Το πραγματικό κόστος της Εθνικής Αμυντικής Στρατηγικής του Trump | Foreign Affairs - Hellenic Edition
Secure Connection

Το πραγματικό κόστος της Εθνικής Αμυντικής Στρατηγικής του Trump

Γιατί ο προϋπολογισμός δεν θα είναι αρκετός για να καλύψει τα πάντα
Περίληψη: 

Δυστυχώς, η National Defense Strategy της κυβέρνησης Trump δεν διευκρινίζει ποιες αποστολές να τερματίσει το Υπουργείο Άμυνας ή ποιες να υποβαθμίσει προκειμένου να εστιάσει στη νέα και μεγάλης έντασης πόρων κορυφαία προτεραιότητα της «επέκτασης του ανταγωνιστικού χώρου» έναντι της Κίνας και της Ρωσίας που επενδύουν βαριά σε ικανότητες υψηλής τεχνολογίας.

Η SUSANNA V. BLUME είναι συνεργάτις του Center for a New American Security, εστιασμένη στην αμυντική στρατηγική, τον προγραμματισμό και τον προϋπολογισμό. Προηγουμένως, υπηρέτησε ως αναπληρώτρια επικεφαλής του προσωπικού για τα Προγράμματα και τα Σχέδια στον αναπληρωτή υπουργό Άμυνας. Μπορείτε να ακολουθείτε την εργασία της στο CNAS.org/DefensePriorities και στο Twitter @SusannaVBlume.

Στις 20 Ιανουαρίου, το Υπουργείο Άμυνας των ΗΠΑ δημοσιοποίησε την Εθνική Αμυντική Στρατηγική (National Defense Strategy) της κυβέρνησης Trump [1] και ακολούθησε σχεδόν ένα μήνα αργότερα το αίτημα του προέδρου για τον προϋπολογισμό του οικονομικού έτους 2019 [2]. Ευτυχώς, αμφότερα είναι λογικά ευθυγραμμισμένα, ένα αποτέλεσμα που δεν είναι ποτέ βέβαιο δεδομένου του βαθμού αποσύνδεσης των διαδικασιών διαμόρφωσης της στρατηγικής και εκείνων της οικοδόμησης του προϋπολογισμού. Και τα δύο έγγραφα δίνουν ξεκάθαρα προτεραιότητα στον στρατηγικό ανταγωνισμό με την Κίνα [3] και την Ρωσία [4]. Αλλά, η καλή στρατηγική περιλαμβάνει αποφάσεις όχι μόνο για το τι να αποτελεί προτεραιότητα και τι όχι. Δυστυχώς, κανένα από τα έγγραφα δεν διευκρινίζει ποιες αποστολές πρόκειται να τερματίσει το Υπουργείο Άμυνας ή ποιες θα υποβαθμίσει προκειμένου να στρέψει την εστίαση σε αυτήν τη νέα και μεγάλης έντασης πόρων κορυφαία προτεραιότητα της «επέκτασης του ανταγωνιστικού χώρου» έναντι χωρών που επενδύουν βαριά σε ικανότητες υψηλής τεχνολογίας σχεδιασμένες να περιορίσουν την ελευθερία δράσης των ΗΠΑ (γνωστές ως δυνατότητες «αντι- πρόσβασης / άρνησης περιοχής», anti-access/area-denial ή Α2/AD). Αυτή η παράλειψη είναι ένα πρόβλημα. Όσο μεγάλη κι αν είναι η αναμενόμενη αύξηση των αμυντικών δαπανών κατά τα οικονομικά έτη 2018 και 2019, και πάλι δεν επαρκεί για να καλύψει τα πάντα.

Στα σχόλιά του, ξεδιπλώνοντας [5] το αίτημα για την αύξηση [των αμυντικών δαπανών], ο David L. Norquist, ο επικεφαλής της οικονομικής υπηρεσίας και ελεγκτής του Υπουργείου Άμυνας, υπογράμμισε ότι ο νέος αυτός προϋπολογισμός διαμορφώθηκε από τη νέα στρατηγική, παρά την ταυτόχρονη οικοδόμηση αμφοτέρων. Το πόσο μεγάλος πρέπει να είναι ο αμυντικός προϋπολογισμός εξαρτάται από το τι θέλει το πολιτικό σώμα να μπορεί να κάνει η [στρατιωτική] δύναμη, κάτι το οποίο αποτελεί το αντικείμενο της στρατηγικής. Οι προϋπολογισμοί δεν είναι στρατηγικά έγγραφα, αλλά όταν γίνονται σωστά αποτελούν ένα απαραίτητο στοιχείο για να καταστεί πραγματικότητα μια στρατηγική.

