Το παιχνίδι του Πούτιν στην Ουκρανία

Η Ουκρανία υποπτεύεται ότι ο Πούτιν σχεδιάζει να καταλάβει αυτούς τους λιμένες και τα παρακείμενα εδάφη τους προκειμένου και να δημιουργήσει έναν χερσαίο διάδρομο στην Κριμαία και να εξασφαλίσει την παροχή νερού στην χερσόνησο. (Στην Κριμαία πρακτικά δεν υπάρχει πόσιμο νερό). Η Ρωσία, με την σειρά της, ανησυχεί για την στρατιωτική παρουσία του ΝΑΤΟ [7] στη Μαύρη Θάλασσα και την κατασκευή μιας νέας ουκρανικής στρατιωτικής βάσης στο Berdyansk, ένα από τα λιμάνια της Αζοφικής.

Η σύγκρουση της Αζοφικής οδήγησε στην ταχεία στρατιωτικοποίηση της περιοχής. Στις 25 Νοεμβρίου, η Ρωσία πυροβόλησε εναντίον και κατέλαβε τρία πλοία του ουκρανικού Πολεμικού Ναυτικού που διέσχιζαν το στενό του Κερτς. Οι δύο στρατοί συγκρούστηκαν ανοιχτά για πρώτη φορά. Ο Ποροσένκο κήρυξε στρατιωτικό νόμο σε όλες τις παραμεθόριες περιοχές και απαγόρευσε στους Ρώσους άνδρες να εισέρχονται στην Ουκρανία.

Ο κίνδυνος μιας πλήρους σύγκρουσης παραμένει, εν μέρει λόγω του παρορμητικού στυλ ηγεσίας του Πούτιν -δεν θα ήταν εκτός του χαρακτήρα του να ξεκινήσει μια στρατιωτική επιχείρηση για να αντιμετωπίσει μια πτώση στα ποσοστά εγχώριας δημοφιλίας του- και εν μέρει λόγω της ανισορροπίας της πολιτικής του Κιέβου.

Συνεχίζοντας την συγκρουσιακή πορεία του, ο Πούτιν είναι πιθανό να επιδιώξει να χρησιμοποιήσει την στήριξη προς την Ουκρανία ως σφήνα για να διχάσει τις Δυτικές δημοκρατίες. Η αγαπημένη θέση του Πούτιν είναι ότι οι χώρες που έχουν επιβάλει κυρώσεις στο καθεστώς του υποφέρουν πολύ περισσότερο εξαιτίας τους από όσο η Ρωσία, διότι η Ρωσία μπορεί εύκολα να αντισταθμίσει όλες τις απώλειες χάρη στα οικονομικά αποθέματα που έχουν συσσωρευθεί από [πολλών] ετών πετρελαϊκά κέρδη. Συνεπώς, είναι πιθανό να προσπαθήσει να πείσει τις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις που ενδιαφέρονται για την ανανέωση των οικονομικών δεσμών να εναντιωθούν στην Ουάσιγκτον και να εγκαταλείψουν τις κυρώσεις.

Η [περιοχή] Donbas, εν τω μεταξύ, παραμένει το κύριο διαπραγματευτικό χαρτί του Πούτιν με το Κίεβο. Υπάρχουν δυο πιθανοί δρόμοι για την Ρωσία. Θα μπορούσε να επιλέξει να διατηρήσει το status quo, με τις λαϊκές δημοκρατίες Luhansk και Ντόνετσκ να παραμένουν ημι-ανεξάρτητα κράτη. Σε αυτό το σενάριο, η Μόσχα θα συνεχίσει να ελέγχει τις ελίτ των εδαφών αυτών και θα διατηρεί την τρέχουσα πολιτική του της πίεσης στο Κίεβο. Μπορεί ενδεχομένως να προχωρήσει στην επιστροφή της Ντόνμπας στην Ουκρανία, υπό την προϋπόθεση ότι το έδαφος θα διατηρεί ειδικό καθεστώς (το σχέδιο που προβλέπεται στις συμφωνίες του Μινσκ), το οποίο θα είναι τεχνικά αυτόνομο, αλλά θα βρίσκεται λειτουργικά υπό τον ρωσικό πολιτικό έλεγχο. Αυτή η επιλογή είναι απαράδεκτη για την ουκρανική κυβέρνηση, η οποία θα αναλάμβανε όλα τα κόστη για την ανάκαμψη ενός θύλακα επί του οποίου δεν θα ασκούσε κανέναν πολιτικό έλεγχο. Εναλλακτικά, η Ρωσία θα μπορούσε να προσαρτήσει την Ντόνμπας όπως έκανε και με την Κριμαία, κάτι που σχεδόν σίγουρα θα οδηγούσε σε νέες Δυτικές κυρώσεις και σε μια σημαντική κλιμάκωση της σύγκρουσης. Δεδομένου ότι η αβεβαιότητα και το χάος είναι τα κύρια μέσα της πολιτικής του Πούτιν, πιθανότατα θα επιλέξει να διατηρήσει το status quo, καθώς αυτό του επιτρέπει να κάνει απρόσμενα βήματα στην ουκρανική σκακιέρα.

ΚΑΝΕΝΑ ΤΕΛΟΣ ΕΝ ΟΨΕΙ

Καθώς οι Ρώσοι και οι Ουκρανοί πλήττονται από την συνεχή ένταση μεταξύ των χωρών τους, οι προσκλήσεις για συμφιλίωση θα αυξηθούν. Δυστυχώς, τόσο η Μόσχα όσο και το Κίεβο έχουν ακολουθήσει πολιτικές από το 2014 που ενθάρρυναν το κοινό της κάθε χώρας να κατηγορήσει την αντίθετη πλευρά για όλες τις αμαρτίες. Μέχρι να συμφιλιωθούν οι δύο χώρες, θα συνεχίσουν να βρίσκουν πηγές συγκρούσεων τριγύρω τους, είτε στις εκλογές για το κοινοβούλιο είτε στην Αζοφική θάλασσα.

Copyright © 2019 by the Council on Foreign Relations, Inc.
All rights reserved.

Στα αγγλικά: https://www.foreignaffairs.com/articles/ukraine/2019-02-07/putins-game-p...