Αντιμετωπίζοντας την πραγματικότητα σχετικά με το Ιράν | Foreign Affairs - Hellenic Edition
Secure Connection

Αντιμετωπίζοντας την πραγματικότητα σχετικά με το Ιράν

Δεν αποτελεί μια υπαρξιακή απειλή ούτε έναν δυνητικό σύμμαχο

Ο υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ, Μάικ Πομπέο, έχει χαρακτηρίσει το Ιράν ως έναν μοναδικά επικίνδυνο περιφερειακό παράγοντα που πρέπει να αντιμετωπιστεί [1] για χάρη της ειρήνης και της σταθερότητας στη Μέση Ανατολή. Μόνο πέρσι, η διοίκηση του προέδρου Donald Trump αποσύρθηκε από την συμφωνία πυρηνικής ενέργειας στο Ιράν, ανακοίνωσε την πρόθεσή της να μειώσει την παρουσία των αμερικανικών στρατευμάτων στην Συρία και την ευρύτερη περιοχή, και πίεσε για αυτό που ο Pompeo χαρακτήρισε ως «Αραβικό ΝΑΤΟ» για να σταθεί ενάντια στις περιφερειακές προόδους του Ιράν. Αυτές οι αλλαγές πολιτικής οδήγησαν τους επικριτές να αμφισβητήσουν τις πραγματικές προθέσεις της διοίκησης έναντι του Ιράν. Μερικοί αναρωτιούνται εάν η πολιτική των ΗΠΑ στη Μέση Ανατολή έχει κάποια συνοχή [2], ενώ άλλοι είναι βέβαιοι ότι η πραγματική ατζέντα της διοίκησης είναι να προωθήσει έναν πόλεμο για αλλαγή καθεστώτος στην Τεχεράνη [3]. Καμία από τις ερμηνείες δεν ταιριάζει πλήρως στα γεγονότα, και αμφότερες αποτυγχάνουν να αντιληφθούν την εξέλιξη της πολιτικής των ΗΠΑ για το Ιράν συν τω χρόνω.

21032019-1.jpg

Ο υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ, Μάικ Πομπέο, μιλά στην Σύνοδο «Ενωμένοι Κατά ενός Πυρηνικού Ιράν» στη Νέα Υόρκη, τον Σεπτέμβριο του 2018. DARREN ORNITZ / REUTERS
-------------------------------------------------------------

Η πολιτική Trump δεν είναι τόσο ατελής όσο φαίνεται. Ούτε είναι μια απλή αντιστροφή του προγράμματος του πρώην προέδρου Μπαράκ Ομπάμα: «Απομονώστε και απωθήστε» ως αντίθετο του «αγκαλιάστε και την ενισχύσετε». Στην πραγματικότητα, η αμερικανική πολιτική έναντι της Ισλαμικής Δημοκρατίας του Ιράν δεν βασίζεται σε έναν μόνο στόχο - είτε είναι αντιπαράθεση είτε δέσμευση- αλλά στο σχετικό βάρος που συνδέεται με τέσσερις διαφορετικές προτεραιότητες [4]. Αυτές περιλαμβάνουν τη μη διάδοση των πυρηνικών όπλων, την περιφερειακή σταθερότητα και την αντιτρομοκρατία, τα ανθρώπινα δικαιώματα και την δημοκρατία στο εσωτερικό του Ιράν, και την εξομάλυνση των διμερών σχέσεων μεταξύ των ΗΠΑ και του Ιράν. Οι μεταβολές στην πολιτική των ΗΠΑ και οι διαφορές μεταξύ των διοικήσεων είναι καλύτερο να θεωρηθούν ως διαφορές στην έμφαση μέσα σε αυτό το πλέγμα.

