Η Νέα Συμφωνία των Δυνάμεων

Μια παγκόσμια Συμφωνία θα είχε έξι μέλη: την Κίνα, την Ευρωπαϊκή Ένωση, την Ινδία, την Ιαπωνία, την Ρωσία και τις Ηνωμένες Πολιτείες. Οι δημοκρατίες και οι μη δημοκρατίες θα έχουν ισότιμη θέση και η συμμετοχή θα είναι συνάρτηση της ισχύος και της επιρροής, όχι των αξιών ή του τύπου του καθεστώτος. Τα μέλη της Συμφωνίας θα αντιπροσωπεύουν συλλογικά περίπου το 70% τόσο του παγκόσμιου ΑΕΠ όσο και των παγκόσμιων στρατιωτικών δαπανών. Η συμπερίληψη αυτών των έξι βαρέων-βαρών στις τάξεις της Συμφωνίας θα της έδινε γεωπολιτική επιρροή, ενώ θα εμπόδιζε το να γίνει μια ανοικονόμητη πολιτικολογία.

Τα μέλη θα στέλνουν μόνιμους εκπροσώπους της υψηλότερης διπλωματικής τάξης στα μόνιμα κεντρικά γραφεία της παγκόσμιας Συμφωνίας. Αν και δεν θα ήταν επίσημα μέλη της Συμφωνίας, τέσσερις περιφερειακοί οργανισμοί -η Αφρικανική Ένωση, ο Αραβικός Σύνδεσμος, η Ένωση Εθνών Νοτιοανατολικής Ασίας (ASEAN) και ο Οργανισμός Αμερικανικών Κρατών (OAS)- θα διατηρούσαν μόνιμες αντιπροσωπείες στην έδρα της Συμφωνίας. Αυτές οι οργανώσεις θα παρέχουν στις περιφέρειές τους εκπροσώπηση και την δυνατότητα να βοηθήσουν στην διαμόρφωση της ατζέντας της Συμφωνίας. Κατά την συζήτηση ζητημάτων που επηρεάζουν αυτές τις περιοχές, τα μέλη της Συμφωνίας θα καλούν τους εκπροσώπους από αυτούς τους φορείς καθώς και επιλεγμένα κράτη-μέλη να συμμετάσχουν στις συναντήσεις. Για παράδειγμα, εάν τα μέλη της Συμφωνίας πρόκειται να αντιμετωπίσουν μια διαφωνία στη Μέση Ανατολή, θα μπορούσαν να ζητήσουν την συμμετοχή του Αραβικού Συνδέσμου, των σχετικών μελών του, και άλλων εμπλεκόμενων μερών, όπως το Ιράν, το Ισραήλ, και η Τουρκία.

Μια παγκόσμια Συμφωνία θα αποφεύγει τους κωδικοποιημένους κανόνες, βασιζόμενη αντί γι’ αυτούς στον διάλογο για την οικοδόμηση συναίνεσης. Όπως και η Συμφωνία της Ευρώπης, θα ευνοούσε το εδαφικό status quo και μια άποψη κυριαρχίας που αποτρέπει, εκτός από την περίπτωση της [ύπαρξης] διεθνούς συναίνεσης [προς τούτο], την χρήση στρατιωτικής δύναμης ή άλλων καταναγκαστικών εργαλείων για την αλλαγή υφιστάμενων συνόρων ή την ανατροπή καθεστώτων. Αυτή η σχετικά συντηρητική γραμμή βάσης θα ενθάρρυνε την ενεργό συμμετοχή από όλα τα μέλη. Ταυτόχρονα, η Συμφωνία θα παρείχε έναν ιδανικό χώρο για να συζητηθεί ο αντίκτυπος της παγκοσμιοποίησης στην κυριαρχία και την δυνητική ανάγκη άρνησης της ασυλίας της κυριαρχίας σε έθνη που ασχολούνται με ορισμένες τρομερές δραστηριότητες. Αυτές οι δραστηριότητες μπορεί να περιλαμβάνουν διάπραξη γενοκτονίας, φιλοξενία ή στήριξη τρομοκρατών, ή επιδείνωση της κλιματικής αλλαγής με την καταστροφή τροπικών δασών.

