Η Ουάσιγκτον προετοιμάζεται για τον λάθος πόλεμο με την Κίνα

Επιπλέον, και οι δύο πλευρές θα είχαν την ικανότητα να συνεχίσουν να μάχονται. Οι Ηνωμένες Πολιτείες θα μπορούσαν να επιστρατεύσουν πλοία, αεροπλάνα, και υποβρύχια από άλλα θέατρα και να χρησιμοποιήσουν την διοίκηση του Ειρηνικού πέρα από την πρώτη νησιωτική αλυσίδα -η οποία εκτείνεται από την Ιαπωνία στα βόρεια μέσω της Ταϊβάν και των Φιλιππίνων προς τα νότια- για να διεξαγάγουν διαρκείς επιθέσεις στις κινεζικές δυνάμεις. Από την πλευρά της, η Κίνα θα μπορούσε να στείλει τις διασωθείσες αεροπορικές, ναυτικές, και πυραυλικές δυνάμεις της για μια δεύτερη και τρίτη επίθεση στην Ταϊβάν και να θέσει σε υπηρεσία την θαλάσσια πολιτοφυλακή της ακτοφυλακής και αλιευτικά σκάφη. Τόσο οι Ηνωμένες Πολιτείες όσο και η Κίνα θα έβγαιναν από αυτές τις αρχικές συγκρούσεις ματωμένες, αλλά όχι εξαντλημένες, αυξάνοντας την πιθανότητα ενός μακροχρόνιου, άσχημου πολέμου.

ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟS, ΜΑΚΡΥΤΕΡΟΣ, ΧΑΟΤΙΚΟΤΕΡΟΣ

Όταν οι πόλεμοι των μεγάλων δυνάμεων τραβούν σε μάκρος, γίνονται μεγαλύτεροι, χαοτικότεροι, και πιο δυσεπίλυτοι. Οποιαδήποτε σύγκρουση μεταξύ των Ηνωμένων Πολιτειών και της Κίνας πιθανώς θα αναγκάσει αμφότερες τις χώρες να κινητοποιήσουν τις οικονομίες τους για πόλεμο. Μετά τις αρχικές ομοβροντίες, αμφότερες οι πλευρές θα έσπευδαν να αντικαταστήσουν τα πυρομαχικά, τα πλοία, τα υποβρύχια, και τα αεροσκάφη που χάθηκαν στις πρώτες μέρες των μαχών. Αυτή η κούρσα θα καταπονούσε τις βιομηχανικές βάσεις αμφότερων των χωρών, θα απαιτούσε τον επαναπροσανατολισμό των οικονομιών τους και θα προκαλούσε εθνικιστικές εκκλήσεις -ή κυβερνητικό καταναγκασμό- για την κινητοποίηση του πληθυσμού ώστε να υποστηρίξει μια μακροχρόνια μάχη.

Οι μακροχρόνιοι πόλεμοι επίσης κλιμακώνονται καθώς οι μαχητές αναζητούν νέες πηγές μόχλευσης. Οι εμπόλεμοι ανοίγουν νέα μέτωπα και πείθουν επιπλέον συμμάχους [να μπουν] στη μάχη. Διευρύνουν το φάσμα των στόχων τους και ανησυχούν λιγότερο για τις απώλειες αμάχων. Μερικές φορές στοχεύουν ρητά αμάχους, είτε βομβαρδίζοντας πόλεις είτε τορπιλίζοντας πολιτικά πλοία. Και χρησιμοποιούν ναυτικούς αποκλεισμούς, κυρώσεις, και εμπάργκο για να αναγκάσουν τον εχθρό να υποταχθεί λόγω της πείνας. Καθώς η Κίνα και οι Ηνωμένες Πολιτείες θα άδειαζαν τα όπλα τους η μια στην άλλη με σχεδόν κάθε εργαλείο που είχαν στην διάθεσή τους, ένας τοπικός πόλεμος θα μπορούσε να μετατραπεί σε μια σύρραξη ολόκληρων των κοινωνιών που εκτείνονται σε πολλές περιοχές.

Οι μεγαλύτεροι πόλεμοι απαιτούν πιο μεγαλεπήβολους στόχους. Όσο μεγαλύτερες είναι οι θυσίες που απαιτούνται για τη νίκη, τόσο καλύτερη πρέπει να είναι η τελική ειρηνευτική συμφωνία για να δικαιολογηθούν αυτές οι θυσίες. Αυτό που ξεκίνησε ως μια εκστρατεία των ΗΠΑ για την υπεράσπιση της Ταϊβάν θα μπορούσε εύκολα να μετατραπεί σε μια προσπάθεια [5] να καταστεί η Κίνα ανίκανη για νέα επιθετικότητα, καταστρέφοντας πλήρως την επιθετική στρατιωτική της δύναμη. Αντίθετα, καθώς οι Ηνωμένες Πολιτείες θα προκαλούσαν μεγαλύτερη ζημιά στην Κίνα, οι πολεμικοί στόχοι του Πεκίνου θα μπορούσαν να εξελιχθούν από την κατάκτηση της Ταϊβάν στην απώθηση της Ουάσιγκτον από τον δυτικό Ειρηνικό συνολικά.

