Η απατηλή αντίδραση στην παγκοσμιοποίηση | Foreign Affairs - Hellenic Edition
Secure Connection

Η απατηλή αντίδραση στην παγκοσμιοποίηση

Θυμωμένοι εθνικιστές αντιτίθενται στο ελεύθερο εμπόριο και τη μετανάστευση -μην τους κατευνάζετε

Τα τελευταία δύο χρόνια παρατηρήθηκε μια έκρηξη αυταπάρνησης πρώην υποστηρικτών της παγκοσμιοποίησης, οι οποίοι αναρωτιούνται μήπως οι κοσμοπολίτικες απόψεις τους για τη μετανάστευση και το ελεύθερο εμπόριο βοήθησαν την παράδοση του Λευκού Οίκου στον πρόεδρο των ΗΠΑ Donald Trump. Με την σειρά τους, οι από μακρού χρόνου επικριτές της παγκοσμιοποίησης στην αριστερά έχουν θριαμβολογήσει για αυτή την φαινομενική αποδοχή της ήττας. Αμφότερα τα στρατόπεδα έχουν προτείνει ότι η αντίδραση που αντιπροσωπεύει ο Trump είναι κατανοητή και ότι οι διεθνιστές πρέπει να κάνουν περισσότερα για να φιλοξενήσουν ένα εκλογικό σώμα [1] που έχει στραφεί εναντίον της παγκόσμιας δέσμευσης.

12112018-1.jpg

Υποστηρικτές του Trump σε συγκέντρωση στο Cape Girardeau, στο Μισούρι, τον Νοέμβριο του 2018. CARLOS BARRIA / REUTERS
------------------------------------------------------

Ωστόσο, και τα δύο στρατόπεδα παρερμηνεύουν την εκλογική επιτυχία του Trump. Οι ψηφοφόροι που κερδήθηκαν από το μήνυμά του κατά της παγκοσμιοποίησης δεν ήταν δικαιολογημένα θύματα της παγκοσμιοποίησης. Πολλοί, αν όχι οι περισσότεροι, ήταν και είναι ηλικιωμένοι λευκοί, υποστηρικτές της πατριαρχίας, που αντιπαθούν τους ανθρώπους με σκούρο δέρμα, ειδικά εκείνους από άλλες χώρες. Παρόλο που ίσως να είναι ανάρμοστο να ονομάσουμε αυτή την ομάδα αξιοθρήνητη, ένα πρόγραμμα κατευνασμού ως προς τις απόψεις τους είναι λανθασμένο -οικονομικά, πολιτικά και ηθικά. Η παγκοσμιοποίηση υπήρξε μια συντριπτικά θετική δύναμη [2] για τις Ηνωμένες Πολιτείες και τον υπόλοιπο κόσμο. Αντί να απολογούνται για τον εαυτό τους, οι διεθνιστές είναι καιρός να πάνε τη μάχη σε μια ηλικιωμένη μειοψηφία εθνικιστών και κατασκευαστών τειχών.

ΟΙ ΕΥΛΟΓΙΕΣ ΤΗΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΗΣ

Εκείνοι που κατευνάζουν την αντίδραση έχουν στο πλευρό τους αρκετές φωνές διανοούμενων και ανθρώπων με επιρροή. Πολλοί είναι πρώην υπέρμαχοι της παγκοσμιοποίησης που ανησυχούν ότι κινήθηκε πολύ γρήγορα. Ο σχολιαστής των Financial Times, Edward Luce, πρότεινε, για παράδειγμα, το 2017 στο βιβλίο του, The Retreat of Western Liberalism, ότι με την προώθηση της παγκοσμιοποίησης «οι ελίτ του κόσμου βοήθησαν να προκληθεί αυτό που φοβούνταν: Μια λαϊκιστική εξέγερση ενάντια στην παγκόσμια οικονομία». Για να σωθεί το φιλελεύθερο σχέδιο, υποστήριξε, πρέπει να εγκαταλείψουμε «την προσπάθεια για βαθιά παγκοσμιοποίηση». Ο πρώην υπουργός Οικονομικών των ΗΠΑ, Lawrence Summers, προειδοποίησε επίσης [3] για «μια αυξανόμενη καχυποψία εκ μέρους των εκλογικών σωμάτων ότι η παγκοσμιοποίηση είναι ένα σχέδιο των ελίτ που ωφελεί κυρίως τις ελίτ».

