Μόνο η σωτηρία των ζωών θα σώσει τα προς το ζην | Foreign Affairs - Hellenic Edition
Secure Connection

Μόνο η σωτηρία των ζωών θα σώσει τα προς το ζην

Ο σωστός τρόπος κατανόησης των οικονομικών της πανδημίας

Εν τω μεταξύ, η απομόνωση ασθενών που έχουν μολυνθεί και η απομόνωση ατόμων που έχουν έλθει σε επαφή μαζί τους θα απαιτήσει σημαντική πρόσθετη επένδυση. Η απομόνωση των ασθενών, προκειμένου να αποφευχθεί η εξάπλωση σε νοσοκομεία και κέντρα υγείας (καθώς και σε γηροκομεία, καταφύγια αστέγων και σωφρονιστικές εγκαταστάσεις, που έχουν μερικά από τα υψηλότερα ποσοστά μόλυνσης και θνησιμότητας), απαιτεί επανασχεδιασμένες εγκαταστάσεις και πρακτικές υγειονομικής περίθαλψης και επαρκή εφόδια προστατευτικού εξοπλισμού. Οι δημοτικές και κρατικές Αρχές ενδέχεται επίσης να χρειαστεί να χρησιμοποιήσουν εγκαταστάσεις όπως ξενοδοχεία και μοτέλ για να χωρίσουν και να στεγάσουν άτομα που είναι άρρωστα ή εκτεθειμένα και δεν μπορούν να φροντιστούν και να απομονωθούν με ασφάλεια στην τρέχουσα διαμονή τους. Χώρες που έχουν ήδη επενδύσει σε τέτοιες προσωρινές εγκαταστάσεις, συμπεριλαμβανομένης της Γερμανίας και της Νότιας Κορέας [8], έχουν σώσει ζωές και έχουν αποφύγει τις χειρότερες οικονομικές επιπτώσεις της πανδημίας.

Τελικά, τίποτα δεν θα επιτρέψει στους ανθρώπους να επιστρέψουν στο προ COVID-19 φυσιολογικό εκτός από ένα εμβόλιο [9]. Οι κυβερνήσεις και οι ιδιωτικές εταιρείες πρέπει να επενδύσουν στην δοκιμή και την διανομή ενός εμβολίου το συντομότερο δυνατόν, αναγνωρίζοντας ότι ακόμη και όταν αναπτυχθεί ένα εμβόλιο, το να χορηγηθεί σε όλους όσους το χρειάζονται θα είναι μια τεράστια επιχείρηση. Οι θεραπείες θα βοηθήσουν επίσης, πιθανώς ουσιαστικά, και θα είναι διαθέσιμες νωρίτερα. Αλλά είναι απίθανο να αλλάξουν το παιχνίδι όπως θα έκανε ένα ασφαλές και αποτελεσματικό εμβόλιο.

Μαζί με τα δισεκατομμύρια σε δαπάνες για μια ολοκληρωμένη αντίδραση στην COVID-19 τους επόμενους μήνες, θα απαιτηθούν σημαντικές πρόσθετες επενδύσεις για τη μείωση του κινδύνου μελλοντικών πανδημιών. Στην αμεσότητα της πανδημικής απόκρισης, είναι εύκολο να συνδεθούν οι ενέργειες με τις μετρήσιμες συνέπειες: Η προμήθεια περισσότερων τεστ και προστατευτικού εξοπλισμού μετριάζει την πίεση στα νοσοκομεία και μειώνει τους θανάτους, η ισχυρή ανίχνευση επαφών μειώνει την εξάπλωση. Όμως σύντομα, οι κυβερνήσεις θα μπουν στον πειρασμό, όπως συμβαίνουν υπό κανονικές συνθήκες, να ξοδέψουν λιγότερα για την υγεία εν τη απουσία τέτοιων προφανών συνεπειών -ένας λόγος για τον οποίο η επένδυση στην πρόληψη πανδημιών εξασθενούσε ακόμη και καθώς το παγκόσμιο εμπόριο και ταξίδια αυξάνονταν.

