Πώς η τεχνολογία των πολιτών μπορεί να βοηθήσει να σταματήσει μια πανδημία

Η υπουργός ψηφιακής πολιτικής Audrey Tang τότε προχώρησε ώστε να συνεργαστεί στενά με επιχειρηματίες και χακτιβιστές του g0v σε ένα ψηφιακό «δωμάτιο συζητήσεων» (chatroom) για να παραχθούν γρήγορα μια σειρά από χάρτες και εφαρμογές. Αυτά τα εργαλεία έδειξαν πού ήταν διαθέσιμες οι μάσκες, αλλά έκαναν περισσότερα από αυτό. Οι πολίτες μπόρεσαν να ανακατανείμουν σιτηρέσια μέσω διαχρονικών συναλλαγών και δωρεών σε εκείνους που τις χρειάζονταν περισσότερο, γεγονός που βοήθησε στην πρόληψη της ανάδυσης μιας μαύρης αγοράς. Όπως συμβαίνει συχνά στον κόσμο του hacking, η αρχική εφαρμογή μπλόκαρε αφού κατακλύστηκε από εκατοντάδες χιλιάδες ερωτήσεις στις πρώτες ώρες λειτουργίας της, αλλά η προσπάθεια δεν χάθηκε. Το ευρύ ενδιαφέρον ενεθάρρυνε την κυβέρνηση να παράσχει τους απαραίτητους υπολογιστικούς πόρους και το εύρος ψηφιακής ζώνης (bandwidth) για να επιτρέψει μια έκδοση αυτής της υπηρεσίας που θα μπορούσε να εξυπηρετήσει ολόκληρο τον πληθυσμό. Το αποτέλεσμα δεν διευκόλυνε απλώς την αποτελεσματικότερη διανομή μασκών, αλλά και μείωσε τον πανικό και δημιούργησε ευρεία, και δικαιολογημένη, υπερηφάνεια.

Ένα δεύτερο παράδειγμα είναι μια πλατφόρμα που βοηθά τους πολίτες να συνεργαστούν για να μειώσουν την έκθεση στον ιό. Η δουλειά σε αυτή την πλατφόρμα (η οποία ανέκυψε και πάλι από μια συνεργασία μεταξύ μιας ομάδας επιχειρηματιών, του ψηφιακού υπουργείου, και του κινήματος g0v) προκλήθηκε εν μέρει από την άφιξη επιβατών από ένα κρουαζιερόπλοιο με υψηλό ποσοστό μόλυνσης. Τα άτομα χρησιμοποίησαν την πλατφόρμα για να μοιραστούν αναφορές, εθελοντικά και σε πραγματικό χρόνο, σχετικά με τα συμπτώματα χρησιμοποιώντας μια ποικιλία μέσων (όπως ειδικών γραμμών κλήσης και smartphones)˙ αυτές οι πληροφορίες επαληθεύονταν γρήγορα και ταξινομούνταν. Τα αποτελέσματα στην συνέχεια συνδυάστηκαν με περισσότερες εφαρμογές που δημιουργήθηκαν από την κοινότητα και επέτρεψαν στους χρήστες να πραγματοποιήσουν λήψη του ιστορικού της τοποθεσίας που βρισκόταν το smartphone τους για να προσδιορίσουν εάν ενδέχεται να έχουν εκτεθεί [στον ιό]. Ήταν ένα σχέδιο κοινής λογικής που ενθάρρυνε την προληπτική συμπεριφορά. Οι χρήστες που ανησυχούσαν για την έκθεσή τους περιόρισαν τις επακόλουθες αλληλεπιδράσεις τους για να προστατεύσουν τους άλλους.

Η κατευθυντήρια αρχή δεν ήταν ο «από τα πάνω προς τα κάτω» έλεγχος αλλά ο αμοιβαίος σεβασμός και η συνεργασία. Το απόρρητο προστατεύτηκε προσεκτικά, και οι κινήσεις ενός ατόμου δεν ήταν ορατές σε άλλους. Αυτή η προσέγγιση υποστήριξε έναν εκπληκτικό βαθμό κοινωνικού συντονισμού, ο οποίος μείωσε τη μετάδοση. Και παρά το γεγονός ότι είναι ένα ανοικτό, συμμετοχικό σύστημα, η πλατφόρμα δεν προκάλεσε την εξάπλωση της παραπληροφόρησης ή του πανικού. Με το να διασφαλίζεται ότι τα αναφερόμενα ιστορικά κίνησης αντιστοιχούσαν σε εύλογα μοτίβα, χωρίς να καταγράφονται οι λεπτομέρειές τους, τα τρολς αποκλείστηκαν, αποφεύγοντας έτσι τις δυσλειτουργίες που υποβαθμίζουν τα εμπορικά κοινωνικά μέσα σε περιόδους κρίσης. Η διαθεσιμότητα των πληροφοριών αυτών μείωσε δραματικά την οικονομική επιβάρυνση της επίτευξη περιορισμού με το να αποφευχθούν οι ομοιόμορφες και ακραίες πολιτικές κοινωνικής απομάκρυνσης. Αντ' αυτού, οι πολίτες ήταν σε θέση να αποφύγουν ή να απολυμάνουν τις μολυσμένες τοποθεσίες˙ όσοι τις είχαν επισκεφτεί μπορούσαν να αυτο-απομονωθούν.

