Η γεωπολιτική των ρωσο-αμερικανικών ενεργειακών ανταγωνισμών | Foreign Affairs - Hellenic Edition
Secure Connection

Η γεωπολιτική των ρωσο-αμερικανικών ενεργειακών ανταγωνισμών

Τι συμβαίνει στο υποσύστημα των Βαλκανίων - Ποιες οι προοπτικές της Ελλάδας

1) Το όραμα της Μεγάλης Αλβανίας και η ένταξη του Κοσσόβου και της σερβικής κοιλάδας του Πρέσεβο σε αυτήν, είναι απολύτως αντίθετη με τα συμφέροντά της και αντιστρατεύεται τον πυρήνα της αμυντικής της στρατηγικής έναντι της εξαπλώσεως της ΝΑΤΟϊκής επιρροής στα Δυτικά Βαλκάνια αλλά και στους πιθανούς διαδρόμους προωθήσεως των ενεργειακών της αγωγών μέσω αυτών, προς Ουγγαρία δηλ. προς την Ε.Ε. Και αυτό διότι εάν η Μεγάλη Αλβανία δημιουργηθεί, και μάλιστα με την ενίσχυση της Αγκύρας, αυτή θα ενταχθεί στο ΝΑΤΟ την ίδια ημέρα και εις την ΕΕ ολίγον αργότερα!

2) Πως θα αντιμετωπίσει η Μόσχα μια πιθανή επικράτηση ή έστω ισχυρή επιρροή των ενόπλων σαλαφιστικών στοιχείων ante portas; Και επί πόσον δύναται να συμφωνεί με αυτήν την εργαλειοποίηση του ιεροπολεμικού Ισλάμ από την «σύμμαχο» Τουρκία;

Η απάντηση είναι ότι η Μόσχα οφείλει να λάβει σοβαρά ανταλλάγματα και διασφαλίσεις για την ανατροπή αυτού του ανορθολογικού πλέγματος σχέσεων με την όψιμη σύμμαχό της, Τουρκία. Ιδιαιτέρως εις το πλέον ζωτικό θέμα της τουρκικής υποστηρίξεως των ισλαμοφασιστικών ομάδων στην Συρία.

Εκεί διακυβεύονται τα πλέον στρατηγικά συμφέροντα της Μόσχας στην νοτιο-ανατολική Μεσόγειο: Η επαναπόκτηση μέρους της παλαιάς επιρροής της στον αραβομουσουλμανικό κόσμο˙ στα φυσικά αέρια της Συρίας˙ στο άκρως στρατηγικό σιιτικό δρομολόγιο του ιρανικού φυσικού αερίου προς την Μεσόγειο (Τεχεράνη-Δαμασκός-Λίβανος)˙ και στην προβολή ισχύος της στο μαλακό υπογάστριο των ΗΠΑ και της Δύσεως στην Μέση Ανατολή: Στο Σουέζ και στον Αραβοπερσικό Κόλπο.

Επίσης διακυβεύεται το ρωσικό γόητρο της υπερδυνάμεως, συνεπώς υψηλού διπλωματικού κεφαλαίου σε ένα ανασχηματιζόμενο διεθνές περιβάλλον το οποίον, όμως, αποτελεί μια χαίνουσα πληγή για την -σε απομόνωση ευρισκομένη- ρωσική οικονομία.

17122017-2.jpg

Ο Ρώσος πρόεδρος, Βλαντιμίρ Πούτιν, χαιρετά τον Τούρκο πρόεδρο Ταγίπ Ερντογάν κατά την διάρκεια της υπογραφής διμερούς συμφωνίας για την κατασκευή του υποθαλάσσιου αγωγού φυσικού αερίου Turkish Stream στην Κωνσταντινούπολη, στις 10 Οκτωβρίου 2016. Sputnik/Kremlin/Alexei Druzhinin via REUTERS
--------------------------------------------------------------------------------------

H Μόσχα συνεπώς, έλαβε πολύ σοβαρά υπόψη την αμερικανική υποστήριξη στην υπόθεση της κουρδικής κρατογενέσεως στην Βόρειο Συρία. Ήταν λοιπόν έως και αναμενόμενο, αμέσως μετά την πρόσφατη συνάντηση του Αυγούστου εις την Ράκκα «υψηλόβαθμων αξιωματούχων του Πενταγώνου και του Στέιτ Ντιπάρτμεντ με Κούρδους του PYD/YPG [...] όπου οι ΗΠΑ υποσχέθηκαν την δημιουργία κουρδικού κράτους στην βόρεια Συρία εντός έξι μηνών καθόλα τα διεθνή νόμιμα αναγνωρισμένο» [9], να ενθαρρύνει την Άγκυρα να ανακοινώσει «αφ' ενός μεν τον τερματισμό της ενίσχυσης των εχθρικών προς την Συρία ανταρτικών ισλαμικών σχηματισμών και κατά δεύτερον την έναρξη συνομιλιών με την Δαμασκό για την αποκατάσταση της ακεραιότητας του συριακού κράτους.» [10]