ΜΕΤΡΙΑΖΟΝΤΑΣ ΤΟ ΣΟΚ

Οι προσπάθειες για επιβράδυνση και διακοπή της εξάπλωσης της COVID-19 είναι απαραίτητα αποδιοργανωτικές και δαπανηρές, επειδή επηρεάζουν άμεσα το εάν και το πώς μπορούν να εργαστούν οι άνθρωποι. Οι κυβερνήσεις πρέπει να επενδύσουν σε πολιτικές που μειώνουν τη μετάδοση, όπως η επί πληρωμή άδεια ασθενείας, και που βοηθούν τους ανθρώπους να διατηρήσουν ή να αποκτήσουν πρόσβαση σε υγειονομική περίθαλψη. Αλλά πρέπει επίσης να επενδύσουν [10] σε πολιτικές που συμβάλλουν στη μείωση του οικονομικού σοκ, όπως η διευρυμένη ασφάλιση ανεργίας (περισσότεροι από 33 εκατομμύρια Αμερικανοί έχουν υποβάλει αρχικές δηλώσεις ανεργίας από τις αρχές Μαρτίου), συμπληρωματικές αμοιβές (για παράδειγμα, ο Καναδάς σκοπεύει να συμπληρώσει τους μισθούς των εργαζομένων στην πρώτη γραμμή [της πανδημίας]), και προγράμματα που επιτρέπουν στις εταιρείες να διατηρούν τους εργαζομένους τους. Τέτοιες κοινωνικές προστασίες απαιτούνται όχι μόνο για χάρη της οικονομικής ανακούφισης ενόψει ενός παγκόσμιου σοκ, αλλά και για τον περιορισμό της πανδημίας: Εάν τα άτομα που έχουν μολυνθεί από τον ιό και οι επαφές τους μπορούν να μείνουν σπίτι χωρίς οικονομική δυσκολία, οι χώρες θα είναι πιο πιθανό να επιβραδύνουν τη μετάδοση και να αποτρέψουν τις οικονομίες τους να καταρρεύσουν περαιτέρω.

Η επιστροφή στην εργασία απαιτεί την αναγνώριση ότι ορισμένα άτομα θα παραμείνουν πολύ ευάλωτα για να επιστρέψουν σε θέσεις εργασίας που συνεπάγονται κινδύνους για την υγεία και δεν μπορούν να γίνουν από απόσταση. Κατά συνέπεια, οι κυβερνήσεις ενδέχεται να χρειαστεί να επεκτείνουν την εισοδηματική υποστήριξη και να παρέχουν ευρύτερη ασφάλιση ανικανότητας [προς εργασία]. Αυτό θα μείωνε τον κίνδυνο σοβαρής ασθένειας στις πιο ευάλωτες κοινότητες -ιδίως σε κοινότητες χαμηλού εισοδήματος, μεταναστών, και μειονοτήτων, οι οποίες έχουν πληγεί περισσότερο από την COVID-19- και επομένως επιτρέπουν την συνέχιση των οικονομικών δραστηριοτήτων.

Υπάρχει ένας μακρύς και ποικίλος κατάλογος θέσεων εργασίας που κρίνονται απαραίτητες και συνεπάγονται υψηλό κίνδυνο COVID-19: Δεν είναι μόνο οι εργαζόμενοι στην υγειονομική περίθαλψη, αλλά και οι οδηγοί λεωφορείων και οι εργαζόμενοι στην συσκευασία κρέατος, στις αποθήκες και στα μανάβικα έχουν λίγες επιλογές, όμως συνεχίζουν να εμφανίζονται [στην δουλειά]. Οι γραμμές παραγωγής σε πολλές βιομηχανίες -όχι μόνο στην συσκευασία κρέατος, που είναι το θέμα των πρόσφατων εκτεταμένων εξάρσεων- περιλαμβάνουν φυσική εγγύτητα με άλλους εργαζόμενους. Εκείνοι που επιστρέφουν σε αυτές τις θέσεις εργασίας χρειάζονται πολύ καλύτερη προστασία: Συχνή απολύμανση, νέα χωρίσματα, υποχρεωτική απολύμανση χεριών, αυξημένη φυσική απόσταση, διατήρηση μικρών ξεχωριστών ομάδων εργαζομένων ενώ θα εξαιρούνται οι μολυσμένοι εργαζόμενοι, και γρήγορη αναγνώριση και έρευνα για να σταματήσει η εξάπλωση των κρουσμάτων.