Η χαμηλή ενέργεια της Ευρώπης

Τον Μάρτιο φέτος, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή (EC) ανακοίνωσε ότι ήρθε η ώρα να πάρει στα σοβαρά την οικοδόμηση μιας ευρωπαϊκής ενεργειακής ένωσης που θα συμπληρώνει την ευρωπαϊκή οικονομική ένωση.

Κάτι λιγότερο από έναν χρόνο πριν, ο Ντόναλντ Τουσκ, ο οποίος ήταν πρωθυπουργός της Πολωνίας και τώρα είναι πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, είχε προτείνει την ένωση ως έναν τρόπο για να διαπραγματευτεί [η ΕΕ] καλύτερους όρους για την ενέργεια από την Ρωσία. Μετά από έρευνα που διήρκεσε τρία χρόνια, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή είχε καταλήξει στο συμπέρασμα ότι η Gazprom, το ρωσικό μονοπώλιο εξαγωγών φυσικού αερίου, είχε καταχραστεί την θέση της ως ο μοναδικός προμηθευτής στην Βουλγαρία, την Εσθονία, την Λετονία, την Λιθουανία και την Πολωνία, χρεώνοντας διογκωμένες τιμές και απαγορεύοντας σε αυτές τις χώρες την μεταπώληση αερίου σε άλλους βαθύτερα στην Ευρώπη. Με την διαμόρφωση ενιαίας πολιτικής για το αέριο, υποστήριξε ο Τουσκ, η Ευρώπη θα μπορούσε να αναγκάσει την Ρωσία να παίζει καλύτερα.

Ένας μετρητής πίεσης απεικονίζεται στις εγκαταστάσεις αποθήκευσης φυσικού αερίου στον σταθμό του κρατικής ιδιοκτησίας ουγγρικού ομίλου ενέργειας MVM στην Zsana, στις 3 Νοεμβρίου του 2014. LASZLO BALOGH / REUTERS
--------------

Εκείνη την εποχή, ορισμένοι αξιωματούχοι της ΕΕ είδαν την πρόταση του Τουσκ ως υπερβολικά ριζοσπαστική. Η Γερμανία ειδικότερα αντιτάχθηκε στην διαπραγμάτευση ακόμη και μιας κοινής ευρωπαϊκής τιμής για το ρωσικό φυσικό αέριο. Ως ο σημαντικότερος πελάτης της Gazprom, η Γερμανία απολάμβανε (και συνεχίζει να απολαμβάνει) καλύτερους όρους από τον ρωσικό προμηθευτή της. Οι Γερμανοί φοβούνται ότι, αν ενώσουν τις δυνάμεις τους με την υπόλοιπη Ευρώπη, θα καταλήξουν να πληρώνουν περισσότερα. Ομοίως, ο πρωθυπουργός της Ουγγαρίας Βίκτορ Όρμπαν εναντιώθηκε στο σχέδιο του Τουσκ, διότι η χώρα του, επίσης, είχε διαπραγματευθεί διμερείς συμφωνίες με το Κρεμλίνο, εξασφαλίζοντας στην Ουγγαρία σταθερή προμήθεια φυσικού αερίου σε ευνοϊκές τιμές (φυσικά, με αντάλλαγμα την στήριξη της Ρωσίας από την Ουγγαρία και σε άλλα θέματα).

