Θα ζητήσει ο Guaidó στρατιωτική παρέμβαση των ΗΠΑ;

Παρά τις εκκλήσεις της Ομάδας της Lima για ειρηνική επίλυση της κρίσης, ωστόσο, η συζήτηση για παρέμβαση συνεχίστηκε. Σε μια διαδήλωση στο Καράκας στις 9 Μαρτίου, ο Guaidó είπε στους υποστηρικτές ότι θα επικαλεστεί το άρθρο 187(11) «όταν έρθει η ώρα» [8]. Στην συνέχεια, στις 27 Μαρτίου, ο Guaidó είπε ότι το άρθρο 187(11) ήταν «βεβαίως» μια επιλογή στον αγώνα της αντιπολίτευσης κατά της κυβέρνησης Maduro.

Ο πρόεδρος της Κολομβίας, Iván Duque, και ο υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ, Μάικ Πομπέο, σε συνέντευξη Τύπου στην Cucuta της Κολομβίας κοντά στα σύνορα με την Βενεζουέλα, τον Απρίλιο του 2019. LUISA GONZALEZ / REUTERS
----------------------------------------------------------------

«ΕΤΣΙ ΟΠΩΣ ΤΟ ΘΕΤΕΤΕ, ΟΧΙ»

Το ερώτημα είναι πόσο σοβαρά πρέπει να ληφθούν υπόψη αυτές οι προσκλήσεις για παρέμβαση. Η δυόμιση μηνών αμφισβήτηση του Γκουαϊδό στον Μαδούρο δείχνει να σταματά, και οι δημόσιες δηλώσεις του σχετικά με το άρθρο 187(11) ενδέχεται να αντικατοπτρίζουν την αυξανόμενη πίεση που αισθάνεται για να διατηρήσει την ορμή ενάντια στο καθεστώς.

Ο Γκουαϊδό ήταν προσεκτικός να επισημάνει τις δηλώσεις του για το 187(11) σε δημόσιες συγκεντρώσεις. Στο συλλαλητήριο της 27ης Μαρτίου, αφού ανέφερε την δυνατότητα να επικαλεστεί το 187(11), ο Guaidó προσπάθησε να μετριάσει τις ελπίδες ότι το άρθρο θα παράσχει μια μαγική λύση στα προβλήματα της χώρας. Είπε ότι η απόφαση για την εξουσιοδότηση μιας ξένης στρατιωτικής αποστολής «δεν μπορεί να ληφθεί με ελαφρότητα» [9], καθώς απαιτεί την χάραξη «πολύ συγκεκριμένων» ορίων [10], όπως ο αριθμός των στρατευμάτων και τις επιχειρησιακές παραμέτρους.

Πιο αποκαλυπτικά είναι τα σχόλια του Guaidó όχι ενώπιον ενός αγχωμένου πλήθους, αλλά στα μέσα μαζικής ενημέρωσης. Όταν ερωτήθηκε ωμά σε μια συνέντευξη της 17ης Μαρτίου από το ABC της Ισπανίας αν υποστήριζε μια στρατιωτική επέμβαση στην Βενεζουέλα, ο Guaidó απάντησε απλά: «Έτσι όπως το θέτετε, όχι» [11]. Και σε μια συνέντευξη στις 20 Μαρτίου με τον Jorge Ramos της Univision, ο Guaidó είπε ότι το άρθρο 187(11) δεν ήταν ένα εργαλείο για την «χρήση βίας» [12] από μια ξένη δύναμη στην Βενεζουέλα, αλλά μάλλον ένας μηχανισμός «διεθνούς συνεργασίας» για να πιεστεί η κυβέρνηση Maduro.

Άλλες κορυφαίες προσωπικότητες της αντιπολίτευσης επανέλαβαν τις επιφυλάξεις του Guaidó. Μετά το συλλαλητήριο της 27ης Μαρτίου, ο Henrique Capriles, ο υποψήφιος της αντιπολίτευσης στις προεδρικές εκλογές του 2012 και του 2013, έριξε το βάρος του στην συζήτηση για το 187(11). Χωρίς να την κατονομάζει, ο Capriles αμφισβήτησε τα κίνητρα της Machado [13] στο να υποστηρίζει το άρθρο, ρωτώντας ρητορικά εάν ο σκοπός της εκστρατείας της ήταν πραγματικά να «δοκιμάσει την υπομονή του Guaidó». Και πάλι χωρίς να πει το όνομά της, ο Capriles αναρωτήθηκε γιατί η Machado και οι σύμμαχοί της δεν ήταν ποτέ παρόντες σε συγκεντρώσεις της αντιπολίτευσης. Η ξεκάθαρη υπόνοιά του ήταν ότι η Machado και οι σύμμαχοί της προωθούν υποκριτικά το 187(11) για δικό τους πολιτικό όφελος.

