Κούρδοι τής Τουρκίας θα αισθάνονται ασφαλείς, ούτε η Τουρκία θα επανέλθει στο παλαιό καθεστώς τής «στρατο-δημοκρατίας». Οι εξελίξεις θα είναι ραγδαίες και η Ελλάδα οφείλει να είναι έτοιμη για κάθε ενδεχόμενο και με συγκεκριμένο στρατηγικό σχεδιασμό ο οποίος πρέπει να είναι έτοιμος και να εφαρμόζεται από σήμερα, που η Αθήνα έχει την Ευρωπαϊκή Προεδρία.

Ο ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΟΣ ΘΕΙΚΟΣ ΟΙΩΝΟΣ

Ιδού μερικά ακόμα αποσπάσματα από το βιβλίο του Γκιουλέν «Küçük Dünyam, İstanbul 1997»:

(σ. 90) «Μια μέρα, ένας από αυτούς (ΣΣ.: τους αδελφούς τού Γκιουλέν) είδε ένα όνειρο. Η μητέρα μας Χατιτζέ καθόταν έξω από την πόρτα και ο Αφέντης μας μέσα. Η μητέρα μας Χατιτζέ, εννοώντας τα 4-5 άτομα στα οποία κάναμε μάθημα, είπε στον Αφέντη μας: “Ρεσούλαλλαχ (ΣΣ.: εννοεί τον Μωάμεθ) αυτοί ρωτούν: Ρεσούλαλλαχ, είσαι ευχαριστημένος από εμάς;”. Και ο Αφέντης μας απάντησε από μέσα: “Ναι, είμαι ευχαριστημένος, κυρίως από τον ένα, κυρίως από τον ένα από αυτούς”».

Η ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ ΤΟΥ «ΗΠΙΟΥ ΙΜΑΜΗ»

Αποσπάσματα από το βιβλίο τού Γκιουλέν: Pirlanda Kitap Serisi. Asrın getirdiği tereddütler – 4, İzmir 1994:

i) (σ. 204). «Είναι πολύ δύσκολο να προχωρήσουμε ως εαυτοί (όπως είμαστε) μέσα σε αυτή την τάξη που έχουν στήσει “εκείνοι” [ΣΣ.: οι άπιστοι, οι μη μουσουλμάνοι]. Όμως, εφόσον δεν μπορούμε και να εγκαταλείψουμε τελείως την πορεία μας υπάρχει η υποχρέωση να ρυθμίσουμε κατά κάποιο τρόπο την κατάσταση».

ii) (σ. 205). «Στις μέρες μας, οι γενιές που απαιτούν (προστατεύουν) την αλήθεια, βρίσκονται σε μια πολύ ευαίσθητη κατάσταση. Είναι επιφορτισμένες με πολύ δύσκολα καθήκοντα. Ναι, υπάρχουν κάποια θέματα που πρέπει να προσέχουν όλοι αυτοί που έχουν κοινό νου, ευθυκρισία και που δεν υποκύπτουν με κανένα τρόπο. Αντιθέτως, υπάρχει ο κίνδυνος να πληρώσει το λογαριασμό όχι μόνο ένα ολόκληρο έθνος αλλά και ολόκληρος ο ισλαμικός κόσμος... Από την σημερινή κατάσταση θα μας γλιτώσει μόνο η εφαρμογή όλων αυτών των ιδεωδών και των κανόνων [ΣΣ.: των ισλαμικών και βεβαίως της “τακέηγια” όπως ερμηνεύει ο Γκιουλέν το Κοράνιο, βλ. Σουράτ Αλ Καφ, στ. 1-30 δια τους Επτά Κοιμωμένους εις το Σπήλαιον ]. Τότε θα είναι δυνατό να φτάσουμε στον στόχο που επιθυμούμε. Όταν υπάρχει ισορροπία μεταξύ των δυνάμεων, μπορεί να είναι λογικό να ανεβείς στο ριγκ και να παλέψεις με νύχια και με δόντια. Όταν όμως δεν υπάρχει ακόμα μια τέτοια ισορροπία, αν δηλαδή, στη μια πλευρά υπάρχουν άοπλες και αδύναμες μονάδες και κοινωνίες, και στην άλλη δυνάμεις που υποστηρίζονται από τα έθνη τού κόσμου και έχουν σύστημα και είναι πλήρως εξοπλισμένες, τότε, σε μια τέτοια περίπτωση, ο αγώνας σημαίνει ξεκάθαρα ήττα, πανωλεθρία και διάλυση, πράγμα το οποίο από την άποψη της εθνικής σκέψης θεωρείται μια τέλεια καταστροφή. Διότι, το να συγκεντρώσεις και πάλι από την αρχή και να οργανώσεις μια διαλυμένη και ηττημένη δύναμη είναι πολύ πιο δύσκολο από το να στήσεις μια νέα ισορροπία δυνάμεων».

iii) (σ. 206). «Πέρασε καιρός και η παραμονή των μουσουλμάνων στην Μέκκα κατέστη κυριολεκτικώς αδύνατη. Για τον λόγο αυτό παρουσιάστηκε η ανάγκη μετανάστευσης (μετοίκησης). Τότε [μετανάστευσαν] και αυτοί που είχαν αποδεχτεί την φανερή συνέχιση του αγώνα ως μέθοδο διότι, εφόσον δεν υπάρχει ισορροπία δυνάμεων, δεν είναι δυνατόν να φτάσεις κάπου μόνο με την προσωπική δύναμη και το θάρρος.

Το Κοράνιο μας υποδεικνύει τον δρόμο για αυτό το θέμα. Αυτοί οι οποίοι δεν έχουν αποκτήσει την δύναμη να πολεμήσουν φανερά εναντίον των άπιστων (κάφηρ), είναι υποχρεωμένοι πρώτα να φορτίσουν, να εμβαθύνουν στην ψυχή τους, να γεμίσουν τις ισλαμικές ιδέες και τα αισθήματα ως έμπνευση πρώτα οι ίδιοι, μέσα τους, και μετά, να τα μεταφέρουν και να τα αδειάσουν στους άλλους, ακριβώς όπως οι Αs'hâb Αl-Kahf (18η Σουράτ του Κορανίου, η επονομαζόμενη “Αλ Κάφ” αραβική λέξη μεταφραζομένη ως “το σπήλαιον” ως αναφορά σχετιζόμενη με τους“κοιμωμένους της Εφέσσου[16]”. Μετά, εξήλθαν με πνευματική πίστη και δύναμη. Όταν βγήκαν, και πάλι, συμβούλεψε ο ένας τον άλλον “ευγένεια” (telâttuf)».