Όταν οι σύμμαχοι αποκτούν πυρηνικά

Παρόμοια αισθήματα εμφανίζονται στην Ασία. Η Ιαπωνία, η μόνη χώρα στην ιστορία που υπέστη πυρηνική επίθεση, ανησυχεί για την συνέχιση της αξιοπιστίας της αμερικανικής πυρηνικής ομπρέλας, ειδικά καθώς γείτονές της με πυρηνικά όπλα γίνονται πιο επιθετικοί. Οι αμφιβολίες σχετικά με την αξιοπιστία των ΗΠΑ δεν είναι κάτι καινούργιο στην Ιαπωνία: στην δεκαετία του 1970, η χώρα καθυστέρησε την επικύρωση της NPT για περισσότερα από πέντε χρόνια, ανησυχώντας ότι η συνθήκη θα καθιέρωνε την πυρηνική κατωτερότητά της και ότι η αμερικανική ομπρέλα ίσως να αποδεικνυόταν ανεπαρκής για να εξασφαλίσει την ασφάλεια της Ιαπωνίας. Σήμερα, αυτό το αίσθημα έχει επιδεινωθεί από τη νέα θεληματικότητα της Κίνας και την πυρηνική πρόοδο της Βόρειας Κορέας. Και παρόλο που οι Ιάπωνες αξιωματούχοι δεν εγείρουν ανοιχτά την πιθανότητα η χώρα τους να αποκτήσει δικό της πυρηνικό οπλοστάσιο, η Ιαπωνία συνεχίζει να διατηρεί το υλικό και την τεχνογνωσία να το πράξει γρήγορα σε περίπτωση που το αποφασίσει.

Η Νότια Κορέα προβληματίζεται επίσης για το ότι δεν διαθέτει πυρηνικό οπλοστάσιο. Η Βόρεια Κορέα δοκίμασε για πρώτη φορά ένα πυρηνικό όπλο το 2006, και στα χρόνια έκτοτε έχει κατασκευάσει δεκάδες όπλα και εκατοντάδες πυραύλους, μερικοί από τους οποίους θα μπορούσαν να φτάσουν στις ηπειρωτικές Ηνωμένες Πολιτείες. Προσθέτοντας στα συναισθήματα ανασφάλειας της Νότιας Κορέας, το 2019, η κυβέρνηση Τραμπ ακύρωσε κοινές στρατιωτικές ασκήσεις με την χώρα και ζήτησε να τετραπλασιάσει το ποσό που πληρώνει για το προνόμιο να σταθμεύουν δεκάδες χιλιάδες Αμερικανοί στρατιώτες στην χερσόνησο της Κορέας. Αν και λίγοι από τους Νοτιοκορεάτες έχουν υποστηρίξει ένα εθνικό πυρηνικό αποτρεπτικό, όλο και περισσότεροι από αυτούς θέλουν μεγαλύτερη διαβεβαίωση από τις Ηνωμένες Πολιτείες. Πολλοί ζήτησαν από την Ουάσινγκτον να επαναφέρει τα τακτικά πυρηνικά όπλα -μικρής εμβέλειας και χαμηλής απόδοσης- που απέσυρε μετά τον Ψυχρό Πόλεμο.

Στην Αυστραλία, τέλος, η αυξανόμενη ανησυχία για την Κίνα οδήγησε σε αυτό που η αυστραλιανή κυβέρνηση χαρακτήρισε [7] «την πιο επακόλουθη στρατηγική αναπροσαρμογή» της αμυντικής πολιτικής της από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο: μια σαφή εστίαση στην υπεράσπιση της εθνικής της ασφάλειας σε μια περιοχή Ινδο-Ειρηνικού που χαρακτηρίζεται από μεγάλο ανταγωνισμό και αυξανόμενη πιθανότητα σύγκρουσης. Αν και η Αυστραλία δεν επανεξετάζει ακόμη την αποχή της από τα πυρηνικά, αποφάσισε να αποκτήσει δυνατότητες πλήγματος μεγάλης εμβέλειας για να ενισχύσει την αξιοπιστία της αμυντικής και αποτρεπτικής στάσης της. Εάν οι αμφιβολίες σχετικά με την αξιοπιστία των ΗΠΑ αποδειχθούν κάτι περισσότερο από ένα προσωρινό φαινόμενο, η ίδια λογική θα μπορούσε να οδηγήσει σε μια νέα συζήτηση σχετικά με τη μη πυρηνική πολιτική της Αυστραλίας.

ΧΩΡΙΣ ΑΜΦΙΒΟΛΙΑ

Η διαβεβαίωση των συμμάχων ξεκινά με την επιστροφή στα βασικά: η κυβέρνηση Μπάιντεν πρέπει να επιβεβαιώσει κατηγορηματικά τους ακρογωνιαίους λίθους των δεσμεύσεων ασφαλείας των ΗΠΑ. Αυτό σημαίνει επιβεβαίωση των δεσμεύσεων των Ηνωμένων Πολιτειών για την συλλογική άμυνα, αντιστροφή της απόφασης της κυβέρνησης Τραμπ να απομακρύνει τα στρατεύματα των ΗΠΑ από την Γερμανία και αλλού, και διαπραγμάτευση μακροπρόθεσμων συμφωνιών επιμερισμού του κόστους με τις χώρες που φιλοξενούν στρατεύματα των ΗΠΑ στην Ασία και την Ευρώπη.

Για να εξαλειφθούν οι αμφιβολίες σχετικά με την αμερικανική ομπρέλα, η κυβέρνηση Μπάιντεν θα πρέπει να εγείρει την σημασία των πυρηνικών ζητημάτων με τους συμμάχους. Θα πρέπει να φέρει τους συμμάχους του ΝΑΤΟ και της Ασίας στο ξεκίνημα του πυρηνικού σχεδιασμού, διαβουλευόμενη στενά μαζί τους καθώς η διοίκηση θα διεξάγει την επόμενη Ανασκόπηση της Πυρηνικής Στάσης της (Nuclear Posture Review). Η κυβέρνηση θα πρέπει να προγραμματίσει περισσότερες ασκήσεις με συμμάχους των ΗΠΑ που περιλαμβάνουν πυρηνική διάσταση και να εμπλέκει τακτικά συμμαχικούς πολιτικούς ηγέτες σε αυτές. Τέλος, πρέπει να επιδιώξει την ενίσχυση των δυνατοτήτων άμυνας και αποτροπής των συμμάχων της στην Ασία και την Ευρώπη. Αυτό μπορεί να συνεπάγεται αύξηση του αριθμού των στρατευμάτων των ΗΠΑ και στις δύο περιοχές ή, τουλάχιστον, να δεσμευτεί να διατηρήσει τα τρέχοντα επίπεδα. Μπορεί επίσης να περιλαμβάνει ανάπτυξη πρόσθετων δυνατοτήτων πυραυλικής άμυνας και επανεξέταση της πυρηνικής στάσης των ΗΠΑ και στις δύο περιοχές για να διασφαλιστεί ότι οι υπάρχουσες ικανότητες είναι αρκετές για να διατηρήσουν την αξιοπιστία της πυρηνικής ομπρέλας των ΗΠΑ. Όποιες και αν είναι οι αποφάσεις, θα πρέπει να λαμβάνονται μόνο με στενή διαβούλευση μαζί με, και κατόπιν πρόσκλησης από, τους συμμάχους των ΗΠΑ.

Οι Σύμμαχοι θα πρέπει να παίξουν τον ρόλο τους. Η Ευρώπη, όπως είπε η Γερμανίδα καγκελάριος, Άνγκελα Μέρκελ [8], πρέπει «να αναλάβει περισσότερη ευθύνη, τόσο σε στρατιωτικό όσο και σε διπλωματικό επίπεδο». Αλλά πρέπει να το κάνει με την δημιουργία πραγματικής στρατιωτικής ικανότητας -βελτιωμένων δυνατοτήτων μάχης, ενισχυμένης ετοιμότητας- όχι μόνο με περισσότερες διαδικασίες ή αρχηγεία. Η Ευρώπη θα πρέπει επίσης να ενισχύσει την πυρηνική διάσταση των αμυντικών της προσπαθειών. Οι Ευρωπαίοι σύμμαχοι που συμμετέχουν επί του παρόντος σε πυρηνικές αποστολές του ΝΑΤΟ με την ανάπτυξη αεροσκαφών και την φιλοξενία όπλων των ΗΠΑ θα πρέπει να διατηρήσουν και να εκσυγχρονίσουν αυτές τις δυνάμεις.