Και στην πραγματικότητα, η συζήτηση για την παρέμβαση θα μπορούσε να ενισχύσει τη Machado. Εάν ο Guaidó απορρίψει απερίφραστα την ιδέα μιας στρατιωτικής παρέμβασης μέσω του άρθρου 187(11), οι απογοητευμένοι υποστηρικτές θα μπορούσαν να κοιτάξουν προς μια προσωπικότητα όπως η Machado, η οποία φαίνεται πρόθυμη να προχωρήσει σε οποιαδήποτε μέτρα προκειμένου να βγάλει τον Maduro από την εξουσία. Με το να προωθεί μια εθνική συζήτηση σχετικά με το άρθρο 187(11), η Machado μπορεί να σχεδιάζει ένα μέλλον μετά τον Maduro, επιδιώκοντας να βελτιώσει την αξιοπιστία της ως αδιάλλακτη αντίπαλος του καθεστώτος. Δεδομένης της κλίμακας της καταστροφής που έφερε ο Maduro στην Βενεζουέλα, οι ψηφοφόροι θα βρουν αναμφισβήτητα πολύ ελκυστική μια πολιτικό που δεν συγκρατήθηκε σε τίποτα στην πάλη της ενάντια στο καθεστώς.

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΑΠΟ ΤΟ ΧΕΙΛΟΣ ΤΟΥ ΓΚΡΕΜΟΥ

Η συζήτηση για το άρθρο 187(11) άρχισε από τα άκρα. Αλλά αντί να παραμείνει εκεί, έχει κερδίσει ελκυστικότητα παντού όπου ευδοκιμούν εξτρεμιστικές ιδέες: Ανάμεσα στους απελπισμένους, τους απογοητευμένους και εκείνους για τους οποίους οι κρατικοί θεσμοί δεν έχουν απαντήσεις. Ο Γκουαϊδό είναι σαφής σε συνεντεύξεις ότι δεν θέλει να καλέσει μια ξένη στρατιωτική αποστολή να βγάλει τον Μαδούρο από την εξουσία με την βία. Ήταν λιγότερο σαφής σε δημόσιες συναθροίσεις, πιθανώς από τον φόβο ότι η στάση του θα απομάκρυνε τους οπαδούς που πείσθηκαν από την ιδέα ότι το άρθρο είναι μια βιώσιμη λύση για την κρίση της Βενεζουέλας. Παρόλο που η στρατηγική αυτή μπορεί να αποδώσει βραχυπρόθεσμα, ο Guaidó θα πρέπει τελικά να εκφράσει την άποψή του για το θέμα κατηγορηματικά, ενδεχομένως υπό πιο επισφαλείς συνθήκες από εκείνες στις οποίες βρίσκεται σήμερα. Η εναλλακτική λύση, κατά την οποία ο Guaidó ενδίδει στην λαϊκή πίεση και ζητά την εφαρμογή του άρθρου 187(11) για να σώσει την ηγετική του θέση, θα ήταν καταστροφική.

Στις 3 Απριλίου, ο Ειδικός Αντιπρόσωπος των ΗΠΑ για την Βενεζουέλα, Elliott Abrams, δήλωσε σε ραδιοφωνική συνέντευξή του στο ραδιόφωνο Caracol της Κολομβίας ότι θα ήταν «πρόωρο» [14] να ζητήσει η αντιπολίτευση της Βενεζουέλας μια ξένη στρατιωτική παρέμβαση μέσω του άρθρου 187(11), και ότι δεν πιστεύει ότι οποιοσδήποτε από τους διεθνείς συμμάχους του Guaidó σκέφτεται μια στρατιωτική λύση για την κρίση της Βενεζουέλας. Αν και η πλήρης επίδραση των σχολίων του Abrams δεν έχει γίνει ακόμη αισθητή στην Βενεζουέλα, ο Guaidó θα μπορούσε να δει σε αυτά την ευκαιρία να αποσυρθεί τελικά από μια γραμμή που του επιβλήθηκε. Η πραγματική δοκιμασία της ηγεσίας για τον Guaidó δεν θα είναι το εάν μπορεί να οδηγήσει την υποστήριξη του άρθρου 187(11) σε δράση υπό τους όρους κάποιου άλλου, αλλά αν μπορεί να βρει το θάρρος να υποβιβάσει την συζήτηση [αυτή] πίσω στο περιθώριο της πολιτικής συνείδησης της Βενεζουέλας.