Διαδικασία πριν την πολιτική | Foreign Affairs - Hellenic Edition
Secure Connection

Διαδικασία πριν την πολιτική

Πώς η Ουάσιγκτον μπορεί να αποτρέψει την οικονομική καταστροφή μετά τις εκλογές

Υπάρχει ένας άλλος τρόπος, όμως: Το Κογκρέσο θα μπορούσε να αναδιαρθρώσει την διαδικασία τού προϋπολογισμού πριν προσπαθήσει να εξισορροπήσει τον προϋπολογισμό. Αν και η εστίαση στους κανόνες θα καθυστερήσει τις αλλαγές στην πολιτική, θα μπορούσε να προσφέρει την καλύτερη ελπίδα για μεταρρύθμιση των ομοσπονδιακών δαπανών με στόχο την μείωση του μακροπρόθεσμου χρέους και την διασφάλιση των προγραμμάτων κοινωνικής ασφάλισης. Η νέα προσέγγιση θα δώσει έμφαση σε τρία στάδια: Την ενασχόληση με τα δεδομένα, την συζήτηση για τις πολιτικές, και την δημοσιονομική πειθαρχία.

Το πρώτο βήμα θα είναι να παρασχεθεί καλύτερη πληροφόρηση για να διευκολυνθεί η συζήτηση μεταξύ των δημόσιων και των εκλεγμένων αξιωματούχων σχετικά με το πώς να αντιμετωπιστούν τα μακροπρόθεσμα προβλήματα στον προϋπολογισμό. Προς το παρόν, το Γραφείο Διαχείρισης και Προϋπολογισμού τού Λευκού Οίκου, η Μεικτή Επιτροπή για την Φορολογία, καθώς και το Γραφείο Προϋπολογισμού τού Κογκρέσου παρέχουν λεπτομερείς πληροφορίες για τα έσοδα και τις δαπάνες κατά περιόδους πέντε ή δέκα ετών. Τα μακροπρόθεσμα μέτρα δεν είναι τυποποιημένα, καθιστώντας δύσκολη την ανάλυση. Το Κογκρέσο και ο πρόεδρος θα πρέπει, συνεπώς, να προνοήσουν για έναν τυποποιημένο ορισμό των μη χρηματοδοτούμενων υποχρεώσεων της κυβέρνησης σε μακροπρόθεσμη βάση. Οι πληροφορίες αυτές θα δείξουν τις ετήσιες μεταβολές των υποχρεώσεων και θα χαρτογραφήσουν μια πιο σαφή πορεία προς την επίτευξη μακροπρόθεσμης δημοσιονομικής ισορροπίας.

Το δεύτερο βήμα θα είναι να τροποποιηθεί η διαδικασία τού προϋπολογισμού ώστε να απαιτείται συζήτηση για τις πολιτικές που επιδεινώνουν ή βελτιώνουν την δημοσιονομική κατάσταση των ΗΠΑ σε μακροπρόθεσμη βάση. Το Γραφείο Προϋπολογισμού τού Κογκρέσου θα πρέπει να επιφορτιστεί με την διατήρηση ενός τρέχοντος υπολογισμού των συνολικών μη χρηματοδοτούμενων υποχρεώσεων της αμερικανικής κυβέρνησης και να ενημερώνει το Κογκρέσο για το πώς θα αλλάξουν τον υπολογισμό αυτό οι οποιεσδήποτε σημαντικές νομοθετικές προτάσεις. Και κάθε νομοσχέδιο που αυξάνει τις μη χρηματοδοτούμενες υποχρεώσεις δεν θα υλοποιείται χωρίς την επιβολή νέων φόρων ή περικοπές δαπανών που θα αντισταθμίζουν το κόστος του. Ένα ακόμα καλύτερο βήμα θα είναι να απαιτείται μια τέτοια ενέργεια για κάθε αλλαγή στις συσσωρευμένες υποχρεώσεις. Μια άλλη πιθανή μεταρρύθμιση θα πρέπει να είναι οι fast-track προτάσεις που μειώνουν τις μη χρηματοδοτούμενες υποχρεώσεις τής κυβέρνησης μακροπρόθεσμα.

