Όταν τα αντικείμενα γίνονται ιντερνετικά | Foreign Affairs - Hellenic Edition
Secure Connection

Όταν τα αντικείμενα γίνονται ιντερνετικά

Η προοπτική (και οι παγίδες) τού «Ίντερνετ των Πραγμάτων»*

Στις πόλεις, το Ίντερνετ των Πραγμάτων θα συλλέξει μια πληθώρα νέων στοιχείων. Η κατανόηση της ροής των οχημάτων, των αγαθών κοινής ωφέλειας και των ανθρώπων είναι απαραίτητη για την μεγιστοποίηση της παραγωγικότητας του καθενός αλλά παραδοσιακά αυτό έχει μετρηθεί ελάχιστα, αν όχι καθόλου. Αν κάθε λάμπα τού δρόμου, κάθε πυροσβεστικός κρουνός, λεωφορείο και διάβαση πεζών συνδεθούν με το Διαδίκτυο, στην συνέχεια μια πόλη θα μπορούσε να δημιουργήσει απεικονίσεις σε πραγματικό χρόνο για το τι λειτουργεί και τι όχι. Αντί να διατηρεί εσωτερικά τις πληροφορίες αυτές, το δημαρχείο θα μπορούσε να μοιράζεται σύνολα δεδομένων ανοικτού κώδικα με αναπτυξιακούς φορείς, όπως έχουν ήδη κάνει ορισμένες πόλεις.

Ο καιρός, οι γεωργικές εισροές, καθώς και τα επίπεδα ρύπανσης παρουσιάζουν περισσότερες διακυμάνσεις τοπικά από όσο μπορεί να μετρηθεί από σημειακές μετρήσεις και απομακρυσμένη επισκόπηση. Αλλά όταν το κόστος τής σύνδεσης στο Internet πέσει αρκετά, τα φαινόμενα αυτά μπορούν να μετρηθούν με ακρίβεια. Η δικτύωση της φύσης μπορεί να βοηθήσει στην προστασία των έμψυχων καθώς και των άψυχων πόρων: Ένα αναδυόμενο «Internet των ειδών» θα συνδέει ελέφαντες, δελφίνια, ανθρωποειδείς πιθήκους και άλλα ζώα, για τους σκοπούς του εμπλουτισμού, της έρευνας και της διατήρησης.

Η απόλυτη υλοποίηση του Ίντερνετ των Πραγμάτων θα είναι να μεταδίδει πραγματικά πράγματα μέσω του Διαδικτύου. Οι χρήστες μπορούν ήδη να στείλουν περιγραφές των αντικειμένων που μπορούν να κατασκευαστούν με προσωπικά ψηφιακά εργαλεία κατασκευής, όπως οι 3-D εκτυπωτές και μηχανήματα τρισδιάστατης κοπής με λέιζερ. Καθώς τα δεδομένα μετατρέπονται σε πράγματα και τα πράγματα σε δεδομένα, μεγάλες μεταποιητικές αλυσίδες προμηθειών μπορούν να αντικατασταθούν από μια διαδικασία αποστολής δεδομένων μέσω τού Διαδικτύου στις τοπικές εγκαταστάσεις παραγωγής που θα κατασκευάζουν τα αντικείμενα που έχουν ζήτηση, όπου και όταν αυτά ήταν απαραίτητα.

ΠΙΣΩ ΣΤΟ ΜΕΛΛΟΝ

Για να καταλάβουμε πώς λειτουργεί το Διαδίκτυο των Πραγμάτων, είναι χρήσιμο να κατανοήσουμε πώς λειτουργεί το ίδιο το Internet, και γιατί. Το πρώτο μυστικό τής επιτυχίας τού Διαδικτύου είναι η αρχιτεκτονική του. Την εποχή που το Διαδίκτυο αναπτυσσόταν, στις δεκαετίες τού 1960 και του 1970, τα τηλέφωνα ήταν συνδεδεμένα ενσύρματα σε έναν κεντρικό πίνακα γραφείου. Αυτό το στήσιμο ήταν ανάλογο με μια πόλη στην οποία κάθε δρόμος περνά μέσα από έναν κύκλο κυκλοφορίας. Το καθιστά εύκολο να παρέχει κατευθύνσεις, αλλά προκαλεί κυκλοφοριακή συμφόρηση στον κεντρικό κόμβο. Για να αποφύγουν τέτοιου είδους προβλήματα, οι προγραμματιστές τού Διαδικτύου δημιούργησαν ένα κατανεμημένο δίκτυο, ανάλογο με το πλέγμα των δρόμων που τα οχήματα διασχίζουν σε μια πραγματική πόλη. Αυτός ο σχεδιασμός επιτρέπει στα δεδομένα να παρακάμπτουν την κυκλοφοριακή συμφόρηση και στους διαχειριστές να προσθέτουν δυναμικό όπου χρειάζεται.

