Το τέλος της συμφωνίας του Ιράν ίσως αποσταθεροποιήσει το Ιράκ

Την περασμένη Κυριακή, το Ιράκ πραγματοποίησε τον πρώτο γύρο των κοινοβουλευτικών εκλογών του [1] από τότε που ηττήθηκε το Ισλαμικό Κράτος (ISIS) [2]. Σε ένα εκπληκτικό αποτέλεσμα, ο κυριότερος νικητής ήταν ο ισχυρός Σιίτης κληρικός Moqtada al-Sadr, του οποίου η Συμμαχία Sairoon, ένας συνασπισμός μεταξύ του κόμματος του ίδιου του Σαντρ και του Κομμουνιστικού Κόμματος του Ιράκ, νίκησε τους συνασπισμούς υπό την ηγεσία του νυν πρωθυπουργού και προτιμώμενου των ΗΠΑ, Haider al-Abadi (ο οποίος τερμάτισε τρίτος), και τον υποστηριζόμενο από τον Ιράν, Hadi al-Ameri (ο οποίος ήρθε δεύτερος).

Ιρακινός στρατιώτης έξω από τη Μοσούλη, τον Νοέμβριο του 2016. ALAA AL-MARJANI / REUTERS
-------------------------------------------------------------------------

Η νίκη του Σαντρ δεν έρχεται ως ανακούφιση ούτε για το Ιράν ούτε για τις Ηνωμένες Πολιτείες, αμφότερους τους οποίους ο Sadr στόχευσε στην λαϊκιστική προεκλογική εκστρατεία του, η οποία υποσχόταν, όπως και εκείνη κάθε άλλου κόμματος, να απαλλάξει την χώρα από την διαφθορά και την ξένη επιρροή. Ο σύμμαχος του Ιράν, ο Αμερί, ήρθε δεύτερος, αλλά το κόμμα του έχει έλλειψη από συμμάχους με τους οποίους θα [μπορούσε να] σχηματίσει κυβέρνηση. Και η απροσδόκητα φτωχή τρίτη θέση του Abadi ήταν μια απογοήτευση για την Ουάσινγκτον, αν και εξακολουθεί να υπάρχει πιθανότητα να συμμετάσχει με τον Sadr στην διαδικασία διαμόρφωσης της κυβέρνησης και ακόμα και να παραμείνει πρωθυπουργός.

Για τις Ηνωμένες Πολιτείες, υπάρχει λόγος για συγκρατημένη αισιοδοξία σχετικά με τα αποτελέσματα αυτά. Ο νέος πρωθυπουργός, όποιος κι αν καταλήξει να είναι, είναι απίθανο να είναι μαριονέτα των Ιρανών, ακόμη και αν βλέπει το Ιράν ως σύμμαχο. Επιπλέον, οι εκλογές δεν διεξήχθησαν κατά μήκος σεχταριστικών γραμμών -ο συνασπισμός του Sadr περιελάμβανε ορισμένους Σουνίτες και την δική του σιιτική βάση- αλλά για θέματα όπως η διαφθορά, και ήρθε σε μια εποχή που το ιρακινό κράτος (ή τουλάχιστον τμήματά του, όπως ο στρατός) απολαμβάνει ευρεία νομιμοποίηση για πρώτη φορά εδώ και χρόνια.

