Η εποχή της ατιμωρησίας | Foreign Affairs - Hellenic Edition
Secure Connection

Η εποχή της ατιμωρησίας

Και πώς να την πολεμήσετε

Ο πρόεδρος Τζο Μπάιντεν ήταν ωμός σχετικά με την τεράστια πρόκληση που αντιμετωπίζουν η δική του και άλλες δημοκρατικές κυβερνήσεις σε αυτήν την εποχή του αυξανόμενου αυταρχισμού. «Ετούτη είναι μια μάχη μεταξύ της χρησιμότητας των δημοκρατιών στον 21ο αιώνα και των απολυταρχιών», είπε στην πρώτη του συνέντευξη Τύπου στον Λευκό Οίκο. «Αυτό διακυβεύεται εδώ. Πρέπει να αποδείξουμε ότι η δημοκρατία λειτουργεί».

Οι αξίες επέστρεψαν, και όχι μόνο στο εσωτερικό μέτωπο. Η διοίκηση του Μπάιντεν θα δώσει μεγαλύτερη έμφαση στην υπεράσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων σε όλο τον κόσμο, συμπεριλαμβανομένης της Κίνας και της Ρωσίας. Θέλει η ανθρωπιστική ανάγκη να υπολογίζεται στην στρατιωτική στρατηγική και έχει αποσύρει την υποστήριξη των ΗΠΑ για επιθετικά μέτρα από τον υπό την ηγεσία της Σαουδικής Αραβίας συνασπισμό εναντίον των ανταρτών Χούτι στην Υεμένη, η οποία σήμερα φιλοξενεί τη μεγαλύτερη ανθρωπιστική κρίση στον κόσμο. Θέλει οι Ηνωμένες Πολιτείες να ανταποκριθούν στις νομικές και ηθικές δεσμεύσεις τους και έχει αποκαταστήσει ορισμένα δικαιώματα για τους αιτούντες άσυλο.

14052021-1.jpg

Μια γυναίκα κάθεται μπροστά από το κατεστραμμένο σπίτι της στη al-Basheria της Συρίας, τον Απρίλιο του 2012. Bradley Secker / laif / Redux
----------------------------------------------------------

Για όλα αυτά, υπάρχουν καλοί λόγοι για να είμαστε ευγνώμονες. Η δέσμευση του πρώην προέδρου Ντόναλντ Τραμπ στις συμφωνίες αντί για τις αξίες ενθάρρυνε τους αυταρχικούς σε όλο τον κόσμο Οι πολίτες που σκοτώνονταν στο πόλεμο δεν αποτελούσαν ανησυχία για τον Τραμπ. Ούτε οι πρόσφυγες που εκδιώχθηκαν από τα σπίτια τους ή οι δημοσιογράφοι που φυλακίστηκαν σε αυταρχικές χώρες. Ωστόσο, η εμπειρία των δύο άμεσων προκατόχων του καθιστά σαφές ότι η απλή δήλωση υποστήριξης των αξιών δεν τις κάνει να εξαπλώνονται.

Ο πρόεδρος George W. Bush διακήρυξε στην δεύτερη εναρκτήρια ομιλία του ότι «η επιβίωση της ελευθερίας στην χώρα μας εξαρτάται όλο και περισσότερο από την επιτυχία της ελευθερίας σε άλλες χώρες» και η κυβέρνησή του ξεκίνησε να υποστηρίζει την επέκταση της εκλογικής δημοκρατίας σε όλο τον κόσμο. Ωστόσο, σύμφωνα με το Freedom House, το οποίο παρακολουθεί τις παγκόσμιες δημοκρατικές τάσεις, το 2005 ήταν η χρονιά που η πολιτική ελευθερία ξεκίνησε μια πολυετή υποχώρηση.

Από την πλευρά του, ο πρόεδρος Μπαράκ Ομπάμα δημιούργησε ένα Συμβούλιο Πρόληψης Φρικαλεοτήτων (Atrocities Prevention Board) για να κάνει το σταμάτημα της γενοκτονίας και των μαζικών φρικαλεοτήτων «κεντρικό συμφέρον εθνικής ασφάλειας και βασική ηθική ευθύνη». Όμως, οι μαχητές στην Συρία και το Νότιο Σουδάν, μεταξύ άλλων, δεν θα πειθαρχούσαν λόγω μιας επιτροπής αξιωματούχων στην Ουάσινγκτον.

