Η τελευταία ευκαιρία να σταματήσει η Βόρεια Κορέα;

Ο τρόπος με τον οποίο η κυβέρνηση Μπάιντεν θα προσεγγίσει αυτή την δύσκολη κατάσταση είναι ασαφής. Η πολιτική της ήταν σκόπιμα χαμηλών τόνων [4], δεν έδειχνε ούτε επείγουσα ανάγκη ούτε ενθουσιασμό για να μαζέψει τα κομμάτια από προηγούμενες συμφωνίες και να βρει μια διπλωματική πορεία προς τα εμπρός. Σε μεγάλο βαθμό αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι η ομάδα εθνικής ασφάλειας του Μπάιντεν, που το σύνολο των μελών ης απέκτησαν εμπειρία επί του θέματος κατά την διάρκεια της προεδρίας Ομπάμα, είναι βαθιά σκεπτικιστική για τις προθέσεις της Βόρειας Κορέας για αποπυρηνικοποίηση και έχει πολλά άλλα να αντιμετωπίσει αυτή την στιγμή.

Δεν έχει γίνει ακόμη μια ομιλία οποιουδήποτε αξιωματούχου της διοίκησης που να προσφέρει πλήρη διευκρίνιση της πολιτικής πέρα από την υπόσχεση της εκπροσώπου Τύπου του Λευκού Οίκου, Τζεν Ψάκι, ότι ο Μπάιντεν δεν θα ακολουθήσει τις φτιαγμένες για την τηλεόραση συναντήσεις του Τραμπ [5] ή την στρατηγική υπομονή του Ομπάμα. Ο Sung Kim, ο ειδικός απεσταλμένος των ΗΠΑ για την Βόρεια Κορέα, δήλωσε πρόθυμος να συναντηθεί με τους Βορειοκορεάτες «οπουδήποτε και οποτεδήποτε», αλλά οι περισσότεροι παρατηρητές στην Ουάσινγκτον αισθάνονται από την διοίκηση επιφύλαξη παρά ενθουσιασμό όταν πρόκειται για σχέσεις με την Πιονγκγιάνγκ. Επιπλέον, τώρα που τελείωσαν οι στρατιωτικές επιχειρήσεις των ΗΠΑ στο Αφγανιστάν, η ηγεσία του Στέιτ Ντιπάρτμεντ επικεντρώθηκε αποκλειστικά στην διπλωματική αποστολή στην χώρα αυτή, πράγμα που σημαίνει ότι δεν υπάρχει πολύς χρόνος για προσοχή υψηλού επιπέδου για την Βόρεια Κορέα. Αν δεν συζητούν για το Αφγανιστάν, οι ξένοι αξιωματούχοι που επισκέπτονται [την Ουάσινγκτον] δεν μπορούν να έχουν πολύ χρόνο με ανώτατους αξιωματούχους στο Στέιτ Ντιπάρτμεντ ή στο Συμβούλιο Εθνικής Ασφάλειας.

Ο Κιμ έχει τις δικές του ανησυχίες. Η απελπιστική οικονομική κατάσταση [6] -κατακλυσμένη από πλημμύρες και ένα 21μηνο κλείσιμο των συνόρων μεταξύ Βόρειας Κορέας και Κίνας που προκλήθηκε από την πανδημία- έχει κάνει την Πιονγκγιάνγκ να εστιάσει προς το εσωτερικό. Το καθεστώς επίσης δεν έχει κανένα ενδιαφέρον να απαντήσει στις εκκλήσεις για δέσμευση από αυτό που θεωρεί ότι είναι μια ανίκανη κυβέρνηση στη Νότια Κορέα. Επιπλέον, η Κίνα δεν έχει κάνει τίποτα για να προωθήσει την διπλωματία. Αν μη τι άλλο, η σύνδεση της συνεργασίας της Κίνας για την Βόρεια Κορέα με τις παραχωρήσεις των ΗΠΑ στις διμερείς σχέσεις με το Πεκίνο σημαίνει ότι η Κίνα δεν θα κάνει τίποτα από μόνη της για να σπάσει το αδιέξοδο. Σύντομα, όλα αυτά έδωσαν στον Μπάιντεν το περιθώριο για να βάλει την Βόρεια Κορέα σε αναμονή.