Ωστόσο, υπάρχουν και λόγοι για απαισιοδοξία. Ο σεχταρισμός ως κινητήριος μοχλός της πολιτικής ήταν υποτονικός, αλλά [αυτό έγινε] με την εκλογική νοθεία και την επιδίωξη κέρδους σε τεράστια κλίμακα -μια άσχημη στροφή που αντανακλάται στην χαμηλή προσέλευση [στις κάλπες]. Επιπλέον, η πρόοδος του Ιράκ τα τελευταία χρόνια ήταν προϊόν όχι μόνο των εσωτερικών εξελίξεων αλλά της ευνοϊκής γεωπολιτικής κατάστασης -δηλαδή της απόψυξης των σχέσεων μεταξύ Ουάσιγκτον και Τεχεράνης μετά την υπογραφή του Κοινού Ολοκληρωμένου Σχεδίου Δράσης (JCPOA) του 2015, δηλαδή της πυρηνικής συμφωνίας με το Ιράν. Με την απόφαση του προέδρου των Ηνωμένων Πολιτειών, Donald Trump, στις 8 Μαΐου να αποσυρθεί από το JCPOA [3], οι σχέσεις μεταξύ των ΗΠΑ και του Ιράν είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα επιδεινωθούν, δημιουργώντας νέους κινδύνους για την εύθραυστη εσωτερική ειρήνη του Ιράκ.

Το πραγματικό ερώτημα που αντιμετωπίζει τώρα το Ιράκ είναι το πώς το Ιράν θα επιλέξει να ανταποκριθεί [4] στην απόσυρση του Trump. Συγκεκριμένα, εάν τα ιρανικά «γεράκια», που ελέγχουν το χαρτοφυλάκιο της χώρας τους σχετικά με το Ιράκ, μπορούν να αντισταθούν στον πειρασμό να χρησιμοποιήσουν το Ιράκ για να εκφράσουν την οργή τους και τον φόβο τους για την διάλυση της συμφωνίας με το Ιράν, ενδεχομένως τραβώντας το Ιράκ πίσω στην σεχταριστική σύγκρουση που μάστιζε την χώρα από τότε που έγινε η αμερικανική εισβολή.

ΚΑΛΟΙ ΚΑΙΡΟΙ

Η άμεση αιτία της βελτιωμένης εσωτερικής κατάστασης του Ιράκ είναι η ήττα του ISIS [5], την οποία ανακοίνωσε επίσημα ο Αμπαντί τον Δεκέμβριο του 2017. Η νίκη του ιρακινού στρατού ενάντια στο ISIS στο πεδίο της μάχης, ιδιαίτερα σε μεγάλες εκστρατείες όπως η Μάχη της Μοσούλης, επιδιόρθωσε την ζημιά στην φήμη που είχε υποστεί μετά την εγκατάλειψη της πόλης το 2014 και του προσέδωσε υψηλό βαθμό νομιμοποίησης μεταξύ των Ιρακινών όλων των υποβάθρων. Οι υποστηριζόμενες από το Ιράν σιιτικές πολιτοφυλακές, γνωστές ως Λαϊκές Δυνάμεις Κινητοποίησης (PMF), απολαμβάνουν την ίδια λάμψη. Η επιτυχία της εκστρατείας κατά του ISIS και η συνεπακόλουθη κατάρρευση της σουνιτικής αδιαλλαξίας έχουν, με την σειρά τους, τονίσει τον ιρακινό εθνικισμό και ενθάρρυναν τη μη-σεχταριστική πολιτική διάθεση.

Η σταθερότητα και η ελπίδα για ένα νέο πολιτικό μοντέλο τόνωσαν επίσης την οικονομία. Μια επενδυτική διάσκεψη τον Φεβρουάριο στο Κουβέιτ, η οποία ζήτησε δεσμεύσεις για στήριξη της μεταπολεμικής ανασυγκρότησης, απήλαυσε σημαντική αποδοχής από το Συμβούλιο Συνεργασίας του Κόλπου. Αξιοσημείωτο είναι το γεγονός ότι το Ιράκ κατάφερε να αυξήσει την παραγωγή πετρελαίου του [6] κατά περίπου 25% στην διάρκεια των χρόνων του πολέμου, παρά την τεράστια καταστροφή και τις εκτοπίσεις, γεγονός που βοήθησε στην άμβλυνση του οικονομικού χτυπήματος στην ιρακινή οικονομία από την εκτεταμένη κάμψη των παγκόσμιων τιμών του πετρελαίου.

