Το δόγμα του Biden για τα πάντα

Η προσέγγιση του Blinken αγκαλιάζει επίσης μια λογικά μακροπρόθεσμη οπτική που αναγνωρίζει, για παράδειγμα, ότι η συμμετοχή των ΗΠΑ σε πολυμερείς οργανισμούς και διεθνείς συνθήκες αντιπροσωπεύει ένα φωτισμένο ιδιοτελές συμφέρον. «Όπου γράφονται οι κανόνες για την διεθνή ασφάλεια και την παγκόσμια οικονομία», υποσχέθηκε [11], «η Αμερική θα είναι εκεί, και τα συμφέροντα του αμερικανικού λαού θα είναι στο επίκεντρο».
Αλλά είναι πολύ λιγότερο σαφές το πού δεν θα βρίσκονται οι Ηνωμένες Πολιτείες. Όπως ίσως να είχε σημειώσει ο Mendès-France, είναι επίσης σημαντικό το τι δεν θα κάνει η ομάδα του Μπάιντεν. Δεν υπάρχουν επαναστάσεις που είναι ξεκάθαρα εποικοδομητικές. Η πραγματική αλλαγή στην εξωτερική πολιτική θα απαιτήσει όχι μόνο την προσθήκη καθηκόντων στον μακρύ κατάλογο των ευθυνών των Ηνωμένων Πολιτειών, αλλά και την απομάκρυνση εκείνων που έχουν καταστεί μη βιώσιμες. Για τους υπευθύνους χάραξης πολιτικής των ΗΠΑ, πολλοί από τους οποίους έχουν προσωπικά συμφέροντα στις υπάρχουσες δεσμεύσεις της εξωτερικής πολιτικής, η μείωση των ευθυνών είναι πιο δύσκολη από την ανάληψη νέων. Η απόφαση της κυβέρνησης να αποσύρει στρατεύματα από το Αφγανιστάν έως τον Σεπτέμβριο δείχνει ότι κατανοεί την ανάγκη μείωσης των δεσμεύσεων των ΗΠΑ στο εξωτερικό. Ωστόσο, υπάρχουν ακόμη εμπόδια: η ανακοίνωση πυροδότησε μια οργισμένη αντίδραση [12] στην Ουάσινγκτον και υπάρχουν αμφιβολίες [13] ότι η κυβέρνηση θα πραγματοποιήσει μια απόσυρση που αμφότεροι οι Ομπάμα και Τραμπ είχαν επίσης υποσχεθεί.

Εάν η ομάδα του Μπάιντεν επιθυμεί να αναδιαμορφώσει την εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ, πρέπει να κάνει περισσότερα από την απλή αποχώρηση από το Αφγανιστάν. Πρέπει να σκεφτεί συστηματικά το πώς να μειώσει ευρέως τις δεσμεύσεις των ΗΠΑ σε περιφερειακά συμφέροντα που εστιάζουν χρόνο, ενέργεια και πόρους σε προβλήματα που δεν έχουν σημασία για το κοινό των ΗΠΑ και δεν είναι απαραίτητα για την διατήρηση της ασφάλειας των ΗΠΑ, ακόμη και αν απασχολούν την φούσκα της Ουάσιγκτον. Φυσικά, οι Ηνωμένες Πολιτείες θα πρέπει να παραμείνουν δεσμευμένες στον κόσμο, σε ορισμένες περιπτώσεις ακόμη και στρατιωτικά, αλλά σε κάθε περίπτωση, ο πρόεδρος θα πρέπει να μπορεί να εξηγήσει με σαφή και απλό τρόπο το γιατί μια δεδομένη δέσμευση συμβάλλει άμεσα στην ασφάλεια και την ευημερία των ΗΠΑ. Διαφορετικά, οι Ηνωμένες Πολιτείες θα πρέπει να αποδεσμευτούν.

Με την σημαντική εξαίρεση της απόφασης για το Αφγανιστάν, είναι πολύ δύσκολο σε αυτό το πρώιμο στάδιο να περιγράψουμε τι δεν προτίθεται να πράξει η ενεργητική ομάδα του προέδρου στην εξωτερική πολιτική. Διατήρησε την Τραμπική εμμονή με την Κίνα, ξεκίνησε εκ νέου (έμμεσες) πυρηνικές συνομιλίες με το Ιράν, και σηματοδότησε στο Twitter το ενδιαφέρον για σχεδόν όλες τις σιγοκαίουσες εμφύλιες συγκρούσεις και παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στον κόσμο από την Αιθιοπία έως τη Μιανμάρ.