Οι ανησυχίες αυτές καθυστέρησαν την Ενεργειακή Ένωση για ένα χρόνο. Κατά τις αρχές του 2015, ωστόσο, το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο, κατανοώντας ότι η ενεργειακή ασφάλεια της ΕΕ ήταν η ύψιστη προτεραιότητα, ήταν έτοιμο να προχωρήσει. Και έτσι, τον Μάρτιο, η Επιτροπή ανακοίνωσε ένα σχέδιο για την δημιουργία μιας ευρωπαϊκής ενεργειακής ένωσης. Ο νέος σχεδιασμός διατηρεί ένα σημαντικό μέρος της αρχικής πρότασης του Τουσκ, αν και παραλείπει την ιδέα του ότι όλες οι ευρωπαϊκές χώρες θα πρέπει να υποχρεούνται να συμμετέχουν στις κοινές αγορές φυσικού αερίου. Αντ’ αυτού, το σχέδιο επιτρέπει στις χώρες της ΕΕ να αγοράζουν εθελοντικά προμήθειες ενέργειας ως ομάδα. Ένα μήνα αργότερα, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή ανακοίνωσε ότι, για τις καταχρήσεις της στην Βουλγαρία, την Εσθονία, την Λετονία, την Λιθουανία και την Πολωνία -οι οποίες στηρίζονται στην Ρωσία για περισσότερο από το ήμισυ των προμηθειών τους σε φυσικό αέριο- η Gazprom θα αντιμετώπιζε πρόστιμο μέχρι και 10% επί των πωλήσεών της στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Εν τω μεταξύ, αρκετές χώρες έχουν επίσης σημειώσει την πρόθεσή τους να αρχίσουν να εισάγουν φυσικό αέριο από το Ιράν.

Εάν τα σχέδια υλοποιηθούν, η Ευρώπη πρέπει να δει περισσότερη ενεργειακή ασφάλεια κατά τους προσεχείς μήνες και η κυριαρχία της Ρωσίας ως προμηθευτής ενέργειας στην Ευρώπη θα πρέπει να αποδυναμωθεί. Όμως, υπάρχουν λόγοι για σκεπτικισμό.

ΙΣΧΥΣ ΜΕΣΩ ΤΗΣ ΔΙΑΦΟΡΟΠΟΙΗΣΗΣ

Η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι ο μεγαλύτερος εισαγωγέας ενέργειας στον κόσμο. Πέρυσι, οι εισαγωγές αντιπροσώπευαν το 53% της συνολικής κατανάλωσης ενέργειας στην Ένωση και κόστισαν περίπου 400 δισεκατομμύρια ευρώ (περίπου 450 δισεκατομμύρια δολάρια). Πολλές χώρες, ιδιαίτερα εκείνες στο ανατολικό τμήμα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, είναι σημαντικά ή εξ ολοκλήρου εξαρτημένες από προμήθειες από την Ρωσία. Συνολικά, όμως, οι εισαγωγές από την Ρωσία αντιπροσωπεύουν λιγότερο από το 30% της ευρωπαϊκής κατανάλωσης αερίου.

Το 30% εξακολουθεί να είναι ένα σημαντικό κομμάτι, όμως, ιδιαίτερα όταν η Ρωσία συμπεριφέρεται επιθετικά. Και έτσι, ως πρώτη προτεραιότητά της, η προτεινόμενη Ενεργειακή Ένωση έχει ως στόχο να μειώσει τις εισαγωγές της Ευρώπης από την Ρωσία, το μεγαλύτερο μέρος των οποίων προέρχεται μέσω χερσαίων αγωγών. «Η ΕΕ θα χρησιμοποιήσει όλα τα μέσα εξωτερικής πολιτικής», λέει το σχέδιο εγγράφου για την Ενεργειακή Ένωση, «για να αναπτύξει μια στρατηγική ενεργειακή συνεργασία με τις χώρες παραγωγής και διαμετακόμισης».

Οι όροι της Ένωσης δεν έχουν οριστικοποιηθεί, αλλά τουλάχιστον μια από τις μεγαλύτερες εταιρείες ενέργειας της Ευρώπης έχει προτείνει ότι η Ευρώπη μπορεί να διαφοροποιήσει τις προμήθειές της με την μεταφορά φυσικού αερίου μέσω της Τουρκίας από το Αζερμπαϊτζάν και το Τουρκμενιστάν, οι οποίες κατέχουν από κοινού αποδεδειγμένα αποθέματα φυσικού αερίου 19 τρισεκατομμυρίων κυβικών μέτρων, και με διπλασιασμό της δυναμικότητας του διευρωπαϊκού δικτύου Adriatic Pipeline. Προγραμματισμένος να λειτουργήσει το 2019, ο αγωγός θα προσφέρει 20 δισεκατομμύρια κυβικά μέτρα φυσικού αερίου ετησίως μέσω ενός 2.000 μιλίων νότιου διαδρόμου από τις αζέρικες ακτές της Κασπίας Θάλασσας μέσω της Γεωργίας, της Τουρκίας, της Ελλάδας, της Αλβανίας και της Ιταλίας.