Ωστόσο, τα αδιαμφισβήτητα επιτεύγματα των Ιρακινών επωφελήθηκαν επίσης από ένα ευνοϊκό διεθνές περιβάλλον -ειδικότερα την πραγματική συνεργασία μεταξύ των Ηνωμένων Πολιτειών και του Ιράν στον αγώνα κατά του ISIS, που έγινε δυνατή λόγω του περιβάλλοντος των διπλωματικών επαφών γύρω από το JCPOA, κάτι που έκανε λιγότερο αιρετικό για κάποιες φωνές στις Ηνωμένες Πολιτείες το να προτείνουν ότι το Ιράν μπορεί να μην είναι πάντα και παντού ο περιφερειακός κακός. Το 2014, για παράδειγμα, καθώς το ISIS κατέλαβε ευρύτατα τμήματα του Ιράκ ενώ οι Ηνωμένες Πολιτείες και η Τεχεράνη διεξήγαγαν τις πυρηνικές διαπραγματεύσεις στην Βιέννη, ακόμα κι ένα πολύ γνωστό ως «γεράκι» για το Ιράν, ο γερουσιαστής Lindsey Graham της Νότιας Καρολίνας, μπόρεσε να παραδεχτεί [7] ότι «οι Ιρανοί μπορεί να προσφέρουν κάποια στοιχεία για να γίνει βέβαιο ότι η Βαγδάτη δεν θα πέσει».

Αυτή η συνεργατική διάθεση διαχύθηκε στο πεδίο της μάχης. Η κεντρική διοίκηση των ΗΠΑ ίδρυσε μια κοινή διοίκηση δυνάμεων το 2014, η οποία συντόνισε τις δυνάμεις των ΗΠΑ και του Ιράκ, συμπεριλαμβανομένων των υποστηριζόμενων από το Ιράν παραστρατιωτικών ομάδων-κλειδιά των PMF. Και ακριβώς όπως το διπλωματικό πλαίσιο του JCPOA έκανε τις στρατιωτικές συνεισφορές των PMF ευχάριστες, αν όχι ευπρόσδεκτες, στους Αμερικανούς πολιτικούς, το ίδιο έδιναν στην ιρανική ηγεσία το περιθώριο να αποδεχτεί την απόφαση του Abadi να ζητήσει στρατιωτική βοήθεια από την Ουάσινγκτον για την καταπολέμηση του ISIS.

Το JCPOA δεν ήταν ο μόνος παράγοντας στην επιτυχημένη εκστρατεία κατά του ISIS. Αλλά οι Ιρακινοί σε όλο το πολιτικό φάσμα αναγνωρίζουν τον σημαντικό ρόλο της συμφωνίας στην διευκόλυνση της αισιοδοξίας την τρέχουσα στιγμή. Οι πολιτικοί, τόσο αταίριαστοι όσο ο Khamis al-Khanjar, ένας Σουνίτης επιχειρηματίας που κατηγορήθηκε [8] για χρηματοδότηση αντιαμερικανών εξεγερμένων στο παρελθόν, και ο Ameri, ένας Σιίτης και ηγέτης της πτέρυγας των PMF που ευθυγραμμίζεται με το Ιράν, συμφωνούν ότι η απόσυρση των ΗΠΑ από το JCPOA θα μπορούσε να βλάψει σοβαρά το Ιράκ. Σε μια πρόσφατη συνέντευξη [9] στο αραβικό Αλ Τζαζίρα, ο Χανζάρ είπε ότι «η αμερικανική απόσυρση από την πυρηνική συμφωνία θα έχει αρνητικές επιπτώσεις στην κατάσταση» στο Ιράκ. Μιλώντας στους New York Times, ο Αμερί αναγνώρισε: «Τώρα, χρειαζόμαστε την βοήθεια [των Αμερικανών]. Δεν μπορούμε να αφήσουμε την χώρα μας να γίνει τόπος παιγνίων για άλλες δυνάμεις».

