Η Οδύσσεια στον μετα-πραγματικό κόσμο | Foreign Affairs - Hellenic Edition
Secure Connection

Η Οδύσσεια στον μετα-πραγματικό κόσμο

Η αλήθεια είναι αυτό που μας διασφαλίζει, όπως ήξερε ο Όμηρος
Περίληψη: 

Ένας ψεύτης ασχολείται με μια συνειδητή πράξη εξαπάτησης. Γνωρίζει την διαφορά ανάμεσα στα ψέματα και τις αλήθειες, και τουλάχιστον σιωπηρά νοιάζεται για την διαφορά. Από την άλλη πλευρά, ένας ανοητολόγος για το μόνο που νοιάζεται είναι να διαμορφώνει τις πεποιθήσεις και τις ενέργειες των ακροατών του. Ο ανοητολόγος είναι επομένως πιο επικίνδυνος από τον ψεύτη γιατί απορρίπτει την σημασία της αλήθειας.

Ο ROBERT ZARETSKY είναι καθηγητής Σύγχρονης Γαλλικής Ιστορίας στο Honors College, στο Πανεπιστήμιο του Houston, και ο συγγραφέας του βιβλίου με τίτλο Catherine & Diderot: The Empress, The Philosopher, and the Fate of the Enlightenment. [1]

«Κάθε γενιά πρέπει να μεταφράζει για τον εαυτό της»: Λίγα έργα απεικονίζουν καλύτερα την παρατήρηση του T. S. Eliot από όσο η Οδύσσεια του Ομήρου. Από τότε που το έπος μεταφράστηκε για πρώτη φορά στα αγγλικά από τον George Chapman στις αρχές του 17ου αιώνα, έγινε μεταφορά του στην γλώσσα μας κάπου 60 φορές -με κάθε εκδοχή να χρωματίζεται από την ευαισθησία, τα γλωσσικά ιδιώματα και τις αξίες της εποχής της. Με μια κουβέντα, κάθε γενιά παίρνει την Οδύσσεια που της αξίζει.

07102019-1.jpg

Ψηφιδωτό που απεικονίζει τον Οδυσσέα και τις σειρήνες. Kpzfoto / Alamy Stock Photo
----------------------------------------------------

Αναπόφευκτα, κάθε γενιά παίρνει επίσης και τον Οδυσσέα που του αξίζει. Ο αρχαίος Έλληνας ήρωας είναι τόσο περίπλοκος και πολύπλευρος που ακόμη και ένας μόνο διερμηνέας μπορεί να τον δει με πολλούς τρόπους. Ο Σοφοκλής απεικόνιζε τον Οδυσσέα σε ένα έργο ως παράδειγμα αυτοσυγκράτησης και ανεκτικότητας, ενώ σε άλλο ως ολισθαίνοντα στο σημείο του γλοιώδους. Δύο χιλιετίες αργότερα, ο Δάντης ήταν ομοίως διχασμένος, παραδίδοντας τον Οδυσσέα σε έναν πιο εσωτερικό κύκλο της κόλασης εξαιτίας της αμαρτίας του ψεύδους, ακόμη και ενώ συνέχαιρε τις αρετές του, της απορίας και της περιέργειας.

Αναπόφευκτα, ίσως, οι αναγνώστες του 21ου αιώνα να μην είναι λιγότερο διχασμένοι. Στην πρόσφατη και επαναστατική μετάφραση του ομηρικού έπους, η Emily Wilson βελτιώνει τον διάσημο στίχο του προλόγου. Αντί να ακολουθήσει την παραδοσιακή απόδοση του πολύτροπου, το επίθετο που εφαρμόζεται στον χαρακτήρα του Οδυσσέα ως «πολύστροφο» ή «άνθρωπο απρόσμενο» (man of twists and turns), τον παρουσιάζει ως έναν «περίπλοκο άνθρωπο». Με αυτή την απλή αλλαγή, η Wilson χαρακτηρίζει τον Οδυσσέα ως άνθρωπο του οποίου ο χαρακτήρας είναι προσαρμοσμένος σε έναν κόσμο ηθικής ασάφειας και πολιτικής αβεβαιότητας. Ως ένας «περίπλοκος» άνθρωπος, ο Οδυσσέας γίνεται λιγότερο ήρωας από όσο αντι-ήρωας, ένας άνθρωπος του οποίου το ήθος είναι εντυπωσιακά ανήθικο -ένας άνθρωπος που ξεγελά, υποκρίνεται και εξαπατά. Είναι, ίσως, ο Οδυσσέας που ταιριάζει καλύτερα στην μετα-αληθινή (post-truth), μετα-πραγματική (post-fact) και μετα-ονειδική (post-shame) εποχή μας.