Μια άλλη επιλογή για την διαφοροποίηση των προμηθειών φυσικού αερίου θα ήταν να επανεκκινηθεί η κατασκευή του αγωγού Nabucco, ο οποίος θα συνδέσει την Ευρώπη άμεσα με αποθέματα φυσικού αερίου από την Κεντρική Ασία. Αρχικά υποστηριζόμενος από τις Ηνωμένες Πολιτείες και αρκετά μέλη της ΕΕ, ο Nabucco ξεσήκωσε ισχυρή δυσαρέσκεια στο εσωτερικό της ρωσικής κυβέρνησης. Ως απάντηση, η Gazprom πρότεινε ένα εναλλακτικό σχέδιο για παραδόσεις ρωσικού φυσικού αερίου σε έναν τερματικό στο Baumgarten, στα αυστριακά σύνορα με την Ουγγαρία. Και τα δύο έργα μπήκαν στο ράφι το 2013, όταν το Αζερμπαϊτζάν ξεκίνησε τις εργασίες για τον Trans Adriatic Pipeline. Ίσως να είναι καιρός να επανεξεταστεί.

Εκτός από το Αζερμπαϊτζάν, την Τουρκία και το Τουρκμενιστάν, το σχέδιο εγγράφου για την Ενεργειακή Ένωση αναγνωρίζει επίσης τις χώρες της Μέσης Ανατολής και της Βόρειας Αφρικής ως συνεργαζόμενους εταίρους.

Στην πράξη, όμως, η Ευρώπη δεν μπορεί να διαφοροποιήσει πραγματικά τις προμήθειές της μέχρι την στιγμή που θα διευρύνει την ικανότητα των λιμενικών τερματικών σταθμών της ώστε να δέχονται υγροποιημένο φυσικό αέριο. Με μόνο έναν σημαντικό τερματικό υγροποιημένου φυσικού αερίου, η πραγματική ικανότητα της Ευρώπης να δέχεται αποστολές φυσικού αερίου από το εξωτερικό είναι μικρή.

Γραμμές μεταφοράς ηλεκτρικής ενέργειας υψηλής τάσης κοντά στον πυρηνικό σταθμό Golfech στα σύνορα του ποταμού Garonne μεταξύ Agen και Τουλούζ, στη νοτιοδυτική Γαλλία, στις 28 Οκτωβρίου 2014. REGIS DUVIGNAU / REUTERS
---------------------

Η Ευρώπη πρέπει επίσης να βελτιώσει το εσωτερικό της δίκτυο αγωγών φυσικού αερίου˙ έχει πολλούς ενδο-ευρωπαϊκούς αγωγούς, όπως ο MEGAL ο οποίος εκτείνεται από τα γερμανικά σύνορα με την Τσεχική Δημοκρατία και την Αυστρία ως τα γερμανικά σύνορα με την Γαλλία, και τον Trans Austria Gas Pipeline ο οποίος εκτείνεται από τα αυστριακά σύνορα με την Σλοβακία μέχρι την Ιταλία. Αλλά οι επιμέρους αγωγοί εντός της Ευρώπης δεν έχουν ενσωματωθεί πλήρως, και η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν έχει έναν ειδικό αγωγό Βορρά-Νότου. Οι χώρες της Βαλτικής δεν είναι καν συνδεδεμένες με το κύριο ευρωπαϊκό δίκτυο. Αντ’ αυτού, εφοδιάζονται μέσω ενός μοναδικού τερματικού σταθμού LNG στην Κλαϊπέντα, στην Λιθουανία, και στηρίζονται στην Ρωσία για το υπόλοιπο του φυσικού αερίου τους. Έως ότου αντιμετωπιστούν αυτά τα ζητήματα, η Ευρώπη θα έχει δυσκολία να κάνει αποτελεσματική χρήση νέων ενεργειακών εισροών.