Οι προσπάθειες του Μπους και του Ομπάμα δεν ήταν χωρίς αξία ή επίτευγμα, αλλά αποκάλυψαν τις προκλήσεις της εξάπλωσης των φιλελεύθερων δημοκρατικών αξιών. Οι προσπάθειες του πρώτου ήταν πολύ μεγαλοπρεπείς, σαρωτικές, και απλοϊκές, του δεύτερου ήταν πολύ περιορισμένες και τεχνοκρατικές.

Η μάχη κατά της ατιμωρησίας -η ικανότητα των δρώντων να διαπράττουν εγκλήματα χωρίς να αντιμετωπίζουν την δικαιοσύνη- και υπέρ της λογοδοσίας παρέχει μια ατζέντα αμέσως πιο πρακτική και συμπεριληπτική από τις προηγούμενες προσπάθειες για την ενσωμάτωση αξιών στην εξωτερική πολιτική. Ο Μπάιντεν πρέπει να καταστήσει την «προώθηση της λογοδοσίας» την εξωτερική πολιτική της προεδρίας του. Θα βρίσκεται με φυσικότητα δίπλα στην δέσμευσή του για «προώθηση της δημοκρατίας» εγχωρίως. Για να πετύχει περισσότερα από όσα έκαναν ο Μπους και ο Ομπάμα σε αυτό το μέτωπο, θα χρειαστεί να συγκεντρώσει έναν συνασπισμό κυβερνήσεων, ιδιωτικών επιχειρήσεων, και την κοινωνία των πολιτών για να χτίσει μια «αντισταθμιστική δύναμη» ενάντια στις δυνάμεις της ατιμωρησίας.

Η ΑΝΟΔΟΣ ΤΗΣ ΑΤΙΜΩΡΗΣΙΑΣ

Σε ζώνες συγκρούσεων σε όλο τον κόσμο σήμερα, η ατιμωρησία προελαύνει. Είτε είναι η Σαουδική Αραβία που βομβαρδίζει λεωφορείο που μεταφέρει μαθητές της Υεμένης είτε ο πρόεδρος Μπασάρ αλ Άσαντ και οι σύμμαχοί του που στοχεύουν υγειονομικές εγκαταστάσεις στην Συρία, κυβερνήσεις και ομάδες ανταρτών παραβιάζουν όλο και περισσότερο τους διεθνείς νόμους και κανόνες χωρίς να τιμωρούνται ή να λογοδοτούν. Τα βλήματα και οι πύραυλοι που πετούν μεταξύ του Ισραήλ και των Κατεχόμενων Παλαιστινιακών Εδαφών, με τους άμαχους [να βρίσκονται] στην πλευρά της υποδοχής τους, είναι ακριβώς το πιο πρόσφατο παράδειγμα.

Ως αποτέλεσμα της αύξησης της ατιμωρησίας, οι θάνατοι αμάχων και οι εκτοπισμοί αυξάνονται. Κατά μέσο όρο 37.000 πολίτες σκοτώθηκαν σε συγκρούσεις κάθε χρόνο μεταξύ του 2016 και του 2020, σύμφωνα με το Σχέδιο Δεδομένων Τοποθεσιών Ένοπλων Συγκρούσεων και Στοιχείων Συμβάντων (Armed Conflict Location and Event Data Project) [1]. Αυτό είναι δυόμισι φορές περισσότεροι θάνατοι πολιτών από την προηγούμενη πενταετή περίοδο και σχεδόν δέκα φορές περισσότεροι από την περίοδο 2005 έως 2009. Σε όλο τον κόσμο, ένα ρεκόρ 79,5 εκατομμυρίων ανθρώπων αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους , κυρίως ως αποτέλεσμα συγκρούσεων. Οι επιθέσεις σε υγειονομικές εγκαταστάσεις έχουν επίσης αυξηθεί. Από τότε που το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ ενέκρινε ψήφισμα που καταδικάζει τις επιθέσεις σε νοσοκομεία τον Μάιο του 2016, υπήρξαν πάνω από 2.000 επιθέσεις σε υγειονομικές εγκαταστάσεις παγκοσμίως. Ακόμη και κατά την διάρκεια της πανδημίας της COVID-19, περισσότεροι εργαζόμενοι στον τομέα της υγείας και ασθενείς σκοτώθηκαν το 2020 από όσοι το 2019. Εν τω μεταξύ, επιταχύνθηκαν οι εθνοκαθάρσεις και οι δολοφονίες των εργαζομένων στην βοήθεια, επίσης.