Αυτά είναι μόνο δύο παραδείγματα. Δεκάδες εφαρμογές που δημιουργήθηκαν από την κοινότητα βοήθησαν στη μείωση της έντασης των κυβερνητικών παρεμβάσεων και ταυτόχρονα υποστήριξαν την καλύτερη ανταπόκριση του κόσμου στην πανδημία. Επέτρεψαν στην Ταϊβάν να αποφύγει την έλλειψη συντονισμού και την εσφαλμένη κατανομή των προμηθειών και τεστ που χαρακτήρισαν τις αντιδράσεις των ΗΠΑ και στην Ευρώπη, καθώς και τη μυστικοπαθή, ιεραρχική προσέγγιση του κεντρικού κινεζικού σχεδιασμού. Με το να κάνει την απάντηση στην υγειονομική κρίση εξαιρετικά διαφανή –η ψηφιακή υπουργός Tang μεταδίδει όλες τις συναντήσεις της ζωντανά με livestreaming- η Ταϊβάν οικοδόμησε δημόσια εμπιστοσύνη. Με το να επικοινωνεί τις προκλήσεις που αντιμετωπίζει η κυβέρνηση, αντί να προβάλλει μια αύρα ανίκητου, ενθάρρυνε μια σειρά από αποκεντρωμένους δρώντες ώστε να συμβάλλουν στις λύσεις και να αξιοποιήσουν επίσημες πληροφορίες. Και με την στενή στοχοθέτηση των απαντήσεων σε τοποθεσίες και τύπους δραστηριοτήτων που αποτελούσαν απειλή, η οποία είχε γίνει ορατή λόγω των στοιχείων που είχαν παρασχεθεί από τις κοινότητες- ήταν σε θέση να ενεργήσει νωρίς χωρίς να παραλύσει την οικονομική δραστηριότητα, να προκαλέσει πολιτικό διχασμό, ή να τροφοδοτήσει τον φόβο.

Η ΙΣΧΥΣ ΤΗΣ ΣΥΜΜΕΤΟΧΙΚΟΤΗΤΑΣ

Γιατί η Ταϊβάν πέτυχε εκεί που άλλοι έχουν σκοντάψει; Είναι πολύ νωρίς για να υποστηρίξουμε είτε την οριστική επιτυχία είτε την πλήρη κατανόηση μιας ακόμη εξελισσόμενης κρίσης. Είναι όμως σαφές ότι η ταϊβανέζικη προσέγγιση, στα αρχικά στάδια της πανδημίας αποδείχθηκε πιο αποτελεσματική από εκείνη της Κίνας, αλλού στην Ασία, στην Ευρώπη ή στις Ηνωμένες Πολιτείες.

Θεωρητικά, η Κίνα και οι Ηνωμένες Πολιτείες -«οι υπερδυνάμεις της τεχνητής νοημοσύνης» [2], όπως δήλωσε ο γεννημένος στην Ταϊβάν γκουρού της βιομηχανίας, Kai-fu Lee- θα έπρεπε να έχουν καλύτερη ικανότητα αντιμετώπισης σύνθετων, ταχέως εξελισσόμενων προβλημάτων, δεδομένου ότι έχουν μεγαλύτερους υπολογιστές που χρησιμοποιούν τα πιο προηγμένα προγράμματα τεχνητής νοημοσύνης (artificial intelligence, ΑΙ). Ωστόσο, η μικροσκοπική Ταϊβάν τα πήγε καλύτερα από οποιαδήποτε από αυτές, δίνοντας έμφαση στις κοινωνικές εισροές στον συντονισμό αντί για την μάθηση των μηχανών (machine learning) μόνο [3].