23022018-1.jpg

Το προωθημένο αεροπλανοφόρο USS Ronald Reagan κατά την διάρκεια ανεφοδιασμού στην θάλασσα από το πετρελαιοφόρο USNS John Ericsson στα ύδατα γύρω από την Οκινάουα, νοτιοδυτικά της κορεατικής χερσονήσου, τον Οκτώβριο του 2017. KENNETH ABATE / REUTERS
-----------------------------------------------------------------------------------

Και αυτή η στρατηγική θέλει τις ένοπλες δυνάμεις να κάνουν πολλά. Καθημερινά, πρέπει να «αποτρέπουν την επιθετικότητα ... στον Ινδο-Ειρηνικό, στην Ευρώπη και στη Μέση Ανατολή˙ να ταπεινώνουν τους τρομοκράτες και τις απειλές ΟΜΚ (όπλων μαζικής καταστροφής, WMD)˙ και να υπερασπίζονται τα συμφέροντα των ΗΠΑ από προκλήσεις κάτω από το επίπεδο των ένοπλων συγκρούσεων». Σε περιόδους πολέμου, η κινητοποιημένη δύναμη «πρέπει να είναι ικανή: Να νικήσει την επιθετικότητα από μια μεγάλη δύναμη˙ να αποτρέψει μια περιστασιακή επιθετικότητα αλλού˙ και να διακόπτει επικείμενες τρομοκρατικές επιθέσεις και απειλές ΟΜΚ». Επιπλέον, η δύναμη πρέπει πάντα να υπερασπίζεται την πατρίδα και να αποτρέπει στρατηγικές επιθέσεις. Αυτές οι οδηγίες αντιπροσωπεύουν μια επέκταση της πρώτης αμυντικής στρατηγικής της κυβέρνησης Ομπάμα, της Τετραετούς Αμυντικής Αναθεώρησης του 2010 (2010 Quadrennial Defense Review), η οποία τότε επικρίθηκε ως ότι ήταν υπερβολικά ευρεία και μη διαθέτουσα επαρκείς πόρους.

Τίποτα στη μη απόρρητη σύνοψη της Εθνικής Αμυντικής Στρατηγικής δεν δείχνει ότι το Πεντάγωνο θα μειώσει οποιαδήποτε από τις τρέχουσες δεσμεύσεις του -πράγματι, κατά τα φαινόμενα αυξάνονται. Στην πραγματικότητα, όταν ρωτήθηκε κατά την διάρκεια του ξεδιπλώματος της στρατηγικής εάν η κυβέρνηση θα μειώσει την εστίασή της στην αντι-εξέγερση -μια αποστολή έντασης χρόνου και ανθρώπινου δυναμικού- προκειμένου να στραφούν οι πόροι στον στρατηγικό ανταγωνισμό με την Κίνα και την Ρωσία, ο υπουργός Άμυνας, James Mattis, είπε όχι. Επικαλούμενος τον ακαδημαϊκό στρατηγιστή Colin Gray, σημείωσε [6] ότι «ο εχθρός θα κινείται πάντα ενάντια στην αντιληπτή σας αδυναμία. Δεν μπορούμε ... να πούμε ότι δεν πρόκειται να κάνουμε αντι-εξέγερση, γιατί ξέρετε τι πρόκειται να συμβεί. Και έτσι θα πρέπει να το κάνουμε».

Εν ολίγοις, η αμυντική στρατηγική του Trump υπαγορεύει ότι ο στρατός πρέπει να μπορεί να λειτουργεί συνεχώς σε τρεις διαφορετικές γεωγραφικές περιοχές. Ταυτόχρονα, πρέπει να επενδύει σε προηγμένες δυνατότητες και να διατηρεί την ετοιμότητα που απαιτείται για να νικήσει μια μεγάλη δύναμη και να καταπολεμήσει τις τρομοκρατικές οργανώσεις, διατηρώντας παράλληλα τις Ηνωμένες Πολιτείες ασφαλείς από τα όπλα μαζικής καταστροφής που παρέχονται από κρατικούς ή μη κρατικούς φορείς. Αυτό το σύνολο αποστολών φέρνει μαζί του μερικούς πολύ μεγάλους λογαριασμούς. Για να γίνει πραγματικότητα αυτή η στρατηγική, το Υπουργείο θα πρέπει να αυξήσει τις επενδύσεις στην ανάπτυξη και την αξιοποίηση των δυνατοτήτων υψηλού επιπέδου που απαιτούνται για να διατηρηθεί η τεχνολογική αιχμή των Ηνωμένων Πολιτειών έναντι της Κίνας και της Ρωσίας. Πρέπει να εκσυγχρονίσει την γηράσκουσα πυρηνική τριάδα. Και πρέπει να διατηρήσει μια δύναμη μεγάλη και καλά εξοπλισμένη ώστε να λειτουργεί συνεχώς σε τρεις διαφορετικές περιοχές με τρόπους που θα αποτρέπουν ουσιαστικά τους επίδοξους επιτιθέμενους και θα καταπολεμούν τις τρομοκρατικές απειλές.