Γιατί οι στρατιώτες δεν εμπιστεύονται τα drones | Foreign Affairs - Hellenic Edition
Secure Connection

Γιατί οι στρατιώτες δεν εμπιστεύονται τα drones

Το πρόβλημα με την «Θερμή Ασάφεια»
Περίληψη: 

Υπάρχουν σημαντικά και ανεπίλυτα ζητήματα εμπιστοσύνης μεταξύ ανθρώπων και μηχανών που κάνουν το προσωπικό της μάχης επιφυλακτικό στο να χρησιμοποιεί μη επανδρωμένα αεροσκάφη σε καταστάσεις στις οποίες η ζωή τους κινδυνεύει.

Η JACQUELYN SCHNEIDER είναι επίκουρη καθηγήτρια στο Τμήμα Στρατηγικής και Επιχειρησιακής Έρευνας του Κολλεγίου Ναυτικού Πολέμου των ΗΠΑ. Οι απόψεις που εκφράζονται εδώ είναι δικές της και δεν αντιπροσωπεύουν εκείνες του Κολλεγίου Ναυτικού Πολέμου ή του Πολεμικού Ναυτικού των ΗΠΑ.
Η JULIA MACDONALD είναι επίκουρη καθηγήτρια Διεθνών Σχέσεων στην Σχολή Διεθνών Σπουδών Josef Korbel στο Πανεπιστήμιο του Denver.

Η κίνηση προς τα μη επανδρωμένα οπλικά συστήματα φαίνεται αναπόφευκτη [1]. Σε μια πρόσφατη συζήτηση με το Defense News, ο διευθυντής του Γραφείου Τακτικής Τεχνολογίας στην Υπηρεσία Προηγμένων Ερευνητικών Αμυντικών Προγραμμάτων (Defense Advanced Research Projects Agency, DARPA) Bradford Tousley, εξήγησε [2] ότι η μη επανδρωμένη τεχνολογία είναι το «φυσικό εξελικτικό μονοπάτι» στο μέλλον του πολέμου. Η άποψη αυτή διαδίδεται ευρέως μεταξύ των ειδικών της πολιτικής άμυνας. Τα μη επανδρωμένα και αυτόνομα οπλικά συστήματα κατέχουν κεντρική θέση στην Τρίτη Αντισταθμιστική Στρατηγική (Third Offset Strategy) του Υπουργείου Άμυνας [3], η οποία κάνει έκκληση για μεγαλύτερες επενδύσεις σε αυτές τις τεχνολογίες ώστε να ανταγωνίζονται αντιπάλους όπως η Κίνα. Σήμερα, κάθε κλάδος του αμερικανικού στρατού επενδύει πολύ στην έρευνα, την ανάπτυξη και την χρήση αυτόνομων και μη επανδρωμένων συστημάτων.

27122017-1.jpg

Ένα drone «Predator» πετά πάνω από την Καλιφόρνια, τον Φεβρουάριο του 2013. REUTERS
-----------------------------------------------------------------------

Ίσως τα πιο γνωστά από αυτά τα νέα οπλικά συστήματα είναι τα μη επανδρωμένα εναέρια οχήματα -γνωστά ως UAV στον στρατό αλλά αναφέρονται συνήθως ως drone. Από το 2002 [4], οι Ηνωμένες Πολιτείες πραγματοποίησαν σχεδόν 800 χτυπήματα στο Πακιστάν, την Σομαλία και την Υεμένη˙ από το 2015, έχουν πραγματοποιήσει 3.911 χτυπήματα μόνο στο Αφγανιστάν [5]. Και η εμπιστοσύνη των Ηνωμένων Πολιτειών στα μη επανδρωμένα όπλα αυξάνεται: Από τότε που ο πρόεδρος των ΗΠΑ, Donald Trump, ανέλαβε καθήκοντα τον Ιανουάριο του 2017, το ποσοστό των μη επανδρωμένων χτυπημάτων έχει αυξηθεί σημαντικά.