Η μάχη κατά της ατιμωρησίας σε ζώνες πολέμου είναι νομική και ηθική επιταγή, καθώς τα δικαιώματα των αμάχων ορίζονται σε χάρτες, συμβάσεις και νόμους του ΟΗΕ. Ωστόσο, αυτοί που παραβιάζουν αυτούς τους νόμους υποστηρίζονται και ενθαρρύνονται από συστήματα που τους προστατεύουν από την λογοδοσία: στρατιωτικοί κανόνες εμπλοκής που υποτιμούν το διεθνές ανθρωπιστικό δίκαιο, πολιτικοί συνασπισμοί που κάνουν τα στραβά μάτια όταν τα μέλη τους παρεκτρέπονται, και εκκλήσεις στην εθνική κυριαρχία που προστατεύει αδικήματα από ερευνητές και παρατηρητές.

Το 1998, ο Γάλλος νομικός Louis Joinet καθόρισε τέσσερις αρχές για την πρόληψη της ατιμωρησίας: το δικαίωμα της γνώσης για εγκλήματα και καταχρήσεις, το δικαίωμα στην δικαιοσύνη, το δικαίωμα σε αποζημιώσεις, και το δικαίωμα μη επανάληψης αυτών των εγκλημάτων ή καταχρήσεων. Και οι τέσσερις «Αρχές του Joinet» απειλούνται επί του παρόντος. Οι κυβερνήσεις αποκλείουν δημοσιογράφους από ζώνες συγκρούσεων και κλείνουν το Διαδίκτυο. Το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο δέχεται πυρά. Και οι αποζημιώσεις και η μη επανάληψη βρίσκονται στην σφαίρα της φαντασίας.

Η κυβέρνηση Μπάιντεν πρότεινε μια σύνοδο κορυφής για τις δημοκρατίες. Η καταπολέμηση της ατιμωρησίας πρέπει να είναι η ατζέντα αυτής της συνάντησης και πέραν αυτής. Ο Μπάιντεν και η ομάδα του θα πρέπει να ηγηθούν μιας συντονισμένης και ενδελεχούς προσπάθειας, αποτελούμενης από φιλελεύθερες δημοκρατικές χώρες, αλλά όχι περιορισμένης σε αυτές (και ούτε περιορισμένης στον δημόσιο τομέα), για να διαλύσουν τα συστήματα και τις κουλτούρες που υποστηρίζουν την ατιμωρησία και να οικοδομήσουν συστήματα και κουλτούρες λογοδοσίας στην θέση τους. Αν γίνουν σωστά, αυτές οι προσπάθειες θα δημιουργήσουν έναν ενάρετο κύκλο, στον οποίο θα αυξάνεται ο φόβος της λογοδοσίας, τα συστήματα που προστατεύουν τους καταχραστές δικαιωμάτων από την τιμωρία θα δέχονται πιέσεις, και οι κουλτούρες κακοποίησης θα αρχίζουν να αλλάζουν.

Η ΑΝΤΙΣΤΑΘΜΙΣΤΙΚΗ ΔΥΝΑΜΗ

Ένα ισχυρό πλαίσιο για σκέψη σχετικά με την καταπολέμηση της ατιμωρησίας προέρχεται από τον τομέα των οικονομικών. Στο βιβλίο του, του 1952, «Αμερικανικός Καπιταλισμός: Η έννοια της αντισταθμιστικής δύναμης» (American Capitalism: The Concept of Countervailing Power), ο John Kenneth Galbraith έκανε μια συναρπαστική υπόθεση για την πειθάρχηση των μεγαθηρίων της μεταπολεμικής οικονομίας των ΗΠΑ ώστε να διασφαλιστούν τα συμφέροντα των εργαζομένων οικογενειών. Προκειμένου οι Αμερικανοί να επωφεληθούν από την αποτελεσματικότητα αυτών των μεγάλων εταιρειών χωρίς να πέσουν θύματα αισχροκέρδειας και άλλων καταχρήσεων, χρειάστηκε μια «αντισταθμιστική δύναμη» ελέγχων και ισορροπιών (checks and balances) για την προστασία των καταναλωτών και των εργαζομένων. Αυτή η αντισταθμιστική δύναμη έλαβε τη μορφή του ελάχιστου μισθού και της ομοσπονδιακής υποστήριξης των τιμών για τους αγρότες, μεταξύ άλλων πολιτικών, και η οργάνωσή της ήταν «το κεντρικό καθήκον της κυβέρνησης».

