Το Ιράν θέλει την πυρηνική συμφωνία που έκανε

Αντίθετα, η πίεση ενάντια στο Ιράν παράγει ξανά και ξανά -και θα παράγει πάντα- το ακριβώς αντίθετο από το επιδιωκόμενο αποτέλεσμα. Το 2005, για παράδειγμα, οι Ηνωμένες Πολιτείες και οι σύμμαχοί τους ζήτησαν από το Ιράν να παραιτηθεί από το δικαίωμα εμπλουτισμού ουρανίου και επέβαλλαν άδικα κυρώσεις μέσω του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ. Παρά την οικονομική πίεση, μεταξύ του 2005 και του 2012, το Ιράν αύξησε τον αριθμό των φυγοκεντρητών από 200 σε 20.000 και παρήγαγε περισσότερες από 17.000 λίβρες εμπλουτισμένου ουρανίου με συγκέντρωση 3,67% και περισσότερες από 440 λίβρες εμπλουτισμένου κατά 20% ουρανίου. Ομοίως, η εκστρατεία «μέγιστης πίεσης» της διοίκησης Trump συνέπεσε με την διόγκωση του αποθέματος ουρανίου χαμηλού εμπλουτισμού από 660 σε 8.800 λίβρες και την αναβάθμιση των φυγοκεντρητών μας από τα παλαιότερα μοντέλα IR-1 στα μακράν πιο ισχυρά IR-6.

Η απομάκρυνση των Ηνωμένων Πολιτειών από την πυρηνική συμφωνία απέδειξε ένα πράγμα -ότι η υπογραφή του υπουργού Εξωτερικών του Ιράν έχει μεγαλύτερο βάρος από εκείνη του πανίσχυρου προέδρου των ΗΠΑ. Ακόμη και ο Ομπάμα απέτυχε να εμποδίσει το Κογκρέσο των ΗΠΑ να περάσει μια δεκαετή παράταση του Νόμου περί Κυρώσεων στο Ιράν, σε σαφή παραβίαση της ίδιας της συμφωνία που διαπραγματεύθηκε η διοίκησή του. Η αδιαφορία του Τραμπ για τις υποχρεώσεις των ΗΠΑ -παραβίασε όχι μόνο την πυρηνική συμφωνία, αλλά και το ψήφισμα του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ που επικυρώνει την συμφωνία- ενίσχυσε την εντύπωση ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες είναι ένας αναξιόπιστος εταίρος.

Οπότε ναι, το Ιράν έχει αυξήσει σημαντικά τις πυρηνικές του δυνατότητες [6] από τον Μάιο του 2019 -αλλά το έχει πράξει σε πλήρη συμμόρφωση με την παράγραφο 36 της πυρηνικής συμφωνίας, η οποία επιτρέπει στο Ιράν να «σταματήσει να εκτελεί τις δεσμεύσεις του» βάσει της συμφωνίας σε περίπτωση που ένα άλλο συμβαλλόμενο μέρος σταματήσει να εκτελεί τις δικές του. Εάν η νέα αμερικανική κυβέρνηση ελπίζει να αλλάξει την τρέχουσα τροχιά, πρέπει να μεταβάλλει αμέσως την πορεία της.

ΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΣΤΗΝ ΣΥΝΕΧΕΙΑ

Η εισερχόμενη κυβέρνηση του Μπάιντεν μπορεί να σώσει την πυρηνική συμφωνία, αλλά μόνο εάν μπορεί να συγκεντρώσει την πραγματική πολιτική βούληση στην Ουάσινγκτον για να αποδείξει ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες είναι έτοιμες να γίνουν πραγματικοί εταίροι στις συλλογικές προσπάθειες. Η κυβέρνηση θα πρέπει να ξεκινήσει αφαιρώντας άνευ όρων, με πλήρη ισχύ, όλες τις κυρώσεις που επιβλήθηκαν, επανήλθαν ή επαναπροσδιορίστηκαν από τότε που ανέλαβε ο Τραμπ. Με την σειρά του, το Ιράν θα αντιστρέψει όλα τα διορθωτικά μέτρα που έχει λάβει μετά την αποχώρηση του Trump από την πυρηνική συμφωνία. Οι υπόλοιποι υπογράφοντες την συμφωνία θα αποφασίσουν τότε εάν θα πρέπει να επιτραπεί στις Ηνωμένες Πολιτείες να ανακτήσουν την θέση στο τραπέζι που εγκατέλειψε το 2018. Οι διεθνείς συμφωνίες δεν είναι, εξάλλου, περιστρεφόμενες πόρτες και δεν είναι αυτόματο το δικαίωμα επιστροφής σε μια συμφωνία [που επετεύχθη] μετά από διαπραγμάτευση -και να απολαύσει τα προνόμιά της- αφότου κάποιος την εγκατέλειψε απλά για μια ιδιοτροπία.

