Μπορεί το Βερολίνο να γίνει σκληρό προς το Πεκίνο;

Μια επιλογή που πολύ γρήγορα απορρίπτεται είναι απλώς οι Γερμανοί ηγέτες να μιλήσουν πιο δυναμικά υπέρ αυτού που πιστεύουν -υπογραμμίζοντας ρητά αυτό που θεωρούν ως αποδεκτούς κανόνες. Αυτή η ειλικρίνεια μπορεί να βοηθήσει να δείξει ότι παρόλο που το Βερολίνο δεν προσπαθεί να απομονώσει το Πεκίνο, οι ανοιχτές κοινωνίες δεν θα δεχτούν την Κίνα ως μια πλήρως «κανονική» χώρα εφόσον επιδιώκει την καταστολή στο εσωτερικό και τον επεκτατισμό στο εξωτερικό. (Η Γερμανία βρίσκεται σε καλύτερη θέση από όσο οι Ηνωμένες Πολιτείες για να αποκτήσει το ηθικό πλεονέκτημα εδώ ˙ μάρτυρας η ευγένεια της πρόσφατης εκλογικής διαδικασίας στην Γερμανία έναντι της καταστροφής που ακολούθησε τις προεδρικές εκλογές των ΗΠΑ το 2020).

Η Γερμανία θα μπορούσε επίσης να ενισχύσει τις πολιορκημένες δημοκρατίες στην περιοχή, όπως την Ταϊβάν [10]. Μετά από χρόνια αντιμετώπισης της ρωσικής κυβερνο-κατασκοπείας, οι Γερμανοί αξιωματούχοι έχουν κάποια εμπειρία σε αυτόν τον τομέα και θα μπορούσαν να βοηθήσουν συμβουλεύοντας τους Ταϊβανούς ομολόγους τους, τουλάχιστον ως έναν συμβολικό τρόπο για να δείξουν στην Ταϊβάν ότι δεν είναι μόνη.

Η Γερμανία θα μπορούσε επίσης να χρησιμοποιήσει μια άλλη σελίδα από το εγχειρίδιο της Δυτικής Γερμανίας για τον Ψυχρό Πόλεμο και να προωθήσει άλλη μια πολιτική από εκείνη την εποχή: την Wandel durch Annäherung (αλλαγή μέσω της προσέγγισης) στην οποία η Δυτική Γερμανία συμφώνησε να συνεργαστεί με τις χώρες του σοβιετικού μπλοκ με αντάλλαγμα δεσμεύσεις σχετικά με τα ανθρώπινα δικαιώματα. Σύμφωνα με τα λόγια του Γερμανού συγγραφέα Jörg Lau, η επιτυχία της πολιτικής ήταν ο «δημιουργικός συνδυασμός κινήτρων και πίεσης, οικονομίας και ηθικής, αξιών και συμφερόντων» [11].

Οι σκεπτικιστές δικαίως θα επισημάνουν ότι η Κίνα δεν είναι η Σοβιετική Ένωση. Είναι πολύ πιο σημαντική από οικονομική άποψη και δεν χρειάζεται την οικονομική πατρωνία της Δύσης, κάτι που την καθιστά λιγότερο ευάλωτη στις πιέσεις για τα ανθρώπινα δικαιώματα. Αλλά αυτή η στρατηγική, που υποστηρίχθηκε για πρώτη φορά το 1963, εξακολουθεί να προσφέρει μια χρήσιμη υπενθύμιση ότι το εμπόριο και οι αξίες μπορούν και πρέπει να συμβαδίζουν. Αυτές οι ιδέες θα άφηναν την Γερμανία να ξεφύγει από την αποφυγή [της ενασχόλησης με τα αμφιλεγόμενα ζητήματα] όπως έκανε τα τελευταία χρόνια η Μέρκελ και θα της επιτρέψει να αντλήσει από την δική της βαθιά εμπειρία, ως μια χώρα που γνώρισε πάρα πολύ καλά τα θέλγητρα του αυταρχισμού, αλλά έκτοτε ευδοκίμησε ως μια από τις μεγαλύτερες ιστορίες επιτυχίας της δημοκρατίας στον κόσμο.

Σύνδεσμοι:
[1] https://www.foreignaffairs.com/reviews/review-essay/2021-06-22/life-party
[2] https://www.foreignaffairs.com/articles/china/2020-12-04/chinese-communi...
[3] https://www.youtube.com/watch?v=oTqNRuolDUM
[4] https://english.bdi.eu/media/publications/?publicationtype=Positions#/pu...
[5] https://ec.europa.eu/info/publications/eu-china-strategic-outlook-commis...
[6] https://merics.org/en/merics-briefs/germanys-future-china-policy-look-el...
[7] https://trade.ec.europa.eu/doclib/press/index.cfm?id=2187
[8] https://www.foreignaffairs.com/articles/china/2019-04-03/why-europe-gett...
[9] https://www.foreignaffairs.com/articles/united-states/2021-08-24/united-...
[10] https://www.foreignaffairs.com/articles/taiwan/2021-10-05/taiwan-and-fig...
[11] https://internationalepolitik.de/de/wandel-durch-handel-0

Copyright © 2021 by the Council on Foreign Relations, Inc.
All rights reserved.

Στα αγγλικά: https://www.foreignaffairs.com/articles/china/2021-10-11/can-berlin-get-...