Προς νέα ανατροπή των ισορροπιών στην Ανατολική Μεσόγειο | Foreign Affairs - Hellenic Edition
Secure Connection

Προς νέα ανατροπή των ισορροπιών στην Ανατολική Μεσόγειο

Πώς η τουρκική επέμβαση στην Συρία μπορεί να απειλήσει την συνοχή του άξονα Ελλάδας-Κύπρου-Ισραήλ

Αποδεικνύεται, εκ των υστέρων πλέον, ότι οι πρόσφατες δηλώσεις Νετανιάχου περί της ανάγκης να υιοθετηθεί ένα νέο, αναθεωρημένο πλαίσιο αμυντικής συνεργασίας με τις ΗΠΑ, ως επίσης και ότι προωθείται η υπογραφή συμφώνου στρατιωτικής συνεργασίας με τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, δεν ήταν ακόμα ένα επικοινωνιακό τέχνασμα που απλώς απέβλεπε στον σχηματισμό μιας νέας κυβέρνησης συνεργασίας με εταίρο τον κυριότερο πολιτικό του αντίπαλο, τον στρατηγό ε.α. Μπένι Γκαντς. Ουδείς, μάλιστα, αποκλείει ότι ο Μπένι Γκαντς και οι έτεροι κομματικοί του εταίροι, έμπειροι στρατιωτικοί, Μοσέ Γιααλόν και Γκάμπι Ασκενάζι, δεν ήταν εξίσου ενήμεροι για τις ειλημμένες αποφάσεις της Ουάσινγκτον. Έτσι μόνο θα μπορούσε να εξηγηθεί αληθοφανώς η πραγματικά ασυνήθιστα μετριοπαθής, συγκαταβατική στάση του Μπένι Γκαντς κατά τις κατ’ ιδίαν μετεκλογικές συναντήσεις του με τον Νετανιάχου. Έτσι εξηγείται επίσης και η ασυνήθιστη επιμονή του προέδρου του κράτους, Ρεουβέν Ρίβλιν, να προωθήσει εμπράκτως –και εξαιρετικά νωρίς– την ιδέα του σχηματισμού κυβέρνησης εθνικής ενότητας όσο το δυνατόν πιο γρήγορα. Και ενώ αρχικά όλα έδειχναν ότι καταλυτικό ρόλο για την επίλυση των διακομματικών διαφορών στο Ισραήλ θα έπαιζε το πολυαναμενόμενο «Deal του Αιώνα» που θα έφερνε μαζί του το ειρηνευτικό σχέδιο Τραμπ για την Μέση Ανατολή, εν τέλει αποδεικνύεται ότι οι εικόνες που μεταδίδονταν από την μεθόριο Συρίας–Τουρκίας με τα αμερικανικά στρατεύματα να αποχωρούν, είναι αυτές που έχουν μεγαλύτερες πιθανότητες να επιταχύνουν τις μετεκλογικές εξελίξεις και να δώσουν ένα τέλος στην μεγαλύτερη περίοδο ακυβερνησίας που γνώρισε ποτέ το Ισραήλ στην κοινοβουλευτική του Ιστορία.