ΜΑΘΑΙΝΟΝΤΑΣ ΝΑ ΚΑΝΟΥΝ ΛΙΓΟΤΕΡΑ

Η εκμάθηση να κάνει λιγότερα θα απαιτήσει μεγάλη προσαρμογή. Η κυβέρνηση του Μπάιντεν θα πρέπει να ξεκινήσει υποτιμώντας την ιρανική πυρηνική συμφωνία, η οποία είναι κάτι σαν εμμονή για την Ουάσινγκτον και σχεδόν άγνωστη έξω από τον στενό κύκλο της πόλης. Στην ιδανική περίπτωση, αυτό θα σήμαινε την αποχώρηση από τις διαπραγματεύσεις και να δοθεί η δυνατότητα στα περιφερειακά μέρη να αναζητήσουν λύση. Εναλλακτικά, οι Ηνωμένες Πολιτείες θα μπορούσαν να στηρίξουν ευρωπαϊκές ή άλλες πολυμερείς προσπάθειες για την διαμεσολάβηση σε διαπραγματεύσεις χωρίς να ηγηθούν. Ως απάντηση σε αυτήν την πρόταση, οι επαγγελματίες της εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ θα επαναλάβουν αναμφίβολα το σύνθημα ότι χωρίς ενεργή ηγεσία των ΗΠΑ το ιρανικό πυρηνικό ζήτημα δεν μπορεί να επιλυθεί. Όμως, δεκαετίες αμερικανικών δράσεων στην περιοχή τόσο από τις Δημοκρατικές όσο και από τις Ρεπουμπλικανικές διοικήσεις μόνο βοήθησαν το Ιράν να οδηγηθεί σε ένα πυρηνικό πρόγραμμα και συνέβαλαν σε διαδοχικούς πολέμους.

Ίσως ήρθε η ώρα να δοκιμαστεί μια άλλη προσέγγιση που να αναγνωρίζει ότι η αμερικανική μεσαία τάξη δεν έχει κάποιο διακύβευμα στον αγώνα για την περιφερειακή επιρροή μεταξύ του Ιράν και της Σαουδικής Αραβίας˙ δεν επωφελείται από την υποστήριξη των ΗΠΑ στην Σαουδική Αραβία και τις κυρώσεις κατά του Ιράν και των χωρών που συνεργάζονται με το Ιράν. Η πραγματική εστίαση σε μια εξωτερική πολιτική για τη μεσαία τάξη θα πρέπει να σημαίνει την εγκατάλειψη των εμμονών της Ουάσιγκτον με το Ιράν.

Οι Ηνωμένες Πολιτείες θα πρέπει επίσης να μειώσουν τις στρατιωτικές τους δεσμεύσεις στο εξωτερικό, όχι μόνο στο Αφγανιστάν, αλλά και στο Ιράκ, την Ευρώπη και την ευρύτερη Μέση Ανατολή. Θα πρέπει τελικά να τερματίσουν τον «παγκόσμιο πόλεμο κατά της τρομοκρατίας» και να σταματήσουν την παγκόσμια προσπάθεια να κυνηγηθούν σκοτεινές τρομοκρατικές ομάδες στη Μέση Ανατολή και την Αφρική που δεν έχουν την ικανότητα να επιτεθούν στις Ηνωμένες Πολιτείες. Και πρέπει να αναρωτηθούν εάν η χώρα έχει πραγματικά αρκετό ενδιαφέρον και ικανότητα να προωθήσει την δημοκρατία σε απομακρυσμένες περιοχές με λίγη στρατηγική σημασία, όπως η Αιθιοπία και η Μιανμάρ.

Οι σύμμαχοι και οι συμμαχίες πρέπει να παραμείνουν σημαντικοί, αλλά μόνο στον βαθμό που ο πρόεδρος μπορεί να περιγράψει με σαφήνεια το πώς κάθε σχέση προάγει άμεσα τα αμερικανικά συμφέροντα και την ευημερία. Ισορροπημένες συμμαχίες στις οποίες οι σύμμαχοι συμβάλλουν στην ασφάλεια των ΗΠΑ και μάλιστα συμβάλλουν στη μείωση των αμυντικών δαπανών των ΗΠΑ με αντάλλαγμα την πολιτική υποστήριξη των ΗΠΑ θα πληρούν αυτά τα κριτήρια. Η παροχή προστασίας για αδύναμα και στρατηγικά αμφισβητήσιμα κράτη-πελάτες στα σύνορα της Κίνας ή της Ρωσίας είναι πιο δύσκολο να δικαιολογηθεί.