Η εποχή της ατιμωρησίας

Σε αυτήν την προσπάθεια, υπάρχουν διαθέσιμα εργαλεία για τις Ηνωμένες Πολιτείες και τους εταίρους τους που προς το παρόν δεν χρησιμοποιούνται. Για παράδειγμα, οι έρευνες των Ηνωμένων Εθνών για εγκλήματα πολέμου στην Συρία ήταν με μισή καρδιά: πολύ λίγες σε αριθμό, πολύ στενά εστιασμένες, χωρίς να παρακολουθούνται σωστά. Οι New York Times και ανεξάρτητοι ερευνητές, όπως η Bellingcat και το Παρατηρητήριο της Συρίας για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα, έχουν κάνει περισσότερα από τις στενά οριοθετημένες επιτροπές του ΟΗΕ για να αποκαλύψουν παραβιάσεις του διεθνούς δικαίου στην Συρία.

Κάποιοι μπορεί να αντιτάξουν ότι η Ρωσία θα ασκούσε βέτο σε κάτι πιο αυστηρό. Ωστόσο, η Ρωσία πλήρωσε ένα περιορισμένο τίμημα για αυτήν την παρεμπόδιση τα τελευταία χρόνια, και αν δεν αυξηθεί αυτό το τίμημα, η Μόσχα θα συμπεράνει, ορθώς, ότι οι άλλες χώρες δεν ενδιαφέρονται. Το ίδιο ισχύει και για άλλες συγκρούσεις, συμπεριλαμβανομένης εκείνης στην Υεμένη, όπου ο υπό την ηγεσία της Σαουδικής Αραβίας συνασπισμός, ο οποίος μέχρι πρόσφατα περιλάμβανε τις Ηνωμένες Πολιτείες, έχει εμπλακεί σε παραβιάσεις δικαιωμάτων παράλληλα με την ομάδα των ανταρτών Χούτι.

Εκείνοι που δεσμεύονται να τερματίσουν την ατιμωρησία πρέπει να υποστηρίξουν τις προσπάθειες για χρήση νομικών συστημάτων ώστε οι δράστες να λογοδοτούν. Η Γερμανία, για παράδειγμα, επέτρεψε την χρήση στο δικαστήριο αποδεικτικών στοιχείων που συλλέχθηκαν από ανεξάρτητες μη κυβερνητικές οργανώσεις και Σύρους πρόσφυγες για να καταδικάσει Σύρους υπηκόους βάσει της αρχής της καθολικής δικαιοδοσίας. Αυτό είναι ένα σημαντικό βήμα προς τα εμπρός και πρέπει να γίνεται παράλληλα με την χρήση κυρώσεων τύπου Magnitsky εναντίον εκείνων που είναι ένοχοι.

Άλλα εργαλεία για την καταπολέμηση της ατιμωρησίας είναι οι σχέσεις στρατού με στρατό, οι στρατιωτικές εκπαιδεύσεις, και οι στρατιωτικοί συνασπισμοί με φιλικά έθνη. Η τήρηση του διεθνούς ανθρωπιστικού δικαίου πρέπει να αποτελεί θεμελιώδες μέρος αυτών των επαφών. Μια πρόσφατη έκθεση [2] της Διεθνούς Επιτροπής του Ερυθρού Σταυρού υπογράμμισε την σημασία αυτού που ο οργανισμός αποκαλεί στρατιωτικές «σχέσεις υποστήριξης» για την ενίσχυση της πολιτικής προστασίας. Σκεπτόμενα μέλη του στρατού των ΗΠΑ αναγνωρίζουν τον πρακτικό και βασικό λόγο για αυτές τις δεσμεύσεις και ήταν τρομαγμένοι από την ρητορική του Τραμπ σχετικά με την διεξαγωγή πολέμου.