Άλλα μέλη αυτού του χορού είναι οι φιλελεύθεροι και οι αριστεροί που από καιρό έχουν επικρίνει το ελεύθερο εμπόριο και βλέπουν την εκλογή του Trump ως δικαίωση. Σε ένα άρθρο του τον Μάρτιο [4] στο The American Prospect, ο φιλελεύθερος δημοσιογράφος Robert Kuttner ισχυρίστηκε ότι «οι ελίτ και των δύο κομμάτων κέρδισαν τις πολιτικές συζητήσεις για το εμπόριο, αλλά έχασαν τον λαό». Σύμφωνα με τον Kuttner, «όσο περισσότερο αυτοί οι ορθώς σκεπτόμενοι (bien pensants) επιμένουν υπέρ της παγκοσμιοποίησης, τόσο περισσότερες αναταραχές προκαλούν και τόσο περισσότερους ηγέτες όπως ο Trump θα παίρνουμε». Ο συγγραφέας John Judis πήγε στους New York Times για να ασκήσει κριτική στην αριστερά [5] για το ότι αγνοεί την συναισθηματική ελκυστικότητα του εθνικισμού, υποστηρίζοντας ότι η χαμηλής εξειδίκευσης μετανάστευση και οι αθέμιτες εμπορικές πρακτικές της Κίνας έβλαψαν τους Αμερικανούς εργαζόμενους, βοηθώντας «να δημιουργηθεί μια νέα τάξη θυμωμένων ‘παραγκωνισμένων’», οι οποίοι ήταν ευαίσθητοι στο μήνυμα του Trump.

Αυτά τα επιχειρήματα είναι λανθασμένα. Υπερεκτιμούν σοβαρά τόσο τον αριθμό των Αμερικανών που πλήττονται από την παγκοσμιοποίηση όσο και το βάθος της λαϊκής αντίδρασης ως προς αυτήν. Όσον αφορά τη μετανάστευση, είναι πολύ δύσκολο να βρεθούν αποδείξεις έστω για μια και μοναδική δημογραφική ή περιφερειακή ομάδα πολιτών των ΗΠΑ που έχουν υποστεί βλάβη. Σε ένα έγγραφο το 2015 [6], οι οικονομολόγοι Gaetano Basso και Giovanni Peri εξέτασαν στοιχεία 30 ετών σχετικά με τα αποτελέσματα της αγοράς εργασίας στις Ηνωμένες Πολιτείες και κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι η αύξηση της μεταναστευτικής εργασίας, τόσο συνολικά όσο και ανά ομάδα δεξιοτήτων, είτε αύξησε τους μισθούς των ιθαγενών και την απασχόλησή τους είτε απλώς δεν συνδεόταν με αυτούς. Αντίθετα, το σχέδιο του Trump να τερματίσει τις άδειες εργασίας για τους συζύγους των κατόχων θεωρήσεων H1-B θα μπορούσε να κοστίσει στην οικονομία των ΗΠΑ 2,1 δισεκατομμύρια δολάρια ετησίως, σύμφωνα [7] με τους οικονομολόγους Ayoung Kim, Brigitte S. Waldorf και Natasha T. Duncan.

Όσον αφορά το εμπόριο, υπάρχει μια λογική ανάλυση που υποδηλώνει ότι ο αυξημένος ανταγωνισμός που προκύπτει από τις εισαγωγές, παρ’ όλα τα συνολικά οφέλη του, μπορεί να βλάψει την απασχόληση σε συγκεκριμένες κοινότητες και τομείς. Σε μια σημαντική σειρά [8] μελετών [9], οι οικονομολόγοι David H. Autor, David Dorn και Gordon H. Hanson ισχυρίστηκαν ότι η ένταξη της Κίνας στον Παγκόσμιο Οργανισμό Εμπορίου (ΠΟΕ) το 2001 είχε αρνητικό αντίκτυπο στις αμερικανικές τοπικές αγορές εργασίας που εκτίθενται στον κινεζικό ανταγωνισμό. Για τουλάχιστον μια πλήρη δεκαετία μετά το «κινεζικό εμπορικό σοκ», όπως ισχυρίστηκαν, αυτές οι αγορές εργασίας -πολλές από τις οποίες εξαρτώνται από την παραγωγή- παρουσίασαν υψηλότερη ανεργία, χαμηλότερους μισθούς και συμπίεσαν τα ποσοστά συμμετοχής στο εργατικό δυναμικό.

