Πώς μπορεί ο Μπάιντεν να ανοικοδομήσει ένα διχασμένο και δύσπιστο έθνος

Οι πολιτικές και πολιτιστικές διαιρέσεις που ταυτοχρόνως εκμεταλλεύονται και δημιουργούν τα μέσα ενημέρωσης δεν ξεκίνησαν με τον Trump, ούτε καν με το Fox News. Αντίθετα, προέκυψαν εν μέρει από τις βαθιά συνυφασμένες φυλετικές, ταξικές και μεταναστευτικές πολιτικές στις Ηνωμένες Πολιτείες. Ο Τραμπ επωφελήθηκε και αργότερα επιδείνωσε τις φυλετικές δυσαρέσκειες των λευκών, εργατικών τάξεων που υπέφεραν από σοβαρή απώλεια θέσεων εργασίας και τις κακοφορμίζουσες κοινωνικές ασθένειες. Πολύ πριν από τις εκλογές του 2016, η κοινωνιολόγος Arlie Hochschild διαπίστωσε [6] ότι οι ερωτηθέντες λευκοί της εργατικής τάξης στην Λουιζιάνα μισούσαν τους μετανάστες και τις μειονότητες, για τους οποίους θεωρούσαν ότι «προσπερνούν την ουρά» για θέσεις εργασίας ή άλλα προνόμια. Το 2016, οι περισσότεροι Ρεπουμπλικάνοι (συντριπτικά λευκοί) συμφώνησαν [7] με την ακόλουθη δήλωση: «Οι άνθρωποι σαν εμένα καλούνται να κάνουν πάρα πολλές θυσίες που ωφελούν τους ανθρώπους μιας άλλης φυλής».

Αφότου δημοσίευσα ένα βιβλίο για αυτήν την ομάδα το 2018, πραγματοποίησα μια σειρά συζητήσεων [8] με την εργατική τάξη που με έκανε να συνειδητοποιήσω ότι η ελκυστικότητα του Τραμπ προήλθε σε μεγάλο βαθμό από την προθυμία του να περιφρονήσει τις ελίτ. Παρ’ όλο τον πλούτο του, ο Τραμπ δεν ήταν ποτέ εκλεπτυσμένος, και σίγουρα δεν ήταν πολιτικά ορθός. Πολλοί που τον ψήφισαν ήταν ρατσιστές και μισογύνηδες, αλλά ίσως λιγότερο λόγω της αντιπάθειάς τους για συγκεκριμένους μαύρους ή γυναίκες παρά επειδή πίστευαν ότι αυτές οι ομάδες και οι φιλελεύθεροι υποστηρικτές τους ζητούσαν ειδικά προνόμια που δεν ήταν διαθέσιμα σε αυτούς. Οι κάτοικοι των οικονομικά παρακμαζουσών περιοχών ήθελαν θέσεις εργασίας, όχι ελεημοσύνες. Νόμιζαν ότι η κυβέρνηση ήταν διεφθαρμένη ή γελοία. Ακόμη και οι γυναίκες ευνόησαν τους παραδοσιακούς ρόλους των φύλων και θρήνησαν για την απώλεια εκείνων των θέσεων εργασίας που παρείχαν στους άνδρες αξιοπρέπεια και επαρκές εισόδημα για την στήριξη μιας οικογένειας.

Κάθε επεισόδιο εχθρότητας, είτε στην κουλτούρα της δεξιάς είτε στης αριστεράς, δημιουργεί μια αντίδραση από την άλλη πλευρά. Και έτσι ο Τραμπ και οι όμοιοί του έγιναν καταλύτες μιας αντίδραση στα αριστερά -μια αντίδραση που αύξησε απότομα το ποσοστό των Αμερικανών που πιστεύουν ότι η διάκριση λόγω φυλής ή φύλου είναι ένα σημαντικό πρόβλημα. Τα κινήματα Black Lives Matter και #MeToo είναι μόνο δύο εκδηλώσεις αυτής της αντίδρασης. Η μεταβολή είναι δύσκολο να εξηγηθεί με βάση μια αλλαγή στις αντικειμενικές συνθήκες των ανθρώπων: πρώην περιθωριοποιημένες ομάδες, όπως οι μαύροι, οι γυναίκες και η κοινότητα LGBTQ, έχουν σημειώσει σημαντική πρόοδο τις τελευταίες δεκαετίες. Ο εθνικός διάλογος, ωστόσο, έχει γίνει πιο θυμωμένος και πιο δυσανεκτικός. Αυτή η δυναμική της κλιμάκωσης και ανακλιμάκωσης μπορεί εύκολα να ξεφύγει από τον έλεγχο.

