Μην κατηγορείτε τον Corbyn

Υπάρχουν τέσσερις κύριες πηγές δημοκρατικής αποστασιοποίησης των Εργατικών. Η πρώτη είναι η παρακμή των συνδικάτων του Ηνωμένου Βασιλείου. Για το μεγαλύτερο μέρος του εικοστού αιώνα, τα συνδικάτα διαδραμάτισαν βασικό ρόλο στην κινητοποίηση των αριστερών ψηφοφόρων, ενεργώντας ως σύνδεσμοι μεταξύ των Βρετανών εργαζομένων και των πολιτικών εκπροσώπων τους. Αντίθετα με άλλους ψηφοφόρους των Εργατικών, τα μέλη των συνδικάτων έχουν γίνει πιο αφοσιωμένα στην δημοκρατική συμμετοχή -ενώ το 13,9% των μελών των συνδικάτων πίστευε ότι δεν αξίζει να ψηφίσει το 1998, μόνο το 10,3% πιστεύει το ίδιο το 2013. Ωστόσο, η συμμετοχή στα συνδικάτα μειώθηκε δραστικά κατά τις τελευταίες δεκαετίες. Από το 1979, ο αριθμός των μελών των συνδικάτων έχει μειωθεί κατά περισσότερο από το ήμισυ, πέφτοντας από τα 13,5 εκατομμύρια το έτος εκείνο, σε λίγο πάνω από έξι εκατομμύρια σήμερα. Αυτό σημαίνει ότι η ικανότητα του Εργατικού Κόμματος να συγκεντρώνει ψηφοφόρους έχει επιδεινωθεί σημαντικά.

Η δεύτερη, είναι η αποδυνάμωση των τοπικών κυβερνήσεων του Ηνωμένου Βασιλείου. Τα κομητειακά και τα περιφερειακά συμβούλια, αποτελούμενα από τοπικά εκλεγμένους αξιωματούχους, διαδραμάτισαν ιστορικά σημαντικό ρόλο στην παροχή κοινωνικής πρόνοιας, από την ίδρυση σχολείων έως την κατασκευή κτιριακών εγκαταστάσεων. Κατά την διάρκεια του τελευταίου μισού αιώνα, ωστόσο, το επίκεντρο της διακυβέρνησης έχει μετατοπιστεί από τις τοπικές αρχές στο Westminster [στμ: το κυβερνητικό σύμπλεγμα στο Λονδίνο]. Η μετατόπιση αυτή επιταχύνθηκε στην δεκαετία του 1980, όταν η κυβέρνηση της πρωθυπουργού Margaret Thatcher έβαλε όρια στις δαπάνες των συμβουλίων, μείωσε την τοπική χρηματοδότηση που παρείχε η κεντρική κυβέρνηση και επέτρεψε στους ενοικιαστές κατοικιών που ανήκαν στα συμβούλια να αγοράσουν τα σπίτια τους με μεγάλες εκπτώσεις, εκμηδενίζοντας πολύτιμα μελλοντικά ενοίκια και κατευθύνοντας τα έσοδα από τις πωλήσεις προς το Λονδίνο. Το πρόγραμμα λιτότητας του πρωθυπουργού Ντέιβιντ Κάμερον μείωσε τις δαπάνες των συμβουλίων ακόμη περισσότερο. Από το 2010, η χρηματοδότηση από τα συμβούλια έχει μειωθεί κατά 40% [11]: Έχουν κλείσει τουλάχιστον 343 βιβλιοθήκες [12], 500 δρομολόγια λεωφορείων [13] έχουν περικοπεί ή καταργηθεί και το 23% της χρηματοδότησης για υπηρεσίες στέγασης –συμπεριλαμβανομένης της υποστήριξης προς τους αστέγους- έχει εξαφανιστεί [14].

Αυτές οι περικοπές έπληξαν περισσότερο τους φτωχούς, καθώς τα συμβούλια συχνά παρέχουν ουσιαστική υποστήριξη σε πολίτες χαμηλού εισοδήματος. Όμως οι φτωχοί του Ηνωμένου Βασιλείου ήταν επίσης ιστορικά ψηφοφόροι των Εργατικών. Η υποστήριξη για το κόμμα που υπόσχεται «δημόσιες υπηρεσίες υψηλής ποιότητας» [15] έχει μειωθεί ακριβώς επειδή δεν μπόρεσε να παραδώσει τέτοιες υπηρεσίες.