Σήμερα, απαιτείται αντισταθμιστική δύναμη στις διεθνείς σχέσεις για την οικοδόμηση συστημάτων και κουλτούρας υπευθυνότητας που μπορούν να αντισταθμίσουν εκείνα της ατιμωρησίας. Όταν η ατιμωρησία ευδοκιμεί στη μυστικότητα, η αντισταθμιστική δύναμη απαιτεί διαφάνεια. Όπου η ατιμωρησία επιδιώκει να κρυφτεί, η αντισταθμιστική δύναμη επιδιώκει να εκθέσει. Όταν η ατιμωρησία απορρίπτει τις εκκλήσεις για υπευθυνότητα ως ξένη ανάμιξη, η αντισταθμιστική δύναμη επισημαίνει την Χάρτα των Ηνωμένων Εθνών και τους σχετικούς νόμους και απαιτεί να τηρηθούν.

Εκείνοι που παίρνουν τις ζωές των μη πολεμιστών στη μάχη -βομβαρδίζουν τα σπίτια τους, βομβαρδίζουν τα κέντρα υγείας τους, τους μαντρώνουν και τους σκοτώνουν μόνο λόγω της εθνικότητάς τους- δεν πρέπει να μπορούν να το κάνουν χωρίς συνέπειες. Τέτοια εγκλήματα πρέπει να αποτελέσουν το επίκεντρο μιας προσπάθειας κατά της ατιμωρησίας, διότι αντιπροσωπεύουν την κορυφή του παγόβουνου: εάν η πολιτική ζωή δεν μπορεί να προστατευτεί στις ζώνες των συγκρούσεων, τότε τι ελπίδα υπάρχει για δυσκολότερες περιπτώσεις, όπου δεν υπάρχει επίσημη σύγκρουση, όπου οι νόμοι του πολέμου είναι λιγότερο σχετικοί, και όπου το διεθνές ανθρωπιστικό δίκαιο είναι λιγότερο ανεπτυγμένο; Οι πολίτες έχουν δικαιώματα σε μια σύγκρουση. Απαιτείται αντισταθμιστική δύναμη ώστε αυτά τα δικαιώματα να μετρήσουν.

Η ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΗ ΣΥΜΜΑΧΙΑ

Οι μαχητές που βρίσκονται σε σύγκρουση αισθάνονται όλο και περισσότερο ελεύθεροι να αγνοούν τα δικαιώματα των αμάχων στον πόλεμο επειδή αντιμετωπίζουν λίγα πολιτικά, οικονομικά ή νομικά κόστη όταν το πράττουν. Η αλλαγή του υπολογισμού τους, προκειμένου να αλλάξει η συμπεριφορά τους, θα απαιτήσει δράση όχι μόνο από άλλες κυβερνήσεις αλλά και από τον δημόσιο και τον ιδιωτικό τομέα και την κοινωνία των πολιτών. Η απάντηση πρέπει να είναι πολυτομεακή ή, όπως την αποκαλεί ο Pascal Lamy, ο πρώην γενικός διευθυντής του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου, «πολυμερής». Ακριβώς όπως χρειάστηκε η κυβερνητική ισχύς, οι πόροι του ιδιωτικού τομέα, και η πίεση της κοινωνίας των πολιτών για να περάσει η Συνθήκη για το Εμπόριο Όπλων ή για να εγκαθιδρυθεί το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο για την πρώην Γιουγκοσλαβία, θα χρειαστούν και τα τρία αυτά στοιχεία για να αντιστραφεί η τάση προς μια εποχή ατιμωρησίας.

Ήταν αναζωογονητικό να ακούμε την κυβέρνηση Μπάιντεν να υπόσχεται να υπερασπιστεί το κράτος δικαίου -μια δέσμευση που ξεκινά εγχωρίως. Οι χώρες που επιδιώκουν να περιορίσουν την ατιμωρησία πρέπει να διασφαλίσουν ότι τηρούν τα διεθνή πρότυπα λογοδοσίας, είτε στο εσωτερικό τους (για παράδειγμα, μέσω του νόμου) είτε στο εξωτερικό (για παράδειγμα, μέσω ανεξάρτητων ερευνών για φερόμενες παραβιάσεις του νόμου). Με την εκπλήρωση αυτών των προτύπων από τις ίδιες, θέτουν την σκηνή για να συνενωθούν και να επιδιώξουν να καταστήσουν άλλους δρώντες υπόλογους, επίσης.