Ο πρώην πρόεδρος Τζορτζ Μπους, για παράδειγμα, ευνόησε την προώθηση της δημοκρατίας και τη μη διάδοση των πυρηνικών όπλων. Αντίθετα, ο Ομπάμα πόνταρε στην κανονικοποίηση, τόσο ώστε ήταν πρόθυμος να κάνει παραχωρήσεις σχετικά με το πυρηνικό ζήτημα. Τώρα, η κυβέρνηση Trump έχει μετατοπίσει την προτεραιότητα στην περιφερειακή σταθερότητα, η οποία περιλαμβάνει την καταπολέμηση του ισλαμικού εξτρεμισμού, ενός όρου που ο Τραμπ εφαρμόζει στο Ισλαμικό Ιράν όσο και στο Ισλαμικό Κράτος (γνωστό και ως ISIS) ή τους Ταλιμπάν. Ο πρωταρχικός στόχος του Trump [5] είναι να διαπραγματευτεί μια νέα συμφωνία με το Ιράν, η οποία θα σταματά την «κακόβουλη» επιρροή του στην περιοχή και θα μπλοκάρει το πρόγραμμα βαλλιστικών πυραύλων του, κάτι που όλο και περισσότερο ανησυχεί τους Ευρωπαίους [6] επίσης.

Η νέα έμφαση της Ουάσινγκτον στην περιφερειακή ασφάλεια και οι προσπάθειές της να περιορίσει το Ιράν σε μεγάλο βαθμό ταιριάζουν στις συνθήκες, αν και η αποξένωση των ευρωπαϊκών συμμάχων της ήταν αντιπαραγωγική. Η διοίκηση θα έκανε καλά να διατηρήσει την περιφερειακή της στρατηγική εστιασμένη, και να μην αποσπαστεί η προσοχή της ούτε από τις εκκλήσεις για αλλαγή στρατιωτικής στάσης ούτε από τις ικεσίες να διατηρηθεί η πυρηνική συμφωνία με κάθε κόστος.

ΜΙΑ ΝΕΑ ΠΡΟΤΕΡΑΙΟΤΗΤΑ

Τα τελευταία δύο χρόνια, η Ουάσιγκτον έκανε μια απότομη στροφή, που όμως δεν ήταν παράλογη. Η διοίκηση Trump ορθώς είδε μια χαμηλή απόδοση στην επένδυση [7] της συμφωνίας με το Ιράν. Οι ρήτρες λήξης ισχύος ήταν στην πραγματικότητα τόσο σύντομες ώστε οσονούπω θα εξέπνεαν, και οι δημιουργοί οποιασδήποτε νέας συμφωνίας θα έπρεπε να την επαναδιαπραγματευτούν ούτως ή άλλως. Ο ισχυρισμός της διοίκησης ότι αυτό το ελάττωμα δικαιολογούσε την απόσυρση από την συμφωνία, δεν ήταν πειστικός. Αλλά η συμφωνία δεν έκανε τίποτα για να αντιμετωπίσει τον περιφερειακό ρόλο του Ιράν, και η διαπραγμάτευσή της ακόμα και την ώρα που το Ιράν εισερχόταν στην Συρία υπονοούσε ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες είχαν υποκύψει στην πίεση για να κλείσουν τα μάτια σε μια τέτοια δραστηριότητα. Επιπλέον, η σημερινή διοίκηση έχει δίκιο που δεν διέκρινε καμία όρεξη της Τεχεράνης για εξομάλυνση. Στην πραγματικότητα, μετά από τέσσερις δεκαετίες επαναστατικής θέρμης, τα κέντρα εξουσίας του καθεστώτος, και συγκεκριμένα το κατεστημένο στρατού-ασφαλείας [8] και οι θεολογικές σχολές [9], ριζοσπαστικοποιούν αντί να ενισχύουν την μετριοπάθεια. Η αδιαφορία της Τεχεράνης για περαιτέρω δέσμευση ήταν εμφανής ακόμη και πριν αναλάβει το αξίωμα ο Τραμπ, όταν ο Ιρανός ανώτατος ηγέτης Ali Khamenei κινήθηκε γρήγορα [10] για να διαλύσει κάθε ελπίδα ότι η πυρηνική συμφωνία θα ανοίξει τον δρόμο για μελλοντικές συνομιλίες σε άλλα θέματα.