ΣΧΕΔΙΑΖΟΝΤΑΣ ΓΙΑ ΠΟΛΕΜΟ

Ενόψει της σχετικής εγχώριας συμμαχίας, τα εξωγενή πολιτικά σοκ παραμένουν η πρωταρχική απειλή για την πρόοδο του Ιράκ. Ο ανανεωμένος ανταγωνισμός μεταξύ του Ιράν και των Ηνωμένων Πολιτειών και των συμμάχων τους στον Κόλπο θα μπορούσε να υπενθυμίσει γρήγορα στους νεαρούς Ιρακινούς εθνικιστές την σημασία της σεχταριστικής ταυτότητας, όταν τα πράγματα γίνουν δύσκολα. Και παρόλο που οι πολιτικοί όπως ο Αμπαντί κατέστησαν σαφές ότι δεν θέλουν το Ιράκ να γίνει το πεδίο για τις αμερικανο-ιρανικές αντιπαλότητες, δεν είναι κύριοι της μοίρας της χώρας τους.

Οι Ιρακινοί πολιτικοί Ammar al-Hakim (Αριστερά) και Muqtada al-Sadr στη Najaf, τον Μάιο του 2018. ALAA AL-MARJANI / REUTERS
----------------------------------------------------------------------

Το Ιράν, ως θέμα σύνεσης, θα προετοιμάζεται για συγκρούσεις. Υπάρχουν ήδη αποδείξεις ότι το Ιράν είναι διατεθειμένο να κινητοποιήσει τους Ιρακινούς συμμάχους του για μια ασύμμετρη αντίδραση σε περίπτωση που η απόσυρση από το JCPOA αποτελέσει προάγγελο αμερικανικών επιθέσεων εναντίον ιρανικών περιουσιακών στοιχείων. Οι άμεσοι πληρεξούσιοι των Ιρανών, όπως η πολιτοφυλακή Kataib Hezbollah, έχουν εισέλθει στον ρητορικό καυγά. Σύμφωνα με τον εκπρόσωπο της μονάδας [10], «Η αντίσταση έχει προετοιμαστεί επί μήνες για να αντιμετωπίσει και να αποβάλει την αμερικανική παρουσία». Αυτό δεν μπορεί να εκλείψει ως κενή ρητορική -η Kataib Hezbollah και άλλοι σαν αυτήν, έχουν μια μακρά ιστορία καταστρεπτικά αποτελεσματικών επιθέσεων εναντίον των στρατευμάτων των ΗΠΑ. Η ειρωνεία είναι ότι μέχρι τώρα η Kataib Hezbollah είχε ξεθωριάσει από την σκηνή.

Ακόμα κι αν δεν ξεσπάσει ανοιχτή βία, ωστόσο, οι αυξανόμενες εντάσεις μεταξύ των Ηνωμένων Πολιτειών και του Ιράν ενδέχεται να επηρεάσουν την διαμόρφωση της ιρακινής κυβέρνησης. Οι Ιρανοί σχεδιαστές θα δουν τον έλεγχο του Ιράκ ως περισσότερο απαραίτητο για την αυτοάμυνα του Ιράν απ’ ό, τι ήταν πριν, και θα θεωρήσουν το Ιράκ ως θέατρο επιχειρήσεων, στο οποίο μπορούν να αποτρέψουν τις Ηνωμένες Πολιτείες, είτε μέσω της απειλής άμεσων επιθέσεων εναντίον αμερικανικού προσωπικού είτε έμμεσα πιέζοντας την ιρακινή κυβέρνηση να μειώσει την συνεργασία της με τις Ηνωμένες Πολιτείες.

Οι ιρανικές προετοιμασίες θα εξαρτηθούν από την ενίσχυση της επιρροής [του Ιράν] στην μετεκλογική ιρακινή κυβέρνηση, με την προώθηση μιας σειράς πληρεξουσίων και συνοδοιπόρων σε θέσεις ευθύνης στα βασικά Υπουργεία. Η Τεχεράνη δεν θα χρειαστεί να πιέσει πολύ, καθώς η εγγενής συμπάθεια που έχουν πολλοί Ιρακινοί πολιτικοί προς το Ιράν είναι πιο ισχυρή από οτιδήποτε μπορεί να προσφέρει η Ουάσινγκτον.

