Είναι η Αμερική μεγάλη;

Ο Porter και οι συνάδελφοί του υποστηρίζουν ότι η βασικότερη αιτία αυτού του αυξανόμενου χάσματος είναι η αποτυχία των κυβερνήσεων και των ίδιων των επιχειρήσεων να επενδύσουν σε Αμερικανούς - να τους δώσουν την εκπαίδευση, τις δεξιότητες, τις υποδομές καθώς και την πρόσβαση σε κεφάλαια που χρειάζονται για να ευημερήσουν μαζί με τις αμερικανικές εταιρείες. Η δική μας έρευνα υποστηρίζει αυτό το συμπέρασμα. Σε σύγκριση με τις κυβερνήσεις σε άλλες προηγμένες οικονομίες, η Ουάσιγκτον κάνει μια αξιοπρεπή δουλειά για την υποστήριξη της ανταγωνιστικότητας των επιχειρήσεών της. Αλλά κάνει λιγότερα για να συμβάλει στην ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας των εργαζομένων και να τους βοηθήσει να ευημερήσει ως άτομα και ως οικογένειες.

Σκεφτείτε τις ενέργειες της κυβέρνησης για την στήριξη της καινοτομίας και την ανάπτυξη του διεθνούς εμπορίου. Αυτοί είναι δύο τομείς στους οποίους οι Ηνωμένες Πολιτείες τα έχουν πιάσει καλά. Στον τομέα της καινοτομίας, η κυβέρνηση υποστηρίζει ένα περίτεχνο δίκτυο που περιλαμβάνει την βασική έρευνα στον τομέα της ενέργειας και των βιοεπιστημών, την χρηματοδότηση για τους πανεπιστημιακούς ερευνητές, και επιδοτήσεις και φορολογικές ελαφρύνσεις για τις εταιρείες που επενδύουν στην ανάπτυξη νέων προϊόντων. Για το διεθνές εμπόριο, η κυβέρνηση των ΗΠΑ έχει ηγηθεί σε μια σειρά από εμπορικές συμφωνίες που δημιούργησαν νέες αγορές για τα αμερικανικά προϊόντα και υπηρεσίες στο εξωτερικό, αλλά κατέστησε επίσης ευκολότερο για τις αμερικανικές επιχειρήσεις να επενδύσουν στο εξωτερικό και να διαλύσουν τις παραδοσιακές αλυσίδες εφοδιασμού σε αναζήτηση υψηλότερων κερδών. Η καινοτομία και το εμπόριο σίγουρα ωφελούν πολλούς Αμερικανούς, οι οποίοι απολαμβάνουν τα πιο πρόσφατα «έξυπνα τηλέφωνα» της Apple και μπορούν να αγοράσουν φθηνότερα εισαγόμενα είδη ένδυσης και τηλεοράσεις. Αλλά τα μεγαλύτερα οφέλη κατευθύνονται στις ίδιες τις εταιρείες και στους μετόχους τους. Για παράδειγμα, οι περισσότερες από τις θέσεις εργασίας που δημιουργήθηκαν από την Apple είναι στην Ασία, και το μεγάλο έλλειμμα του εμπορικού ισοζυγίου των ΗΠΑ δείχνει ότι η αύξηση του εμπορίου δεν έχει φέρει πολλές νέες θέσεις εργασίας στις Ηνωμένες Πολιτείες.