Ο Trump εγκατέλειψε την κανονικοποίηση και έκανε πρωταρχική προτεραιότητα την αντιστάθμιση των περιφερειακών προόδων του Ιράν. Ανακήρυξε το Ιράν ως εγκληματικό κράτος και ως μια απειλή για την περιφερειακή ειρήνη και ασφάλεια το 2017 [11]. Την επόμενη χρονιά, απέσυρε μονομερώς τις Ηνωμένες Πολιτείες από την πυρηνική συμφωνία. Σε ομιλία του στο Κάιρο μόλις αυτόν τον Ιανουάριο, ο Pompeo ανακοίνωσε ότι η πρόληψη της ανάδυσης μιας περιφερειακής τάξης υπό την ηγεσία του Ιράν ήταν στο επίκεντρο της στρατηγικής των Ηνωμένων Πολιτειών για τη Μέση Ανατολή. Και οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν λάβει μέτρα που αντικατοπτρίζουν αυτή την αναδιάταξη προτεραιοτήτων.

Μαζί με την πολωνική κυβέρνηση, η διοίκηση Trump διοργάνωσε μια διάσκεψη για τη Μέση Ανατολή στην Βαρσοβία τον Φεβρουάριο με σαφή πρόθεση να κινητοποιήσει έναν διεθνή συνασπισμό για να αποκρούσει και να διακόψει την περιφερειακή επιρροή του Ιράν. Όταν οι Ευρωπαίοι σύμμαχοι δείλιασαν [να μπουν] στο πρόγραμμα [12], οι διοργανωτές επέκτειναν το πεδίο της διάσκεψης. Ωστόσο, ο βασικός στόχος της συνάντησης ήταν, όπως το έθεσε ο Pompeo [13], «το Ιράν να συμπεριφέρεται σαν ένα κανονικό κράτος». Την επόμενη εβδομάδα, οι Ηνωμένες Πολιτείες φιλοξένησαν ανώτερους αξιωματούχους από έξι κράτη του Κόλπου συν την Αίγυπτο και την Ιορδανία, για να συζητήσουν μια νέα διευθέτηση ασφαλείας, την Στρατηγική Συμμαχία της Μέσης Ανατολής (Middle East Strategic Alliance, MESA), που ονομάστηκε επίσης «το Αραβικό ΝΑΤΟ» -μια πρωτοβουλία που ο Trump ανακοίνωσε για πρώτη φορά κατά την διάρκεια της επίσκεψής του στην Σαουδική Αραβία τον Μάιο του 2017.

Η Βαρσοβία και η MESA είναι κρίσιμα βήματα για την δημιουργία μιας αρχιτεκτονικής ασφαλείας που έχει σκοπό να αντισταθμίζει την περιορισμένη παρουσία στρατευμάτων των ΗΠΑ στην περιοχή. Η προσέγγιση είναι σύμφωνη με την ευρύτερη στρατηγική της διοίκησης για εξισορρόπηση των υπεράκτιων πόρων και την επιμονή της ότι οι τοπικοί φορείς να αναλαμβάνουν μεγαλύτερη ευθύνη για την ασφάλειά τους, και δείχνει ότι η διοίκηση έχει επικεντρωθεί πάνω απ’ όλα στον έλεγχο της ισχύος του Ιράν στην περιοχή. Τελικά, η Ουάσινγκτον επιδιώκει να επιτύχει μια νέα συμφωνία που να αντιμετωπίζει αυτή την ανησυχία.

Ο Pompeo έχει απαριθμήσει πάνω από δώδεκα κριτήρια που πρέπει να πληροί το Ιράν προκειμένου να γίνει ένα «κανονικό» μέλος της διεθνούς κοινότητας και για να καταργηθούν όλες οι κυρώσεις των ΗΠΑ. Από αυτόν τον κατάλογο, ποικιλοτρόπως διαρθρωμένα, είναι δυνατόν να διακρίνουμε το σχετικό βάρος που δίνεται μεταξύ των τεσσάρων προτεραιοτήτων. Η εγχώρια μεταρρύθμιση δεν είναι ψηλά. Οι Ηνωμένες Πολιτείες, υπό τον Τραμπ, θα επιθυμούσαν ο λαός του Ιράν να έχει μεγαλύτερη πολιτική ελευθερία και περισσότερες οικονομικές ευκαιρίες εγχωρίως, αλλά ούτε η προώθηση της δημοκρατίας ούτε η οικοδόμηση έθνους θα αποτελέσουν αμερικανική προτεραιότητα [14] (ένα κεντρικό σημείο της ομιλίας του Τραμπ στην Ολομέλεια του ΟΗΕ το 2017 [15]). Είναι ενδιαφέρον το γεγονός ότι η οπερέτα γύρω από το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν που απασχολούσε προηγούμενες διοικήσεις έχει καταστεί αξιοσημείωτα σιωπηλή -πιθανότατα επειδή το ζήτημα δεν ήταν ποτέ τόσο πιεστικό όσο θεωρείτο, δεδομένου ότι το Ιράν παραμένει για πολλά χρόνια μακριά από ένα αποτελεσματικό πυρηνικό οπλοστάσιο, ακόμα κι αν [όντως] ήλπιζε να εξοπλιστεί.