Τα drone φαίνεται να παρέχουν ένα χρήσιμο παράδειγμα του τρόπου με τον οποίο οι στρατοί μπορούν να φέρουν μη επανδρωμένα συστήματα στο πεδίο της μάχης [6]. Σύμφωνα με τους υποστηρικτές τους, τα μη επανδρωμένα συστήματα του μέλλοντος όχι μόνο θα αυξήσουν την αποτελεσματικότητα της μάχης βελτιώνοντας την λήψη αποφάσεων και την ακρίβεια στόχευσης, αλλά και θα δώσουν στις Ηνωμένες Πολιτείες την ικανότητα να επιδιώκουν στόχους εθνικής ασφάλειας χωρίς να διακινδυνεύουν την ζωή των στρατιωτικών τους. Ωστόσο, παρά την ισχυρή ώθηση προς τα μη επανδρωμένα συστήματα από τους τεχνοκράτες στο Πεντάγωνο, δόθηκε ελάχιστη προσοχή στο πώς φαίνονται από το πεδίο της μάχης. Δηλαδή, τι σκέφτονται εκείνοι που βρίσκονται επιτόπου για την χρησιμότητα των drone σε σχέση με τα επανδρωμένα αεροσκάφη;

Η έρευνά μας δείχνει ότι οι επιτόπιοι δρώντες βλέπουν τα drone ως πιο ριψοκίνδυνα και λιγότερο αξιόπιστα από τα επανδρωμένα αεροσκάφη. Πρόκειται για το προσωπικό που ενσωματώνει τις νέες τεχνολογίες στην εκπαίδευση, αναπτύσσει τακτικές για την χρήση τους και τελικά εφαρμόζει αυτές τις πρακτικές. Η οπτική τους προς τις τεχνολογίες -και η αποσύνδεση των απόψεών τους από τις απόψεις των ειδικών- είναι επομένως καίριας σημασίας για την κατανόηση του μέλλοντος των αυτόνομων όπλων [7] στο πεδίο της μάχης.

27122017-2.jpg

Άνδρες στέκονται κοντά στα χαλάσματα ενός κτιρίου μετά από χτύπημα των ΗΠΑ με drone στην Υεμένη, τον Φεβρουάριο του 2013. KHALED ABDULLAH ALI AL MAHDI / REUTERS
------------------------------------------------------------------------------

ΤΟ ΡΙΣΚΟ ΤΟΥ ΠΑΙΧΝΙΔΙΟΥ

Προκειμένου να κατανοήσουμε την άποψη των δυνάμεων ξηράς για τα drone, πραγματοποιήσαμε πάνω από 450 έρευνες και 150 συνεντεύξεις με δύο τύπους στρατιωτικού προσωπικού: Ελεγκτές Κοινής Τερματικής Επίθεσης (Joint Terminal Attack Controllers) και Παρατηρητές Κοινού Πυρός (Joint Fires Observers). Οι JTAC και οι JFO είναι ενσωματωμένοι στην πρώτη γραμμή, όπου παραγγέλλουν αεροπορικές επιδρομές και συντονίζουν την αεροπορική υποστήριξη από επανδρωμένα και μη επανδρωμένα αεροσκάφη. Αυτό σημαίνει ότι είναι ενημερωμένοι για τις δυνατότητες και των δύο τύπων αεροσκαφών και έχουν επενδύσει πολύ στην ικανότητά τους να ρίχνουν με ακρίβεια και απόκριση όπλα στο πεδίο της μάχης. Επιπλέον, δεν έχουν τις δυνητικές προκαταλήψεις που ίσως θα βλέπαμε από πιλότους επανδρωμένων ή μη επανδρωμένων αεροσκαφών, δεδομένου ότι το μέλλον της δουλειάς τους δεν συνδέεται με τις επενδύσεις ούτε στα μεν ούτε στα δε.

Για να διεξαγάγουμε τη μελέτη μας, επισκεφθήκαμε εγκαταστάσεις της αεροπορίας, του ναυτικού και του στρατού ξηράς στις Ηνωμένες Πολιτείες. Μιλήσαμε με τους ηγέτες των JTAC και των JFO στο Πεντάγωνο και σε «δεξαμενές σκέψης» (think tanks) και διασπείραμε τον [διαδικτυακό] σύνδεσμο της έρευνάς μας μέσω κλειστών ομάδων στο Facebook και κοινοτήτων των JTAC που έχουν ενδιαφέρουν. Η έρευνα παρουσίασε στους ανθρώπους μια σειρά από υποθετικά σενάρια και στην συνέχεια τους ρώτησε αν προτιμούσαν να πραγματοποιήσουν αεροπορικό χτύπημα με επανδρωμένο αεροσκάφος ή μη επανδρωμένο αεροσκάφος ή αν δεν είχαν καμία προτίμηση.