Ωστόσο, οι επικριτές των μελετών ατών επισημαίνουν ότι τα συμπεράσματά τους αποτυγχάνουν να υπολογίσουν μερικά σημαντικά γεγονότα. Πρώτον, το αυξημένο εμπόριο με την Κίνα επέτρεψε στις αμερικανικές επιχειρήσεις να εισάγουν φθηνότερα υλικά, μειώνοντας το κόστος τους και επιτρέποντάς τους να επεκτείνουν την παραγωγή˙ και δεύτερον, η ένταξη της Κίνας στον ΠΟΕ αύξησε τις εξαγωγές των ΗΠΑ προς την Κίνα, καθώς και άλλων χωρών. Κοιτάζοντας πέρα από την Κίνα, η έρευνα [10] από τους οικονομολόγους Robert C. Feenstra και Akira Sasahara δείχνει ότι από το 1995 έως το 2011, η αύξηση των αμερικανικών εξαγωγών παγκοσμίως οδήγησε σε 6,6 εκατομμύρια νέες θέσεις εργασίας στις ΗΠΑ, συμπεριλαμβανομένων 1,9 εκατομμυρίων θέσεων εργασίας στον τομέα της μεταποίησης –περισσότερες από τις θέσεις εργασίας που χάθηκαν λόγω του παγκόσμιου ανταγωνισμού εισαγωγών. Και παρόλο που εκτιμάται ότι δύο εκατομμύρια αμερικανικές θέσεις εργασίας χάθηκαν λόγω του ανταγωνισμού των κινεζικών εισαγωγών κατά την διάρκεια αυτών των 15 ετών, η οικονομία των ΗΠΑ είδε περίπου 1,9 εκατομμύρια απολύσεις και διακοπές συνεργασίας κάθε μήνα [11] κατά την πρώτη δεκαετία του εικοστού πρώτου αιώνα. Οι απώλειες θέσεων εργασίας στη μεταποίηση λόγω της Κίνας βρίσκονται στους τίτλους των ειδήσεων όχι επειδή είναι μια σημαντική πηγή απολύσεων αλλά επειδή κάνουν μια καλή ιστορία για εκείνους που αντιτίθενται στην παγκόσμια δέσμευση.

Επιπλέον, μ το να εξετάζεται μόνο η πλευρά της παραγωγής της οικονομίας αγνοούνται τα σημαντικά οφέλη που οι καταναλωτές -ιδιαίτερα οι φτωχοί καταναλωτές- αποκομίζουν από τα φθηνότερα αγαθά. Σύμφωνα με μια μελέτη [12] από τους Pablo D. Fajgelbaum και Amit K. Khandelwal του Εθνικού Γραφείου Οικονομικών Ερευνών, οι φτωχοί άνθρωποι δαπανούν μεγαλύτερο μέρος του εισοδήματός τους σε αγαθά, ενώ οι πλούσιοι δαπανούν περισσότερα για υπηρεσίες που είναι λιγότερο εμπορεύσιμες˙ για τον λόγο αυτό, εάν οι Ηνωμένες Πολιτείες προχωρήσουν προς τον τερματισμό των εισαγωγών, στο φτωχότερο 10% των Αμερικανών καταναλωτών θα μειωθεί η αγοραστική δύναμη κατά 82%, σε σύγκριση με μείωση μόλις 50% για τον μέσο καταναλωτή.

