Απογοητεύσεις στον Λευκό Οίκο και το Πεντάγωνο

Η κυβέρνηση Κλίντον βρέθηκε επίσης διχασμένη σχετικά με τον στρατιωτικό σχεδιασμό, ιδιαίτερα κατά τους βαλκανικούς πολέμους. Το 1993, οι κορυφαίοι σύμβουλοι εθνικής ασφάλειας του προέδρου Μπιλ Κλίντον συναντήθηκαν στην Αίθουσα Καταστάσεων για να εξετάσουν τις επιλογές για την απελευθέρωση του αεροδρομίου του Σεράγεβο από το σερβικό πυροβολικό. Ο αρχηγός του Γενικού Επιτελείου, Κόλιν Πάουελ, τόνισε την ανάγκη για συντριπτική δύναμη, αλλά σημείωσε ότι [κάτι τέτοιο] θα αναγκάσει τις Ηνωμένες Πολιτείες να ξοδέψουν δισεκατομμύρια δολάρια και να αναπτύξουν χιλιάδες στρατιώτες. Η Madeleine Albright, τότε πρεσβευτής στον ΟΗΕ, έχοντας ακούσει παρόμοιες προειδοποιήσεις στο παρελθόν, οι οποίες τουλάχιστον στο μυαλό της τροφοδοτούσαν την αδράνεια των ΗΠΑ, εκνευρίστηκε και ρώτησε τον Powell το εξής: «Ποιο είναι το νόημα να έχουμε αυτόν τον θαυμάσιο στρατό για τον οποίο πάντα μιλάτε, αν δεν μπορούμε να τον χρησιμοποιήσουμε;».

Θα μπορούσαμε να γράψουμε βιβλία (και πολλοί το έχουν κάνει [8]) σχετικά με επεισόδια όπως αυτά, στα οποία οι πολιτικοί ηγέτες γίνονται ανυπόμονοι με την έλλειψη ευελιξίας των στρατιωτικών σχεδιαστών και οι στρατιωτικοί σχεδιαστές απογοητεύονται από τους πολιτικούς ηγέτες που ζητούν σχέδια που δεν είναι στρατιωτικά βιώσιμα. Κάποιο επίπεδο έντασης είναι φυσιολογικό και αναπόφευκτο, ακόμη και υγιές. Οι εξωτερικοί σχολιαστές δεν θα πρέπει απαραίτητα να μεταφράζουν ένα αργοκίνητο Πεντάγωνο ως απείθαρχο, ή έναν απογοητευμένο Λευκό Οίκο ως παράλογο. Ο στρατιωτικός σχεδιασμός απαιτεί χρόνο, περισσότερο χρόνο από ό, τι εκτιμούν οι πολίτες. Οι πολιτικοί ηγέτες σπάνια εκπαιδεύονται στην βυζαντινική διαδικασία και το λεξιλόγιο για την ανάπτυξη τέτοιων σχεδίων και έτσι συχνά ζητούν το λάθος πράγμα. Οι ένστολοι άντρες και γυναίκες αισθάνονται πιο άνετα προσφέροντας αυτό που θεωρούν ως την καλύτερη επιλογή. Ο Λευκός Οίκος προτιμά την ευελιξία ενός πλήθους επιλογών.

Παρόλο που μια προφανής λύση θα μπορούσε να είναι η καθιέρωση σαφών προσδοκιών για το τι μπορεί να γίνει, και να προσφερθεί κατάρτιση τόσο στους νεο-εισερχόμενους διορισμένους πολιτικούς όσο και στο στρατιωτικό προσωπικό για το πώς μπορούν να αλληλεπιδρούν μεταξύ τους, οι διοικήσεις συνήθως επιλέγουν να τσαλαβουτούν με ατυχείς συμβιβασμούς. Για παράδειγμα, ο πρόεδρος μπορεί να ξεκινήσει την ημέρα του ζητώντας να λάβει στρατιωτικές επιλογές για μια συγκεκριμένη κατάσταση μέχρι το τέλος της ημέρας, αλλά το Πεντάγωνο δεν μπορεί να αναπτύξει τίποτα που να θεωρεί ως «καλύτερες στρατιωτικές συμβουλές» μέσα σε εβδομάδες, αν όχι μήνες. Δεδομένης της αυστηρής προθεσμίας, συνήθως το προσωπικό του NSC συντάσσει το σημείωμα. Τείνουν να έχουν ελάχιστη κατανόηση του στρατιωτικού σχεδιασμού ή του στρατού εν γένει, εκτός αν τους έχει αναλυθεί λεπτομερώς από το Πεντάγωνο. Αυτό οδηγεί σε κάποιες σκληρές πολιτικο-στρατιωτικές συνομιλίες -και σε μερικές ακόμα χειρότερες στρατιωτικές επιλογές. Μια ανάλογη δυναμική διαμόρφωσε περιστασιακές συζητήσεις γύρω από τις δεσμεύσεις των ΗΠΑ στο Αφγανιστάν και την Λιβύη, χωρίς κανένας να ικανοποιηθεί τελικά.