Αντίθετα, ο Πομπέο έχει ανακηρύξει ως πρωταρχικό στόχο των ΗΠΑ το να «διώξει κάθε ιρανική μπότα από την Συρία» -ένας ιδιαίτερα απίθανος στόχος δεδομένης της νικηφόρας εκστρατείας του Ιράν εκεί. Ωστόσο, η πολιτική του Trump σχετικά με το Ιράν, επικεντρωμένη στον ευρύτερο στόχο της περιφερειακής σταθερότητας, λαμβάνει υπόψη της τις πραγματικότητες που τείνουν να αγνοούνται από εκείνους που έχουν επενδύσει είτε στην διατήρηση της πυρηνικής συμφωνίας με κάθε κόστος είτε στην εκμηδένιση των συγκρούσεων με το Ιράν.

ΚΑΝΕΝΑΣ ΛΟΓΟΣ ΓΙΑ ΠΟΛΕΜΟ

Το 2011, ο πρόεδρος Ομπάμα, μαζί με Ευρωπαίους συμμάχους, δήλωσε ότι ο Σύρος πρόεδρος Μπασάρ αλ-Άσαντ πρέπει να φύγει [16]. Ο Ιρανός ανώτατος ηγέτης Khamenei είπε ότι ο Assad πρέπει να μείνει. Οκτώ χρόνια αργότερα, η Ισλαμική Δημοκρατία του Ιράν και ο Άσαντ κέρδισαν. (Η Ρωσία εισήλθε στην κρίση αργότερα). Επιπλέον, με την εδραίωση ενός εξοπλισμένου πληρεξούσιου κράτους στα σύνορα του Ισραήλ που να έχει πρόθεση την καταστροφή του Ισραήλ, το καθεστώς του Ιράν κατάφερε έναν άθλο στο ανηλεές παιχνίδι της γεωπολιτικής, τόσο τολμηρό, που ακόμη και το Ισραήλ αναγκάστηκε να δεχτεί την ύπαρξη της Χεζμπολάχ ως το status quo [17]. Συνεπώς, η πολιτική των ΗΠΑ πρέπει να βασίζεται σε μια ρεαλιστική εκτίμηση των ασύμμετρων δυνατοτήτων του Ιράν, οι οποίες δεν μπορούν να μετρηθούν [18] μόνο με συμβατικούς στρατιωτικούς όρους.

Οι Ηνωμένες Πολιτείες είναι όλο και πιο απρόθυμες να δεσμευτούν σε χωρίς χρονικό περιορισμό στρατιωτικές δεσμεύσεις μεγάλης κλίμακας στη Μέση Ανατολή (το ιστορικό τους με τέτοιες δεσμεύσεις δεν είναι, εν πάση περιπτώσει, ενθαρρυντικό). Επομένως, η απομόνωση και η ανάσχεση του Ιράν ίσως πράγματι να είναι η πιο εφικτή επιλογή που εξακολουθεί να είναι διαθέσιμη. Δεδομένου ότι το Ιράν δεν αποτελεί υπαρξιακή απειλή για τις Ηνωμένες Πολιτείες, η Ουάσιγκτον έχει ελάχιστα κίνητρα να κάνει περισσότερα από αυτά. Μόνο ένας τεραστίως λανθασμένος υπολογισμός του Ιράν θα μπορούσε να προκαλέσει την [αμερικανική] διοίκηση να υπολογίσει εκ νέου το πολιτικό κόστος, τόσο στο εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό, για να επιδιώξει σοβαρά την αλλαγή καθεστώτος.