Οι περισσότεροι Αμερικανοί αναγνωρίζουν τα οικονομικά οφέλη του εμπορίου και της μετανάστευσης στην χώρα. Σε αντίθεση με την θέση των αντιδραστικών, η παγκοσμιοποίηση είναι πιο δημοφιλής τώρα από ποτέ. Από το 1992, η [εταιρεία δημοσκοπήσεων] Gallup ρωτά [13] εάν το εμπόριο είναι κατά κύριο λόγο μια ευκαιρία για οικονομική ανάπτυξη ή μια απειλή για την οικονομία. Επί 23 χρόνια, η αναλογία που υποδηλώνει ότι ήταν κατά κύριο λόγο μια ευκαιρία ποτέ δεν αυξήθηκε πάνω από 56%˙ το 2017 και το 2018, υπερέβη το 70%. Και από το 1965, η Gallup έχει ρωτήσει [14] τους Αμερικανούς αν πρέπει να αυξηθεί, να μειωθεί ή να διατηρηθεί η μετανάστευση στο σημερινό επίπεδο. Το ποσοστό που ευνοεί μια αύξηση ή να διατηρηθεί ένα σταθερό ποσοστό, στο 68%, δεν ήταν ποτέ υψηλότερο, ούτε το ποσοστό που απαιτούσε μείωση (29%) ήταν ποτέ χαμηλότερο.

ΛΕΥΚΟΣ ΦΟΒΟΣ

Αλλά αν τα οικονομικά οφέλη της παγκοσμιοποίησης είναι ευρέως κατανοητά, μια μειονότητα την βλέπει ως πολιτιστική απειλή. Αυτό είναι που εξηγεί την υποτιθέμενη αντίδραση. Οι δημοσκοπήσεις [15] του Ινστιτούτου Έρευνας Δημόσιας Θρησκείας (Public Religion Research Institute, PRRI) υποδηλώνουν ότι το 34% όλων των Αμερικανών πιστεύει ότι ο αυξανόμενος αριθμός μεταναστών απειλεί τις παραδοσιακές αμερικανικές αξίες και τα έθιμα. Αλλά μόνο το 19% των ατόμων ηλικίας 18 έως 29 αισθάνονται έτσι, σε σύγκριση με το 44% των ατόμων ηλικίας άνω των 65 ετών και το 53% των λευκών Ευαγγελικών Προτεσταντών όλων των ηλικιών. Ομοίως, οι πολιτικοί επιστήμονες Diana C. Mutz, Edward D. Mansfield και Eunji Kim βρήκαν [16] ότι οι λευκοί υποστηρίζουν σταθερά λιγότερο τις εμπορικές συμφωνίες από ό, τι τα μέλη άλλων φυλετικών ομάδων. Αποδίδουν αυτή την έλλειψη ισορροπίας στην «ενισχυμένη αίσθηση εθνικής ανωτερότητας» και στον εθνοκεντρισμό των λευκών. Εάν οι δείκτες οικονομικής δυσπραγίας -όπως η χαμηλή εκπαίδευση, οι χαμηλές δεξιότητες ή οι μισθοί- καθόριζαν τις απόψεις σχετικά με το εμπόριο (ή τη μετανάστευση), οι μειονότητες θα ήταν αυτές που θα έπρεπε να αντιτίθενται. Στην πραγματικότητα, συμβαίνει το αντίστροφο.

Κάποια στοιχεία δείχνουν ότι η μετανάστευση και οι εμπορικές ροές ενδέχεται να επηρέασαν τις κοινότητες να ψηφίσουν υπέρ των Ρεπουμπλικανών. Οι Autor, Dorn και Hanson υποστηρίζουν ότι μεταξύ των ετών 2000 και 2016, οι περιοχές στις οποίες η απασχόληση συγκεντρώνονταν στις βιομηχανίες που αντιμετώπιζαν τον μεγαλύτερο ανταγωνισμό από τις κινεζικές εισαγωγές τείνουν να μετατοπίζονται προς τους Ρεπουμπλικάνους. Και οι οικονομολόγοι Anna Maria Mayda, Giovanni Peri και Walter Steingress ανέλυσαν [17] στοιχεία σε επίπεδο κομητείας, διαπιστώνοντας ότι από το 1990 έως το 2010, η υψηλής ειδίκευσης μετανάστευση σε μια κομητεία μείωσε το συνολικό μερίδιο των ρεπουμπλικανικών ψήφων, ενώ η χαμηλής ειδίκευσης μετανάστευση το αύξησε.

