Ο σωστός τρόπος διαχείρισης της πυρηνικής Βόρειας Κορέας

Η Βόρεια Κορέα είναι μια δύναμη πυρηνικών όπλων και παρόλο που ο Kim Jong Un υπέγραψε σε τρεις διακηρύξεις φέτος που υποσχέθηκαν «αποπυρηνικοποίηση» -δύο με τον πρόεδρο της Νότιας Κορέας Moon Jae-in [1] και μια με τον Αμερικανό πρόεδρο Donald Trump- δεν υπάρχει καμία ένδειξη ότι θα εγκαταλείψει την πυρηνική του ικανότητα οποτεδήποτε σύντομα. Θεωρεί ότι τα πυρηνικά όπλα είναι ουσιώδη για την επιβίωση του καθεστώτος του και, τελικά, για την ασφάλειά του. Ο ντε φάκτο αρχηγός κράτους της Βόρειας Κορέας, Kim Yong Nam, υπονόησε ότι οι πυρηνικές δυνατότητες -το «πολύτιμο σπαθί» της χώρας- μπορεί να είναι καθοριστικής σημασίας για την οικονομία της χώρας, επίσης: Τις περιγράφει ως ενεργοποιητές παρά ως εμπόδια της οικονομικής ανάπτυξης [2].

Ο ηγέτης της Βόρειας Κορέας, Kim Jong Un, παρακολουθεί την εκτόξευση πυραύλων μεγάλης εμβέλειας στην Βόρεια Κορέα, τον Φεβρουάριο του 2016. KYDO VIA REUTERS
----------------------------------------------------------------------

Η Ουάσινγκτον πρέπει να δεχτεί ότι η Βόρεια Κορέα θα παραμείνει πυρηνική δύναμη για το άμεσο μέλλον και να διαχειριστεί ανάλογα την κατάσταση. Επί 70 χρόνια, η συμμαχία ΗΠΑ-Νότιας Κορέας διατήρησε επιτυχώς την αποτροπή στην Κορεατική Χερσόνησο, εμποδίζοντας την επανάληψη των εχθροπραξιών αφότου η ανακωχή του 1953 τερμάτισε τον πόλεμο της Κορέας. Τώρα, το ζήτημα είναι να οικοδομηθεί και να διατηρηθεί μια σταθερή αποτρεπτική σχέση με μια πυρηνικά εξοπλισμένη Βόρεια Κορέα, ένα αιωνίως ανασφαλές κράτος με μια θεμελιωδώς δύσπιστη στάση απέναντι στις Ηνωμένες Πολιτείες.

Η νέα πραγματικότητα των δυνατοτήτων της Βόρειας Κορέας -συμπεριλαμβανομένης της απειλής για τις ηπειρωτικές Ηνωμένες Πολιτείες- απαιτεί προσεκτική σκέψη για το πώς η Ουάσιγκτον μπορεί να επηρεάσει την πυρηνική λήψη αποφάσεων στην Πιονγκγιάνγκ. Μια σταθερή αποτρεπτική σχέση προϋποθέτει ο Κιμ να αισθάνεται ασφαλής για το οπλοστάσιο του, όχι ανασφαλής.

Ένα παράδειγμα μιας αντιπαραγωγικής στάσης είναι η ευρέως αναφερθείσα [3] προσπάθεια των ΗΠΑ να αναπτύξουν τεχνικές «left-of-launch», οι οποίες σχεδιάστηκαν για να αχρηστεύουν τα βλήματα της Βόρειας Κορέας πριν μπορέσουν να εκτοξευθούν. Οι υπεύθυνοι για την λήψη αποφάσεων στη Βόρειο Κορέα, συμπεριλαμβανομένου του Kim, γνωρίζουν πολύ καλά αυτήν την επιδίωξη. Αν και η προοπτική της απενεργοποίησης των πυραύλων ενός αντιπάλου πριν από την εκτόξευσή τους μπορεί να ακούγεται σαν κάτι εκ των ων ουκ άνευ για όσους ενδιαφέρονται να υπερασπιστούν τις Ηνωμένες Πολιτείες και τους συμμάχους τους από πυρηνική επίθεση, η προσπάθεια μπορεί να έχει αντίθετα αποτελέσματα με τρόπους ιδιαίτερα αποσταθεροποιητικούς. Στην πραγματικότητα, δεδομένων των όσων είναι δημοσίως γνωστά σχετικά με τις δυνατότητες της Βόρειας Κορέας και τα συστήματα και τις διαδικασίες πυρηνικής διοίκησης και ελέγχου [που διαθέτει], η συνεχής αναζήτηση από τις ΗΠΑ τέτοιων τεχνικών θα μπορούσε να αυξήσει σημαντικά την πιθανότητα πυρηνικού πολέμου.