Πράγματι, αν δεν υπάρχει νέα άδεια του Κογκρέσου για την χρήση στρατιωτικής δύναμης, που να υπερισχύει του ισχύοντος νόμου [19] ο οποίος απαγορεύει ρητά την επίθεση εναντίον του Ιράν, είναι δύσκολο να προβλεφθεί στρατιωτική στρατηγική κατά του Ιράν πέρα από την εξωτερική ανάθεση σε περιφερειακούς εταίρους. Ο Πέμπτος Στόλος των ΗΠΑ και η CENTCOM, μαζί με λίγες στρατηγικά τοποθετημένες βάσεις, πρέπει να παρέχουν αρκετή αστυνομική ισχύ για την προστασία των περιφερειακών συμφερόντων των ΗΠΑ, μεταξύ των οποίων η προστασία των συμμάχων και των εταίρων τους, η διασφάλιση της ροής πετρελαίου και φυσικού αερίου στις παγκόσμιες αγορές, και η καταπολέμηση της ισλαμικής τρομοκρατίας . Οποιαδήποτε μεγαλύτερη δέσμευση θα έθετε σε κίνδυνο την εμπλοκή των Ηνωμένων Πολιτειών σε περιφερειακές διαμάχες που τελικά εξαρτώνται από τους τοπικούς παράγοντες να τις επιλύσουν.

Υπάρχουν πολλοί περισσότεροι λόγοι για να αποφευχθεί ένας πόλεμος με το Ιράν, από όσους για να πυροδοτηθεί. Το περιφερειακό δράμα της Μέσης Ανατολής δεν δημιουργεί μια υπαρξιακή απειλή για την ασφάλεια των ΗΠΑ. Οι Δυτικές δυνάμεις προσπάθησαν να βρουν έναν εποικοδομητικό τρόπο για να επιλύσουν τις εντάσεις μεταξύ των κυριότερων δρώντων της περιοχής και να αντισταθούν στην ανανεωμένη επιρροή της Ρωσίας στη Μέση Ανατολή. Ωστόσο, οι επιδιωκόμενοι στόχοι οποιασδήποτε άμεσης επέμβασης είναι πιθανό να απογοητευθούν και, εν τω μεταξύ, μια επέμβαση πιθανώς θα καταστήσει τα πράγματα πολύ χειρότερα (έρχεται στο μυαλό η διάλυση του Ιράκ). Για όλους αυτούς τους λόγους, οι Ηνωμένες Πολιτείες θα ήταν ανόητο να διακινδυνεύσουν να βρεθούν σε έναν θερμό πόλεμο πλήρους κλίμακας με το Ιράν, υπερβάλλοντας την απειλή που θέτει η χώρα.

Ούτε οι ενέργειες του Ιράν δικαιολογούν την υπονόμευση σημαντικών συμμαχιών των ΗΠΑ, όπως έκανε ο αντιπρόεδρος Mike Pence στην Βαρσοβία με το να απευθύνει τελεσίγραφα στους Ευρωπαίους συμμάχους να εγκαταλείψουν την πυρηνική συμφωνία του Ιράν. Όχι μόνο οι πολυμερείς θεσμοί [20] είναι κεντρικοί για την εξασφάλιση των συμφερόντων των ΗΠΑ στην σημερινή πολυπολική εποχή, αλλά πιο σχετικά, οι Ηνωμένες Πολιτείες θα χρειαστούν την βοήθεια των εταίρων της στην Ευρώπη και αλλού, προκειμένου να επιτύχουν τους στόχους της για την περιφερειακή ειρήνη. Το να δαιμονοποιείται το Ιράν μπορεί να έχει το πλεονέκτημα της παροχής μιας σαφήνειας ψυχροπολεμικού τύπου [21], αλλά σκιάζει τους άλλους στόχους που διαμορφώνουν την πολιτική των ΗΠΑ έναντι του Ιράν και αποσπά την προσοχή από επιτακτικές ανάγκες όπως η διαμόρφωση μιας μακροπρόθεσμης στρατηγικής έναντι της Κίνας και της Ρωσίας.

ΤΟ ΜΑΚΡΥ ΠΑΙΧΝΙΔΙ

Μια στρατηγική για τη Μέση Ανατολή επικεντρωμένη στο Ιράν θα πρέπει να βασίζεται όχι μόνο σε μια ρεαλιστική αξιολόγηση της στρατιωτικής ικανότητας του Ιράν αλλά και στην κατανόηση του εσωτερικού τοπίου της χώρας, που υπολογίζει το πώς θα ανταποκριθούν στα ανοίγματα των ΗΠΑ οι διαφορετικές ιρανικές ομάδες.