Σε περίπτωση ανανεωμένων εντάσεων, το Ιράν είναι ιδιαίτερα πιθανό να ευνοήσει να καταληφθούν οι ανώτερες κυβερνητικές θέσεις από υποψηφίους του Σώματος Badr, την υποστηριζόμενη από το Ιράν σιιτική πολιτοφυλακή υπό την ηγεσία των Ameri και Qasim al-Araji, οι οποίοι με την σειρά τους θα προωθήσουν τα δικά τους κέντρα πατρωνίας. Αν οι ίδιοι οι Αμερί και Αραγί αποδειχθεί ότι είναι υπερβολικά αμφιλεγόμενοι για υψηλό αξίωμα, λιγότερο γνωστές ανάλογες προσωπικότητες από άλλα ιρακινά πολιτικά κόμματα και κινήματα θα περιμένουν στην σειρά: Ο Mohammed al-Ghabban, υπουργός Εσωτερικών υπό τον Σιίτη πρώην πρωθυπουργό Νούρι Αλ Μαλίκι˙ ο Ahmad al-Assadi, μέλος του κοινοβουλίου, εκπρόσωπος των PMF, και υμνητής του Qassem Soleimani, διοικητή της ιρανικής δύναμης Quds˙ και ο Mohammed Shia al-Sudani, ο υπουργός Εργασίας και Κοινωνικών Υποθέσεων, ο οποίος υποστήριξε σθεναρά το εμπόριο και τις επενδύσεις με το Ιράν. Εάν το ισλαμικό κόμμα Dawa, που σήμερα διευθύνεται από τον Abadi αλλά με τον Μαλίκι να περιμένει στην σειρά, εισέλθει στην κυβέρνηση με τον Sadr, ένας συμβιβαστικός υποψήφιος μεταξύ Abadi και Maliki μπορεί να είναι ο Tariq Najm, ο πρώην προσωπάρχης του Maliki, ο οποίος θα είναι πιθανότατα ευαίσθητος απέναντι στις ανάγκες του Ιράν.

Αυτές είναι μερικές μόνο πιθανότητες. Η κατάσταση παραμένει ρευστή˙ ορισμένοι από αυτούς τους παίκτες θα μπορούσαν να εμφανιστούν σε κορυφαίες θέσεις, άλλοι θα μπορούσαν να κατέβουν στην αφάνεια. Ωστόσο, όλοι αυτοί οι συνδεδεμένοι με το Ιράν υποψήφιοι έχουν αλληλεπιδράσει με τους εκπροσώπους των ΗΠΑ στο Ιράκ για μεγάλο χρονικό διάστημα και θα μπορούσαν να ισχυριστούν ότι είναι ανοιχτοί στην συνεχιζόμενη συνεργασία παρά τον φιλοϊρανικό προσανατολισμό τους. Αλλά χωρίς το JCPOA, αυτή η συνεργασία είναι λιγότερο πιθανή. Η έντονη παρουσία του Sadr προκαλεί πρόσθετη αβεβαιότητα, δεδομένου του αντι-αμερικανικού προσανατολισμού του. (Η ιδέα ότι ο Σαντρ είναι απολύτως αντι-ιρανός είναι σε μεγάλο βαθμό υπερβολική, και θα συμπαραταχθεί με το Ιράν εναντίον των Ηνωμένων Πολιτειών σε οποιαδήποτε σοβαρή αντιπαράθεση μεταξύ των δύο). Η ουσία είναι ότι το Ιράν θα υποστηρίξει τις προτιμήσεις του, και οι προτιμώμενοί του θα είναι έτοιμοι να απαντήσουν στην πρόσκληση.

