Η καινοτομία γίνεται πιο ακριβή

Άλλες βιομηχανίες παρουσίασαν παρόμοιες πτώσεις. Για να μετρήσουμε την παραγωγικότητα στην γεωργία, συγκρίναμε τις αποδόσεις των καλλιεργειών του καλαμποκιού, της σόγιας, του σιταριού και του βαμβακιού με το ποσό των χρημάτων που δαπανώνται για την βελτίωση αυτών των αποδόσεων, με το να αναπτύσσονται νέες μέθοδοι διασταυρώσεων, βιοτεχνίας, φυτοπροστασίας και συντήρησης. Η μέση απόδοση ανά στρέμμα και για τις τέσσερις καλλιέργειες διπλασιάστηκε κατά προσέγγιση μεταξύ 1960 και 2015. Όμως, η ποσότητα της έρευνας που απαιτήθηκε για την επίτευξη αυτών των κερδών αυξήθηκε με συντελεστές μεταξύ 3 και 25, ανάλογα με την καλλιέργεια και το συγκεκριμένο ερευνητικό μέτρο. Κατά μέσο όρο, διαπιστώσαμε ότι η παραγωγικότητα της ιδέας στην γεωργία μειωνόταν κατά περίπου 4% έως 6% κάθε χρόνο.

Παρόμοιο μοτίβο εμφανίζεται στην ιατρική έρευνα. Εξετάσαμε τις μειώσεις των ποσοστών θνησιμότητας των ασθενών με καρκίνο και τις συγκρίνουμε με τους ετήσιους αριθμούς δημοσιεύσεων ιατρικής έρευνας και κλινικών δοκιμών. Κοιτάζοντας πίσω στην δεκαετία του '70, διαπιστώσαμε ότι η παραγωγικότητα της ιδέας για την έρευνα για τον καρκίνο αυξανόταν μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του '80 και στην συνέχεια άρχισε να πέφτει, υποδηλώνοντας ότι τουλάχιστον σε μερικούς ερευνητικούς τομείς όπως ο καρκίνος του μαστού, η εύρεση νέων ιδεών γίνεται ευκολότερη για κάποιο χρονικό διάστημα, αλλά δυσκολότερη προς το τέλος.

Συνολικά, μεταξύ του 1975 και του 2006, ο λόγος των επιπλέον χρόνων ζωής που κέρδισαν οι ασθενείς με καρκίνο προς τον αριθμό των κλινικών δοκιμών, μειώθηκε κατά μέσο όρο κατά 5% ετησίως. Όλο και περισσότερες δοκιμές, δηλαδή, ήταν απαραίτητες για να σωθούν τα ίδια επιπλέον έτη ζωής. Περιοριζόμενοι στον καρκίνο του μαστού μόνο, η μέση ετήσια μείωση της παραγωγικότητας της έρευνας ήταν ακόμη πιο έντονη στο 10%. Και για τις καρδιακές παθήσεις, μια άλλη κύρια αιτία θανάτου στις Ηνωμένες Πολιτείες, το ποσοστό ήταν 7%.

Για να έχουμε μια ευρύτερη αίσθηση της παραγωγικότητας της έρευνας σε ολόκληρη την οικονομία, εξετάσαμε τα ιστορικά στοιχεία των αμερικανικών εταιρειών που διαπραγματεύονται στο χρηματιστήριο. Η ανάλυσή μας με στοιχεία από 15.128 επιχειρήσεις μεταξύ 1980 και 2015 έδειξε ότι ακόμη και αν οι δαπάνες για R&D αυξήθηκαν, η μεγάλη πλειοψηφία των επιχειρήσεων παρουσίασαν ταχεία μείωση της παραγωγικότητας, όπως μετράται από την απόδοση των επενδύσεων στην έρευνα στην αύξηση των πωλήσεων, την απασχόληση και τα έσοδα ανά εργαζόμενο. Κατά μέσο όρο, η παραγωγικότητα της ιδέας μειώθηκε σε ποσοστό περίπου 9% ετησίως. Ως αποτέλεσμα, η μέση επιχείρηση σήμερα χρειάζεται 15 φορές περισσότερους ερευνητές από ό, τι πριν από 30 χρόνια για να παράγει τον ίδιο ρυθμό ανάπτυξης.

ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΔΕΝ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΟΠΩΣ ΗΤΑΝ ΣΥΝΗΘΩΣ

Το ότι η παραγωγικότητα της έρευνας έχει μειωθεί σταθερά τις τελευταίες δεκαετίες είναι σαφές˙ το γιατί συνέβη αυτό είναι ένα πιο δύσκολο ερώτημα. Για να καταλάβουμε τι συμβαίνει, αξίζει να κοιτάξουμε πίσω στο 1760, στην έναρξη της Βιομηχανικής Επανάστασης στη Μεγάλη Βρετανία. Πριν από τότε, η αύξηση της παραγωγικότητας στη Μεγάλη Βρετανία ήταν άκρως χαμηλή: Λιγότερο από 0,1% ετησίως. Το 1700, το μεγαλύτερο μέρος του βρετανικού πληθυσμού εξακολουθούσε να εργάζεται σε αγροκτήματα και δεν ήταν πολύ πιο παραγωγικοί από όσο ήταν οι πρόγονοί τους υπό τους Ρωμαίους 2000 χρόνια νωρίτερα. Αλλά από τα τέλη του 1700 μέχρι το 1950, η αύξηση της παραγωγικότητας επιταχύνθηκε. Αυτή ήταν η εποχή που, σύμφωνα με τα λόγια του Isaac Newton, οι εφευρέτες είδαν πιο πέρα «με το να σταθούν στους ώμους των γιγάντων». Κάθε νέα εφεύρεση, όπως η ατμομηχανή, ο ηλεκτρικός φωτισμός και η πενικιλίνη, καθιστούσαν τους μελλοντικούς εφευρέτες πιο παραγωγικούς. Το φαινόμενο αυτό οφείλεται στον αυξανόμενο αριθμό επιχειρήσεων που δημιούργησαν βιομηχανικά εργαστήρια Ε&Α, ξεκινώντας από τα εργαστήρια του Thomas Edison το 1876, ενώ τα πανεπιστήμια επικεντρώνονταν περισσότερο στην έρευνα στον τομέα της επιστήμης και της μηχανικής. Μέχρι το 1950, ωστόσο, η παλίρροια άρχισε να γυρίζει. Η ετήσια αύξηση της παραγωγικότητας στις Ηνωμένες Πολιτείες κορυφώθηκε γύρω στο 3% και η τρίτη φάση -το μοντέλο της μηλιάς (“apple tree model”)- καθιερωνόταν. Η ανθρωπότητα είχε κάνει πολλές από τις ταχύτερες ανακαλύψεις -διαλέγοντας τα μήλα από τα χαμηλότερα κλαδιά- και έτσι η αποκάλυψη νέων επιστημονικών αληθειών άρχισε να γίνεται πιο δύσκολη.

Ένα αυτό-οδηγούμενο αυτοκίνητο Waymo σε δοκιμές στο Los Altos, στην Καλιφόρνια, τον Νοέμβριο του 2017. DLLU / WIKIPEDIA
---------------------------------------------------------------

Τι γίνεται με το μέλλον; Η πρόσφατη ιστορία, παρά η επιστημονική φαντασία, τείνει να είναι ο καλύτερος προγνωστικός παράγοντας για το εγγύς μέλλον. Τα επόμενα δέκα έως 20 χρόνια θα μοιάζουν πιθανότατα με το πρόσφατο παρελθόν: Η ετήσια αύξηση της παραγωγικότητας θα κυμανθεί γύρω στο 1%. Σε σύγκριση με τα μέσα του εικοστού αιώνα, αυτό είναι αργό, αλλά σε σύγκριση με την μακρά σάρωση της ιστορίας είναι ένα φουσκωμένο ποσοστό τεχνολογικής προόδου. Βλέποντας ακόμη πιο μπροστά, η ανάπτυξη της τεχνολογίας είναι πιο δύσκολο να προβλεφθεί. Ο κόσμος έχει υποστεί τουλάχιστον δύο σημαντικές μεταβολές στην αύξηση της παραγωγικότητας από το 1700 -και η εποχή της πληροφορίας θα μπορούσε τελικά να φέρει άλλη μια.

Copyright © 2018 by the Council on Foreign Relations, Inc.
All rights reserved.

Στα αγγλικά: https://www.foreignaffairs.com/articles/world/2018-06-07/innovation-gett...