Ο επιδραστικός αρχηγός | Foreign Affairs - Hellenic Edition
Secure Connection

Ο επιδραστικός αρχηγός

Πώς ο Κόλιν Πάουελ άλλαξε τις πολιτικοστρατιωτικές σχέσεις
Περίληψη: 

Πτυχές του ιστορικού του Πάουελ μπορούν να επικριθούν, αλλά μια επίκριση που δεν μπορεί να του ασκηθεί είναι ότι ο ίδιος δεν είχε σημασία.

Η HEIDI URBEN είναι συνεργάτις στην έδρα Chamberlain στο Πανεπιστήμιο Howard και αξιωματικός ε.α. του αμερικανικού στρατού. Είναι η συγγραφέας του επερχόμενου βιβλίου με τίτλο Party, Politics, and the Post-9/11 Army [1].
Ο PETER D. FEAVER είναι καθηγητής Πολιτικής Επιστήμης και Δημόσιας Πολιτικής στο Πανεπιστήμιο Duke, όπου διευθύνει το Πρόγραμμα Αμερικανικής Υψηλής Στρατηγικής. Είναι ο συγγραφέας του βιβλίου με τίτλο Armed Servants: Agency, Oversight, and Civil-Military Relations [2].

Από τότε που πέθανε ο Κόλιν Πάουελ νωρίτερα αυτό το μήνα, οι νεκρολογίες και άλλες σκέψεις για την ζωή του τείνουν να επικεντρώνονται σε δύο πτυχές της κληρονομιάς του, μια που γενικά επαινείται και η άλλη που γενικά επικρίνεται. Οι περισσότεροι σχολιαστές έχουν χαιρετίσει τον Πάουελ ως πρωτοπόρο των φυλετικών σχέσεων: τον πρώτο Αφροαμερικανό που έγινε Σύμβουλος Εθνικής Ασφάλειας, αρχηγός του Γενικού Επιτελείου, και Υπουργός Εξωτερικών. Σε αυτούς τους ρόλους, ο Πάουελ ενέπνευσε αμέτρητους ανθρώπους εγχωρίως και σε όλο τον κόσμο.

Οι περισσότεροι σχολιαστές έχουν επίσης σημειώσει τον ρόλο του ως απρόθυμο αλλά δυστυχώς αποτελεσματικό πωλητή της εισβολής των ΗΠΑ στο Ιράκ το 2003. Παρά τους ενδοιασμούς του για ορισμένες πτυχές [εκείνης] της πολιτικής, ο Πάουελ αποδέχτηκε την συναίνεση των περισσότερων υπηρεσιών πληροφοριών του κόσμου σχετικά με την φύση των υποτιθέμενων όπλων μαζικής καταστροφής του Ιράκ και συμφώνησε κυρίως με τους συναδέλφους του στην κυβέρνηση του Τζορτζ Μπους ότι αντιπροσώπευαν απειλή που πρέπει να αντιμετωπιστεί. Όταν υποστήριξε αυτήν την αντιπαράθεση σε μια αξιομνημόνευτη ομιλία του ενώπιον των Ηνωμένων Εθνών, και στην συνέχεια έμαθε ότι οι περισσότερες από τις εκτιμήσεις πληροφοριών στις οποίες βασιζόταν αυτή η υπόθεση ήταν εσφαλμένες, άφησε αυτό που ονόμασε μια «κηλίδα» στο ιστορικό του που ακόμη και ο ίδιος προέβλεψε ότι θα καταλήξει ως «αντικείμενο νούμερο ένα» στη νεκρολογία του.

27102021-1.jpg

Ο Κόλιν Πάουελ, τότε αρχηγός του Γενικού Επιτελείου, στην Σαουδική Αραβία, τον Δεκέμβριο του 1990. Jonathan Bainbridge / Reuter
---------------------------------------------------

Ωστόσο, λίγοι σχολιαστές έχουν τονίσει μια τρίτη σημαντική πτυχή της κληρονομιάς του: τον ρόλο του στον καθορισμό του τόνου στις μεταψυχροπολεμικές σχέσεις κοινωνίας και στρατού [3] στις Ηνωμένες Πολιτείες. Όπως και με την υπόλοιπη κληρονομιά του, είναι μια καταγραφή σημαντικών συνεπειών: πολλά πρέπει να επαινεθούν και μερικά να θεωρηθούν πιο διφορούμενα.

