Το πρόβλημα με τον επόμενο πρόεδρο της Γαλλίας

Από αυτή την άποψη, φαίνεται ότι οι Ρεπουμπλικάνοι, το γκωλικό κόμμα, είναι τοποθετημένοι για να ηγηθούν στις βουλευτικές εκλογές. Μετά από πέντε χρόνια μιας ιδιαίτερα απογοητευτικής σοσιαλιστικής κυβέρνησης, το εκλογικό σώμα θέλει να τιμωρήσει το Σοσιαλιστικό Κόμμα, του οποίου ο υποψήφιος στις προεδρικές εκλογές πέτυχε το αβυσσαλέο 6% των ψήφων. Αντίθετα, οι Ρεπουμπλικανοί γύρισαν γρήγορα την σελίδα με τον προβληματικό υποψήφιο, Φρανσουά Φιγιόν. Είναι γενικά αποδεκτό ότι τα σκάνδαλα ήταν προσωπικά, όχι θεσμικά, και παρά τα ελαττώματά του, ο Fillon σημείωσε ένα αξιοθαύμαστο 20% στον πρώτο γύρο, μόνο 3% κάτω από την Le Pen. Σύμφωνα με δημοσκοπήσεις, παρ’όλο που οι Ρεπουμπλικανοί δεν μπορούν να φέρουν την απόλυτη πλειοψηφία των εδρών, είναι έτοιμοι να είναι το κυρίαρχο κόμμα στην επόμενη κοινοβουλευτική περίοδο. Αυτό θα θέσει την νομοθετική και την εκτελεστική εξουσία στα χέρια ενός κεντροδεξιού πρωθυπουργού. Ποιοι είναι οι πιθανοί υποψήφιοι;

Η προεδρική προεκλογική εκστρατεία, ξεκινώντας από τις προκριματικές, απέδειξε ότι υπήρξε έντονη απόρριψη της παλιάς γκωλικής ηγεσίας, η οποία περιλαμβάνει τον πρώην πρόεδρο Νικόλα Σαρκοζί, τον πρώην πρωθυπουργό Alain Juppe και τον Fillon. Η ήττα του Fillon ανοίγει την πόρτα για μια νεότερη γενιά ηγετών από τους Ρεπουμπλικάνους για να αναλάβουν το κόμμα και να διεκδικήσουν την πρωθυπουργία. Οι υποψήφιοι είναι εκπαιδευμένοι και έμπειροι τεχνοκράτες, με άψογη γενεαλογία. Ο François Baroin, 51 ετών, έχει υπηρετήσει σε πολλά περίβλεπτα υπουργικά χαρτοφυλάκια και εκλέχτηκε για πρώτη φορά στο Κοινοβούλιο το 1993. Ο 42χρονος Laurent Wauquiez είναι μια ελκυστική φιγούρα που κέρδισε δύσκολες εκλογές για το κόμμα και υπηρέτησε σε πολλές υπουργικές θέσεις. Ωστόσο, δεδομένης της σημασίας της ισοτιμίας των φύλων στην γαλλική πολιτική κουλτούρα αυτή την στιγμή, και δεδομένης της ανάγκης να ξεχωρίζουν έναντι του Macron, μια γυναίκα μπορεί να είναι πιο κατάλληλη για το έργο.

Μια τολμηρή επιλογή θα ήταν η Christine Lagarde, πρώην υπουργός Οικονομικών, η οποία έγινε διευθύνουσα σύμβουλος του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου το 2011. Όπως και ο Macron, αυτή είναι μια πολιτική αουτσάιντερ η οποία ποτέ δεν εκλέχθηκε σε αξίωμα -είχε επιτυχημένη καριέρα ως δικηγόρος πριν διοριστεί στην κυβέρνηση. Με υψηλή εκτίμηση από τους ηγέτες της Ευρώπης για τις ενέργειές της σε όλη την διάρκεια της κρίσης του ευρώ, σεβαστή από τους Γάλλους και μεγαλύτερη σε ηλικία κατά 21 χρόνια σε σύγκριση με τον Macron, θα είναι σε θέση να επιβάλει εύκολα την εξουσία της. Όμως, η Λαγκάρντ, πληγωμένη από ένα σκάνδαλο απάτης που δεν ήταν δική της, αλλά που συνέβη ενώ υπηρέτησε ως υπουργός Οικονομικών, μπορεί να προτιμά να μείνει μακριά από την κονίστρα της γαλλικής πολιτικής.