Σε αυτήν την προσπάθεια, υπάρχουν διαθέσιμα εργαλεία για τις Ηνωμένες Πολιτείες και τους εταίρους τους που προς το παρόν δεν χρησιμοποιούνται. Για παράδειγμα, οι έρευνες των Ηνωμένων Εθνών για εγκλήματα πολέμου στην Συρία ήταν με μισή καρδιά: πολύ λίγες σε αριθμό, πολύ στενά εστιασμένες, χωρίς να παρακολουθούνται σωστά. Οι New York Times και ανεξάρτητοι ερευνητές, όπως η Bellingcat και το Παρατηρητήριο της Συρίας για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα, έχουν κάνει περισσότερα από τις στενά οριοθετημένες επιτροπές του ΟΗΕ για να αποκαλύψουν παραβιάσεις του διεθνούς δικαίου στην Συρία.

Κάποιοι μπορεί να αντιτάξουν ότι η Ρωσία θα ασκούσε βέτο σε κάτι πιο αυστηρό. Ωστόσο, η Ρωσία πλήρωσε ένα περιορισμένο τίμημα για αυτήν την παρεμπόδιση τα τελευταία χρόνια, και αν δεν αυξηθεί αυτό το τίμημα, η Μόσχα θα συμπεράνει, ορθώς, ότι οι άλλες χώρες δεν ενδιαφέρονται. Το ίδιο ισχύει και για άλλες συγκρούσεις, συμπεριλαμβανομένης εκείνης στην Υεμένη, όπου ο υπό την ηγεσία της Σαουδικής Αραβίας συνασπισμός, ο οποίος μέχρι πρόσφατα περιλάμβανε τις Ηνωμένες Πολιτείες, έχει εμπλακεί σε παραβιάσεις δικαιωμάτων παράλληλα με την ομάδα των ανταρτών Χούτι.

Εκείνοι που δεσμεύονται να τερματίσουν την ατιμωρησία πρέπει να υποστηρίξουν τις προσπάθειες για χρήση νομικών συστημάτων ώστε οι δράστες να λογοδοτούν. Η Γερμανία, για παράδειγμα, επέτρεψε την χρήση στο δικαστήριο αποδεικτικών στοιχείων που συλλέχθηκαν από ανεξάρτητες μη κυβερνητικές οργανώσεις και Σύρους πρόσφυγες για να καταδικάσει Σύρους υπηκόους βάσει της αρχής της καθολικής δικαιοδοσίας. Αυτό είναι ένα σημαντικό βήμα προς τα εμπρός και πρέπει να γίνεται παράλληλα με την χρήση κυρώσεων τύπου Magnitsky εναντίον εκείνων που είναι ένοχοι.

Άλλα εργαλεία για την καταπολέμηση της ατιμωρησίας είναι οι σχέσεις στρατού με στρατό, οι στρατιωτικές εκπαιδεύσεις, και οι στρατιωτικοί συνασπισμοί με φιλικά έθνη. Η τήρηση του διεθνούς ανθρωπιστικού δικαίου πρέπει να αποτελεί θεμελιώδες μέρος αυτών των επαφών. Μια πρόσφατη έκθεση [2] της Διεθνούς Επιτροπής του Ερυθρού Σταυρού υπογράμμισε την σημασία αυτού που ο οργανισμός αποκαλεί στρατιωτικές «σχέσεις υποστήριξης» για την ενίσχυση της πολιτικής προστασίας. Σκεπτόμενα μέλη του στρατού των ΗΠΑ αναγνωρίζουν τον πρακτικό και βασικό λόγο για αυτές τις δεσμεύσεις και ήταν τρομαγμένοι από την ρητορική του Τραμπ σχετικά με την διεξαγωγή πολέμου.

Ωστόσο, οι κυβερνήσεις από μόνες τους δεν μπορούν να συγκαλέσουν μια αρκετά μεγάλη αντισταθμιστική δύναμη για να περιορίσουν την ατιμωρησία. Ο ιδιωτικός τομέας, με την τεράστια δύναμη και ευθύνη του, πρέπει να είναι μέρος της εξίσωσης. Οι κατασκευαστές όπλων ή οι χρηματοδότες κατασκευαστών όπλων, που πιστεύουν ότι είναι λάθος τα όπλα τους να χρησιμοποιούνται για να στοχεύουν πολίτες έχουν καθήκον να μιλούν και να ενεργούν ανάλογα. Οι ασφαλιστικοί πάροχοι που αντασφαλίζουν προϊόντα ή κυβερνήσεις που συμβάλλουν σε παραβιάσεις του διεθνούς ανθρωπιστικού δικαίου πρέπει να αναρωτηθούν: «Γιατί το κάνουμε αυτό;»