Η δεύτερη βασική αντίληψη για την ανάπτυξη του Διαδικτύου ήταν η σημασία τού κατακερματισμού των δεδομένων σε επιμέρους κομμάτια που θα μπορούσαν να ανασυντεθούν μετά το ψηφιακό ταξίδι τους. «Η μεταγωγή πακέτων», όπως ονομάζεται η διαδικασία αυτή, είναι σαν ένα σιδηροδρομικό σύστημα στο οποίο κάθε βαγόνι κινείται ανεξάρτητα. Βαγόνια με διαφορετικούς προορισμούς μοιράζονται τις ίδιες διαδρομές, αντί να χρειάζεται να περιμένουν ένα μεγάλο τρένο να περάσει, και όσα πηγαίνουν στο ίδιο μέρος δεν χρειάζεται να κάνουν την ίδια διαδρομή. Εφ’ όσον κάθε βαγόνι έχει μια διεύθυνση και κάθε κόμβος δείχνει το πού οδηγούν οι διαδρομές, τα βαγόνια μπορούν να συνδυαστούν κατά την άφιξη. Με την διαβίβαση δεδομένων με τον τρόπο αυτό, η μεταγωγή πακέτων έχει κάνει το Διαδίκτυο πιο αξιόπιστο, στιβαρό και αποδοτικό.

22042018-2.jpg

Ο καθηγητής Φυσικής και διευθυντής του Κέντρου Bits and Atoms στο ΜΙΤ, Neil Gershenfeld, σε συνέδριο για το Ίντερνετ των Πραγμάτων το 2008 στην Καλιφόρνια.
----------------------------------------------------------------------

Η τρίτη κρίσιμη απόφαση ήταν να καταστεί δυνατό τα δεδομένα να ρέουν σε διαφορετικούς τύπους δικτύων, έτσι ώστε ένα μήνυμα να μπορεί να ταξιδέψει μέσα από τα καλώδια σε ένα κτίριο, σε ένα καλώδιο οπτικών ινών που διατρέχει μια πόλη και στη συνέχεια σε έναν δορυφόρο που το στέλνει σε μια άλλη ήπειρο. Για να επιτραπεί αυτό, οι επιστήμονες πληροφορικής έχουν αναπτύξει το πρωτόκολλο Internet ή IP, το οποίο τυποποίησε τον τρόπο που αντιμετωπίζονται τα πακέτα δεδομένων. Η ισοδύναμη ανάπτυξη σε σιδηροδρόμους ήταν η εισαγωγή ενός τυποποιημένου εύρους τροχιάς, κάτι που επέτρεψε στα τρένα να περνούν τα διεθνή σύνορα. Το πρότυπο IP επιτρέπει σε πολλούς διαφορετικούς τύπους δεδομένων να κινούνται πάνω σε ένα κοινό πρωτόκολλο.

Η τέταρτη μεγάλη επιλογή ήταν οι λειτουργίες τού Διαδικτύου να βρίσκονται στα άκρα τού δικτύου και όχι στους ενδιάμεσους κόμβους, οι οποίοι προορίζονται για την δρομολόγηση της κυκλοφορίας. Γνωστή ως «η αρχή τού end-to-end», η σχεδίαση αυτή επιτρέπει στις νέες εφαρμογές να εφευρεθούν και να προστεθούν χωρίς να απαιτείται αναβάθμιση στο σύνολο του δικτύου. Οι δυνατότητες ενός παραδοσιακού τηλεφώνου ήταν μόνο τόσο προηγμένες όσο ο κεντρικός διακόπτης του γραφείου με το οποίο συνδεόταν, και αυτοί μεταβάλλονταν συχνά. Αλλά η πολυεπίπεδη αρχιτεκτονική τού Διαδικτύου αποφεύγει αυτό το πρόβλημα. Τα ψηφιακά μηνύματα, οι ροές ήχου και βίντεο, το ηλεκτρονικό εμπόριο, οι μηχανές αναζήτησης και τα social media, έχουν όλα αναπτυχθεί πάνω σε ένα σύστημα σχεδιασμένο δεκαετίες νωρίτερα, και οι νέες εφαρμογές μπορούν να δημιουργηθούν από αυτά τα συστατικά.