ΔΙΟΙΚΗΣΗ ΚΑΙ ΕΛΕΓΧΟΣ ΤΗΣ ΠΙΟΝΓΚΓΙΑΝΓΚ

Ο Κιμ ξεκίνησε το 2018 υπενθυμίζοντας στον κόσμο ακριβώς αυτόν τον κίνδυνο. Επιδιώκοντας να θέσει τέρμα στις μακρόχρονες φήμες για ένα αμερικανικό περιορισμένο χτύπημα «ματωμένης μύτης» (bloody nose) στην Κορέα [4], επέμεινε στην πρωτοχρονιάτικη ομιλία του ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες «δεν θα τολμήσουν να εισβάλουν σ’ εμάς επειδή έχουμε σήμερα ένα ισχυρό πυρηνικό αποτρεπτικό». Και πρόσθεσε: «Το σύνολο της ηπειρωτικής χώρας τους είναι εντός της εμβέλειας του πυρηνικού μας χτυπήματος και το πυρηνικό κουμπί βρίσκεται στο γραφείο μου όλη την ώρα˙ οι Ηνωμένες Πολιτείες πρέπει να γνωρίζουν ξεκάθαρα ότι δεν πρόκειται απλώς για απειλή, αλλά για πραγματικότητα». Στην ίδια ομιλία, ο Κιμ ζήτησε τη μαζική παραγωγή του τερατώδους βαλλιστικού πυραύλου και των πυρηνικών όπλων που είχε δοκιμάσει τους προηγούμενους μήνες, μην αφήνοντας καμιά αμφιβολία ότι θεωρεί την Βόρεια Κορέα μια δύναμη λειτουργικών πυρηνικών όπλων.

Το σχόλιο του Kim περί «πυρηνικού κουμπιού» σχεδιάστηκε για να τραβήξει την προσοχή σε μια συγκεκριμένη πτυχή του πυρηνικού αποτρεπτικού της Βόρειας Κορέας: Ότι ήταν λειτουργικό και ότι τελικά μόνο αυτός ο ίδιος ήλεγχε την πυρηνική εκτόξευση. Αλλά για οποιοδήποτε πυρηνικό κράτος, οι καταστρεπτικές δυνατότητες δεν δημιουργούν από μόνες τους αποτρεπτική ή στρατηγική σταθερότητα με έναν αντίπαλο. Όπως έμαθαν οι Ηνωμένες Πολιτείες και η Σοβιετική Ένωση [5] κατά τα πρώτα χρόνια του Ψυχρού Πολέμου, ένα ισχυρό σύστημα πυρηνικής διοίκησης και ελέγχου είναι κάτι περισσότερο από μια δεύτερη σκέψη˙ είναι κρίσιμο για την πρόληψη του πυρηνικού πολέμου.

Ο Κιμ αντιμετωπίζει τώρα την πρόκληση της διαχείρισης και του ελέγχου της πυρηνικής ικανότητας της χώρας του, κυρίως με την λήψη κρίσιμων αποφάσεων σχετικά με το ποιος μπορεί να εγκρίνει και να εξαπολύσει πρακτικά πυρηνικά όπλα, πότε και υπό ποιες συνθήκες. Όπως κάθε άλλος ηγέτης που ασκεί εξουσία πάνω σε ένα πυρηνικό οπλοστάσιο, ο Κιμ θα πρέπει να ελιχθεί στο λεγόμενο δίλημμα «πάντα-ποτέ» (always-never) της πυρηνικής διοίκησης και ελέγχου. Όπως διατυπώθηκε από τον πολιτικό επιστήμονα Peter Feaver [6], το δίλημμα αναφέρεται στο γεγονός ότι «οι ηγέτες θέλουν μια υψηλή διαβεβαίωση ότι τα [πυρηνικά] όπλα θα λειτουργούν πάντα όταν διευθύνονται, και μια παρόμοια διασφάλιση ότι τα όπλα δεν θα χρησιμοποιηθούν ποτέ χωρίς άδεια». Οι πυρηνικές δυνάμεις χρησιμοποιούν έναν συνδυασμό μεθόδων και διαδικασιών για την εξισορρόπηση αυτών των προτεραιοτήτων, τόσο θετικές όσο και αρνητικές (έτσι ώστε τα πυρηνικά όπλα να μην μπορούν να εξαπολυθούν αλλιώς).