Η Αμερική δεν είναι έτοιμη για πόλεμο με την Κίνα

Κατά την γνώμη πολλών στρατιωτικών ειδικών, οι ηγέτες των ΗΠΑ αντιμετωπίζουν αυτό που θα έπρεπε να είναι μια εύκολη επιλογή. Μπορούν γρήγορα να ενισχύσουν την στρατιωτική ισορροπία στην Ανατολική Ασία πλημμυρίζοντας την περιοχή με χαμηλού κόστους εκτοξευτές και αισθητήρες ή μπορούν να συνεχίσουν να σπαταλούν πόρους σε άσχετες αποστολές και ακριβά οπλικά συστήματα που είναι σαν ακίνητοι στόχοι (sitting ducks) για τους πυραύλους της Κίνας. Το ερώτημα είναι: Γιατί το αμερικανικό αμυντικό κατεστημένο δεν βλέπει τα πράγματα με τον ίδιο τρόπο;

ΑΡΓΟΣΥΡΤΗ ΜΕΤΑΒΟΛΗ

Το πρόβλημα ξεκινά από την κορυφή και ρέει προς τις κάτω βαθμίδες. Από το τέλος του Ψυχρού Πολέμου, οι πρόεδροι των ΗΠΑ έχουν επιτρέψει (και συχνά ενθαρρύνουν) το Υπουργείο Άμυνας να μεταμορφωθεί σε Υπουργείο των Πάντων. Ο αμερικανικός στρατός εκτελεί τώρα δεκάδες αποστολές εκτός από την προετοιμασία για πόλεμο μεγάλων δυνάμεων, συμπεριλαμβανομένης της αναπτυξιακής βοήθειας, της ανακούφισης από καταστροφές, των επιχειρήσεων καταπολέμησης των ναρκωτικών, της διπλωματικής προσέγγισης, της προστασίας του περιβάλλοντος, και της ασφάλειας των εκλογών. Το αμερικανικό στρατιωτικό προσωπικό επιχειρεί σχεδόν σε κάθε χώρα της γης και εκτελεί σχεδόν κάθε πιθανή δουλειά.

Αυτή η ευρεία εντολή μετέτρεψε τους Αμερικανούς μάχιμους διοικητές σε αυτό που η δημοσιογράφος της Washington Post, Dana Priest, χαρακτήρισε [5] ως «το σύγχρονο ισοδύναμο των ανθύπατων της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας -καλά χρηματοδοτούμενα, ημι-αυτόνομα, αντισυμβατικά κέντρα εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ».

Επιβλέπουν διάσπαρτα μίνι Πεντάγωνα, ταξιδεύουν στον κόσμο σαν αρχηγοί κρατών και χειρίζονται ένα ευρύ φάσμα θεμάτων. Αντί να υποστηρίζουν την σχετικά φθηνή και εύκολη ανάπτυξη πυραύλων κρουζ που θα ήταν ζωτικής σημασίας σε έναν πόλεμο με την Κίνα, αντίθετα πιέζουν για μεγάλες στρατιωτικές μονάδες και ογκώδεις στρατιωτικές πλατφόρμες (όπως αεροπλανοφόρα και αντιτορπιλικά) που μπορούν να χειριστούν μια ποικιλία αποστολών ειρήνης.

