Για να φιμώσει τον Ναβάλνι, ο Πούτιν θα προσπαθήσει να στρατολογήσει την Δύση | Foreign Affairs - Hellenic Edition
Secure Connection

Για να φιμώσει τον Ναβάλνι, ο Πούτιν θα προσπαθήσει να στρατολογήσει την Δύση

Η Ουάσιγκτον πρέπει να προσέχει να μην πέσει στην παγίδα του Κρεμλίνου

Οι προσπάθειες του Πούτιν είναι πιθανό να αντιμετωπίσουν ακόμη λιγότερη αντίσταση στην Ευρώπη. Ο Γάλλος πρόεδρος, Εμμανουέλ Μακρόν, και το γαλλικό διπλωματικό κατεστημένο φαίνονται [11] ασυγκράτητοι [12] στην επιθυμία τους για επαναπροσέγγιση με τη Μόσχα και, με πολλά σχέδια της εξωτερικής πολιτικής του Μακρόν να καταποντίζονται, ο Πούτιν θα μπορούσε να του ρίξει ένα σωσίβιο. Η Γερμανίδα καγκελάριος, Άνγκελα Μέρκελ, -η οποία έχει εργαστεί ακούραστα για να σώσει τον Nord Stream 2, τον αγωγό της Γερμανίας με την Gazprom- δεν είναι πιθανό να περάσει τους τελευταίους οκτώ μήνες της στην εξουσία δημιουργώντας νέα προβλήματα με το Κρεμλίνο. Ο Armin Laschet, ο πρόσφατα εκλεγμένος επικεφαλής του κόμματος της Μέρκελ και πιθανός επόμενος καγκελάριος, είναι πιο φιλειρηνικός έναντι της Ρωσίας από όσο ήταν η Μέρκελ. Ο Josep Borrell, ο κορυφαίος διπλωμάτης της ΕΕ, είναι αποφασισμένος [13] να μην αφήσει τον Navalny να συννεφιάσει το επερχόμενο ταξίδι του στη Μόσχα. Εάν ο Πούτιν ξεκινήσει εποικοδομητικές συνομιλίες για οτιδήποτε, από τον ενεργειακό εφοδιασμό έως την Λιβύη και μέχρι το Ναγκόρνο-Καραμπάχ, τότε το Παρίσι, το Βερολίνο και οι Βρυξέλλες θα πιεστούν σκληρά ώστε ταυτόχρονα να υποστηρίξουν τον άνθρωπο τον οποίον θέλουν (ειρηνικά) να ανατρέψουν.

Δημοσίως, τόσο οι Ηνωμένες Πολιτείες όσο και η Ευρώπη σχεδόν σίγουρα θα αρνηθούν να αποδεχθούν μια «επιλογή» μεταξύ της υπεράσπισης του Navalny και της εποικοδομητικής συνεργασίας με τον Πούτιν. Στην πράξη, όμως, το Κρεμλίνο δεν θα τους αφήσει πρόθυμα να κάνουν και τα δυο. Η απόλυτη υποστήριξη για την ελευθερία και το κίνημα του Ναβάλνι, ενώ θα επιτιμάται η ρωσική συμπεριφορά στην διεθνή σκηνή, θα ήταν ένα σχεδόν αδιανόητο επίτευγμα της Δυτικής διπλωματίας.