Εν τω μεταξύ, όταν πρόκειται για τις επενδύσεις στους Αμερικανούς ώστε να βοηθηθούν να εξασφαλίσουν μεγαλύτερο μερίδιο από τα κέρδη, η κυβέρνηση έχει κάνει λιγότερα. Εξετάστε την πρόκληση της επανακατάρτισης των εργαζομένων για να καλύψουν τις απαιτήσεις μιας ταχέως μεταβαλλόμενης οικονομίας. Κατά τη διάρκεια της Μεγάλης Ύφεσης, η μακροχρόνια ανεργία στις Ηνωμένες Πολιτείες κορυφώθηκε μέχρι τα ευρωπαϊκά επίπεδα, και ακόμη και με την πρόσφατη ισχυρή αύξηση των θέσεων εργασίας, η συνολική συμμετοχή στην αγορά εργασίας είναι η χαμηλότερη που έχει από τα μέσα της δεκαετίας του 1970. Ωστόσο, οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν δαπανούν σχεδόν τίποτα για την επανεκπαίδευση του εργατικού δυναμικού τους, ακόμη και καθώς πάνω από πέντε εκατομμύρια θέσεις εργασίας μένουν κενές. Στην πραγματικότητα, οι δαπάνες των ΗΠΑ για μέτρα «ενεργούς αγοράς εργασίας» -επαγγελματική επανεκπαίδευση, μαθητεία και βοήθεια στην αναζήτηση εργασίας- ανέρχεται σε μόλις 0,1% του ΑΕΠ˙ αντίθετα, η Γερμανία δαπανά το 0,8% του ΑΕΠ και η Δανία ένα εκπληκτικό 2,3%, βοηθώντας τους ανέργους να βρουν το δρόμο τους πίσω στην αγορά εργασίας. Παρά το γεγονός ότι αυτές οι οικονομίες δεν έχουν πολύ καλύτερες επιδόσεις εκείνη των Ηνωμένων Πολιτειών, ξεπέρασαν την ύφεση με λιγότερη αναστάτωση στην ζωή και την οικονομική ευημερία των πολιτών τους.

Στον τομέα της εκπαίδευσης, οι Ηνωμένες Πολιτείες δαπανούν πολλά χρήματα, αλλά το μεγαλύτερο μέρος πηγαίνει σε αυτούς που την χρειάζονται λιγότερο. Το χάσμα επιτευγμάτων μεταξύ παιδιών από πλούσιες οικογένειες και εκείνων που προέρχονται από φτωχότερες οικογένειες είναι πολύ μεγαλύτερο από ό, τι ήταν πριν από μια γενιά. Ωστόσο, τα δημόσια σχολεία σε φτωχές γειτονιές παίρνουν λιγότερους πόρους από όσους τα δημόσια σχολεία σε πλούσιες γειτονιές, και η ομοσπονδιακή οικονομική στήριξη για τα πανεπιστήμια ωφελεί κυρίως τους πιο εύπορους μαθητές που φοιτούν στα ιδρύματα αυτά. Η χρηματοδότηση των κοινοτικών κολεγίων έχει ατονήσει, και οι Αμερικανοί φοιτητές στις επαγγελματικές και τεχνικές σχολές απολαμβάνουν λιγότερη υποστήριξη από όση αντίστοιχοι φοιτητές στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες.

Το αποτέλεσμα αυτών των αποτυχιών είναι μια τεράστια αποσύνδεση μεταξύ της οικονομίας των εταιρειών των ΗΠΑ και της οικονομίας του μέσου Αμερικανού. Αυτό είναι το καύσιμο πάνω στο οποίο δομούνται οι εξεγερτικές εκστρατείες. Τόσο ο Trump όσο και ο Sanders, με διαφορετικούς τρόπους, είναι ελκυστικοί για τους Αμερικανούς οι οποίοι αισθάνονται σαν να είναι οι χαμένοι.

Ο κίνδυνος τώρα, ωστόσο, είναι ότι αυτά τα συναισθήματα θα κατακλύσουν την ορθή πολιτική. Οι λίγες εφορμήσεις του Trump στις πραγματικές πολιτικές συνταγές δείχνουν ότι θα κάνει τα προβλήματα πολύ χειρότερα. Θέλει τεράστιους δασμούς στις εισαγωγές από την Κίνα και το Μεξικό, κάτι που θα μπορούσε να οδηγήσει σε αντίποινα που θα συρρικνώσουν το εμπόριο με δύο από τις τρεις μεγαλύτερες αγορές για τις εταιρείες των ΗΠΑ. Καλεί για βαθιές περικοπές των εταιρικών και ατομικών φόρων, κάτι που θα συμβάλει στην προσέλκυση επενδύσεων, αλλά φορολογικό του σχέδιο -και αρκετών άλλων υποψηφίων του GOP- θα μειώσει τα έσοδα τόσο πολύ που θα είναι αδύνατο να πληρώσει για προγράμματα που ενισχύουν τις δεξιότητες των Αμερικανών εργαζομένων ή να επενδύσει σε υποδομές.