Η απατηλή αντίδραση στην παγκοσμιοποίηση | Foreign Affairs - Hellenic Edition
Secure Connection

Η απατηλή αντίδραση στην παγκοσμιοποίηση

Θυμωμένοι εθνικιστές αντιτίθενται στο ελεύθερο εμπόριο και τη μετανάστευση -μην τους κατευνάζετε

Ωστόσο, οι επικριτές των μελετών ατών επισημαίνουν ότι τα συμπεράσματά τους αποτυγχάνουν να υπολογίσουν μερικά σημαντικά γεγονότα. Πρώτον, το αυξημένο εμπόριο με την Κίνα επέτρεψε στις αμερικανικές επιχειρήσεις να εισάγουν φθηνότερα υλικά, μειώνοντας το κόστος τους και επιτρέποντάς τους να επεκτείνουν την παραγωγή˙ και δεύτερον, η ένταξη της Κίνας στον ΠΟΕ αύξησε τις εξαγωγές των ΗΠΑ προς την Κίνα, καθώς και άλλων χωρών. Κοιτάζοντας πέρα από την Κίνα, η έρευνα [10] από τους οικονομολόγους Robert C. Feenstra και Akira Sasahara δείχνει ότι από το 1995 έως το 2011, η αύξηση των αμερικανικών εξαγωγών παγκοσμίως οδήγησε σε 6,6 εκατομμύρια νέες θέσεις εργασίας στις ΗΠΑ, συμπεριλαμβανομένων 1,9 εκατομμυρίων θέσεων εργασίας στον τομέα της μεταποίησης –περισσότερες από τις θέσεις εργασίας που χάθηκαν λόγω του παγκόσμιου ανταγωνισμού εισαγωγών. Και παρόλο που εκτιμάται ότι δύο εκατομμύρια αμερικανικές θέσεις εργασίας χάθηκαν λόγω του ανταγωνισμού των κινεζικών εισαγωγών κατά την διάρκεια αυτών των 15 ετών, η οικονομία των ΗΠΑ είδε περίπου 1,9 εκατομμύρια απολύσεις και διακοπές συνεργασίας κάθε μήνα [11] κατά την πρώτη δεκαετία του εικοστού πρώτου αιώνα. Οι απώλειες θέσεων εργασίας στη μεταποίηση λόγω της Κίνας βρίσκονται στους τίτλους των ειδήσεων όχι επειδή είναι μια σημαντική πηγή απολύσεων αλλά επειδή κάνουν μια καλή ιστορία για εκείνους που αντιτίθενται στην παγκόσμια δέσμευση.

Επιπλέον, μ το να εξετάζεται μόνο η πλευρά της παραγωγής της οικονομίας αγνοούνται τα σημαντικά οφέλη που οι καταναλωτές -ιδιαίτερα οι φτωχοί καταναλωτές- αποκομίζουν από τα φθηνότερα αγαθά. Σύμφωνα με μια μελέτη [12] από τους Pablo D. Fajgelbaum και Amit K. Khandelwal του Εθνικού Γραφείου Οικονομικών Ερευνών, οι φτωχοί άνθρωποι δαπανούν μεγαλύτερο μέρος του εισοδήματός τους σε αγαθά, ενώ οι πλούσιοι δαπανούν περισσότερα για υπηρεσίες που είναι λιγότερο εμπορεύσιμες˙ για τον λόγο αυτό, εάν οι Ηνωμένες Πολιτείες προχωρήσουν προς τον τερματισμό των εισαγωγών, στο φτωχότερο 10% των Αμερικανών καταναλωτών θα μειωθεί η αγοραστική δύναμη κατά 82%, σε σύγκριση με μείωση μόλις 50% για τον μέσο καταναλωτή.

Οι περισσότεροι Αμερικανοί αναγνωρίζουν τα οικονομικά οφέλη του εμπορίου και της μετανάστευσης στην χώρα. Σε αντίθεση με την θέση των αντιδραστικών, η παγκοσμιοποίηση είναι πιο δημοφιλής τώρα από ποτέ. Από το 1992, η [εταιρεία δημοσκοπήσεων] Gallup ρωτά [13] εάν το εμπόριο είναι κατά κύριο λόγο μια ευκαιρία για οικονομική ανάπτυξη ή μια απειλή για την οικονομία. Επί 23 χρόνια, η αναλογία που υποδηλώνει ότι ήταν κατά κύριο λόγο μια ευκαιρία ποτέ δεν αυξήθηκε πάνω από 56%˙ το 2017 και το 2018, υπερέβη το 70%. Και από το 1965, η Gallup έχει ρωτήσει [14] τους Αμερικανούς αν πρέπει να αυξηθεί, να μειωθεί ή να διατηρηθεί η μετανάστευση στο σημερινό επίπεδο. Το ποσοστό που ευνοεί μια αύξηση ή να διατηρηθεί ένα σταθερό ποσοστό, στο 68%, δεν ήταν ποτέ υψηλότερο, ούτε το ποσοστό που απαιτούσε μείωση (29%) ήταν ποτέ χαμηλότερο.