Το τρίτο βήμα θα είναι η σταδιακή καθιέρωση της δημοσιονομικής πειθαρχίας με την επιβολή περιορισμών σχετικά με την μακροπρόθεσμη δημοσιονομική ανισορροπία. Ο γενικός στόχος τής μεταρρύθμισης της διαδικασίας τού προϋπολογισμού θα πρέπει να είναι να ενθαρρύνει τις προτάσεις που κάνουν τους φόρους και τις δαπάνες να συνάδουν με τους στόχους τού προϋπολογισμού. Για να ασκηθεί πειθαρχία, ο προϋπολογισμός θα πρέπει να έχει όρια που να εφαρμόζονται στις υποχρεωτικές όπως και στις επιλεκτικές δαπάνες. Επί του παρόντος, η Κοινωνική Ασφάλιση και η Medicaid απαλλάσσονται από όρια, και οι περικοπές στην Medicare περιορίζονται σε εκείνους που μειώνουν τις πληρωμές τους προς τους παρόχους υγειονομικής περίθαλψης. Ένα αναθεωρημένο σύστημα θα θέσει όλα τα προγράμματα στο τραπέζι, αλλά θα επικεντρωθεί στις περικοπές και στις παροχές για τους πλουσιότερους αποδέκτες (για παράδειγμα, μια προοδευτική τιμαριθμική αναπροσαρμογή των παροχών κοινωνικής ασφάλισης, που να απαιτεί από τους υψηλότερου εισοδήματος δικαιούχους τού προγράμματος Medicare να πληρώνουν περισσότερα για την κάλυψή τους). Οι απαιτούμενες μειώσεις στις δαπάνες τής Medicaid θα μπορούσαν να εξισορροπούνται με την αφαίρεση ασφαλιστικών εντολών σε πολιτείες. Οποιαδήποτε διαδικασία διακρίσεων πρέπει να προσαρμόζεται καθώς οι εκτιμήσεις επί των φόρων και των δαπανών αλλάζουν με την πάροδο του χρόνου. Και οι αποταμιεύσεις θα πρέπει να επιτρέπεται να υλοποιούνται σε διάστημα πέντε έως δέκα ετών, έτσι ώστε να μην απαιτούν ριζική ετήσια προσαρμογή.

Τέτοιες αλλαγές στην διαδικασία τού προϋπολογισμού θα αναγκάσουν τους νομοθέτες να εξετάσουν τον τρόπο αντιμετώπισης των δημοσιονομικών προκλήσεων της χώρας, χωρίς να επηρεαστούν από το πώς οι φορολογικές αυξήσεις θα πρέπει να σταθμιστούν έναντι μειώσεων των δαπανών.

Γιατί οι εκλεγμένοι αξιωματούχοι-οι οποίοι επανειλημμένα έχουν αποτύχει να επιτύχουν πολιτική συναίνεση- να συμφωνήσουν σε μια διαδικασία μεταρρύθμισης που εγείρει παρόμοια ακανθώδη πολιτικά προβλήματα; Για δύο λόγους: Πρώτον, η παροχή τυποποιημένων και ακριβείας πληροφοριών σχετικά με τις δημοσιονομικές προκλήσεις –δηλαδή, πληροφορίες που θα ήταν δύσκολο να αμφισβητηθούν- θα παρακινήσει το κοινό να πιέσει για πιο ουσιαστική συζήτηση για την δημοσιονομική πολιτική στο Κογκρέσο. Δεύτερον και πιο σημαντικό, τόσο οι συντηρητικοί όσο και οι φιλελεύθεροι αιρετοί θα το έβρισκαν ευκολότερο να προωθήσουν τις προτάσεις που υπερασπίζονται.

Οι προσπάθειες των συντηρητικών για την μεταρρύθμιση του φορολογικού κώδικα ή της Medicare έχουν παρεμποδιστεί από το γεγονός ότι τα κέρδη από την αλλαγή πολιτικής θα πάρουν πολύ χρόνο για να υλοποιηθούν. Για παράδειγμα, μια κίνηση για να επιτραπεί στις επιχειρήσεις να υπολογίζουν το σύνολο των επενδύσεων κεφαλαίου τους ως έξοδα θα μειώσει τα έσοδα βραχυπρόθεσμα (καθώς οι δαπάνες θα είναι πιο γενναιόδωρες από όσο οι υφιστάμενες διαγραφές), αλλά δημιουργούν πρόσθετες επενδύσεις, ΑΕΠ, και φορολογικά έσοδα με τον χρόνο. Υπερβάλλουσα υποστήριξης στο πρόγραμμα Medicare -στο οποίο οι συμμετέχοντες θα αγοράζουν ασφάλιση υγείας διαλέγοντας από μια σειρά ανταγωνιστικών σχεδίων, με την ομοσπονδιακή κυβέρνηση να καλύπτει μόνο ένα μέρος του κόστους- πιθανότατα θα χαμήλωνε ουσιαστικά το κόστος τής Medicare για πολλά χρόνια, λόγω της αύξησης του ανταγωνισμού και της ευαισθησίας των τιμών καταναλωτή, αλλά θα δημιουργούσε λίγες τέτοιες αποταμιεύσεις στην περίοδο των πέντε έως δέκα ετών που προβλέπεται στην τρέχουσα διαδικασία τού προϋπολογισμού.