Δεν υπάρχει σοβαρή πληθυσμιακή ομάδα στο Ιράν που να καλωσορίζει την αμερικανική βοήθεια. Στην πραγματικότητα, πολλοί από τους εγχώριους αντιπάλους του καθεστώτος που υποστηρίζουν τις περισσότερες ελευθερίες -ακόμη και εκείνοι που πεθαίνουν στην φυλακή [22] ή στην εξορία [23]- οπισθοχωρούν στις προσφορές των ΗΠΑ για βοήθεια [24]. Δεν το κάνουν τόσο πολύ επειδή μισούν την Δύση, αν και οι περισσότεροι ισλαμιστές, πολλοί αριστεριστές και ένας εκπληκτικός αριθμός κοσμικών εθνικιστών όντως την μισούν. Αντί γι’ αυτό, ο μουσουλμανικός κόσμος [25] διαφέρει ως προς την συχνά ξενοφοβική ανάγκη του να έρθει σε λογαριασμό με τον σύγχρονο κόσμο [26] αλλά όντας ελεύθερος από την ξένη και ιδιαίτερα την Δυτική επιρροή.

Η αναταραχή που κατακλύζει τη Μέση Ανατολή είναι βαθιά ριζωμένη, και ο μετασχηματισμός που υφίσταται είναι πολύ βαθύς και πολύπλοκος για να είναι επιρρεπής στους σχεδιασμούς από εξωτερικές δυνάμεις. Είκοσι χρόνια δαπανημένου αίματος και πλούτου από τις Ηνωμένες Πολιτείες θα πρέπει να είναι αρκετή μαρτυρία για αυτό το επίμονο δεδομένο. Τουλάχιστον από την αυγή του εικοστού αιώνα, ολόκληρη η Μέση Ανατολή έχει αγωνιστεί να ανακάμψει από το τραύμα της κατάρρευσης του οθωμανικού χαλιφάτου. Μετά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, οι λαοί αυτής της περιοχής αφέθηκαν να αναζητήσουν μια θέση στον σύγχρονο κόσμο που να είναι συμβατή με τις ακόμα ισχυρές παραδοσιακές ταυτότητες και αξίες, και που κατά κάποιον τρόπο συνάδουν με μια ιστορία παγκόσμιας ιστορικής σημασίας.

Οι επαναστάσεις και οι αναταραχές έχουν σφυροκοπήσει την περιοχή για περισσότερο από έναν αιώνα -από τις επαναστάσεις του 1906 και του 1979 στο Ιράν έως την Αραβική Άνοιξη του 2011, για να αναφέρουμε μόνο λίγες. Οι εμπλεκόμενες δυνάμεις περιλαμβάνουν ένα σύνθετο μίγμα εθνικιστικής εξέγερσης ενάντια σε ξενική και αποικιακή κυριαρχία, κοινωνικής εξέγερσης ενάντια σε εγχώριες λεηλασίες στην διακυβέρνηση και την οικονομική δικαιοσύνη, μιας τεράστιας αύξησης του θρησκευτικού φονταμενταλισμού και, πρόσφατα, νέες απαιτήσεις για λαϊκή φωνή και λογοδοσία των κυβερνώντων. Όλες αυτές οι παρορμήσεις είναι σύγχρονες, προερχόμενες από μια παγκόσμια πολιτική αφύπνιση [27] πληθυσμών που επιδιώκουν να διαμορφώσουν το δικό τους μέλλον. Ωστόσο, επειδή η Ισλαμική Δημοκρατία περιγράφει τον εαυτό της ως μια από τις «τελευταίες πολιτιστικές αντιστάσεις κατά της Δυτικής ισχύος» [25], οι Ηνωμένες Πολιτείες θα πρέπει να μετρήσουν τον ρυθμό της εσωτερικής αλλαγής στο Ιράν με γενιές και όχι με χρόνια.

