Ο ισχυρότερος στρατός είναι χωρίς αποκλεισμούς | Foreign Affairs - Hellenic Edition
Secure Connection

Ο ισχυρότερος στρατός είναι χωρίς αποκλεισμούς

Γιατί η ισότητα κερδίζει πολέμους
Περίληψη: 

Ακόμη και οι Δυτικές δημοκρατίες δεν έχουν ανοσία: Ο φυλετισμός, ο λαϊκισμός και ο λευκός εθνικισμός που καταλαμβάνουν αυτές τις κοινωνίες ενδέχεται σε κάποιο σημείο να υποβιβάσουν ορισμένες ταυτοτικές ομάδες σε καθεστώς δεύτερης κατηγορίας, συμπεριλαμβανομένων εκείνων μέσα στον στρατό.

Ο JASON LYALL κατέχει την έδρα James Wright στις Διεθνικές Σπουδές και είναι αναπληρωτής καθηγητής Διακυβέρνησης στο Dartmouth College. Είναι ο συγγραφέας του βιβλίου με τίτλο Divided Armies: Inequality and Battlefield Performance in Modern War. [1]

Τι είναι αυτό που κάνει έναν στρατό επιτυχημένο στη μάχη; Λίγοι παράγοντες έρχονται στο μυαλό: Δύναμη σε αριθμούς, οξυδέρκεια τακτικής, το είδος των πολιτικών θεσμών στην πατρίδα. Οι νέες τεχνολογίες, συμπεριλαμβανομένης της τεχνητής νοημοσύνης, των drones και των υπερηχητικών όπλων, μπορεί επίσης να γείρουν την πλάστιγγα. Αλλά ένας από τους σημαντικότερους καθοριστικούς παράγοντες της επίδοσης στο πεδίο της μάχης παραβλέπεται σταθερά: Η ισότητα μεταξύ των στρατιωτών, ανεξάρτητα από την εθνικότητά τους.

17022020-1.jpg

Στρατιώτες των ΗΠΑ στο Fort Drum, στη Νέα Υόρκη, τον Αύγουστο του 2018. Carlos Barria / Reuters
--------------------------------------------------------

Ο τρόπος με τον οποίο οι κοινωνίες αντιμετωπίζουν τις εθνοτικές τους ομάδες μπορεί να κάνει την διαφορά μεταξύ της εκπληκτικής επιτυχίας και της συντριπτικής ήττας όταν ξεκινήσουν οι πυροβολισμοί. Όπως υποστηρίζω στο νέο βιβλίο μου, οι δύο τελευταίοι αιώνες πολέμων δείχνουν ότι οι συμπεριληπτικοί στρατοί -που σημαίνει ότι όλες οι εθνοτικές ομάδες που εκπροσωπούνται στον στρατό θεωρούνται πλήρεις πολίτες του κράτους που υπηρετούν- απολαμβάνουν πολύ μεγαλύτερη επιτυχία από όση οι μη-συμπεριληπτικοί. Όταν οι στρατοί αντλούν από περιθωριοποιημένες ή καταπιεζόμενες εθνοτικές ομάδες, αντίθετα, οι επιδόσεις υποφέρουν. Αυτοί οι διαιρεμένοι στρατοί ξοδεύουν συνήθως τόσο χρόνο στο να εξαναγκάζουν τους δικούς τους στρατιώτες να πολεμήσουν όσο και για να διεξάγουν πράγματι τον πόλεμο εναντίον του εχθρού.

Οι εθνοτικά διχασμένοι στρατοί καταλήγουν να παγιδεύονται σε ζουρλομανδύες δικού τους σχεδιασμού. Προσφέρουν επίσης μια προειδοποίηση: Η στρατιωτική ισχύς δεν προέρχεται από τα όπλα των στρατιωτών αλλά από την σχετική κατάσταση αυτών που τα χειρίζονται. Με τον λαϊκισμό και την ξενοφοβία να προελαύνει παγκοσμίως, οι στρατοί που υποκύπτουν σε αυτά τα ρεύματα θα βρεθούν ευάλωτοι σε στρατούς -και κοινωνίες- που συντηρούν μια σκληρά κερδισμένη συμμετοχή.