Σε κάθε περίπτωση, η μάχη μεταξύ των γκωλικών για την έδρα του πρωθυπουργού, γενικά ένα βήμα προς την προεδρία, υπόσχεται να είναι βάναυση. Η Λαγκάρντ είναι μόνο μια από τις πολλές φιλόδοξες, ικανές γυναίκες που ήρθαν στην κυβέρνηση κατά την διάρκεια της κυβέρνησης του Σαρκοζί. Η Nathalie Kosciusko-Morizet, γνωστή ως NKM, έκανε ένα στοίχημα προς την προβεβλημένη δημαρχία του Παρισιού το 2013 και διαγωνίστηκε εναντίον της παλιάς φρουράς στις πρόσφατες προεδρικές προκριματικές. Αν και ευφυέστατη, μηχανικός από παιδεία, η απότομη συμπεριφορά της μπορεί να την έκανε να χάσει τις δύο αυτές εκλογές και μπορεί να την αποκλείσει από τις κορυφαίες θέσεις. Το όνομα που εμφανίζεται ολοένα και πιο συχνά μεταξύ των γκωλικών ψηφοφόρων είναι εκείνο της Valérie Pécresse. Όπως και ο Macron, η Pécresse είναι πτυχιούχος της διάσημης École Nationale d'Administration, είναι οικονομικά φιλελεύθερη και υπέρ της Ευρώπης και έχει επιδείξει μεγάλες μεταρρυθμιστικές φιλοδοξίες κατά τα πέντε έτη της στην κυβέρνηση, αρχικά ως υπουργός Παιδείας και στην συνέχεια ως υπουργός Προϋπολογισμού. Δέκα χρόνια μεγαλύτερη του Macron, έχει επίσης περισσότερη πολιτική εμπειρία, τόσο ως κομματική apparatchik όσο και ως βουλευτής από το 2012. Παρ’όλο που δεν έχει το ανάστημα της Largarde και δεν έχει το θάρρος της NKM, η ομαλότερη προσωπικότητά της μπορεί να είναι η πιο κατάλληλη για να διαγκωνιστεί με τον Macron.

Φυσικά, το να κρατά τα ηνία της εξουσίας δεν θα ανυψώσει αυτόματα τον πρωθυπουργό πάνω από έναν πρόεδρο που έχει πάρει την θέση του με την λαϊκή ψήφο. Το χάρισμα εξακολουθεί να έχει σημασία. Ο Macron είναι ένας νέος πολιτικός του οποίου η ελκυστικότητα είναι προσωπική και χωρίς συγκρίσιμο προηγούμενο. Η βιογραφία του είναι πλέον γνωστή. Ένας τεχνοκράτης, εκπαιδευμένος άριστα με την καλύτερη γαλλική παράδοση, και ένας πρώην επενδυτικός τραπεζίτης που παντρεύτηκε την άλλοτε δασκάλα του, ο Macron όρμησε στην πολιτική σκηνή όταν έγινε υπουργός Οικονομίας το 2014 σε ηλικία των 36 ετών. Πραγματιστής, φιλοευρωπαίος και συμπαθής στις ελεύθερες αγορές, δεν είναι εύκολο να ταυτιστεί ούτε με την Αριστερά ούτε με την Δεξιά, μια ασάφεια που καλλιέργησε αρνούμενος μια σύνδεση με το Σοσιαλιστικό Κόμμα ενώ υπηρετούσε σε μια σοσιαλιστική κυβέρνηση. Η καινοτομία του Macron, η νεότητά του και ο ήπιος αντι-κατεστημένος χαρακτήρας του τον διαφοροποιούν από μια κουρασμένη κλίκα πολιτικών προς την οποία πολλοί έχουν χάσει την πίστη τους.