Η ίδια όμως η εξέλιξη αποτελεί επίσης άκρως δυσεπίλυτο γεωστρατηγικό πρόβλημα και για την Άγκυρα η οποία αντιτίθεται σφόδρα, με την αλλαγή αυτή της στρατηγικής της, εις το ΝΑΤΟ και τον Λευκό Οίκο, δρώσα και αυτή απολύτως ανορθολογικά, και επίσης διττώς, εναντίον των συμφερόντων της, διότι: Ανατρέπει την πολιτική της στην Βαλκανική υπέρ της Ρωσίας και όχι μόνον εις βάρος των δικών της -στενά νοουμένων- συμφερόντων αλλά και εναντίον της ΝΑΤΟϊκής πολιτικής της Ουάσιγκτον στα Δυτικά Βαλκάνια˙ στρέφει εκτός της σφαίρας επιρροής της τα ερείσματα εκείνα που της επιτρέπουν να προβάλλει ισχύ μέχρι την Αδριατική, π.χ. με ναυτικές δυνάμεις στο Πασαλιμάνι του Αυλώνα, στην Αλβανία. Ποιός της εγγυάται ότι θα συνεχίσει να έχει την ΝΑΤΟϊκή ανοχή και στήριξη στις προβολές ισχύος της στην Αδριατική υπό το φώς της παρούσης αντι-Δυτικής και βεβαίως, αντι-ΝΑΤΟϊκής της συμπεριφοράς;

Παραδεχόμενοι, όμως, μιαν ανάλογη εξέλιξη, παραδεχόμεθα την ακύρωση του αγωγού ΤΑP, ο οποίος προοριζόταν για την διασφάλιση της ευρωπαϊκής ενεργειακής ασφαλείας μακράν της επιλογής μεταφοράς ρωσικών ποσοτήτων φυσικού αερίου προς την Ε.Ε. Συνεπώς, έχουμε πλήρη ανατροπή των αμερικανο-νατοϊκών σχεδίων ασφαλούς ενεργειακής τροφοδοσίας της ΕΕ!

Μια ανάλογη εξέλιξη, αχρηστεύει και τα αζερικά ενεργειακά κοιτάσματα τα οποία θα πρέπει πλέον να εξεύρουν άλλη δίοδο για την τροφοδοσία της ΕΕ. Και αυτή είναι μια, και έρχεται από το καραμανλικό πρόσφατο παρελθόν της χώρας: Ο αγωγός Μπουργκάς-Αλεξανδρούπολη, ο οποίος πλέον με την ενθάρρυνση των ΗΠΑ στην Αθήνα και την Σόφια, όπως και την ανάλογη σύνθεση στο εταιρικό κεφάλαιο του consortium και με μόνη διαδρομή τα ελληνο-βουλγαρικά εδάφη θα αποτελέσει εξαιρετική λύση για τα Δυτικά συμφέροντα.
Κατόπιν όλων των ανωτέρω, πόσο πιθανή φαίνεται η μακροημέρευση του ισλαμοφασιστικού καθεστώτος της Αγκύρας;

Η Ουάσιγκτον δεν έπαψε να ασκεί πολιτική προβολής ισχύος εντός του rimland προσδιοριζομένη από τις απαιτήσεις των υποδειγμάτων Spykman-Brzezinsky και επίσης, η αμερικανική διοίκηση δεν έχει ακόμη αποδεχθεί και δεν υποστηρίζει τις απόψεις του προέδρου Τραμπ περί προσεγγίσεως Μόσχας και Ουάσιγκτον.
Η Oυάσιγκτον χαρακτηριζομένη από έναν πρωτογενή επεκτατικό ορθολογισμό, καταλήγει εις ανορθολογισμό εάν αναλογισθεί κανείς, αφενός μεν τις κραυγαλέες γερμανικές και αφετέρου τις υπόγειες -αλλά σημαντικές- γαλλικές αντιδράσεις. Και αυτό, διότι το «ευρωπαϊκό δίπολο», Γερμανίας-Γαλλίας, δέχεται σημαντικά πλήγματα σε τεράστια συμφέροντά του.

Επίσης, υπάρχουν ακόμη μερικά σημαντικά σημεία τα οποία ενισχύουν την ανορθολογική συμπεριφορά της Ουάσιγκτον (του συστήματος Μπους υιού – Ομπάμα - Κλίντον) στην περιοχή. Η πρώτη ομάδα αφορά στην διαχείριση του αλβανο-ισλαμιστικού εθνικισμού: