Οι Παλαιστίνιοι δεν θα -και δεν μπορούν να- αγνοηθούν

Η έντονη βία στο Ισραήλ και την Παλαιστίνη τον Μάιο έμοιαζε με παρόμοια επεισόδια τις τελευταίες δεκαετίες. Αλλά είχε επίσης πολλά ξεχωριστά χαρακτηριστικά, μεταξύ των οποίων κυριαρχεί η πρωτοφανής ενότητα των Παλαιστινίων παντού. Οι Παλαιστίνιοι ξεσηκώθηκαν μαζί απέναντι στους διχασμούς που τους επέβαλε το Ισραήλ και εκείνους που δημιουργήθηκαν από τον κοντόφθαλμο κομματισμό των ηγετών τους. Έκαναν διαδηλώσεις σε ολόκληρη την χώρα ως απάντηση στην βαριά καταστολή του Ισραήλ στην γειτονιά του Sheikh Jarrah και του τζαμιού Αλ Άκσα στην Ιερουσαλήμ και των βομβαρδισμών του στην Γάζα που σκότωσαν πάνω από 250 άτομα. Το Ισραήλ προσπάθησε να συντρίψει αυτές τις διαμαρτυρίες, κάτι που οδήγησε σε εκρήξεις οχλοκρατικής βίας κατά των Παλαιστινίων σε πόλεις εντός του Ισραήλ όπως η Acre, η Haifa και η Jaffa. Ισραηλινές δυνάμεις σκότωσαν δεκάδες Παλαιστίνιους διαδηλωτές στην Δυτική Όχθη. Στην συνέχεια, στις 18 Μαΐου, οι Παλαιστίνιοι στην Γάζα, την Δυτική Όχθη και την Ανατολική Ιερουσαλήμ, εντός του Ισραήλ, και σε κοινότητες της διασποράς στον Λίβανο, την Ιορδανία και αλλού, πραγματοποίησαν μια γενική απεργία, την πρώτη που περιλάμβανε όλη την ιστορική Παλαιστίνη μετά από την εξάμηνη γενική απεργία του 1936.

Κοντά στα σύνορα Ισραήλ-Γάζας, τον Απρίλιο του 2019. Ibraheem Abu Mustafa / Reuters
--------------------------------------------------------------

Ωστόσο, οι πιθανότητες παραμένουν εναντίον των Παλαιστινίων, και μια νέα ισραηλινή κυβέρνηση δεν φαίνεται πιο πιθανό από την προκάτοχό της να σταματήσει τις καταχρήσεις της και τις πολιτικές που έχουν απομακρύνει κάθε προοπτική μιας δίκαιης και αποδεκτής πολιτικής διευθέτησης. Όμως, η κινητοποίηση μιας νέας γενιάς Παλαιστινίων προσφέρει κάποιους λόγους ελπίδας. Ένα αναζωογονημένο παλαιστινιακό εθνικό κίνημα μπορεί να απαλλαγεί από τις παραδοχές και τις αποτυχίες των προηγούμενων γενεών και, μέσω των ενεργειών και των μηνυμάτων του, να κάνει ξεκάθαρη την μη βιωσιμότητα του status quo.

ΑΛΛΑΓΗ ΠΟΡΕΙΑΣ

Για χρόνια, ειδικοί και πολιτικοί έχουν δηλώσει ότι οι Παλαιστίνιοι ηττήθηκαν και αποθαρρύνθηκαν και ότι ο σκοπός τους είχε χάσει την σημασία του. Η διοίκηση του προέδρου των ΗΠΑ, Ντόναλντ Τραμπ, μετέφρασε αυτήν την άποψη σε πολιτικές ακόμη πιο αυστηρά αντι-Παλαιστινιακές από εκείνες που προηγήθηκαν. Αυτή η κατανόηση ότι οι Παλαιστίνιοι θα μπορούσαν με ασφάλεια να ξεχαστούν ήταν επίσης η βάση της ομαλοποίησης των σχέσεων μεταξύ Ισραήλ και τεσσάρων αραβικών χωρών το 2020. Αλλά η εξέγερση στην Δυτική Όχθη, η γενική απεργία σε όλη την χώρα, και η αλληλεγγύη της παλαιστινιακής διασποράς παρέδωσαν ένα σαφές μήνυμα: οι Παλαιστίνιοι δεν μπορούν να αγνοηθούν.

Η κάλυψη των γεγονότων από τα Δυτικά μέσα ενημέρωσης τον Μάιο [2] επίσης ξέφυγε από τον κανόνα. Για μια φορά, οι ραδιοτηλεοπτικοί σταθμοί και οι εφημερίδες δεν επανέλαβαν τυφλά τα ισραηλινά θέματα σχετικά με τα αδιάκριτα παλαιστινιακά τρομοκρατικά πυρά με ρουκέτες εναντίον Ισραηλινών αμάχων -έναν ισχυρισμό για παλαιστινιακή υποκίνηση και υπαιτιότητα που τελετουργικά επικαλούνται αυτά τα μέσα ενημέρωσης μόλις εξαπολυθεί ο πρώτος πύραυλος της Χαμάς, σβήνοντας κατά την διαδικασία τα 54 χρόνια Ισραηλινής στρατιωτικής κατοχής και τα 73 έτη παλαιστινιακής αποστέρησης. Αντ' αυτού, τα συγκεκριμένα χρόνια μοτίβα αδικίας και κακοποίησης εμφανίστηκαν σε εξέχουσα θέση τόσο στα δημοφιλή όσο και στα social media. Για παράδειγμα, πολλές αναφορές εξήγησαν ότι οι οικογένειες στην Σέιχ Τζαρά που προγραμματίστηκαν για έξωση από Εβραίους εποίκους με την υποστήριξη των ισραηλινών δυνάμεων ασφαλείας ήταν πρόσφυγες που εκτοπίστηκαν από τις πόλεις Άκρε και Χάιφα το 1948. Τα ρεπορτάζ των μέσων ενημέρωσης σημείωσαν επίσης ότι αν και οι Ισραηλινοί Εβραίοι επιτρέπεται να υποβάλλουν αξιώσεις σε περιουσία στην κατεχόμενη Αραβική Ανατολική Ιερουσαλήμ και την Δυτική Όχθη, οι Παλαιστίνιοι απαγορεύεται να κάνουν ανάλογες αξιώσεις για οποιαδήποτε από τις εκτεταμένες περιουσίες τους που κατασχέθηκαν από το Ισραήλ σε όλη την χώρα τις τελευταίες επτά δεκαετίες.

Παράλληλα με αυτή την αφύπνιση των μέσων ενημέρωσης, οι άνθρωποι στην Δύση φάνηκαν να κατανοούν περισσότερο τις πραγματικές πολιτικές που λειτουργούν στην Παλαιστίνη. Οι απολογητές του Ισραήλ στην Ουάσινγκτον, το Λονδίνο και το Βερολίνο προέβαλλαν, φυσικά, τα τυπικά κλισέ για το δικαίωμα του Ισραήλ στην αυτοάμυνα, αλλά δεν μπόρεσαν να καλύψουν τον μεταβαλλόμενο τόνο τόσο στην πολιτική αρένα όσο και στις μεγάλες διαδηλώσεις υπέρ των Παλαιστινίων στην Αυστραλία, τον Καναδά το Ηνωμένο Βασίλειο, τις Ηνωμένες Πολιτείες και αλλού. Ίσως για πρώτη φορά, ο δημόσιος λόγος και στις τέσσερις από αυτές τις χώρες (που μοιράζονται την κληρονομιά της απόρριψης των αυτοχθόνων πληθυσμών) περιελάμβανε συζήτηση για τον αποικιοκρατικό χαρακτήρα επί γενιές των ισραηλινών πολιτικών έναντι των Παλαιστινίων. Οι ακτιβιστές ενίσχυσαν τους παραλληλισμούς σχετικά με την καταπίεση που υπογραμμίστηκε από το κίνημα Black Lives Matter και πολλοί νέοι Αμερικανοί τώρα συνδέουν την αδικία που έχουν δει σε μέρη όπως το Φέργκιουσον, στο Μισσούρι, με αυτήν που είδαν στην Σέιχ Τζαρά και σε άλλες περιοχές όπου οι δυνάμεις ασφαλείας χρησιμοποιούν τα ίδια κατασκευασμένα στις ΗΠΑ δακρυγόνα και τις ίδιες στρατιωτικοποιημένες τακτικές αστυνόμευσης.