ΣΤΡΑΤΟΙ ΚΟΥΡΕΛΟΥΔΕΣ

Έχουμε την τάση να γράφουμε για τους στρατιώτες ως ανώνυμες μηχανές, απρόσωπους και ομοιόμορφους, αλλά η πραγματικότητα είναι πολύ πιο περίπλοκη. Η ποικιλομορφία, ιδίως όσον αφορά την εθνική σύνθεση, χαρακτήριζε τις στρατιωτικές οργανώσεις εδώ και αιώνες. Από το 1800, ο τυπικός στρατός έχει κατατάξει στις τάξεις του στρατιώτες από πέντε διαφορετικές εθνοτικές ομάδες. Η Grande Armée του Ναπολέοντα περιείχε περισσότερους Πολωνούς, Γερμανούς, Ιταλούς και Ολλανδούς από όσο Γάλλους στρατιώτες κατά την διάρκεια της μοιραίας πορείας του το 1812 προς τη Μόσχα. Οι στρατοί του Qing του 19ου αιώνα ενσωμάτωσαν πληθυσμούς των Χαν, των Μογγόλων και των Μανσού και βασίστηκαν σε πολυάριθμους τοπικούς βοηθούς. Η Γαλλία, η Ιταλία και το Ηνωμένο Βασίλειο όλες τους οικοδόμησαν τα αποικιακά στρατεύματά τους στα οποία οι δικοί τους στρατιώτες ήταν μειονότητες. Κατά την διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, η ναζιστική Γερμανία ανέπτυξε περισσότερα από δύο εκατομμύρια μη Γερμανούς από τουλάχιστον 20 διαφορετικές εθνικότητες στο ανατολικό μέτωπο. Ο «ρωσικός» κόκκινος στρατός δεν ήταν λιγότερο διαφοροποιημένος. Η 45η Μεραρχία Τυφεκιοφόρων είχε στρατιώτες από 28 εθνοτικές ομάδες όταν εγκατέλειψε το Στάλινγκραντ το 1942.

Ο τρόπος με τον οποίο αυτοί οι στρατοί αποδίδουν στο πεδίο της μάχης εξαρτάται από το αν μπορούν να διαχειριστούν την ποικιλομορφία μέσα στις τάξεις τους. Και από την στιγμή που οι στρατοί αντανακλούν τα κράτη που τους στέλνουν, η απάντηση καταλήγει στο πώς τα εν λόγω κράτη μεταχειρίζονται τις εθνοτικές πληθυσμιακές ομάδες τους. Ορισμένοι οικοδομούν συμπεριληπτικές εθνικές ταυτότητες που παρέχουν ισότιμο πολιτικό status σε όλους. Άλλοι, ωστόσο, εκμεταλλεύονται τις εθνικές διαιρέσεις και τις διακρίσεις ως εργαλεία διακυβέρνησης. Σε πιο ακραίες περιπτώσεις, τα κράτη επιβάλλουν μια αυστηρή ιεραρχία ιθαγένειας και ανήκειν, με τους «ξένους» πληθυσμούς να υποβιβάζονται βίαια προς τα κάτω.

Όταν τα κράτη πηγαίνουν στον πόλεμο, οι διευθετήσεις αυτές μεταφέρονται στους στρατούς τους, όπου οι εθνοτικές ανισότητες είναι εξαιρετικά διαβρωτικές. Οι στρατιώτες που προέρχονται από περιθωριοποιημένες ή καταπιεσμένες εθνοτικές ομάδες θα είναι απρόθυμοι να πολεμήσουν και να πεθάνουν για ένα καθεστώς που τους υποτάσσει. Είναι επίσης πιο πιθανό να δημιουργήσουν δεσμούς κατά μήκος των εθνοτικών γραμμών για να αντισταθούν συλλογικά ή να υπονομεύσουν τους ανωτέρους τους. Οι στρατιωτικοί διοικητές, ανιχνεύοντας αυτούς τους κινδύνους, συχνά λαμβάνουν μέτρα για την αποτροπή της απειθαρχίας -μπορούν να χειραγωγήσουν την εθνοτική σύνθεση των μονάδων τους για να εμποδίσουν τους στρατιώτες της ίδιας εθνικής ομάδας να συνενωθούν, ή μπορεί να απλοποιήσουν την τακτική τους για να αποκλείσουν τις δυνατότητες αυτών των στρατιωτών να αποστατήσουν ή να προσχωρήσουν στον εχθρό. Κάποιοι καταφεύγουν μάλιστα στη μαζική βία εναντίον των δικών τους στρατιωτών για να τους αναγκάσουν να κάνουν αυτό μου δεν μπορούν να τους διατάξουν [να κάνουν].

Ωστόσο, τέτοια μέτρα δημιουργούν υψηλό κόστος στην απόδοση στο πεδίο της μάχης. Φορτωμένοι με δυσαρεστημένους στρατιώτες, έχοντας μείνει με μικρή λίστα από τακτικές, και αναγκασμένοι να εκτρέψουν πόρους για να επιβάλουν κυρώσεις στους δικούς τους στρατιώτες, οι διχασμένοι στρατοί εισέρχονται στη μάχη με σημαντικό μειονέκτημα έναντι των πιο ισότιμων εχθρών τους. Με απλά λόγια, η ποικιλομορφία χωρίς ισότητα είναι επικίνδυνη.

ΤΟ ΚΟΣΤΟΣ ΤΗΣ ΑΝΙΣΟΤΗΤΑΣ