Αλλά αυτή η περίοδος σχετικής ησυχίας είναι πιθανό να διαλυθεί περαιτέρω πριν από το τέλος του τρέχοντος έτους, αν όχι νωρίτερα, καθώς ο Kim πιθανότατα θα επιστρέψει στην παλιά του συμπεριφορά. Ο καταναγκασμός, άλλωστε, είναι ο φυσικός τρόπος αλληλεπίδρασης της Βόρειας Κορέας με τον έξω κόσμο. Στο παρελθόν, οι Ηνωμένες Πολιτείες βασίστηκαν στην διπλωματία για να μειώσουν τις εντάσεις. Αυτή η φορά, ωστόσο, μπορεί να μην είναι η ίδια. Τούτο συμβαίνει επειδή, καθώς η Βόρεια Κορέα πλησιάζει στην ολοκλήρωση των πυρηνικών της δυνατοτήτων, οι προκλήσεις θα μπορούσαν να γίνουν πιο σημαντικές και επικίνδυνες. Για παράδειγμα, η Βόρεια Κορέα μπορεί να αποκτήσει και να δοκιμάσει ένα πολλαπλά ανεξάρτητα στοχεύσιμο όχημα επανεισόδου, το οποίο θα μπορούσε να αποφύγει τα αμυντικά συστήματα των ΗΠΑ˙ έναν διηπειρωτικό βαλλιστικό πύραυλο˙ ή έναν βαλλιστικό πύραυλο που να εκτοξεύεται από υποβρύχιο. Η ομάδα του Μπάιντεν επίσης απεχθάνεται να αποκλιμακώνει χωρίς σημαντική πρόοδο. Σίγουρα δεν πρόκειται να απαντήσει σε προκλητικές χειρονομίες με σύνοδο κορυφής [σε επίπεδο] αρχηγού κράτους ή με προσωπικές προσβολές στον Κιμ. Για να αποφύγει την οδό μιας αποδυναμωμένης διπλωματίας, η κυβέρνηση Μπάιντεν ίσως να αισθανθεί την ανάγκη να απαντήσει δυναμικά: για παράδειγμα, επιβάλλοντας τη μη διάδοση [των πυρηνικών] με έναν αποκλεισμό. Αλλά η Βόρεια Κορέα δεν θα κάνει πίσω. Αυτό θα σήμαινε περισσότερες δοκιμές, πιο προκλητικές στρατιωτικές ασκήσεις, και μια κρίση παρόμοια με εκείνη που ξέσπασε τον πρώτο χρόνο του Τραμπ.

Η COVID-19 ΑΝΟΙΓΕΙ ΕΝΑ ΠΑΡΑΘΥΡΟ

Η συνήθης απάντηση σε αυτό το πρόβλημα είναι να επιβληθούν περισσότερες κυρώσεις στην Βόρεια Κορέα προκειμένου να αναγκαστεί να σταματήσει τα εξοπλιστικά προγράμματά της, έστω και προσωρινά. Αυτή η επιλογή μπορεί να φαίνεται ως καλή πολιτική στην Ουάσινγκτον, αλλά είναι αναποτελεσματική [7], κυρίως επειδή η Βόρεια Κορέα ουσιαστικά έχει βάλει τον εαυτό της υπό τις πιο αυστηρές κυρώσεις στην ιστορία της κρατώντας κλειστά τα σύνορά της με την Κίνα από τον Ιανουάριο του 2020 για να αποτρέψει την εξάπλωση της COVID -19. Με τις κυρώσεις να είναι ανούσιες, η μόνη απάντηση στον περιορισμό της πυρηνικής απειλής είναι η διπλωματία. Και ο καλύτερος τρόπος για να φτάσει κάποιος εκεί είναι μέσω της ανθρωπιστικής βοήθειας που θα βοηθούσε την Βόρεια Κορέα να σταματήσει την εξάπλωση της COVID-19 και επίσης να ανακουφίσει τον πόνο των χρόνιων ελλείψεων τροφίμων που μαστίζουν την χώρα. Με τα κατάλληλα πρωτόκολλα επαλήθευσης, η ανθρωπιστική βοήθεια δεν θα παραβίαζε καμία από τις τρέχουσες κυρώσεις εναντίον της Βόρειας Κορέας σύμφωνα με τα ισχύοντα ψηφίσματα του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ και τη νομοθεσία των ΗΠΑ.