Αλλά το σφάλμα δεν είναι πάντα στην πλευρά του NSC. Οι στρατιωτικοί σχεδιαστές δεν καταλαβαίνουν ούτε εκτιμούν πάντα τους πολιτικούς στόχους και τους γεωστρατηγικούς συμβιβασμούς. Μερικές φορές όντως περιορίζουν τους πολίτες με την έλλειψη ενδιαφέροντος να τους τα ξαναπούν ή να συνεργαστούν. Μερικές φορές ο κόσμος δεν ταιριάζει ωραία με τους τρόπους, τα μέσα και τους πόρους. Και μερικές φορές η ιδανική στρατιωτική λύση θα προκαλούσε σημαντική ένταση ή ρήγματα με βασικούς πολιτικούς συμμάχους μέσα και έξω από τις Ηνωμένες Πολιτείες.

Αρκετοί αρχικοί σχολιαστές προέβλεπαν ότι ο McMaster, ο προσωπάρχης του Λευκού Οίκου John Kelly, και ο, αρχικός, πρώην σύμβουλος Εθνικής Ασφάλειας Michael Flynn, όλοι στρατιωτικοί, θα βελτίωναν αυτή την δυναμική με το να κατανοούν τους ρυθμούς μάχης, τους περιορισμούς και το λεξιλόγιο του Πενταγώνου. Ωστόσο, με το να δίνουν στον πρόεδρο πολλαπλές δυνατότητες από τις οποίες [μπορούσε] να λαμβάνει προκαταρκτικές στρατιωτικές συμβουλές, αυτοί οι διορισμένοι σχεδόν σίγουρα περιέπλεξαν μια ήδη περίπλοκη διαδικασία. Ο πρόεδρος αναφέρεται τακτικά στον υπουργό Άμυνας James Mattis, τον Kelly και τον McMaster ως «οι στρατηγοί του» και φαίνεται να έχει λίγη κατανόηση της ευθύνης του πολιτικού ελέγχου ή του ουσιαστικού αναλυτικού μηχανισμού πίσω από τις στρατιωτικές συμβουλές του αρχηγού του Γενικού Επιτελείου, Joseph Dunford. Τέτοιες ανατροπές ρόλων εξακολουθούν να απογοητεύουν τον Trump. Το περασμένο καλοκαίρι, για παράδειγμα, ο McMaster βρέθηκε να είναι ο ηγετικός υποστηρικτής μιας στρατηγικής για την ουσιαστική αύξηση της παρουσίας των στρατιωτικών δυνάμεων των ΗΠΑ στο Αφγανιστάν. Όμως, αντί να ενεργήσει ως ουδέτερος διαιτητής, ο McMaster προώθησε τις δικές του επιλογές [9] και βρέθηκε περιστασιακά σε αντίθεση [10] με το υπόλοιπο NSC και τον ίδιο τον πρόεδρο -καθυστερώντας έτσι την στρατηγική του Trump για το Αφγανιστάν.

Ο ηγέτης της Βόρειας Κορέας Kim Jong Un σε συμπόσιο για τους συνεισφέροντες της πρόσφατης εκτόξευσης πυραύλου, σε αυτή την αχρονολόγητη φωτογραφία που δημοσιοποιήθηκε από την Κορεατική Κεντρική Υπηρεσία Ειδήσεων (KCNA) της Βόρειας Κορέας, στην Πιονγκγιάνγκ, στις 15 Φεβρουαρίου 2016. REUTERS
-----------------------------------------------------------------