Το Χονγκ Κονγκ και τα όρια της οικονομικής αποσύνδεσης

Οι Δυτικές κυβερνήσεις, υπό την ηγεσία των Ηνωμένων Πολιτειών και του Ηνωμένου Βασιλείου, εξέδωσαν ισχυρές δηλώσεις, εφάρμοσαν κυρώσεις, καθυστέρησαν συνόδους κορυφής, ακύρωσαν διμερείς συμφωνίες συνεργασίας, και άλλαξαν το καθεστώς του Χονγκ Κονγκ σύμφωνα με τους εθνικούς τους νόμους, προκειμένου να αντικατοπτρίζουν την αλλαγή της πραγματικότητας της πόλης. Άλλες χώρες, όπως η Αυστραλία και ο Καναδάς, προσχώρησαν επίσης στο Ηνωμένο Βασίλειο για την χαλάρωση των μεταναστευτικών κανόνων για τους εξόριστους του Χονγκ Κονγκ. Όλα αυτά τα βήματα, ωστόσο, φαίνεται μόνο να έχουν ενισχύσει [3] την αποφασιστικότητα του Κινέζου προέδρου, Xi Jinping, να σφίξει την λαβή του στις πολιτικές υποθέσεις του Χονγκ Κονγκ. Γενικά, το γαύγισμα των Δυτικών χωρών ήταν χειρότερο από όσο το δάγκωμά τους.

Ας πάρουμε, για παράδειγμα, τον Νόμο περί Αυτονομίας του Χονγκ Κονγκ, τον οποίο ψήφισε το Κογκρέσο των ΗΠΑ το 2020. Ο νόμος εξουσιοδοτεί το Υπουργείο Οικονομικών των ΗΠΑ να επιβάλει ποινές εναντίον κινεζικών τραπεζών που συνεργάζονται με Κινέζους αξιωματούχους οι οποίοι έχουν επισημανθεί σε ειδική έκθεση του Υπουργείου Εξωτερικών για το ότι έβλαψαν την αυτονομία του Χονγκ Κονγκ. Μέχρι σήμερα, ωστόσο, το Υπουργείο Οικονομικών δεν έχει τιμωρήσει καμία τράπεζα βάσει του νόμου. Ένας λόγος είναι ότι οι τράπεζες που ενδέχεται να έχουν στοχευθεί, έχουν λύσει τις σχέσεις τους με τα προβληματικά άτομα. Ωστόσο, το Υπουργείο Οικονομικών γνωρίζει επίσης ότι η επιβολή κυρώσεων σε μεγάλες κινεζικές τράπεζες θα μπορούσε να προκαλέσει σημαντική αστάθεια στο διεθνές σύστημα πληρωμών, διακόπτοντας τον τεράστιο όγκο χρηματοπιστωτικών συναλλαγών μεταξύ των δύο μεγαλύτερων οικονομιών του κόσμου. Αυτό με την σειρά του θα βλάψει τις χρηματοοικονομικές αγορές των ΗΠΑ και την αντιληπτή αξιοπιστία του αμερικανοκεντρικού παγκόσμιου συστήματος πληρωμών.

Δεν υπάρχει πρακτικός τρόπος να επιβληθούν οικονομικές κυρώσεις ειδικές για το Χονγκ Κονγκ: οποιεσδήποτε ενέργειες εναντίον μιας μεγάλης κινεζικής τράπεζας θα κλιμακώνονταν γρήγορα σε πλήρη επίθεση στο χρηματοπιστωτικό σύστημα της Κίνας. Μια τέτοια επίθεση, επομένως, θα οδηγούσε σε παγκόσμια οικονομική αστάθεια, απώλεια εθνικών αποταμιεύσεων για τις Ηνωμένες Πολιτείες, και ένταση των προσπαθειών της Κίνας να δημιουργήσει μια εναλλακτική λύση στο σύστημα πληρωμών SWIFT που κυριαρχείται από το δολάριο. Όλες αυτές οι εξελίξεις θα πλήξουν σημαντικά την οικονομία των ΗΠΑ.

Επιπλέον, η στόχευση του χρηματοπιστωτικού τομέα του Χονγκ Κονγκ -η πλευρά της πόλης που ενδιαφέρει περισσότερο την Κίνα- σχεδόν σίγουρα θα πλήξει τους πολίτες του Χονγκ Κονγκ ακόμη πιο σοβαρά, τόσο σε απόλυτους όσο και σε σχετικούς όρους, από όσο θα έβλαπτε τους υπεύθυνους χάραξης πολιτικής στο Πεκίνο. Αυτό έχει σταματήσει τα μέλη του Κογκρέσου των ΗΠΑ που ήταν οι πιο συνεπείς υποστηρικτές του Χονγκ Κονγκ και του κινήματος της δημοκρατίας.