ΛΕΥΚΟΣ ΦΟΒΟΣ

Αλλά αν τα οικονομικά οφέλη της παγκοσμιοποίησης είναι ευρέως κατανοητά, μια μειονότητα την βλέπει ως πολιτιστική απειλή. Αυτό είναι που εξηγεί την υποτιθέμενη αντίδραση. Οι δημοσκοπήσεις [15] του Ινστιτούτου Έρευνας Δημόσιας Θρησκείας (Public Religion Research Institute, PRRI) υποδηλώνουν ότι το 34% όλων των Αμερικανών πιστεύει ότι ο αυξανόμενος αριθμός μεταναστών απειλεί τις παραδοσιακές αμερικανικές αξίες και τα έθιμα. Αλλά μόνο το 19% των ατόμων ηλικίας 18 έως 29 αισθάνονται έτσι, σε σύγκριση με το 44% των ατόμων ηλικίας άνω των 65 ετών και το 53% των λευκών Ευαγγελικών Προτεσταντών όλων των ηλικιών. Ομοίως, οι πολιτικοί επιστήμονες Diana C. Mutz, Edward D. Mansfield και Eunji Kim βρήκαν [16] ότι οι λευκοί υποστηρίζουν σταθερά λιγότερο τις εμπορικές συμφωνίες από ό, τι τα μέλη άλλων φυλετικών ομάδων. Αποδίδουν αυτή την έλλειψη ισορροπίας στην «ενισχυμένη αίσθηση εθνικής ανωτερότητας» και στον εθνοκεντρισμό των λευκών. Εάν οι δείκτες οικονομικής δυσπραγίας -όπως η χαμηλή εκπαίδευση, οι χαμηλές δεξιότητες ή οι μισθοί- καθόριζαν τις απόψεις σχετικά με το εμπόριο (ή τη μετανάστευση), οι μειονότητες θα ήταν αυτές που θα έπρεπε να αντιτίθενται. Στην πραγματικότητα, συμβαίνει το αντίστροφο.

Κάποια στοιχεία δείχνουν ότι η μετανάστευση και οι εμπορικές ροές ενδέχεται να επηρέασαν τις κοινότητες να ψηφίσουν υπέρ των Ρεπουμπλικανών. Οι Autor, Dorn και Hanson υποστηρίζουν ότι μεταξύ των ετών 2000 και 2016, οι περιοχές στις οποίες η απασχόληση συγκεντρώνονταν στις βιομηχανίες που αντιμετώπιζαν τον μεγαλύτερο ανταγωνισμό από τις κινεζικές εισαγωγές τείνουν να μετατοπίζονται προς τους Ρεπουμπλικάνους. Και οι οικονομολόγοι Anna Maria Mayda, Giovanni Peri και Walter Steingress ανέλυσαν [17] στοιχεία σε επίπεδο κομητείας, διαπιστώνοντας ότι από το 1990 έως το 2010, η υψηλής ειδίκευσης μετανάστευση σε μια κομητεία μείωσε το συνολικό μερίδιο των ρεπουμπλικανικών ψήφων, ενώ η χαμηλής ειδίκευσης μετανάστευση το αύξησε.

Αυτό που είναι πολύ πιο δύσκολο να δούμε είναι το πώς τέτοιοι παράγοντες θα μπορούσαν να εξηγήσουν το αυξημένο μερίδιο ψήφου του Trump σε σχέση με τον Ρεπουμπλικανό υποψήφιο για την προεδρία το 2012, τον Mitt Romney. Σύμφωνα με στοιχεία ερευνών, το αμερικανικό εκλογικό σώμα αναγνώρισε ότι οι προεδρικοί υποψήφιοι το 2016, Trump και Hillary Clinton, τους παρουσίασαν μια σαφέστερη επιλογή για το εμπόριο και τη μεταναστευτική πολιτική από ό, τι ο Barack Obama και ο Romney πριν από τέσσερα χρόνια. Αλλά η έκθεση των ψηφοφόρων στην παγκοσμιοποίηση δεν σχετίζεται με το μέγεθος της κλίσης τους προς τον υποψήφιο Ρεπουμπλικανό μεταξύ 2012 και 2016. Ήταν οι πολιτιστικοί παράγοντες [που την δημιούργησαν].

12112018-2.jpg