Κλήση από… Λόντονγκραντ
Οι πλούσιοι Ρώσοι ομογενείς φαίνεται να ασκούν σημαντική επιρροή στο πώς προσεγγίζει η βρετανική κυβέρνηση την κρίση τής Ουκρανίας, κάτι που υπογραμμίζει τον βαρύνοντα ρόλο αυτών των υπερ-πλουσίων στην βρετανική πολιτική σκηνή. Αλλά όλα αυτά τα ξένα χρήματα αποκαλύπτουν βαθιές διαρθρωτικές αδυναμίες στην βρετανική οικονομία.
Ο JONATHAN HOPKIN είναι αναπληρωτής καθηγητής Συγκριτικής Πολιτικής στο Τμήμα Διακυβέρνησης στο London School of Economics.
Ο MARK BLYTH είναι καθηγητής Διεθνούς Πολιτικής Οικονομίας στο Πανεπιστήμιο Brown.
Αυτό το εξαιρετικά άνισο μοντέλο ανάπτυξης (στο οποίο το μερίδιο της οικονομίας που καταλαμβάνεται από το κορυφαίο ένα τοις εκατό των εισοδηματιών έρχεται δεύτερο μόνο μετά τις Ηνωμένες Πολιτείες) έχει σοβαρές πολιτικές επιπτώσεις. Τόσο στην εγχώρια όσο και στην εξωτερική πολιτική, οι πλούσιοι κατέχουν δυσανάλογα μεγάλη εξουσία, όπως αποδεικνύει η κυβερνητική επιφυλακτικότητα απέναντι στις οικονομικές κυρώσεις εναντίον τής Ρωσίας. Και η κυβέρνηση δεν μπορεί να «πουλά» αυτήν την ανισορροπία στους ψηφοφόρους για πάντα, οι οποίοι δείχνουν να έχουν βαρεθεί τους υπάρχοντες πολιτικούς και τις πολιτικές τους: Η συμμετοχή στις εκλογές έχει μειωθεί σχεδόν κατά 20% από το 1980, και οι περισσότεροι ψηφοφόροι στρέφονται προς λαϊκιστικά κόμματα, κυρίως το UK Independence Party, το οποίο έχει μια ισχυρή πιθανότητα να είναι το μεγαλύτερο κόμμα στις προσεχείς εκλογές για το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Η εστίαση του UKIP στην μετανάστευση και τις δήθεν αυταρχικές αρμοδιότητες της Ευρωπαϊκής Επιτροπής αποτελεί μια άμεση πρόκληση για την πολιτική τής «ανοικτότητας» που επέτρεψε στο City τού Λονδίνου να ευημερήσει και στο Λονδίνο να γίνει μια σημαντική παγκόσμια μητρόπολη, παρότι ακόμη και ο ηγέτης τού UKIP, ο Nigel Farage, ένας πρώην τραπεζίτης , είναι επιφυλακτικός στο να επικρίνει το City ή να αμφισβητήσει τα φορολογικά προνόμια του διεθνούς πλούτου.
Η υποστήριξη προς το UKIP είναι ισχυρότερη στις αγροτικές και τις μικρές πόλεις, και αυξάνεται στον μετα-βιομηχανικό βορρά. Έχει μικρή έφεση στην ίδια την πρωτεύουσα, αλλά το Λονδίνο και η γύρω περιοχή - η οικονομική δύναμη του Ηνωμένου Βασιλείου - αντιπροσωπεύει μόνο περίπου το ένα πέμπτο τού πληθυσμού τής χώρας και ακόμη λιγότερο μερίδιο στις βουλευτικές έδρες στο κοινοβούλιο. Για την πλειοψηφία των Βρετανών, μια ανάκαμψη που ωθείται από την ακίνητη περιουσία στο κέντρο του Λονδίνου αποτελεί μικρή βοήθεια. Ακόμη χειρότερα, η αντίδραση που αυτό το «μπούμ» μπορεί να προκαλέσει, θα μπορούσε να σκοτώσει οποιαδήποτε ανάκαμψη στην υπόλοιπη χώρα πριν καν ξεκινήσει. Η Σκωτία ψηφίζει για την προοπτική της να γίνει ένα ανεξάρτητο κράτος τον Σεπτέμβριο, και η επιτυχία τού Σκωτικού Εθνικού Κόμματος τροφοδοτείται από την έλλειψη ενδιαφέροντος της βρετανικής κυβέρνησης για την ζωή έξω από το Λονδίνο. Ο συνεχής σεβασμός τής βρετανικής πολιτικής ελίτ στους διεθνείς σούπερ-πλούσιους, των Ρώσων περιλαμβανομένων, θα μπορούσε να οδηγήσει σε πιο εθνικιστικές και λαϊκιστικές οπισθοδρομήσεις. Το βρετανικό οικονομικό μοντέλο είναι εύθραυστο, αλλά το ίδιο είναι και το έθνος.
Copyright © 2002-2012 by the Council on Foreign Relations, Inc.
All rights reserved.
Στα αγγλικά: http://www.foreignaffairs.com/articles/141350/jonathan-hopkin-and-mark-b...