Όλα αυτά θα έκαναν πιο δύσκολη την σφυρηλάτηση της ειρήνης. Η επέκταση των πολεμικών στόχων περιορίζει τον διπλωματικό χώρο για μια διευθέτηση και προκαλεί βαριά αιματοχυσία που πυροδοτεί έντονο μίσος και δυσπιστία. Ακόμα κι αν οι ηγέτες των ΗΠΑ και της Κίνας κουράζονταν από τις μάχες, ίσως εξακολουθήσουν να δυσκολεύονται να βρουν μια αμοιβαία αποδεκτή ειρήνη.

ΠΡΟΧΩΡΩΝΤΑΣ ΣΤΑ ΠΥΡΗΝΙΚΑ

Ένας πόλεμος μεταξύ Κίνας και Ηνωμένων Πολιτειών θα διέφερε από τους προηγούμενους ηγεμονικούς πολέμους από μια θεμελιώδη πλευρά: αμφότερες οι πλευρές έχουν πυρηνικά όπλα. Αυτό θα δημιουργούσε αντικίνητρα για την πλήρη κλιμάκωση, αλλά θα μπορούσε επίσης, παραδόξως, να επιδεινώσει τους εγγενείς κινδύνους ενός μακροχρόνιου πολέμου.

Για αρχή, και οι δύο πλευρές μπορεί να αισθανθούν ελεύθερες να εκτοξεύσουν τα συμβατικά τους οπλοστάσια, υποθέτοντας ότι τα πυρηνικά τους οπλοστάσια θα τις προστατεύουν από καίρια αντίποινα. Οι μελετητές το αποκαλούν αυτό «παράδοξο σταθερότητας-αστάθειας», όπου η τυφλή πίστη στην πυρηνική αποτροπή διακινδυνεύει να εξαπολύσει έναν τεράστιο συμβατικό πόλεμο. Τα κινεζικά στρατιωτικά κείμενα συχνά προτείνουν ότι ο PLA θα μπορούσε να εξαλείψει τις βάσεις και τα αεροπλανοφόρα των ΗΠΑ στην Ανατολική Ασία, ενώ το πυρηνικό οπλοστάσιο της Κίνας θα απέτρεπε τις αμερικανικές επιθέσεις στην ηπειρωτική Κίνα. Από την άλλη πλευρά, ορισμένοι Αμερικανοί στρατηγιστές έχουν ζητήσει να χτυπηθούν βάσεις στην ηπειρωτική Κίνα στην αρχή μιας σύγκρουσης, με την πεποίθηση ότι η πυρηνική υπεροχή των ΗΠΑ θα απέτρεπε την Κίνα από το να απαντήσει με τον ίδιο τρόπο. Αντί να αποτρέψουν έναν μεγάλο πόλεμο, τα πυρηνικά όπλα θα μπορούσαν να λειτουργήσουν ως καταλύτης γι’ αυτόν.

Μόλις ξεκινήσει εκείνος ο πόλεμος, θα μπορούσε εύλογα να γίνει πυρηνικός με τρεις ευδιάκριτους τρόπους. Όποια πλευρά χάνει θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει τακτικά πυρηνικά όπλα -κεφαλές μικρού μεγέθους (low-yield warheads) που θα μπορούσαν να καταστρέψουν συγκεκριμένους στρατιωτικούς στόχους χωρίς να αφανίσουν την πατρίδα της άλλης πλευράς- για να αναστρέψουν την κατάσταση. Αυτός ήταν ο τρόπος με τον οποίο το Πεντάγωνο σχεδίαζε να σταματήσει μια σοβιετική εισβολή στην κεντρική Ευρώπη κατά την διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου, και είναι αυτό που η Βόρεια Κορέα, το Πακιστάν, και η Ρωσία έχουν υποδηλώσει ότι θα έκαναν αν έχαναν έναν πόλεμο σήμερα. Εάν η Κίνα «ακρωτηρίαζε» τις συμβατικές δυνάμεις των ΗΠΑ στην Ανατολική Ασία, οι Ηνωμένες Πολιτείες θα έπρεπε να αποφασίσουν εάν θα σώσουν την Ταϊβάν χρησιμοποιώντας τακτικά πυρηνικά όπλα εναντίον κινεζικών λιμανιών, αεροδρομίων, ή στόλων εισβολής. Αυτή δεν είναι φαντασία: ο στρατός των ΗΠΑ αναπτύσσει ήδη εκτοξευόμενους από υποβρύχιο πυραύλους κρουζ με πυρηνική κεφαλή, που θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν για τέτοιους σκοπούς.