Η μετα-αμερικανική τάξη
Οι ευκαιρίες αφθονούν για την οικοδόμηση μιας ρεπουμπλικανικής εξωτερικής πολιτικής που να αποκαθιστά την λαμπρότητα του παραδείγματος των Ηνωμένων Πολιτειών και την ισχύ που προέρχεται από την συνεργασία. Αλλά θα απαιτήσει από τους Ρεπουμπλικάνους να αποκηρύξουν τον Τραμπ στην κάλπη για να αποτρέψουν την σκοτεινή και επικίνδυνη πορεία που ακολουθούν οι πολιτικές του.
Η KORI SCHAKE είναι διευθύντρια Σπουδών Εξωτερικής και Αμυντικής Πολιτικής στο American Enterprise Institute και η συγγραφέας του βιβλίου με τίτλο Safe Passage: The Transition From British to American Hegemony [1]. Υπηρέτησε στο Συμβούλιο Εθνικής Ασφάλειας και στο Υπουργείο Εξωτερικών των ΗΠΑ στην διοίκηση George W. Bush.
- previous-disabled
- Page 1of 3
- next
Οι εκλογές του 2016 δεν ήταν η πρώτη φορά που το πολιτικό σύστημα των ΗΠΑ ανησύχησε πολλούς από τους Ευρωπαίους εταίρους των Ηνωμένων Πολιτειών. Μετά τις εκλογές του 1832, οι Βρετανοί παραπονέθηκαν ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες κυβερνώντο από «δημαγωγούς και μη οντότητες» και από τότε οι εκδοχές αυτού του παράπονου επαναλαμβάνονται τακτικά από συμμαχικούς ηγέτες. Ωστόσο, αυτή η φορά είναι διαφορετική. Κατά την διάρκεια της προεδρίας του Ντόναλντ Τραμπ, οι φίλοι των Ηνωμένων Πολιτειών άρχισαν, για πρώτη φορά, να αντισταθμίζουν τα στοιχήματά τους με σαφείς και επακόλουθους τρόπους. Μια δεύτερη θητεία για τον Τραμπ θα επιταχύνει τέτοιες κινήσεις, με αποτέλεσμα τη μεταμόρφωση της διεθνούς τάξης για τα καλά.
Ο πρόεδρος των ΗΠΑ, Ντόναλντ Τραμπ, στο Τζάκσονβιλ της Φλόριντα, τον Σεπτέμβριο του 2020. Tom Brenner / Reuters
--------------------------------------------------------
Ακόμη και πριν από την έναρξη της πανδημίας του κορωνοϊού νωρίτερα φέτος, η υποστήριξη προς τις Ηνωμένες Πολιτείες είχε πέσει σε ιστορικά χαμηλά. Τους τελευταίους έξι μήνες, η Ουάσινγκτον έχει δείξει τόσο αδιαφορία για το μέγεθος της ταλαιπωρίας μεταξύ των ίδιων των πολιτών της όσο και επιθετική ιδιοτέλεια στην προσέγγισή της προς την παγκόσμια συνεργασία για εμβόλια, ιατρικές προμήθειες και πολλά άλλα -αποδεκατίζοντας την υποστήριξη τόσο για την αμερικανική ηγεσία μιας αμοιβαία επωφελούς διεθνούς τάξης όσο και για την φιλοδοξία παγκοσμίως για τον αμερικανικό τρόπο ζωής.
Εάν επανεκλεγεί ο Τραμπ, η εξωτερική πολιτική του «Πρώτα η Αμερική» θα έχει επικυρωθεί, και το αποτέλεσμα θα είναι μια Αμερική που θα βυθίζεται σε παρακμή. Ο θαυμασμός για τις Ηνωμένες Πολιτείες που μειώνει το κόστος όλων όσων προσπαθούν οι ΗΠΑ να επιτύχουν στον κόσμο θα εξατμιστεί, και άλλες χώρες θα προχωρήσουν, σχηματίζοντας μια νέα τάξη για να προστατευθούν από τις εγωιστικές, συχνά εχθρικές Ηνωμένες Πολιτείες. Η Ουάσινγκτον θα διαπιστώσει ότι έχει σπαταλήσει μια διεθνή τάξη που είχε χτιστεί για να ενισχύσει την ασφάλειά της και να διατηρήσει την ευημερία της και αντί γι αυτό θα αντιμετωπίζει έναν κόσμο χωρίς τα θεσμικά όργανα, τις συμμαχίες και την καλή θέληση που επί μακρόν ενισχύουν τα συμφέροντα των ΗΠΑ. Ο πρόεδρος και οι ηγέτες των Ρεπουμπλικάνων που τον υποστηρίζουν θα πρέπει να αναλάβουν την ευθύνη για όσα έχουν κατεργαστεί: μια νέα τάξη που αποκλείει τις Ηνωμένες Πολιτείες.