ΧΩΡΙΣ ΜΟΧΛΕΥΣΗ

Η παρόρμηση στην Ουάσιγκτον, το Λονδίνο, και άλλες πρωτεύουσες να τιμωρήσουν την Κίνα για ό, τι έχει κάνει στο Χονγκ Κονγκ είναι φυσική και προφανής, αλλά οι εξωτερικές δυνάμεις δεν έχουν δύναμη να επηρεάσουν την κινεζική πολιτική. Η δυσάρεστη αλήθεια είναι ότι το Χονγκ Κονγκ, παρά το ξεκοίλιασμα του δημοκρατικού του συστήματος, παραμένει εξαιρετικά χρήσιμο για τις Ηνωμένες Πολιτείες και άλλες Δυτικές δυνάμεις, και η συνεχής επιτυχία του ως χρηματοπιστωτική αγορά και οικονομική πύλη προς την Κίνα παραμένει σημαντική για την παγκόσμια οικονομία.

Η Ουάσινγκτον και οι εταίροι της θα πρέπει να μειώσουν τις προσδοκίες τους και να εγκαταλείψουν την ψευδαίσθηση ότι το σωστό μείγμα κυρώσεων θα οδηγήσει σε αντιστροφή της κινεζικής πολιτικής.

Ο στόχος των κορυφαίων δημοκρατιών θα πρέπει αντ' αυτού να είναι να επισημάνει στον υπόλοιπο κόσμο ότι η Κίνα παραβίασε τις υποσχέσεις της, κάτι που θα έχει ως αποτέλεσμα να σπέρνουν αμφιβολίες για την εμπιστοσύνη και την αξιοπιστία του Πεκίνου. Σε τελική ανάλυση, αν παραβίασε τις υποσχέσεις του προς το Χονγκ Κονγκ, γιατί να πιστέψει κάποιος ότι δεν θα κάνει το ίδιο αλλού; Η υπενθύμιση στον κόσμο των χαμένων δημοκρατικών παραδόσεων του Χονγκ Κονγκ θα αποδείξει επίσης ότι παρά την ισχύ της Κίνας [4], οι Ηνωμένες Πολιτείες και οι σύμμαχοί τους εκτιμούν την δημοκρατία και πιστεύουν ότι μπορεί να λειτουργήσει οπουδήποτε, ακόμη και σε κινεζικές κοινωνίες. Για να είναι πιο αποτελεσματικές, οι Δυτικές χώρες πρέπει να συντονίσουν τα μηνύματά τους που καταδικάζουν τις ενέργειες της Κίνας στο Χονγκ Κονγκ και να τα δημοσιοποιούν τακτικά και με συνέπεια, καθώς αξιωματούχοι στην Κίνα και σε άλλες χώρες θα παρακολουθούν για να δουν αν η Ουάσινγκτον και οι συνεργάτες της συνεχίζουν να ενδιαφέρονται για το Χονγκ Κονγκ αφότου η προσοχή των μέσων ενημέρωσης στραφεί αλλού.

Οι Ηνωμένες Πολιτείες θα πρέπει επίσης να συμπαραταχθούν με άλλους για την υιοθέτηση κανόνων παρόμοιων με τουλάχιστον δύο νομοσχέδια που εκκρεμούν επί του παρόντος στο Κογκρέσο, οι οποίοι θα διευκολύνουν τη μετακίνηση πολιτών των Χονγκ Κονγκ στις Ηνωμένες Πολιτείες εάν αισθανθούν ότι κινδυνεύουν στην περιοχή. Μια τέτοια κίνηση θα ήταν ηθικά δικαιολογημένη, δεδομένης της φύσης της πολιτικής καταστολής, και τακτικιστικά ισχυρή, καθώς θα έδειχνε στους παρατηρητές στην Κίνα και αλλού ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες παραμένουν καταφύγιο για δημοκρατικούς ηγέτες.

Τέλος, οι Ηνωμένες Πολιτείες θα πρέπει να συνεχίσουν να επιβάλλουν κυρώσεις σε άτομα που είναι υπεύθυνα για σημαντικές νέες κατασταλτικές κινήσεις στο Χονγκ Κονγκ, όχι επειδή τέτοιες τιμωρίες λειτουργούν -οι Κινέζοι αξιωματούχοι στην πραγματικότητα προάγονται εάν τους επιβληθούν κυρώσεις από την Ουάσινγκτον- αλλά επειδή το να τις εγκαταλείψουν τώρα αφότου ήδη εφάρμοσαν δύο προηγούμενους γύρους κυρώσεων θα έστελνε λάθος μήνυμα στην Κίνα και τους παγκόσμιους παρατηρητές σχετικά με την ένταση και την διάρκεια της δέσμευσης των ΗΠΑ στο Χονγκ Κονγκ.

ΑΝΤΑΓΩΝΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΠΕΡΙΟΡΙΣΜΟΙ