Έτσι, την αμέσως επομένη ημέρα της ανακοίνωσης της αποχώρησης των ΗΠΑ από την βόρειο Συρία –που συνέπεσε με την παραμονή του φετινού Γιομ Κιπούρ– οι ισραηλινές εφημερίδες, εκτός από τις πικρές μνήμες του αιφνιδιασμού που είχε ζήσει η χώρα στον Πόλεμο του 1973, εμπλουτίσθηκαν από ζοφερά σενάρια για το ενδεχόμενο της επανάληψης εκείνων των δυσάρεστων στιγμών. Χαρακτηριστικό του κλίματος ήταν μια εκτενής ανάλυση του έμπειρου Ισραηλινού δημοσιογράφου Ρον Μπεν-Ισάι (σ.σ. μια από τις πρώτες δημοσιογραφικές αποστολές του ήταν η κάλυψη της τουρκικής εισβολής στην Κύπρο το 1974), που απαριθμούσε τις στρατιωτικές δυνατότητες του Ιράν, εκφράζοντας εμμέσως πλην σαφώς την αμφιβολία του για το εάν το Ισραήλ θα είναι σε θέση να αντιμετωπίσει πλήθος ιρανικών μη επανδρωμένων αεροσκαφών να εξαπλώνονται στον ισραηλινό εναέριο χώρο, χωρίς να υπάρχει πια στην ευρύτερη περιοχή κανένα «αμερικανικό μαξιλάρι ασφαλείας». Χαρακτηριστικές ήταν και οι δηλώσεις που διέρρεαν στην κρατική ραδιοφωνία από υψηλόβαθμους κυβερνητικούς και στρατιωτικούς αξιωματούχους, ότι δηλαδή η ανακοίνωση της αποχώρησης των Αμερικανών από την Συρία σχετίζεται άμεσα με την βούληση των ΗΠΑ να απεμπλακούν από το «ιρανικό πρόβλημα» το δυνατόν συντομότερο. Ως απόδειξη της αμερικανικής μετριοπάθειας –που χαρακτηριζόταν πλέον ως απάθεια– ήταν η έλλειψη έστω και μιας ηχηρής δήλωσης του Λευκού Οίκου όχι μόνο για την αεροπορική επίθεση που υπέστησαν δύο πετρελαϊκές εγκαταστάσεις της Σαουδικής Αραβίας από ιρανικά μη επανδρωμένα αεροσκάφη, αλλά και για την πρόσφατη κατάρριψη ενός αμερικανικού drone από ιρανικά πυρά στην περιοχή του Περσικού Κόλπου. Οι ίδιες ισραηλινές υψηλόβαθμες πηγές εκτιμούσαν ότι η τακτική αναδίπλωσης εκ μέρους των ΗΠΑ οφείλεται στο ότι αφ’ ενός επίκεινται οι αμερικανικές προεδρικές εκλογές το ερχόμενο έτος, αφ’ ετέρου ότι ο πρόεδρος Τραμπ θα πρέπει να δείξει στους ψηφοφόρους του πόσο συνεπής είναι στο σύνθημά του «America First» και, παράλληλα, να διασκεδάσει τις εντυπώσεις της (καθαρά επικοινωνιακής για την ώρα) προσπάθειας των Δημοκρατικών να προκαλέσουν στην καθαίρεσή του.

10102019-2.jpg

Άνθρωποι στο πίσω μέρος φορτηγών, καθώς φεύγουν από την πόλη Ras al Ain, στην Συρία, στις 9 Οκτωβρίου 2019. REUTERS/Rodi Said
----------------------------------------------------------------

Με πιο απλά λόγια, η ανακοίνωση της αποχώρησης των ΗΠΑ από την βόρειο Συρία έστρεψε το ισραηλινό ενδιαφέρον στο τι μέλλει γενέσθαι εάν η αμερικανική τάση αναδίπλωσης εκδηλωθεί περαιτέρω, αφήνοντας με αυτόν τον τρόπο «ακάλυπτη» την ισραηλινή άμυνα έναντι της μόνιμης ιρανικής απειλής. Από την άλλη –και παρότι αυτό δεν έχει ειπωθεί ακόμα ξεκάθαρα-, το Ισραήλ δεν θα αργήσει να αναζητήσει εναλλακτικές λύσεις προκειμένου να καλύψει πιθανά κενά, στην προσπάθειά του αποτρέψει τον ιρανικό εξ Ανατολάς μόνιμο κίνδυνο. Εκτιμάται ότι δεν θα καθυστερήσει η στιγμή κατά την οποία επιτελικοί παράγοντες θα εξετάσουν εκ νέου την πορεία των σχέσεων της χώρας με την Τουρκία, ο ρόλος της οποίας σαφώς αναβαθμίζεται στα συριακά τεκταινόμενα. Σε μια τέτοια περίπτωση, κανείς δεν μπορεί να αποκλείσει αυτή την στιγμή ότι δεν θα υπάρξει αντίκτυπος στην ποιότητα των σχέσεων που το Ισραήλ καλλιέργησε με τις γειτονικές του χώρες τα τελευταία χρόνια στην Ανατολική Μεσόγειο.

ΤΟ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ ΤΟΥ 1958

Το γνωστό απόφθεγμα ότι «η ιστορία επαναλαμβάνεται» θα μπορούσε να οδηγήσει σε μοιρολατρικές διαπιστώσεις. Εάν, όμως, κάτι δεν μπορεί να αγνοηθεί είναι οι γεωγραφικές πραγματικότητες, οι οποίες καθιστούν το Ισραήλ αντικειμενικά ευάλωτο στον μόνιμο κίνδυνο εξ Ανατολάς –ο οποίος, το 2019, είναι το Ιράν. Επιπροσθέτως, αυτό που αξίζει να παρατηρηθεί ανατρέχοντας στο πρόσφατο ιστορικό παρελθόν, είναι ότι οποτεδήποτε το Ισραήλ αισθάνθηκε να απειλείται καίρια η ασφάλειά του, πολύ εύκολα βρίσκει τον τρόπο να προσαρμόζει ανάλογα την περιφερειακή του πολιτική.