ΑΞΙΩΜΑΤΙΚΟΣ ΚΑΙ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΤΗΣ

Ο Πάουελ ήταν επικεφαλής του Γενικού Επιτελείου από το 1989 έως το 1993 και ήταν ο πιο επιδραστικός αρχηγός της σύγχρονης εποχής. Ήταν ο πρώτος που χρησιμοποίησε πλήρως την ισχύ και το κύρος που είχε προσδώσει στην θέση αυτή ο νόμος Goldwater-Nichols του 1986. Μετέτρεψε το Γενικό Επιτελείο από ένα τέλμα που σε μεγάλο βαθμό αγνοήθηκε κατά την διάρκεια της διυπηρεσιακής αντιπαλότητας της χάραξης αμυντικής πολιτικής [στην διάρκεια] του Ψυχρού Πολέμου σε κυρίαρχο παίκτη στην διυπηρεσιακή διαδικασία εθνικής ασφάλειας. Και βασίστηκε στην δουλειά του ανώτερου προσωπικού που θα μπορούσε να παράγει αυτή η οργάνωση -καθώς και στην δική του μαεστρία στην γραφειοκρατική πολιτική- για να επισκιάσει όλες τις άλλες στρατιωτικές φωνές και αρκετές φωνές πολιτικών επίσης. Κανένας αρχηγός πριν ή μετά δεν είχε τόση πολιτική επιρροή όση απολάμβανε ο Πάουελ στο απόγειό του. Ήταν ο πιο δημοφιλής στρατιωτικός αξιωματικός της εποχής του και ίσως να ήταν ο πρώτος στρατηγός μετά τον Ντουάιτ Αϊζενχάουερ που θα κέρδιζε την προεδρία, αν είχε επιδιώξει αυτό το αξίωμα το 1996 –όπως πολλοί στην κυβέρνηση Κλίντον φοβόντουσαν ότι θα έκανε.

Ο Πάουελ βοήθησε την χώρα να μεταβεί από τον Ψυχρό Πόλεμο σε μια πιο συγκεχυμένη εποχή χωρίς να διαπράξει τα λάθη που έκαναν οι προηγούμενες γενιές με το να αποστρατεύουν και αποχωρούν από παγκόσμιες δεσμεύσεις πολύ εκτεταμένα. Βοήθησε επίσης να οδηγήσει σε μια αποφασιστική στρατιωτική νίκη επί του Ιράκ κατά την διάρκεια του Πολέμου του Κόλπου το 1990-91, μια επιχείρηση που πολλοί ανατρέχουν με νοσταλγία για την αυτοσυγκράτησή της και την ταχεία εκτέλεσή της. Ως ο πρώτος και μέχρι στιγμής ο μοναδικός Αφροαμερικανός που έφτασε στον ανώτατο στρατιωτικό βαθμό, προσωποποίησε μια ανανέωση του στρατιωτικού κύρους, και ενέπνευσε το στράτευμα. Έπαιξε κρίσιμο ρόλο βοηθώντας στην αποκατάσταση της εμπιστοσύνης του κοινού στον στρατό μετά το τραύμα του πολέμου του Βιετνάμ και το τέλος της υποχρεωτικής στρατολόγησης.

Ωστόσο, ήταν επίσης μια αμφιλεγόμενη προσωπικότητα που δεν δίστασε να χρησιμοποιήσει την πολιτική του οξυδέρκεια για να ενισχύσει σημαντικά την φωνή του στρατού στις συζητήσεις σχετικά με την πολιτική -και να περιορίσει τις επιλογές των πολιτικών ηγετών. Οι προσπάθειες του Πάουελ στην διαμόρφωση της αμυντικής συρρίκνωσης μετά τον Ψυχρό Πόλεμο επικεντρώθηκαν σε αυτό που ονόμασε «η Δύναμη Βάσης» (“the Base Force”), μια κατασκευή αμυντικού σχεδιασμού που σχεδιάστηκε σκόπιμα για να αποτρέψει αυτό που ήξερε ότι ήταν μια έντονη επιθυμία πολλών στο Κογκρέσο και στην κυβέρνηση Κλίντον˙ να κάνει βαθιές περικοπές στον προϋπολογισμό του Πενταγώνου. Ό,τι κι αν σκεφτεί κανείς για την πολιτική που προτιμούσε ο Πάουελ, δεν μπορεί να αμφισβητηθεί ότι προσπάθησε να στριμώξει τους πολιτικούς προϊσταμένους του και να τους εμποδίσει να κάνουν επιλογές που είχαν μπει στον πειρασμό να κάνουν.