Έτσι, μια παγκόσμια Συμφωνία θα έδινε προτεραιότητα στον διάλογο και την συναίνεση. Ωστόσο, η καθοδηγητική ομάδα (steering group) θα αναγνωρίσει επίσης ότι οι μεγάλες δυνάμεις σε έναν πολυπολικό κόσμο θα καθοδηγούνται από ρεαλιστικές ανησυχίες σχετικά με την ιεραρχία, την ασφάλεια και την συνέχεια του καθεστώτος, καθιστώντας την διαμάχη αναπόφευκτη. Τα μέλη θα διατηρούν το δικαίωμα να λαμβάνουν μονομερή δράση, μόνα τους ή μέσω συνασπισμών, όταν θεωρούν ότι διακυβεύονται τα ζωτικά τους συμφέροντα. Ο άμεσος στρατηγικός διάλογος, ωστόσο, θα κάνει τις κινήσεις έκπληξης λιγότερο συνήθεις και, ιδανικά, τη μονομερή δράση λιγότερο συχνή. Μια τακτική και ανοιχτή διαβούλευση μεταξύ της Μόσχας και της Ουάσινγκτον, για παράδειγμα, ενδέχεται να είχε προκαλέσει λιγότερες τριβές για την διεύρυνση του ΝΑΤΟ. Η Κίνα και οι Ηνωμένες Πολιτείες είναι καλύτερο να επικοινωνούν απευθείας μεταξύ τους για την Ταϊβάν παρά να παρακάμπτουν το ζήτημα και να διακινδυνεύουν στρατιωτικό ατύχημα στα στενά της Ταϊβάν ή προκλήσεις που θα μπορούσαν να κλιμακώσουν τις εντάσεις.

Μια παγκόσμια Συμφωνία θα μπορούσε επίσης να κάνει τις μονομερείς κινήσεις λιγότερο αποδιοργανωτικές. Οι συγκρούσεις συμφερόντων δύσκολα θα εξαφανίζονταν, αλλά ένα νέο όχημα αφιερωμένο αποκλειστικά στην διπλωματία μεγάλων δυνάμεων θα βοηθούσε να γίνουν αυτές οι συγκρούσεις πιο διαχειρίσιμες. Παρόλο που τα μέλη, καταρχήν, θα υποστηρίξουν μια διεθνή τάξη που θα διέπεται από κανόνες, θα υιοθετούσαν επίσης ρεαλιστικές προσδοκίες σχετικά με τα όρια της συνεργασίας και θα διαμερισματοποιούσαν τις διαφορές τους. Κατά την διάρκεια της Συμφωνίας του 19ου αιώνα, τα μέλη της αντιμετώπιζαν συχνά επίμονες διαφωνίες, για παράδειγμα, σχετικά με το πώς να ανταποκριθούν στις φιλελεύθερες εξεγέρσεις στην Ελλάδα, τη Νάπολη, και την Ισπανία. Αλλά διατήρησαν τις διαφορές τους υπό έλεγχο μέσω του διαλόγου και του συμβιβασμού, επιστρέφοντας στο πεδίο της μάχης στον Κριμαϊκό πόλεμο το 1853 μόνο αφότου οι επαναστάσεις του 1848 γέννησαν αποσταθεροποιητικά ρεύματα εθνικισμού.

Μια παγκόσμια Συμφωνία θα έδινε στα μέλη της ευρύ περιθώριο όσον αφορά την εγχώρια διακυβέρνηση. Ουσιαστικά θα συμφωνούσαν ότι διαφωνούν σε ζητήματα δημοκρατίας και πολιτικών δικαιωμάτων, διασφαλίζοντας ότι τέτοιες διαφορές δεν θα εμποδίζουν την διεθνή συνεργασία. Οι Ηνωμένες Πολιτείες και οι δημοκρατικοί σύμμαχοί τους δεν θα σταματήσουν να επικρίνουν τον αντιφιλελευθερισμό στην Κίνα, την Ρωσία ή οπουδήποτε αλλού και ούτε θα εγκαταλείψουν την προσπάθειά τους να διαδώσουν τις δημοκρατικές αξίες και πρακτικές. Αντιθέτως, θα συνεχίσουν να υψώνουν την φωνή τους και να ασκούν την επιρροή τους για την υπεράσπιση των καθολικών πολιτικών και ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Ταυτόχρονα, η Κίνα και η Ρωσία θα ήταν ελεύθερες να επικρίνουν τις εσωτερικές πολιτικές των δημοκρατικών μελών της Συμφωνίας και να προωθούν δημόσια το δικό τους όραμα διακυβέρνησης. Ωστόσο, η Συμφωνία θα λειτουργούσε επίσης προς μια κοινή κατανόηση του τι συνιστά απαράδεκτη παρέμβαση στις εσωτερικές υποθέσεις άλλων χωρών και, κατά συνέπεια, πρέπει να αποφευχθεί.

Η ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΕΛΠΙΔΑ ΜΑΣ