Η αναξιοποίητη δύναμη της μόχλευσης του Τραμπ

Σχεδόν κάθε νέος Αμερικανός πρόεδρος εισέρχεται στον Λευκό Οίκο αποφασισμένος να αντιστρέψει όλα τα υποτιθέμενα λάθη του προκατόχου του. Ακόμα κι αν υπάρχει μακράν περισσότερη συνέχεια στην εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ από ό, τι συνήθως αναγνωρίζεται, νέες ομάδες μπαίνουν στην εξουσία ανυπόμονες να τονίσουν τις αποχωρήσεις από την διοίκησή τους. Ο πρόεδρος, Ντόναλντ Τραμπ, προσφέρει ένα ιδιαίτερα ζωντανό παράδειγμα αυτής της τάσης, με το να τονίζει ακόμη και μετά από τέσσερα χρόνια στην θητεία του, το πώς η προσέγγισή του για τον κόσμο έρχεται σε αντίθεση με εκείνη των προκατόχων του.

Ο Τραμπ και ο Μπάιντεν στο πρώτο προεδρικό debate στο Κλίβελαντ του Οχάιο, τον Σεπτέμβριο του 2020. Olivier Douliery / Pool New / Reuters
-----------------------------------------------------------

Εάν ο Τζο Μπάιντεν αναλάβει καθήκοντα τον Ιανουάριο του 2021, το κίνητρο θα είναι ακόμη ισχυρότερο από το συνηθισμένο, δεδομένης της πρωτοφανούς φύσης της προεδρίας του Τραμπ. Τίποτα σήμερα δεν ενώνει τους επίδοξους αξιωματούχους εθνικής ασφάλειας του Μπάιντεν περισσότερο από όσο η αποστροφή τους για την εξωτερική πολιτική του Τραμπ. Ο μακρύς κατάλογος των λαθών της διοίκησης του Trump ώθησε τους ειδικούς και στις δύο πλευρές του πολιτικού φάσματος προς ένα επανορθωτικό όραμα για την εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ, το οποίο θα εγκαταλείψει την συναλλακτική, ιδιοτελή προσέγγιση των ετών του Trump και θα επιστρέψει σε μια πιο παραδοσιακή στάση. Ο ίδιος ο Μπάιντεν είπε ότι, αν εκλεγεί, θα σηματοδοτήσει γρήγορα ότι «επιστρέψαμε» σε εκείνους που υπονομεύτηκαν από τα τέσσερα χρόνια αναταραχών της εποχής του Τραμπ. Η ομάδα του θα αισθανόταν συντριπτική πίεση για να δείξει ταχεία αλλαγή στον αμερικανικό λαό και στον κόσμο.

Ωστόσο, καθώς θα πράττει έτσι, μια κυβέρνηση Μπάιντεν θα έκανε επίσης καλά να χρησιμοποιήσει, αντί να απορρίψει, μερικά από αυτά που θα αφήσει πίσω του ο Τραμπ, συμπεριλαμβανομένης μιας νέας εστίασης στα θέματα διαφορετική από εκείνη που κυριαρχούσε στο σκεπτικό της εξωτερικής πολιτικής πριν από μερικά χρόνια και ακόμη και μερικές από τις πολιτικές που έχει υιοθετήσει ο Τραμπ. Πάνω απ' όλα, η κυβέρνηση Τραμπ θα κληροδοτήσει ένα απόθεμα μόχλευσης στην διάδοχό της. Μια νέα διοίκηση θα πρέπει να χρησιμοποιήσει αυτό το μοναδικό, φευγαλέο πλεονέκτημα με σύνεση.

ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΟ ΝΕΟ

Ενώ προσπαθεί να κάνει εμφανείς τις διαφορές μεταξύ του ιδίου και του αντιπάλου του σχεδόν σε κάθε θέμα, ο Μπάιντεν έχει επίσης δηλώσει ότι θα υιοθετήσει μερικές από τις σημαντικές αλλαγές του Τραμπ. Έχει δεσμευτεί για μεγαλύτερο ανταγωνισμό με την Κίνα και για μια εξωτερική πολιτική που θα εστιάζει περισσότερο στη μεσαία τάξη των ΗΠΑ. Υποστηρίζει την Συμφωνία ΗΠΑ-Μεξικού-Καναδά του Trump [1], η οποία αντικατέστησε την Συμφωνία Ελευθέρων Συναλλαγών της Βόρειας Αμερικής (North American Free Trade Agreement, NAFTA) και θα συνεχίσει την απόσυρση από τον πόλεμο στο Αφγανιστάν. Η ομάδα του γενικά φαίνεται να ευνοεί την τρέχουσα Εθνική Αμυντική Στρατηγική (National Defense Strategy), με τον στόχο της να επαναπροσδιορίσει τον αμερικανικό στρατό για μια εποχή αντιπαλότητας μεγάλων δυνάμεων. Ένας πρόεδρος Μπάιντεν φαίνεται απίθανο να μεταφέρει την αμερικανική πρεσβεία από την Ιερουσαλήμ πίσω στο Τελ Αβίβ˙ να άρει αμέσως τους δασμούς που έχουν επιβληθεί στην Κίνα˙ ή να ζητήσει από την κυβέρνηση της Ουκρανίας να επιστρέψει θανατηφόρα όπλα που παρέχονται από τις Ηνωμένες Πολιτείες.

Ωστόσο, ακόμη και για τα πολλά ζητήματα στα οποία ο Μπάιντεν και η ομάδα του [2] επιδιώκουν σημαντική αλλαγή, θα μπορούσαν να δουν τις προσπάθειές τους να υποβοηθούνται, αντί να υπονομεύονται, με το να εκμεταλλευθούν ορισμένα από αυτά που έχουν κληρονομήσει. Πέρα από συγκεκριμένες αλλαγές πολιτικής, τα τελευταία τέσσερα χρόνια, ο Τραμπ έχει δημιουργήσει σημαντική μόχλευση έναντι αντιπάλων και συμμάχων. Όλοι οι πρόεδροι έχουν χρησιμοποιήσει τη μόχλευση, συχνά σε συνδυασμό με ηθικές αποχρώσεις, προσωπικές σχέσεις, δημόσιες εκκλήσεις και άλλες προσπάθειες, για να επιτύχουν τους στόχους τους στις διεθνείς υποθέσεις. Με την συναλλακτική νοοτροπία του, ωστόσο, ο Τραμπ έχει αναβιβάσει τη μόχλευση πάνω από άλλα μέσα, παράγοντάς την συχνά ασύνετα αλλά αποτελεσματικά. Η αγάπη του για κυρώσεις και προστατευτικά οικονομικά μέτρα άσκησε πίεση στην Κίνα, το Ιράν, την Βενεζουέλα και άλλες χώρες. Χτυπώντας συμμάχους των ΗΠΑ και απειλώντας να τερματίσει τις εγγυήσεις ασφαλείας, ο Τραμπ προκάλεσε άγχος μεταξύ χωρών που δεν επενδύουν στην άμυνα. Με το να αποσυρθεί από πολυμερείς συμφωνίες-κλειδιά, αύξησε την επιθυμία των υπαρχόντων μελών να δουν τις Ηνωμένες Πολιτείες να επιστρέφουν σε αυτές.

Το νόημα δεν είναι ότι αυτές οι αποφάσεις ήταν σοφές κινήσεις εθνικής ασφάλειας: στις περισσότερες περιπτώσεις, δεν ήταν, και σε ορισμένες περιπτώσεις, ήταν οριακά καταστροφικές. Ωστόσο, με το να κάνει αυτά τα βήματα, ο Τραμπ έχει τοποθετήσει έτσι μια νέα κυβέρνηση ώστε να μπορεί τα εκμεταλλευτεί καθώς θα καθαρίζει το χάος της προγενέστερης εξωτερικής πολιτικής του. Μια νέα ομάδα θα πρέπει να χρησιμοποιήσει αυτή τη μόχλευση, ακόμα κι αν πρόκειται για τελείως διαφορετικό σκοπό.

Οι περισσότεροι ειδικοί της εθνικής ασφάλειας δεν θα καταχωρήσουν το [βιβλίο με τίτλο] Trump: The Art of the Deal μεταξύ των θεμελιωδών κειμένων του τομέα τους. Αλλά περιέχει έναν χρήσιμο ορισμό. «Η μόχλευση», λέει, «είναι να έχεις κάτι που θέλει ο άλλος. Ή ακόμα καλύτερα, αυτό που έχει ανάγκη. Ή το καλύτερο απ' όλα, αυτό που απλά δεν μπορεί να κάνει χωρίς [να το έχει]». Η νέα ομάδα του Μπάιντεν θα είχε ως στόχο την επαναφορά και την ανοικοδόμηση των σχέσεων με τον κόσμο. Καθώς θα το κάνει αυτό, θα πρέπει να συνδυάζει μια πιο αξιόπιστη, διεθνώς δεσμευμένη, και πολυμερή προσέγγιση με μια ξεκάθαρη άποψη για το πότε θα χρησιμοποιήσει τη μόχλευση που κληρονόμησε.

ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΘΕΛΕΙ Ο ΑΛΛΟΣ