Αυτό που είναι πολύ πιο δύσκολο να δούμε είναι το πώς τέτοιοι παράγοντες θα μπορούσαν να εξηγήσουν το αυξημένο μερίδιο ψήφου του Trump σε σχέση με τον Ρεπουμπλικανό υποψήφιο για την προεδρία το 2012, τον Mitt Romney. Σύμφωνα με στοιχεία ερευνών, το αμερικανικό εκλογικό σώμα αναγνώρισε ότι οι προεδρικοί υποψήφιοι το 2016, Trump και Hillary Clinton, τους παρουσίασαν μια σαφέστερη επιλογή για το εμπόριο και τη μεταναστευτική πολιτική από ό, τι ο Barack Obama και ο Romney πριν από τέσσερα χρόνια. Αλλά η έκθεση των ψηφοφόρων στην παγκοσμιοποίηση δεν σχετίζεται με το μέγεθος της κλίσης τους προς τον υποψήφιο Ρεπουμπλικανό μεταξύ 2012 και 2016. Ήταν οι πολιτιστικοί παράγοντες [που την δημιούργησαν].

12112018-2.jpg

Υποστηρικτές του Trump σε μια συγκέντρωση στο Huntington, στην Δυτική Βιρτζίνια, τον Αύγουστο του 2017. CARLOS BARRIA / REUTERS
----------------------------------------------------------------

Οι οικονομολόγοι της Gallup, Jonathan T. Rothwell και Pablo Diego-Rosell, για παράδειγμα, διαπίστωσαν [19] ότι «δεν υπάρχει κανένας σύνδεσμος» μεταξύ της μεγαλύτερης έκθεσης στον εμπορικό ανταγωνισμό ή των μεταναστών εργαζομένων, και της μεγαλύτερης υποστήριξης στον Trump. Βρήκαν όντως μια ιδιαίτερα μεγάλη κλίση προς τον Trump σε κομητείες με υψηλό ποσοστό ηλικιωμένων λευκών κατοίκων με εκπαίδευση μόνον μέχρι [το επίπεδο του] λυκείου. Και η Diana Mutz βρήκε [20] ότι οι άνθρωποι που αισθάνονταν ότι «ο αμερικανικός τρόπος ζωής απειλείται» ή που πίστευαν ότι οι λευκοί και οι άνδρες ήταν περισσότερο καταπιεσμένοι από όσο οι γυναίκες ή οι μειονότητες, ήταν πολύ πιο πιθανό να στραφούν στον Trump από εκείνους που δεν [αισθάνονταν ή πίστευαν έτσι]. Εν ολίγοις, οι ψηφοφόροι που πείσθηκαν από την ρητορική του Trump σχετικά με το εμπόριο και τη μετανάστευση ήταν εκείνοι που ήταν πολιτιστικά ευθυγραμμισμένοι με το μήνυμά του.

Πράγματι, ένα σημαντικό ποσοστό Ρεπουμπλικανών κομματικών αποφάσισε ότι οι λευκοί Χριστιανοί είναι οι νέοι καταπιεσμένοι. Μια έρευνα του PRRI [21], τον Φεβρουάριο του 2017, διαπίστωσε ότι το 43% των Ρεπουμπλικανών αισθάνθηκε ότι υπήρξαν πολλές διακρίσεις εις βάρος των λευκών και το 48% πίστευε ότι υπήρχαν πολλές διακρίσεις εις βάρος των Χριστιανών, σε σύγκριση με μόλις το 27% που πίστευαν ότι υπήρχαν πολλές διακρίσεις κατά των μαύρων. Δεδομένου του χάσματος μεταξύ μαύρων και λευκών οικογενειών από άποψη τόσο μέσου εισοδήματος όσο και μέσου πλούτου, η σκέψη αυτή είναι παραπλανητική. Αλλά πολλοί λευκοί, σημειώνει ο Mutz, φοβούνται ότι σύντομα θα γίνουν μια μειονότητα στις Ηνωμένες Πολιτείες και αισθάνονται ότι η χώρα ως σύνολο χάνει την παγκόσμια υπεροχή της. Αυτή η αίσθηση του χαμένου εθνικού κύρους και των διώξεων τροφοδότησε την υποστήριξη προς τον Τραμπ.