Όπως έχει δείξει η ειδικός στην άμυνα, Mackenzie Eaglen [6], οι μάχιμοι διοικητές ζητούν συνεχώς την χρήση τέτοιων πλατφορμών, και οι υπηρεσίες εξαντλούν τις δυνάμεις τους προσπαθώντας να ικανοποιήσουν αυτές τις απαιτήσεις. Ως αποτέλεσμα, ο στρατός των ΗΠΑ διατήρησε έναν πολεμικό ρυθμό επιχειρήσεων κατά την διάρκεια των τελευταίων δύο δεκαετιών, ακόμη και αφότου απομακρύνθηκε από πολέμους στο Αφγανιστάν και το Ιράκ, με ορισμένες μονάδες να στέλνονται σε αποστολές σχεδόν τρεις φορές πάνω από το συνιστώμενο από το Πεντάγωνο ποσοστό. Δεν προκαλεί έκπληξη ότι τα ατυχήματα και οι μηχανικές βλάβες έχουν αυξηθεί. Από το 2006 έως τις αρχές του 2021, ο αριθμός των μελών των ΗΠΑ που σκοτώθηκαν σε ατυχήματα -5.913 άτομα- ήταν υπερδιπλάσιος από τον αριθμό των ατόμων που σκοτώθηκαν σε μάχη. Το 1986, το κόστος λειτουργίας και συντήρησης κατανάλωσε το 28% του προϋπολογισμού του Πενταγώνου˙ τώρα στραγγίζει ένα επιβλητικό 41%, το οποίο είναι περισσότερο από το διπλάσιο του μεριδίου του προϋπολογισμού που διατίθεται για την αγορά νέων συστημάτων όπλων. Αυτές οι τάσεις ξεκίνησαν έναν φαύλο κύκλο στον οποίο το Πεντάγωνο ξοδεύει όλο και περισσότερο για να διατηρήσει λιγότερες, παλαιότερες και ολοένα και πιο ξεπερασμένες δυνάμεις.

ΜΙΑ ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ

Το πρόβλημα ξεκινά από την κορυφή και, ως εκ τούτου, το ίδιο πρέπει να κάνει και η λύση. Ο πρόεδρος, Τζο Μπάιντεν, και ο υπουργός Άμυνας, Lloyd Austin, πρέπει να διατάξουν το Πεντάγωνο να επικεντρωθεί σε μάχες υψηλής έντασης με την Κίνα, ειδικά στα στενά της Ταϊβάν [7], όπου η απειλή του πολέμου είναι μεγαλύτερη, και να υποβαθμίσει ή να καταργήσει άλλες αποστολές. Οι οδηγίες αυτές πρέπει να περιληφθούν στις προτάσεις της διοίκησης του Μπάιντεν για τον αμυντικό προϋπολογισμό και σε μια αναθεωρημένη Εθνική Αμυντική Στρατηγική (National Defense Strategy). Η Εθνική Αμυντική Στρατηγική του 2018 έδωσε προτεραιότητα στον ανταγωνισμό μεγάλων δυνάμεων, αλλά δεν άλλαξε σημαντικά την δομή των δυνάμεων των ΗΠΑ στην Ασία επειδή συσσώρευσε νέες αποστολές χωρίς να απορρίψει λιγότερο ζωτικές. Η κυβέρνηση Μπάιντεν πρέπει τώρα να κάνει την βρώμικη δουλειά του εντοπισμού και του τερματισμού μη απαραίτητων έργων για να απελευθερώσει στρατιωτικούς πόρους και να εστιάσει την προσοχή στην αποτροπή της Κίνας.

Το πρώτο βήμα σε αυτήν την διαδικασία θα περιλαμβάνει τη μείωση του αριθμού και του εύρους των «αποστολών παρουσίας» (“presence missions”), οι οποίες σήμερα βάζουν εκατοντάδες χιλιάδες άτομα από το στρατιωτικό προσωπικό να πλοηγούνται, να πετούν, να εκπαιδεύονται, και να ασκούνται σε όλο τον κόσμο κάθε μέρα. Ο σκληρός ρυθμός αυτών των δραστηριοτήτων συνδέεται και φθείρει τις στρατιωτικές μονάδες του στρατού και ενθαρρύνει την προμήθεια μεγάλων πλατφορμών ακατάλληλων για πόλεμο με την Κίνα. Η διαβεβαίωση των συμμάχων και η «παρουσία της σημαίας» είναι σημαντικές αποστολές, αλλά θα μπορούσαν να αντιμετωπιστούν από ελαφρύτερες μονάδες, όπως οι Βοηθητικές Ταξιαρχίες Δύναμης Ασφαλείας (Security Force Assistance Brigades), ή από το Στέιτ Ντιπάρτμεντ και όχι από μαχητικές ομάδες αεροπλανοφόρων.