ΜΙΑ ΝΕΑ ΤΑΞΗ
Μια προβολή των αποφάσεων εξωτερικής πολιτικής του Τραμπ τα τελευταία τέσσερα χρόνια στο μέλλον, καθιστά σαφή την ζημία που θα μπορούσε να γίνει σε μια δεύτερη θητεία -και τι θα σημαίνει αυτή η ζημιά για την ηγεσία των ΗΠΑ. Το να πεισθούν οι χώρες να ευθυγραμμίσουν τις πολιτικές τους με εκείνες των Ηνωμένων Πολιτειών θα γίνει πιο δύσκολο, διότι οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν θα εκπροσωπούν πλέον κοινά ιδανικά. Οι Σύμμαχοι δεν θα θέλουν να τοποθετήσουν στρατιωτικές δυνάμεις των ΗΠΑ στις χώρες τους ή να συμμετάσχουν σε επιχειρήσεις συνασπισμού με τις Ηνωμένες Πολιτείες. Η συγχώρεση εγκληματιών πολέμου και οι ύβρεις κατά του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου -όπως έκανε ο Τραμπ κατά την πρώτη θητεία του και πιθανότατα θα συνεχίσει να κάνει σε μια δεύτερη θητεία- θα καταστήσει λιγότερο πιθανό το ότι άλλες δυνάμεις θα βλέπουν τον στρατό των ΗΠΑ ως μια δύναμη που χρησιμοποιεί νόμιμη βία.
Η ιδιοτελής προσέγγιση της εξωτερικής πολιτικής της κυβέρνησης Τραμπ, εάν επαναληφθεί, θα ωθήσει άλλες δυνάμεις να σφυρηλατήσουν νέες συμμαχίες που θα κρατήσουν τις Ηνωμένες Πολιτείες εκτός. Υπό μια δεύτερη διοίκηση Trump, οι Ηνωμένες Πολιτείες πιθανότατα θα αποσύρουν στρατεύματα από την Ευρώπη. Θα συνεχίσουν να απαιτούν εκβιαστικές πληρωμές από τη Νότια Κορέα και την Ιαπωνία για την τοποθέτηση στρατευμάτων των ΗΠΑ [2] και, καθώς καμιά τους δεν θα συγκατανεύσει, θα αποσύρουν στρατεύματα από αμφότερες τις χώρες, κάνοντας εύθραυστες τις δεσμεύσεις ασφαλείας. Εν τω μεταξύ, η Βόρεια Κορέα θα συνεχίσει να συσσωρεύει πυρηνικά όπλα και η Νότια Κορέα θα στρέφεται αργά προς την συμφιλίωση με τον Βορρά. Η Ιαπωνία θα γίνει μια μεγάλη στρατιωτική δύναμη και θα προσελκύσει σε στενότερη συνεργασία τις Φιλιππίνες, την Ινδονησία, τη Μαλαισία και το Βιετνάμ. Αυτές οι νέες συμμαχίες ασφαλείας ενδέχεται να μην αγκαλιάζουν τα αμερικανικά συμφέροντα, σχηματίζοντας έτσι μια νέα τάξη.
Στη Μέση Ανατολή, η Ουάσινγκτον θα διαγράψει τους πολέμους στο Αφγανιστάν και το Ιράκ και θα αφήσει την Συρία στην βαρβαρότητα του προέδρου Μπασάρ αλ Άσαντ. Ίσως η Ρωσία και το Ιράν να αμφισβητήσουν ο ένας την επιρροή του άλλου στην περιοχή. Αλλά είναι πιο πιθανό ότι το κενό που αφήνουν οι Ηνωμένες Πολιτείες θα δώσει χώρο για τις φιλοδοξίες και των δύο. Εν τω μεταξύ, κανένας σύμμαχος των ΗΠΑ δεν θα εμπιστευτεί τις εγγυήσεις ασφαλείας της Ουάσιγκτον, κι αντί γι’ αυτό θα αντισταθμίσουν την εγκατάλειψη από τις ΗΠΑ ή θα υποχωρήσουν στον εκφοβισμό. Η συνεργασία μεσαίων δυνάμεων, που αποτελεί ένα πολλά υποσχόμενο μέσο για την ενίσχυση της βασισμένης σε κανόνες διεθνούς τάξης, θα αποδειχθεί ανεπαρκής χωρίς την αντασφάλιση [που δομείται μέσω] της υποστήριξης των ΗΠΑ.
- previous-disabled
- Page 1of 3
- next