Ωστόσο, οι κυβερνήσεις από μόνες τους δεν μπορούν να συγκαλέσουν μια αρκετά μεγάλη αντισταθμιστική δύναμη για να περιορίσουν την ατιμωρησία. Ο ιδιωτικός τομέας, με την τεράστια δύναμη και ευθύνη του, πρέπει να είναι μέρος της εξίσωσης. Οι κατασκευαστές όπλων ή οι χρηματοδότες κατασκευαστών όπλων, που πιστεύουν ότι είναι λάθος τα όπλα τους να χρησιμοποιούνται για να στοχεύουν πολίτες έχουν καθήκον να μιλούν και να ενεργούν ανάλογα. Οι ασφαλιστικοί πάροχοι που αντασφαλίζουν προϊόντα ή κυβερνήσεις που συμβάλλουν σε παραβιάσεις του διεθνούς ανθρωπιστικού δικαίου πρέπει να αναρωτηθούν: «Γιατί το κάνουμε αυτό;»

Οι εταιρείες τεχνολογίας και media έχουν μια ιδιαίτερα μεγάλη ευθύνη, επειδή ο έλεγχος του χώρου πληροφοριών είναι πολύ κρίσιμος για την διατήρηση των συστημάτων ατιμωρησίας και την προστασία των παραβατών από την λογοδοσία. Σε ζώνες συγκρούσεων σε όλο τον κόσμο, η αποτελεσματική συσκότιση των ειδήσεων είναι ο κανόνας τώρα, όχι η εξαίρεση. Η διακοπή αυτών των συσκοτίσεων χρειάζεται πολιτική πίεση, αλλά απαιτεί επίσης τεχνολογική καινοτομία για να επιτρέπει στους πολίτες να τεκμηριώνουν με ασφάλεια τα γεγονότα και να μεταδίδουν αυτές τις πληροφορίες στο εξωτερικό.

Οι εταιρείες θα μπουν στον πειρασμό να κάνουν μόνο συμβολικές χειρονομίες. Υπάρχει μια μάστιγα greenwashing [στμ: οι συμβολικές «πράσινες» ενέργειες των εταιρειών για να βελτιώσουν το κοινωνικό προφίλ τους] και άλλων συμβολικών εταιρικών χειρονομιών. Το 2019, για παράδειγμα, πολλές εταιρείες αποφάσισαν να μποϊκοτάρουν ένα συνέδριο στην Σαουδική Αραβία, γνωστό ως το «Νταβός στην Έρημο» μετά την δολοφονία του Σαουδάραβα δημοσιογράφου Jamal Khashoggi. Ωστόσο, οι ίδιες εταιρείες αποφάσισαν να συμμετάσχουν το επόμενο έτος, παρόλο που είχαν δημοσιοποιηθεί ακόμη περισσότερα στοιχεία για την επίσημη συμμετοχή της Σαουδικής Αραβίας στην δολοφονία. Για να υπάρχει συμμετοχή του ιδιωτικού τομέα στον συνασπισμό ενάντια στην ατιμωρησία, πρέπει να είναι συνεχής. Τελικά, αυτό σημαίνει να πεισθούν οι επιχειρήσεις ότι οι κυβερνήσεις που δεν σέβονται τα ανθρώπινα δικαιώματα θα καταλήξουν στην κατάχρηση των δικαιωμάτων ιδιοκτησίας, φτάνοντας στον πάτο.

Η δημιουργία ενός συνασπισμού υπέρ της λογοδοσίας και κατά της ατιμωρησίας θα είναι σκληρή δουλειά. Αλλά εάν οι αξίες πρόκειται να ενημερώσουν την εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ για άλλη μια φορά, όπως υποσχέθηκε ο Μπάιντεν, τότε η τύχη των αμάχων σε ζώνες συγκρούσεων πρέπει να είναι κεντρική για τον ορισμό της επιτυχίας της διοίκησης. Δεν υπάρχει καλύτερη δοκιμασία για το αν η Αμερική πραγματικά έχει «επιστρέψει» από το να γυρίσει την παλίρροια της ατιμωρησίας -και αυτό θα χρειαστεί μια δέσμευση για την οικοδόμηση αντισταθμιστικής δύναμης, κομμάτι ανά κομμάτι, τομέα ανά τομέα, θέμα ανά θέμα. Νέοι νόμοι δεν θα είναι απαραίτητοι. Οι κανόνες και οι ιδέες της Χάρτας του ΟΗΕ και των σχετικών εγγράφων είναι επαρκείς. Απλώς πρέπει να τηρηθούν.

Σύνδεσμοι:
[1] https://acleddata.com/#/dashboard
[2] https://www.icrc.org/en/publication/4498-allies-partners-and-proxies-man...

Copyright © 2021 by the Council on Foreign Relations, Inc.
All rights reserved.