Καθώς η Ευρώπη αγωνίζεται για να διαφοροποιήσει τις πηγές των πρώτων υλών της, η προτεινόμενη Ενεργειακή Ένωσή της θα επιτρέψει επίσης την Ευρωπαϊκή Επιτροπή να επηρεάσει άμεσα τις συμβάσεις προμηθειών, συμπεριλαμβανομένων των συμβάσεων με την Gazprom. Το προσχέδιο της Ενεργειακής Ένωσης κάνει έκκληση για «αύξηση της διαφάνειας των εν λόγω συμφωνιών και συμβατότητα με την ενεργειακή ασφάλεια της ΕΕ». Απαιτεί «πλήρη συμμόρφωση με την ευρωπαϊκή νομοθεσία για όλες τις συμβάσεις που αφορούν την αγορά φυσικού αερίου από εξωτερικούς προμηθευτές». Περαιτέρω, θέτει, όχι μόνο τις διακυβερνητικές συμφωνίες αλλά και τις εμπορικές συμβάσεις υπό την έγκριση του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου.

Προφανώς, το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο θα χρησιμοποιεί τον εποπτικό του ρόλο για να ζητά καλύτερους όρους από την Ρωσία, ιδίως ζητώντας συμβάσεις μικρότερης διάρκειας και την κατάργηση των περιορισμών σχετικά με την επανεξαγωγή του φυσικού αερίου μεταξύ των ευρωπαϊκών χωρών. Πράγματι, το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο παρενέβη ήδη σε μια ενεργειακή συμφωνία για πρώτη φορά τον Μάρτιο του 2015, όταν ο αντιπρόεδρος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου Maroš Šefčovič προήδρευε στις τριμερείς συνομιλίες που αφορούσαν την Ρωσία, την Ουκρανία και την Ευρωπαϊκή Ένωση. Εκείνο τον μήνα είχε λήξει μια προηγούμενη συμφωνία μεταξύ της Ρωσίας και της Ουκρανίας, η οποία είχε γίνει με την μεσολάβηση και εν μέρει την χρηματοδότηση της ΕΕ. Οι διαπραγματεύσεις μεταξύ της Ρωσίας και της Ουκρανίας σχετικά με μια νέα σύμβαση βούλιαζαν μέχρι που παρενέβησαν αξιωματούχοι του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου για να μεσολαβήσουν. Παρά την συνεχιζόμενη διαμάχη μεταξύ των δύο χωρών, το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο βοήθησε να ανανεωθούν οι παραδόσεις φυσικού αερίου από την Ρωσία προς την Ουκρανία, αν και οι συνομιλίες οδήγησαν επίσης σε σημαντική μείωση της εξάρτησης της Ουκρανίας από την Gazprom.

ΓΕΡΜΑΝΙΚΗ ΔΥΝΑΜΗ

Αλλά πού αφήνουν όλα αυτά την Γερμανία; Σε σύγκριση με χώρες παρόμοιου μεγέθους, οικονομικής σημασίας και τεχνικού δυναμικού, η Γερμανία ξεχωρίζει λόγω της έλλειψης μιας εθνικής εταιρείας πετρελαίου. Ο ενεργειακός τομέας της Γερμανίας εξαρτάται από ιδιωτικές επιχειρήσεις ενέργειας, ειδικά τις RWE, E.ON, Wintershall και EnBW. Η απουσία μιας εθνικής εταιρίας δίνει στην γερμανική κυβέρνηση ένα σημαντικό στρατηγικό μειονέκτημα σε σύγκριση με άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Το Βερολίνο δεν έχει σχεδόν καμία επίδραση στις πολιτικές παραγωγής ή προμήθειας φυσικών πόρων.