ΕΝΑΣ ΜΥΘΟΣ ΕΙΠΩΜΕΝΟΣ ΔΥΟ ΦΟΡΕΣ

Η αρχή κάθε ιστορίας υποκρύπτει το τέλος της. Εδώ το «τέλος» μπορεί να σημαίνει όχι μόνο τελειωτικότητα –το πώς τελειώνει η ιστορία- αλλά επίσης και λειτουργικότητα, ή το γιατί η ιστορία έχει νόημα. Στην έκδοση της Οδύσσειας που μεταφράστηκε από τον Robert Fagles το 1996, ο Όμηρος αρχίζει καλώντας τη Μούσα να τραγουδήσει «τον απρόσμενο άνδρα (the man of twists and turns) …/ σε πορεία και συνεχώς εκτός πορείας». Αυτός ο άνδρας πολέμησε, μέσα από ταλαιπωρίες και απογοητεύσεις, για να προστατέψει τους άνδρες του και να τους φέρει στην πατρίδα: «Αλλά δεν μπορούσε να τους σώσει από την καταστροφή, σκληρά όπως πάσχιζε- /η απερισκεψία των δικών τους τρόπων τους κατέστρεψε όλους».

Αυτό που φαίνεται να είναι μια απλή σκιαγράφηση του τόξου της ιστορίας είναι στην πραγματικότητα μια θεματική υπενθύμιση μιας εντυπωσιακής πολυπλοκότητας -επίσης ίσως η πρώτη περίπτωση ενός αναξιόπιστου αφηγητή στην Δυτική λογοτεχνία. Ο αναγνώστης αρχίζει να κατανοεί την έννοια αυτού του προλόγου μόνο στο μέσο του έπους. Σε αυτό το σημείο, ένας απελπισμένος Οδυσσέας εκβράζεται σε ένα νησί που ονομάζεται Φαιακία (το νησί των Φαιάκων) στο Ιόνιο Πέλαγος. Λέει στους σωτήρες του την ιστορία του, προσφέροντας έναν εκθαμβωτικό απολογισμό των συναντήσεων με θεές θολωμένες από το σεξ και λαούς θολωμένους από ναρκωτικά, στοιχειωμένες σκιές νεκρών πολεμιστών και φρικιαστικά πλάσματα με αδυναμία στην ανθρώπινη σάρκα. Αλλά ένα αστείο πράγμα συνέβη στον δρόμο προς την Φαιακία. Όπως θα το έθετε ένας διοικητής μιας εξίσου κακοσχεδιασμένης περιπέτειας στο εξωτερικό μερικές χιλιετίες αργότερα, «έγιναν λάθη». Αρχίζουμε να συνειδητοποιούμε με φρίκη ότι αυτά τα λάθη δεν έγιναν από το πλήρωμα, όπως μας είπε ο Όμηρος, αλλά αντ’ αυτού [έγιναν] από τον Οδυσσέα.

Από αυτό το σημείο στο έπος, ο Οδυσσέας αναδύεται από μια σειρά δοκιμασιών αλώβητος, αλύγιστος και τελικά ξαλαφρωμένος από τους άντρες του. Πρώτα ήρθε η επίσκεψή του στην γη των Κυκλώπων. Ο Όμηρος μας λέει ότι ο Οδυσσέας βλέπει τους κατοίκους της γης ως άνομους και άγριους επειδή ζουν απομονωμένοι ο ένας από τον άλλον. Ωστόσο, ο Οδυσσέας αποκαλύπτει επίσης -αθέλητα- ότι οι Κύκλωπες είναι άνομοι επειδή δεν χρειάζονται νόμους. Αντί να ζουν σύντομες και άγριες ζωές σε έναν Hobbesιανό πόλεμο όλων εναντίον όλων, ευημερούν με το να απασχολούνται με τις δικές τους υποθέσεις στην υπέροχη απομόνωση ενός κόσμου που μοιάζει με του Ρουσσό. Ο Οδυσσέας εισβάλλει στο σπήλαιο ενός Κύκλωπα και απαιτεί ένα δώρο. Ο Κύκλωπας -ένας βοσκός που κοιτούσε την δική του δουλειά- ανταποκρίνεται αντιμετωπίζοντας μια χούφτα του πληρώματος του Οδυσσέα ως σαν ανθρώπινο σούσι. Η ενέργεια είναι θλιβερή αλλά κατανοητή. Το συμπέρασμα, αν και μη δηλωμένο, είναι αναπόφευκτο: Χρειαζόμαστε νόμους που να μας προστατεύουν από τους ανθρώπους που εισβάλλουν στα σπίτια μας και διεκδικούν τα υπάρχοντά μας.