Για πολλούς από αυτούς που πολέμησαν στον Ψυχρό Πόλεμο και εκείνους πριν από τον Τραμπ που τάσσονταν «υπέρ της αποκατάστασης [των σχέσεων]» (“restorationists”) [14], οι οποίοι θα κυριαρχήσουν στην χάραξη της εξωτερικής πολιτικής στην Ουάσινγκτον στο ορατό μέλλον, αυτή η πραγματικότητα μπορεί να αποδειχθεί πολύ σκληρή για να την αποδεχτούν. Μερικοί από αυτούς πήραν το μάθημα από τον Ψυχρό Πόλεμο ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες μπορούν να έχουν και όλα -ότι η μείωση της απειλής μιας σύγκρουσης με ένα αυταρχικό καθεστώς, η υπεράσπιση της αιτίας των δημοκρατικών αντιφρονούντων του, και η απαίτηση ορισμένων τύπων εσωτερικής μεταρρύθμισης, συμβαδίζουν όλα χέρι-χέρι. Η αποτυχία της détente, κατά την άποψή τους, ήταν ότι με το να διαχωρίσουν την ηθική από την ασφάλεια, οι Ηνωμένες Πολιτείες παραχώρησαν αδικαιολόγητη νομιμοποίηση στο σοβιετικό καθεστώς και βοήθησαν να καθυστερήσει η αναπόφευκτη κατάρρευσή του.

Όμως, ο Ψυχρός Πόλεμος δεν θα είχε τελειώσει με τον τρόπο που τελείωσε αν τον Μπρέζνιεφ δεν διαδεχόταν τελικά ο Μιχαήλ Γκορμπατσόφ, του οποίου η αποφασιστικότητα ότι οι Σοβιετικοί «δεν μπορούν να συνεχίσουν να ζουν έτσι» επέτρεψε στην Ουάσινγκτον να επανευθυγραμμίσει την στρατηγική ασφαλείας της με τις ηθικές αρχές της. Και ενώ ο Navalny μοιάζει σίγουρα με την έκδοση της γενιάς του Solzhenitsyn ή του Sakharov, ο Γκορμπατσόφ αυτής της γενιάς δεν υπάρχει πουθενά. Πριν από την glasnost, υπήρχε το δόγμα Brezhnev: περισσότερο από μια δεκαετία εντατικής καταστολής και ελέγχου.

Επιστρέφοντας από την Κρακοβία το 1979, ο Πάπας Ιωάννης Παύλος Β' προέτρεψε [15] εκατομμύρια Πολωνούς να «μη φοβούνται» να υπερασπιστούν τα δικαιώματά τους ως ελεύθεροι άνθρωποι, ακόμη και υπό κομμουνιστική διακυβέρνηση. Όταν ο Ναβάλνι έκανε την ατρόμητη επιστροφή του [16] στη Μόσχα στις 17 Ιανουαρίου, πέντε μήνες αφότου οι Αρχές προσπάθησαν να τον δολοφονήσουν, η στιγμή υπενθύμισε την εμβληματική ομιλία του Πάπα. «Δεν φοβάμαι τίποτα», είπε σε [17] δημοσιογράφους, λίγα λεπτά πριν συλληφθεί ξανά. «Και σας ενθαρρύνω όλους να μην φοβάστε τίποτα».

Ήταν μια ιστορική και συγκινητική στιγμή, και εκείνοι που ισχυρίστηκαν ότι αποκάλυψε τις βαθύτερες ανησυχίες του Πούτιν είναι σίγουρα σωστοί. Αλλά τα ανασφαλή καθεστώτα είναι συχνά και τα πιο αδίστακτα, και εάν ο Ναβάλνι γίνει υποκατάστατο για μια επιστροφή της αμερικανικής προώθησης της δημοκρατίας, το Κρεμλίνο δεν είναι πιθανό να επιδείξει αυτοσυγκράτηση. Για την διοίκηση του Μπάιντεν, η σταθεροποίηση των σχέσεων με τη Μόσχα ενώ θα υποστηρίζει την αιτία του Ναβάλνι μπορεί να φαίνεται σαν μια στρατηγική που δεν θυσιάζει ούτε τα συμφέροντα ασφάλειας των Ηνωμένων Πολιτειών ούτε τις βασικές αξίες τους. Αλλά μια τέτοια επιλογή μπορεί να μην υπάρχει. Όταν οι Αμερικανοί αρνούνται να αποδεχθούν οδυνηρές ανταλλαγές μεταξύ των συμφερόντων και των αξιών τους, συνήθως καταλήγουν να θυσιάζουν και τα δύο.