Ένας Ιρακινός περνά μπροστά από μια πινακίδα για την Συμμαχία Sairoon του Sadr στην Βασόρα, τον Μάιο του 2018. ESSAM AL-SUDANI / REUTERS
------------------------------------------------------------

Ταυτόχρονα, το Ιράν ενδέχεται να αρχίσει να αντιδρά, με κάποιον τρόπο που δεν το έχει κάνει μέχρι στιγμής, κατά της εκκολαπτόμενης προσπάθειας της Σαουδικής Αραβίας να καθιερώσει την δική της σφαίρα επιρροής στο Ιράκ, κάτι που έκανε μέσω ενός συνδυασμού επενδύσεων, μιας υπό όρους προσφοράς πρόσβασης στον πετρελαιαγωγό Muadjiz της [εταιρείας] Saudi Aramco, και με παρηγορητική ρητορική για τη νομιμοποίηση και την «αραβικότητα» των Ιρακινών Σιιτών. Η σαουδαραβική ώθηση θα θεωρηθεί από το Ιράν ως δούρειος ίππος της αμερικανικής επιρροής, και εκείνοι οι Ιρακινοί που ήλπιζαν ότι θα μπορούσαν να βασιστούν σε αυτό που τους αρέσει να αποκαλούν οι «δύο θείοι» τους -ο ένας στην Ουάσινγκτον και ο άλλος στην Τεχεράνη- ίσως αναγκαστούν να επιλέξουν. Και δεδομένης της εγγύτητας και των μεθόδων του Ιρανού θείου τους, μπορεί να κολλήσουν με εκείνον αντί του Αμερικανού.

Ετούτη η κλίση προς το Ιράν δεν σημαίνει ότι αυτοί οι Ιρακινοί πολιτικοί, ανώτεροι γραφειοκράτες ή στρατιωτικοί διοικητές κινούνται ως μαριονέτες [11]. Αυτό που σημαίνει όντως είναι ότι το Ιράν έχει μια ισχυρότερη αξίωση για την πίστη τους απ’ ό, τι οι Ηνωμένες Πολιτείες, καθώς και την ικανότητα του εκφοβισμού ή της δωροδοκίας των ατόμων των οποίων η συνεργασία μπορεί να μην προσφέρεται εκ των προτέρων. Τα οφέλη που είχαν οι Ηνωμένες Πολιτείες με το να κερδίσουν την συνεργασία του Ιράκ στην ασφάλεια δεν ήταν απλώς το αποτέλεσμα μιας απόφασης «από τα πάνω προς τα κάτω» από τον Αμπαντί (αν και η βοήθεια του Αμπαντί ήταν απαραίτητη) -έγιναν δυνατά από τις αποφάσεις ατόμων με διοικητικές ευθύνες που συναίνεσαν σε αποφάσεις πολιτικής για προσωπικούς ή θεσμικούς λόγους. Το Ιράν είναι σαφώς σε θέση να επηρεάσει αυτούς τους υπολογισμούς με τρόπους που υποβαθμίζουν την συνεργασία ασφάλειας μεταξύ ΗΠΑ και Ιράκ.

ΕΝΑ ΣΚΟΤΕΙΝΟ ΜΕΛΛΟΝ;

Εκτός αν, και μέχρις ότου, οι εντάσεις μεταξύ Ηνωμένων Πολιτειών και Ιράν αρχίσουν να αυξάνονται σημαντικά, η Τεχεράνη θα είναι πιθανώς ικανοποιημένη με ένα υπουργικό τοπίο που θα στελεχώνεται από Ιρακινούς οι οποίοι κλίνουν προς το Ιράν. Κύριος στόχος τους θα είναι να εξασφαλίσουν έναν συνεχή ρόλο για τις PMF και να υποστηρίξουν μαχητικές ομάδες όπως η Kataib Hezbollah. Η Τεχεράνη θα δει αυτές τις συνθήκες δόμησης δυνάμεων ως βασική υποδομή για την υπεράσπιση των συμφερόντων της στο Ιράκ έναντι της πίεσης των ΗΠΑ και της αποτροπής της επιθετικότητας των ΗΠΑ σε άλλα μέρη της περιοχής ή εναντίον του ίδιου του Ιράν.