Η τρίτη πηγή των προβλημάτων των Εργατικών είναι η μείωση της κινητικότητας μεταξύ γενεών. Σύμφωνα με την δημοσκοπική ομάδα Ipsos, πάνω από το 54% των Βρετανών πολιτών πιστεύουν ότι οι νέοι άνθρωποι σήμερα θα έχουν χειρότερη ζωή από την γενιά που προηγήθηκε -ένα υψηλό ρεκόρ. Το κύριο διαγενεακό ρήγμα είναι η ιδιοκτησία ακινήτων. Ενώ πολλοί από την εποχή των Baby Boomers μπορούσαν να αντέξουν οικονομικά τις υποθήκες τους στην πρώιμη ενηλικίωσή τους, ο ταχύς ρυθμός αύξησης των τιμών των κατοικιών από την δεκαετία του 1990 σημαίνει ότι οι σημερινοί νέοι άνθρωποι συχνά αποκλείονται από την ιδιοκτησία κατοικιών και απομακρύνονται από τις πόλεις υψηλού ενοικίου κερδίζοντας το παρατσούκλι Generation Rent [η γενιά του ενοικίου] [16]. Σε γενικές γραμμές, οι Βρετανοί της νέας χιλιετίας είναι σε πορεία να κερδίσουν λιγότερα σε όλη την διάρκεια της ζωής τους από ό, τι οι γονείς τους.

Κάποιοι νέοι έχουν αντιδράσει στην οικονομική κατάπτωσή τους με πολιτικό ακτιβισμό, αλλά πολλοί άλλοι ανταποκρίθηκαν με απάθεια. Σύμφωνα με τα στοιχεία της British Social Attitudes Survey, το ποσοστό των νέων χωρίς κομματική διασύνδεση αυξήθηκε από 14,7% το 1989 σε περισσότερο από 41% το 2013. Οι νέοι Βρετανοί δεν φαίνονται μόνο να χάνουν την πίστη τους στις εκλογές –αποστασιοποιούνται από την κομματική πολιτική γενικότερα.

Αυτό έχει βλάψει σημαντικά τις εκλογικές προοπτικές των Εργατικών. Σύμφωνα με μια πρόσφατη δημοσκόπηση [17], εάν οι πρόωρες εκλογές κρίνονταν από τις προτιμήσεις των ψηφοφόρων κάτω των 40 ετών, οι Εργατικοί θα ήταν σαφώς νικητές. Ωστόσο, πολλοί από αυτούς θα παραμείνουν στα σπίτια τους την ημέρα των εκλογών και η αποχή τους θα αποτελέσει καθοριστικό παράγοντα για την πιθανή νίκη της Μέι.

Ο τελευταίος λόγος της πτώσης του Εργατικού Κόμματος είναι η άνοδος της ανισότητας του πλούτου [18] στο Ηνωμένο Βασίλειο. Οι «νέοι» Εργατικοί [19] απομακρύνθηκαν από την βάση της εργατικής τάξης, για να προσεγγίσουν τους ψηφοφόρους της μεσαίας τάξης στις εκλογές του 1997, συγκροτώντας έναν διαταξικό συνασπισμό μέσω τριών διαδοχικών εκλογών. Όμως, καθώς αυξήθηκε το χάσμα του πλούτου, οι ψηφοφόροι της εργατικής τάξης αισθάνθηκαν παραπεταμένοι και η υποστήριξή τους για τους Εργατικούς άρχισε να μειώνεται -μια διαδικασία την οποία τεκμηρίωσαν οι πολιτικοί επιστήμονες Geoffrey Evans και James Tilley [20]. Κάποιοι πρώην Εργατικοί ψηφοφόροι αποστάτησαν προς δεξιόστροφες εναλλακτικές λύσεις όπως το UKIP, που προσφέρει ευρωσκεπτικιστικές λύσεις για την πτώση της εργατικής τάξης. Πολλοί άλλοι, ωστόσο, απομακρύνθηκαν πλήρως από την δημοκρατική συμμετοχή. Το 1987, η διαφορά συμμετοχής μεταξύ των φτωχότερων και πλουσιότερων εισοδηματικών ομάδων του Ηνωμένου Βασιλείου ήταν μόλις 4%. Το 2010, η διαφορά ήταν 23%.

ΔΙΑΤΗΡΩΝΤΑΣ ΤΗΝ ΔΥΝΑΜΙΚΗ