ΟΧΙ ΥΠΟΧΩΡΗΣΗ, ΟΧΙ ΠΑΡΑΔΟΣΗ

Όταν οι μετανοιωμένοι διεθνιστές μιλάνε για το σταμάτημα της παγκοσμιοποίησης προκειμένου να σωθεί, η ομάδα την οποία κολακεύουν δεν είναι οι «παραγκωνισμένοι», αλλά οι ηλικιωμένοι, φανατικοί λευκοί που δεν συμφωνούν με τις πολιτιστικές αλλαγές των τελευταίων δεκαετιών. Θα ήταν και ηθικά απεχθές και πολιτικά και οικονομικά ανόητο να τους υποθάλπουν.

Είναι πολιτικά ανόητο επειδή η άποψή τους είναι μια μειονοτική άποψη που πεθαίνει˙ είναι οικονομικά αυτοκτονικό, επειδή όλοι όσοι ηλικιωμένοι λευκοί άνδρες είναι παραπλανημένοι σχετικά με την αντιμετώπιση των διακρίσεων εγχωρίως, είναι απολύτως σωστοί όσον αφορά την διολίσθηση του κύρους των Ηνωμένων Πολιτειών ως υπερδύναμη. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο είναι ιδιαίτερα επείγον η χώρα να συμφωνήσει δίκαια παγκόσμια καθεστώτα, όσο εξακολουθεί να έχει την ισχύ να το πράξει. Αυτό σημαίνει να παίζει με τους κανόνες του ΠΟΕ και να δέχεται εκείνους τους μετανάστες που θέλουν ακόμα να έρθουν στις Ηνωμένες Πολιτείες. Κατά ειρωνικό τρόπο, η μετανάστευση είναι ιδιαίτερα σημαντική για τους ίδιους τους ηλικιωμένους λευκούς: Αν και οι μη ισπανόφωνοι λευκοί θα γίνουν μειονότητα του συνολικού πληθυσμού μέσα στις επόμενες τρεις δεκαετίες, θα εξακολουθούν να αποτελούν το 60% των ατόμων ηλικίας άνω των 65 ετών το 2050. Θα χρειαστούν νεαρούς μετανάστες εργαζόμενους για να διατηρήσουν την κοινωνική ασφάλιση και το Medicare σε οικονομική υγεία. Προσθέστε σε αυτά τα πολιτικά και οικονομικά κίνητρα κι ένα ηθικό: Η παγκοσμιοποίηση υπήρξε η πιο ισχυρή δύναμη για την άρση της ανθρωπότητας από την ένδεια.

Η παγκοσμιοποίηση είχε ατελή διαχείριση, και μια νέα ώθηση για μια πιο δίκαιη παγκόσμια δέσμευση θα πρέπει να εμπεριέχει μεταρρυθμίσεις που να περιλαμβάνουν καλύτερη ρύθμιση των κεφαλαιαγορών, όρια επί των πνευματικών μονοπωλίων όπως είναι τα διπλώματα ευρεσιτεχνίας και τα πνευματικά δικαιώματα, και συνεργασία για τους φορολογικούς παραδείσους ώστε να διασφαλίζεται ότι οι επιχειρήσεις και οι πλούσιοι άνθρωποι θα πληρώνουν το μερίδιό τους για τις δημόσιες υπηρεσίες. Απαιτούνται επειγόντως ισχυρές διεθνείς συμφωνίες σε θέματα όπως η κλιματική αλλαγή και η ιδιωτικότητα των [ηλεκτρονικών] δεδομένων. Και μια σειρά εγχώριων μέτρων θα μπορούσε να αυξήσει τόσο την ισότητα όσο και την παραγωγικότητα στις Ηνωμένες Πολιτείες: Αυστηρότεροι έλεγχοι για την συγκέντρωση της αγοράς, μείωση των ορίων για οικονομικά προσιτή στέγαση σε περιοχές με πολλές θέσεις εργασίας, μείωση του φραγμού εισόδου [στο επιχειρείν] που επιβάλλουν οι άσκοπες άδειες στις μικρές επιχειρήσεις, αναμόρφωση ενός τραπεζικού συστήματος που διασώζει τους ανεύθυνους θεσμικούς επενδυτές, και περισσότερες δράσεις για να βοηθηθούν οι Αμερικανοί που χάνουν την δουλειά τους, για οποιονδήποτε λόγο.