Αν εκδηλωθούν εχθροπραξίες στον Λίβανο, στην Συρία, στον Περσικό Κόλπο ή ως αποτέλεσμα χτυπημάτων των ΗΠΑ ή του Ισραήλ εναντίον στόχων που συνδέονται με τον πυρηνικό εμπλουτισμό ή τα πυραυλικά προγράμματα του Ιράν, το Ιράν θα είναι σε θέση να χρησιμοποιήσει ένοπλες μονάδες μέσα στο Ιράκ για να επιτεθεί άμεσα στα συμφέροντα των ΗΠΑ -πολύ πιθανό μέσω μεθόδων που έχουν χρησιμοποιηθεί στο παρελθόν, όπως ενέδρες και βομβιστικές επιθέσεις. Αυτό θα ήταν απαράδεκτο για τις Ηνωμένες Πολιτείες, οι οποίες θα πρέπει να αυξήσουν το αποτύπωμά τους στο Ιράκ για να υπερασπιστούν την υπάρχουσα παρουσία τους, καθώς και να διατηρήσουν την αμερικανική επιρροή στην ιρακινή κυβέρνηση, της οποίας η εξουσία -και η νομιμοποίηση- θα απειληθούν από την ανανεωμένη σύγκρουση των δύο πατρώνων της.

Το πού στηρίζεται η δυναμική αυτή, είναι πολύ δύσκολο να προβλεφθεί. Και οι δύο υποψήφιοι έχουν χαρτιά να παίξουν στο Ιράκ. Το ερώτημα είναι ποιος θα πλειοδοτήσει. Μόνο ένα πράγμα είναι βέβαιο: Σε περίπτωση μιας πραγματικής σύγκρουσης μεταξύ του Ιράν και των Ηνωμένων Πολιτειών, η χωλαίνουσα πορεία του Ιράκ προς το να γίνει κανονικό κράτος θα εμποδιστεί και πάλι.

Copyright © 2018 by the Council on Foreign Relations, Inc.
All rights reserved.

Στα αγγλικά: https://www.foreignaffairs.com/articles/iraq/2018-05-18/end-iran-deal-co...

Σύνδεσμοι:
[1] https://www.foreignaffairs.com/articles/middle-east/2018-04-05/new-hope-...
[2] https://www.foreignaffairs.com/tags/isis
[3] https://www.foreignaffairs.com/articles/iran/2018-05-10/strategic-disast...
[4] https://www.foreignaffairs.com/articles/iran/2018-05-16/how-iran-will-de...
[5] https://www.foreignaffairs.com/articles/syria/2017-12-15/isis-could-rise...
[6] https://tradingeconomics.com/iraq/crude-oil-production
[7] https://edition.cnn.com/2014/06/17/politics/iraq-us-iran/index.html
[8] https://www.reuters.com/article/us-iraq-khanjar-insight-idUSKCN0YN4XF
[9] https://www.youtube.com/watch?v=L_VDNb8gSgIhttps://www.youtube.com/watch...
[10] http://www.thebaghdadpost.com/ar/story/89651/%D8%AD%D8%B2%D8%A8-%D8%A7%D...
[11] https://www.foreignaffairs.com/articles/iran/2017-08-14/iraqs-shiites-te...

Μπορείτε να ακολουθείτε το «Foreign Affairs, The Hellenic Edition» στο TWITTER στην διεύθυνση www.twitter.com/foreigngr αλλά και στο FACEBOOK, στην διεύθυνση www.facebook.com/ForeignAffairs.gr και στο linkedin στην διεύθυνση https://www.linkedin.com/company/foreign-affairs-the-hellenic-edition