Ως εναλλακτική σε μια εθνική εταιρεία, και παρά την υποστήριξή της για ένα αποκεντρωμένο σύστημα αγοράς, η Γερμανία θα ήθελε να δημιουργήσει τις συνθήκες που θα επιτρέψουν σε έναν ισχυρό εγχώριο παίκτη να αναδυθεί στην βιομηχανία φυσικού αερίου [1]. Οι εταιρείες για τις οποίες αυτό είναι λογικό είναι η RWE ή η E.ON. Η RWE αγοράζει ήδη και αποθηκεύει φυσικό αέριο για την γερμανική αγορά και για ορισμένες γειτονικές χώρες, όπως η Τσεχική Δημοκρατία. Ωστόσο, όποια εταιρεία αναδειχθεί ως εθνικός πρωταθλητής της Γερμανίας στην βιομηχανία φυσικού αερίου, σίγουρα θα προσπαθήσει να επωφεληθεί πλήρως από την ειδική γερμανο-ρωσική ενεργειακή σχέση και να βελτιώσει την διαπραγματευτική θέση της έναντι της Gazprom.

Την ίδια στιγμή, γερμανικές επιχειρήσεις επίσης πιέζουν να προχωρήσουν τα σχέδια για την επέκταση του αγωγού Nord Stream από την Ρωσία προς την Γερμανία. Τον Ιούνιο του 2015, η E.ON, η BASF, η Shell και η OMV υπέγραψαν μνημόνιο κατανόησης με την Gazprom για την κατασκευή της υποδομής για την παροχή 55 δισ. κυβικών μέτρων ρωσικού φυσικού αερίου προς την Γερμανία ετησίως, σχεδόν διπλασιάζοντας την συνολική χωρητικότητα του Nord Stream [2].

Τα σχέδια της Γερμανίας εγείρουν ερωτήματα σχετικά με την ευρωπαϊκή αλληλεγγύη και έχουν οδηγήσει άλλες χώρες της ΕΕ να εφαρμόσουν τις δικές τους ενεργειακές λύσεις. Στην Ιταλία, για παράδειγμα, η εταιρεία ενέργειας ENI συνήψε πρόσφατα μια διμερή συμφωνία με την Gazprom. Αυτό θα αφήσει μικρότερα κράτη της ΕΕ να βασίζονται στην ισχύ του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου για την επίτευξη των ενεργειακών στόχων τους. Για την βελτίωση της διαπραγματευτικής τους θέσης, το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο συνεχίζει να προτρέπει μεμονωμένες ευρωπαϊκές χώρες, συμπεριλαμβανομένης της Γερμανίας, να επανεξετάσουν την επιδίωξη από μέρους τους μιας εθνικής ενεργειακής πολιτικής, υπέρ μιας πολιτικής που θα εκτελείται για λογαριασμό όλων των μελών της ΕΕ.

Η ΡΩΣΙΚΗ ΠΤΩΣΗ

Είτε η Γερμανία μπει στην Ενεργειακή Ένωση είτε όχι, η Ρωσία θα πληγεί. Η Gazprom από μόνη της αντιπροσωπεύει περίπου το 8% του ΑΕΠ της Ρωσίας. Με τις πρόσφατες μειώσεις στις τιμές του πετρελαίου, η εταιρεία έχει αρχίσει να καταγράφει ζημίες στον ισολογισμό της. Το 2013, για παράδειγμα, η Gazprom ήταν σε θέση να χρεώνει τους πελάτες της ΕΕ περίπου με 341 δολάρια ανά χίλια κυβικά μέτρα [3] φυσικού αερίου. Πέρυσι, η μέση τιμή έπεσε στα 315 δολάρια. Η τιμή μειώθηκε ακόμη περισσότερο κατά το πρώτο τρίμηνο του 2015, στα 290 δολάρια. Μέχρι στιγμής φέτος, η τιμή έχει μείνει ως επί το πλείστον στην περιοχή των 230 έως 240 δολαρίων.