Αυτή η επιστροφή στο τραπέζι θα τεθεί σε κίνδυνο εάν η Ουάσινγκτον ή οι σύμμαχοί της στην ΕΕ απαιτήσουν νέους όρους για μια συμφωνία που είχε ήδη οικοδομηθεί μετά από χρόνια διαπραγματεύσεων. Ας είμαστε σαφείς σε αυτό το σημείο: όλα τα μέρη της πυρηνικής συμφωνίας (συμπεριλαμβανομένων των Ηνωμένων Πολιτειών) συμφώνησαν να περιορίσουν το πεδίο εφαρμογής της στα πυρηνικά ζητήματα για πολύ ρεαλιστικούς λόγους. Συζητήσαμε προσεκτικά τα χρονοδιαγράμματα για τους περιορισμούς που επέβαλε η συμφωνία και το Ιράν συμφώνησε να παραιτηθεί από πολλά οικονομικά οφέλη που προκύπτουν από την συμφωνία, λόγω αυτών των χρονοδιαγραμμάτων. Οι αμυντικές και περιφερειακές πολιτικές του Ιράν δεν ήταν προς συζήτηση, επειδή η Δύση δεν ήταν διατεθειμένη να εγκαταλείψει την παρέμβασή της στην περιοχή μας, η οποία προκάλεσε τέτοιες αναταραχές εδώ και δεκαετίες˙ ούτε οι Ηνωμένες Πολιτείες -ή η Γαλλία ή το Ηνωμένο Βασίλειο- ήταν έτοιμες να περιορίσουν τις προσοδοφόρες πωλήσεις όπλων, οι οποίες πυροδότησαν συγκρούσεις και εξαντλούσαν τους πόρους της περιοχής μας. Στο πλαίσιο των πυρηνικών διαπραγματεύσεων, το Ιράν δέχθηκε πενταετείς και οκταετείς περιορισμούς σε αμυντικές και πυραυλικές προμήθειες αντίστοιχα. Οι ευκαιρίες -και μάλιστα οι θυσίες- που κάναμε για να εξασφαλίσουμε την συμφωνία δεν μπορούν να αναιρεθούν˙ ούτε τώρα, ούτε ποτέ. Δεν μπορεί να υπάρξει επαναδιαπραγμάτευση. Οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν μπορούν να επιμείνουν ότι «το δικό μου είναι δικό μου και το δικό σου είναι διαπραγματεύσιμο» και να περιμένουν να τους περάσει με το Ιράν.

Έξω από το πυρηνικό ζήτημα, το Ιράν ήταν πάντα πρόθυμο να συζητήσει τα προβλήματα που μαστίζουν την περιοχή μας. Αλλά οι λαοί της περιοχής, όχι οι ξένοι, πρέπει να επιλύσουν αυτά τα ζητήματα. Ούτε οι Ηνωμένες Πολιτείες ούτε οι Ευρωπαίοι σύμμαχοί τους έχουν το προνόμιο να ηγούνται ή να υποστηρίζουν μελλοντικές συνομιλίες. Αντίθετα, η περιοχή του Περσικού Κόλπου χρειάζεται έναν χωρίς αποκλεισμούς περιφερειακό μηχανισμό για να ενθαρρύνει την διπλωματία και την συνεργασία και να μειώσει τον κίνδυνο για εσφαλμένους υπολογισμούς και σύγκρουση.