Η κλίση προς τον εθνικισμό και τον τοπικισμό -όχι μόνο στις Ηνωμένες Πολιτείες, όπως συμβαίνει, αλλά και σε άλλες προηγμένες χώρες- είναι ριζωμένη γεωγραφικά στις μικρές πόλεις και στις αγροτικές περιοχές που πλήττονται περισσότερο από την αποβιομηχάνιση. Η απώλεια θέσεων εργασίας, οι στάσιμοι μισθοί, και οι επακόλουθες παρενέργειες στον κοινωνικό ιστό διαδραμάτισαν σαφώς έναν ρόλο. Τούτου λεχθέντος, οι καθαρά οικονομικές αναλύσεις αποτυγχάνουν να καταγράψουν ολόκληρη την ιστορία. Δεν μπορεί κανείς να εξηγήσει με καθαρά οικονομικούς όρους την πολιτικοποίηση της χρήσης μάσκας, την αυξανόμενη ανησυχία ότι ένα παιδί μπορεί να παντρευτεί κάποιον από το αντίπαλο κόμμα, χαίνοντα κομματικά κενά στις στάσεις σχετικά με την φυλή, ή την ισχυρή υποστήριξη του Τραμπ από την ευαγγελική κοινότητα. Όπως το έθεσαν οι πολιτικοί επιστήμονες John Sides, Michael Tesler και Lynn Vavreck [9], «Αυτοί οι αυξανόμενοι διαχωρισμοί μεταξύ του Δημοκρατικού και του Ρεπουμπλικανικού κόμματος απειλούν να κάνουν την πολιτική σύγκρουση λιγότερο για το τι πρέπει να κάνει η κυβέρνηση και περισσότερο για το τι σημαίνει να είσαι Αμερικανός … Αυτή είναι η αμερικανική κρίση ταυτότητας, και χειροτερεύει ».

ΒΡΙΣΚΟΝΤΑΣ ΚΟΙΝΗ ΑΙΤΙΑ

Οι διαιρέσεις των ΗΠΑ θα είναι δύσκολο να διορθωθούν. Στο βιβλίο μου The Forgotten Americans [10], πρότεινα μια ολοκληρωμένη ατζέντα για την αντιμετώπιση του οικονομικού χάσματος. [Το βιβλίο] επικεντρώθηκε στην αξιοπρέπεια της εργασίας και ζήτησε μεγαλύτερες επενδύσεις στην οικοδόμηση δεξιοτήτων, στην δημιουργία θέσεων εργασίας, και στην αύξηση των μισθών και των παροχών. Πρότεινα να προσφερθούν στον ιδιωτικό τομέα φορολογικά κίνητρα για να εκπαιδεύσει και να μοιραστεί τα κέρδη του με τους εργαζομένους. Πιστεύω τώρα ότι, επιπλέον, οι Ηνωμένες Πολιτείες ενδέχεται να χρειαστεί να υιοθετήσουν μια πιο ρητή βιομηχανική πολιτική παράλληλα με στρατηγικές που βασίζονται σε τοπικό επίπεδο για την αναζωογόνηση μικρών πόλεων και αγροτικών κοινοτήτων. Πιστεύω επίσης ότι τα πολιτιστικά θεμέλια των αμερικανικών διαιρέσεων είναι πιο σημαντικά από όσο καταλάβαινα νωρίτερα. Για να τα αντιμετωπίσει, η χώρα θα χρειαστεί κάτι περισσότερο από μια οικονομική ατζέντα: θα χρειαστεί νέες προσπάθειες για να αποκαταστήσει τον σεβασμό των γεγονότων [στμ: facts] και να καλλιεργήσει την εκτίμηση του ενός με τον άλλον σε πολιτικές και κοινωνικές φυλές.