Αγωγοί φυσικού αερίου που φέρουν τις σημαίες της Σερβίας και της Ρωσίας (R) βρίσκονται στο έδαφος κοντά στο σερβικό χωριό Sajkas, βόρεια του Βελιγραδίου, όπου η Σερβία ξεκίνησε πανηγυρικά τον κλάδο του ρωσικού αγωγού South Stream πριν το έργο ακυρωθεί, στις 10 Δεκεμβρίου 2014.. MARKO DJURICA / REUTERS
-------------------------------

Από την πλευρά της, η Gazprom, η οποία ελέγχει το 18% των αποθεμάτων φυσικού αερίου στον κόσμο και ευθύνεται για το 14% της παγκόσμιας παραγωγής φυσικού αερίου, είναι επίσης σε παρακμή. Η επιβολή οικονομικών κυρώσεων στην Ρωσία από Δυτικά έθνη οδήγησε σε δραματική πτώση της ισοτιμίας του δολαρίου-ρουβλίου. Η πτώση των τιμών του πετρελαίου μείωσε τα έσοδα της Gazprom. Επιπλέον, ο συνδυασμός του εξαιρετικά θερμού περσινού χειμώνα με την εισαγωγή προγραμμάτων εξοικονόμησης ενέργειας σε ολόκληρη την Ευρώπη οδήγησε σε δραματική πτώση της κατανάλωσης φυσικού αερίου. Εκφρασμένα σε ρούβλια, η Gazprom κατέγραψε υψηλότερα έσοδα κατά το πρώτο τρίμηνο του 2015 από ό, τι ένα χρόνο νωρίτερα. Αλλά σε όρους δολαρίου, τα έσοδα έχουν μειωθεί σημαντικά, και η εταιρεία αναμένει πτώση 6,8% φέτος στην εξόρυξη φυσικού αερίου. Θα αγγίξει σύντομα το ελάχιστο επίπεδο εξόρυξης πάνω από το οποίο η εταιρεία μπορεί να λειτουργήσει απρόσκοπτα. Οι εξαγωγές αναμένεται να μειωθούν φέτος κατά 5,5%.

Εάν το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο βάλει όντως πρόστιμο στην Gazprom σε ποσοστό μέχρι και 10% και καταφέρνει να βελτιώσει τους όρους ορισμένων συμβάσεων, η εταιρεία -και η Ρωσία- θα μπορούσαν να έχουν σοβαρό πρόβλημα. Εκτός από την μακρά διάρκειά τους, οι τρέχουσες συμβάσεις εμποδίζουν τους προμηθευτές από άλλες χώρες από το να χρησιμοποιούν τους αγωγούς που έχουν κατασκευαστεί για να μεταφέρουν το φυσικό αέριο της Gazprom στην Ευρώπη. Οι αγωγοί αυτοί έχουν ενισχύσει την ρωσική στρατηγική του διαχωρισμού της ευρωπαϊκής αγοράς σε ξεχωριστούς εθνικούς αγοραστές εξαρτώμενους από την Gazprom.

Καθώς οι εν λόγω συμβάσεις τροποποιούνται ή λήγουν -και οι αγωγοί προς την Ευρώπη απελευθερώνονται από τον ρωσικό έλεγχο και ανοίγουν στις Δυτικές εταιρείες- άλλοι προμηθευτές θα αρχίσουν να χρησιμοποιούν το δίκτυο αγωγών της Ευρώπης για να μεταφέρουν τα προϊόντα τους στην Ευρώπη. Πολλοί από αυτούς τους προμηθευτές έχουν χαμηλότερο κόστος εξόρυξης και μικρότερες διαδρομές μεταφοράς σε σχέση με την Ρωσία, η οποία χρησιμοποιεί ένα δυσκίνητο δίκτυο μεταφοράς για να παρακάμψει την Ουκρανία σκόπιμα.