Η οπισθοχώρηση των ΗΠΑ από την προώθηση της δημοκρατίας παγκοσμίως μπορεί να είναι άσχημα νέα για τους Ιρανούς δημοκράτες, τόσο εντός όσο και εκτός της χώρας, οι οποίοι αγωνίζονται για μια πιο φιλελεύθερη κοινωνία ανοιχτή στον Δυτικό κόσμο. Ωστόσο, δεδομένης της σημερινής ήττας της δημοκρατίας στο Ιράν -μαζί με πολλούς άλλους, συνελήφθην και κρατήθηκα στο Ιράν για χρόνια υποστηρίζοντας τις δημοκρατικές μεταρρυθμίσεις- οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν έχουν άλλη επιλογή παρά να παίξουν το μακρύ παιχνίδι και να ελπίζουν ότι θα προκύψει ένα νέο όραμα από μια μελλοντική γενιά που θα αγκαλιάζει τόσο την κανονικοποίηση όσο και τα ανθρώπινα δικαιώματα.

Δεν υπάρχει καμία εγγύηση ότι η επιτυχής αντίσταση στις περιφερειακές προόδους του Ιράν θα προσδώσει στήριξη σε ένα τέτοιο νέο όραμα, αλλά προς το παρόν μια περιφερειακή στρατηγική ανάσχεσης καταλαμβάνει τον χώρο της μεγαλύτερης αλληλεπικάλυψης μεταξύ των Δυτικών δυνατοτήτων και των πραγματικοτήτων επί του πεδίου.

Copyright © 2019 by the Council on Foreign Relations, Inc.
All rights reserved.

Στα αγγλικά: https://www.foreignaffairs.com/articles/iran/2019-03-19/getting-real-abo...

Σύνδεσμοι:
[1] https://nyti.ms/2E9iqd4
[2] https://mosaicmagazine.com/response/2019/01/middle-east-strategy-what-mi...
[3] https://wapo.st/2Jk6k5u
[4] https://www.tandfonline.com/doi/full/10.1080/0163660X.2018.1519347
[5] https://www.foreignaffairs.com/articles/middle-east/2018-10-15/michael-p...
[6] https://www.reuters.com/article/us-iran-nuclear-eu/eu-concerned-by-iran-...
[7] https://www.brookings.edu/blog/markaz/2018/01/18/fix-the-iran-deal-but-d...
[8] https://www.washingtoninstitute.org/uploads/Documents/pubs/PolicyNote58-...
[9] https://www.al-monitor.com/pulse/originals/2019/01/iran-rahimpour-azghad...
[10] http://farsi.khamenei.ir/speech-content?id=32695
[11] https://www.defense.gov/Portals/1/Documents/pubs/2018-National-Defense-S...
[12] https://www.project-syndicate.org/commentary/iran-islamic-revolution-40-...
[13] https://www.state.gov/secretary/remarks/2019/01/288444.htm
[14] https://carnegieendowment.org/2017/01/05/prospects-for-u.s.-democracy-pr...
[15] https://www.whitehouse.gov/briefings-statements/remarks-president-trump-...
[16] https://www.washingtonpost.com/politics/assad-must-go-obama-says/2011/08...
[17] https://www.brookings.edu/blog/markaz/2015/10/26/why-israel-waits-anti-s...
[18] https://www.foreignaffairs.com/articles/iran/2018-08-13/trumps-dangerous...
[19] https://www.congress.gov/bill/115th-congress/house-bill/5515/text
[20] https://www.cfr.org/blog/tilting-straw-men-secretary-pompeos-ridiculous-...
[21] https://mosaicmagazine.com/essay/2019/01/the-strategy-washington-is-purs...
[22] https://www.al-monitor.com/pulse/originals/2019/01/iran-letter-evin-pris...
[23] http://zahedi.ch/2018/05/31/cats_will_dream_of_mice/
[24] https://www.al-monitor.com/pulse/originals/2018/06/iran-reaction-trump-j...
[25] http://grahamefuller.com/why-is-it-specifically-muslims-who-are-resistin...
[26] https://doi.org/10.1177/0049085717743831
[27] https://www.the-american-interest.com/2011/12/09/three-reconciliations/

Μπορείτε να ακολουθείτε το «Foreign Affairs, The Hellenic Edition» στο TWITTER στην διεύθυνση www.twitter.com/foreigngr αλλά και στο FACEBOOK, στην διεύθυνση www.facebook.com/ForeignAffairs.gr και στο linkedin στην διεύθυνση https://www.linkedin.com/company/foreign-affairs-the-hellenic-edition