Οι εταιρείες τεχνολογίας και media έχουν μια ιδιαίτερα μεγάλη ευθύνη, επειδή ο έλεγχος του χώρου πληροφοριών είναι πολύ κρίσιμος για την διατήρηση των συστημάτων ατιμωρησίας και την προστασία των παραβατών από την λογοδοσία. Σε ζώνες συγκρούσεων σε όλο τον κόσμο, η αποτελεσματική συσκότιση των ειδήσεων είναι ο κανόνας τώρα, όχι η εξαίρεση. Η διακοπή αυτών των συσκοτίσεων χρειάζεται πολιτική πίεση, αλλά απαιτεί επίσης τεχνολογική καινοτομία για να επιτρέπει στους πολίτες να τεκμηριώνουν με ασφάλεια τα γεγονότα και να μεταδίδουν αυτές τις πληροφορίες στο εξωτερικό.

Οι εταιρείες θα μπουν στον πειρασμό να κάνουν μόνο συμβολικές χειρονομίες. Υπάρχει μια μάστιγα greenwashing [στμ: οι συμβολικές «πράσινες» ενέργειες των εταιρειών για να βελτιώσουν το κοινωνικό προφίλ τους] και άλλων συμβολικών εταιρικών χειρονομιών. Το 2019, για παράδειγμα, πολλές εταιρείες αποφάσισαν να μποϊκοτάρουν ένα συνέδριο στην Σαουδική Αραβία, γνωστό ως το «Νταβός στην Έρημο» μετά την δολοφονία του Σαουδάραβα δημοσιογράφου Jamal Khashoggi. Ωστόσο, οι ίδιες εταιρείες αποφάσισαν να συμμετάσχουν το επόμενο έτος, παρόλο που είχαν δημοσιοποιηθεί ακόμη περισσότερα στοιχεία για την επίσημη συμμετοχή της Σαουδικής Αραβίας στην δολοφονία. Για να υπάρχει συμμετοχή του ιδιωτικού τομέα στον συνασπισμό ενάντια στην ατιμωρησία, πρέπει να είναι συνεχής. Τελικά, αυτό σημαίνει να πεισθούν οι επιχειρήσεις ότι οι κυβερνήσεις που δεν σέβονται τα ανθρώπινα δικαιώματα θα καταλήξουν στην κατάχρηση των δικαιωμάτων ιδιοκτησίας, φτάνοντας στον πάτο.

Η δημιουργία ενός συνασπισμού υπέρ της λογοδοσίας και κατά της ατιμωρησίας θα είναι σκληρή δουλειά. Αλλά εάν οι αξίες πρόκειται να ενημερώσουν την εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ για άλλη μια φορά, όπως υποσχέθηκε ο Μπάιντεν, τότε η τύχη των αμάχων σε ζώνες συγκρούσεων πρέπει να είναι κεντρική για τον ορισμό της επιτυχίας της διοίκησης. Δεν υπάρχει καλύτερη δοκιμασία για το αν η Αμερική πραγματικά έχει «επιστρέψει» από το να γυρίσει την παλίρροια της ατιμωρησίας -και αυτό θα χρειαστεί μια δέσμευση για την οικοδόμηση αντισταθμιστικής δύναμης, κομμάτι ανά κομμάτι, τομέα ανά τομέα, θέμα ανά θέμα. Νέοι νόμοι δεν θα είναι απαραίτητοι. Οι κανόνες και οι ιδέες της Χάρτας του ΟΗΕ και των σχετικών εγγράφων είναι επαρκείς. Απλώς πρέπει να τηρηθούν.

Σύνδεσμοι:
[1] https://acleddata.com/#/dashboard
[2] https://www.icrc.org/en/publication/4498-allies-partners-and-proxies-man...

Copyright © 2021 by the Council on Foreign Relations, Inc.
All rights reserved.

Στα αγγλικά: https://www.foreignaffairs.com/articles/united-states/2021-05-13/age-imp...

Μπορείτε να ακολουθείτε το «Foreign Affairs, The Hellenic Edition» στο TWITTER στην διεύθυνση www.twitter.com/foreigngr αλλά και στο FACEBOOK, στην διεύθυνση www.facebook.com/ForeignAffairs.gr και στο linkedin στην διεύθυνση https://www.linkedin.com/company/foreign-affairs-the-hellenic-edition