Στην πλάτη της Ρωσίας βρίσκεται επίσης το Ιράν, η μεγαλύτερη πηγή φυσικού αερίου στον κόσμο. Τώρα που οι σχέσεις μεταξύ του Ιράν και της Δύσης βελτιώνονται, το Ιράν θα μπορούσε να προσφέρει στην Ευρώπη τόση ενέργεια όση και η Ρωσία. Ήδη, ξένες εταιρείες έχουν πάει στην Τεχεράνη για να διαπραγματευθούν την πρόσβαση στον ενεργειακό πλούτο της χώρας. Υποστηριζόμενες από αμερικανικές και ευρωπαϊκές τράπεζες, οι εταιρείες αυτές συγκεντρώνουν χρηματοδότηση για τα έργα που θα αρχίσουν καθώς οι κυρώσεις απομακρύνονται σταδιακά. Ειδικότερα, έχουν το βλέμμα τους σε ένα από τα μεγαλύτερα κοιτάσματα φυσικού αερίου στον κόσμο, το Νότιο Pars, το οποίο μοιράζονται το Ιράν με το Κατάρ. Τα αποθέματά του που είναι περίπου 50 τρισεκατομμύρια κυβικά μέτρα θα μπορούσαν θεωρητικά να ανταποκριθούν στην ευρωπαϊκή ζήτηση για τα επόμενα 100 χρόνια.

ΕΝΑΣ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ

Από την αυγή της Ευρωπαϊκής Ένωσης, οι Ευρωπαίοι ηγέτες προβληματίζονται για το αν θα πρέπει να διαχειρίζονται την ενεργειακή ασφάλεια συλλογικά ή ατομικά. Αντί να κάνουν το ένα ή το άλλο, ακολούθησαν ημίμετρα -διακηρύσσοντας μια ένωση, αλλά επιτρέποντας στα μεμονωμένα κράτη να ακολουθήσουν τις δικές τους κυριαρχικές στρατηγικές ενέργειας. Και αυτό είναι εις βάρος όλων. Οι γεωπολιτικές πραγματικότητες μπορεί να κυνηγούν την Ρωσία, αλλά αν οι ευρωπαϊκές χώρες δεν συνεργαστούν, δεν θα είναι σε θέση να κάνουν αρκετά για να διαφοροποιήσουν τις ενεργειακές τους πηγές, να αναδιατάξουν το δίκτυο των αγωγών τους ή να επενδύσουν περισσότερο σε λιμάνια για την εισαγωγή υγροποιημένου φυσικού αερίου. Δεν θα είναι σε θέση να καταγγείλουν επαχθείς μακροπρόθεσμες συμβάσεις για εισαγωγές φυσικού αερίου από την Ρωσία ή να αποκτήσουν ισχυρότερη διαπραγματευτική θέση.

Η Ρωσία βρίσκεται αντιμέτωπη με πολλαπλές απειλές. Τώρα είναι η ώρα [οι ευρωπαϊκές χώρες] να συνασπιστούν για να εκμεταλλευτούν τις αδυναμίες της για χάρη του συλλογικού μακροπρόθεσμου οφέλους της Ευρώπης.

Copyright © 2015 by the Council on Foreign Relations, Inc.
All rights reserved.

Στα αγγλικά: https://www.foreignaffairs.com/articles/western-europe/2015-09-09/europe...

Σύνδεσμοι:
[1] http://europeanenergyreview.com/site/pagina.php?id=536
[2] http://www.wintershall.com/en/press-news/detail/news/basf-and-gazprom-si...
[3] http://www.realclearenergy.org/charticles/2015/06/10/gazprom_charges_mon...

Μπορείτε να ακολουθείτε το «Foreign Affairs, The Hellenic Edition» στο TWITTER στην διεύθυνση www.twitter.com/foreigngr αλλά και στο FACEBOOK, στην διεύθυνση www.facebook.com/ForeignAffairs.gr και στο linkedin στην διεύθυνση https://www.linkedin.com/company/foreign-affairs-the-hellenic-edition