Αλλά, ένα πράγμα που δεν θα βοηθήσει είναι οι φιλελεύθεροι να νομιμοποιήσουν την αντίδραση στην παγκοσμιοποίηση. Εκείνοι που το κάνουν είναι για τον Trump χρήσιμοι μαλθακοί, επιτρέποντάς του να κατευθύνει την φυλετική απέχθεια σε φορολογικές περικοπές για τους πλούσιους. Η απόκριση σε μια ομάδα ανθρώπων που πιστεύουν ότι οι λευκοί άνδρες Χριστιανοί υφίστανται διακρίσεις ή το ότι ο υπόλοιπος κόσμος γίνεται πλουσιότερος είναι κάτι που οι Αμερικανοί πρέπει να φοβούνται αντί να το γιορτάζουν, είναι βέβαιο ότι είναι δύσκολη. Όμως, όποια και αν είναι η αντίδραση στην εθνικιστική οργή των ηλικιωμένων λευκών ανδρών, δεν μπορεί να είναι ο κατευνασμός.

Copyright © 2018 by the Council on Foreign Relations, Inc.
All rights reserved.

Στα αγγλικά: https://www.foreignaffairs.com/articles/united-states/2018-11-09/bogus-b...

Σύνδεσμοι:
[1] https://www.foreignaffairs.com/articles/united-states/2018-10-15/how-sav...
[2] https://www.foreignaffairs.com/articles/2016-06-13/truth-about-trade
[3] https://www.bloomberg.com/opinion/articles/2018-08-06/larry-summers-on-t...
[4] http://prospect.org/article/how-globalists-ceded-field-donald-trump
[5] https://www.nytimes.com/2018/10/15/opinion/nationalism-trump-globalizati...
[6] http://ftp.iza.org/dp9436.pdf
[7] http://ageconsearch.umn.edu/record/262884/files/17-5%20Manuscript_brain_...
[8] https://www.ddorn.net/papers/Autor-Dorn-Hanson-ChinaShock.pdf
[9] http://www.ddorn.net/papers/Autor-Dorn-Hanson-ChinaShock.pdf
[10] http://cid.econ.ucdavis.edu/Papers/Feenstra_Sasahara.pdf
[11] https://fred.stlouisfed.org/series/JTULDL
[12] https://www.nber.org/papers/w20331
[13] https://www.economist.com/democracy-in-america/2018/10/15/trade-and-immi...
[14] https://news.gallup.com/poll/1660/immigration.aspx
[15] https://www.prri.org/research/poll-immigration-reform-views-on-immigrants/
[16] http://iscap.upenn.edu/sites/default/files/Effects%20of%20Race%20on%20At...
[17] https://www.nber.org/papers/w24510
[18] http://www.pnas.org/content/early/2018/04/18/1718155115
[19] https://papers.ssrn.com/sol3/papers.cfm?abstract_id=2822059
[20] http://www.pnas.org/content/115/19/E4330
[21] https://www.prri.org/spotlight/republicans-white-black-reverse-discrimin...

Μπορείτε να ακολουθείτε το «Foreign Affairs The Hellenic Edition» στο TWITTER στην διεύθυνση www.twitter.com/foreigngr αλλά και στο FACEBOOK, στην διεύθυνση www.facebook.com/ForeignAffairs.gr και στο linkedin στην διεύθυνση https://www.linkedin.com/company/foreign-affairs-the-hellenic-edition